ตอนที่6 ความสัมพันธ์ที่ไม่ควรมี

อัญญามองร้านอาหารหรู มีดนตรีสด และอาหารระดับพรีเมียมไว้คอยเสิร์ฟลูกค้ากระเป๋าหนักตรงหน้า เมื่อเจ็ดปีก่อน ก่อนเกิดเรื่องเธอเคยมีความฝันที่ยิ่งใหญ่ อยากเป็นเชฟที่มีชื่อเสียง และเปิดร้านให้คนรู้จักให้มากที่สุด

            แต่ความฝันทุกอย่างต้องหยุดลงเมื่อเธอได้เจอกวิน เด็กหนุ่มที่มีความฝันเช่นเดียวกับเธอ ลูกศิษย์กับอาจารย์ สำหรับเธอกับเขาแล้ว ถือว่าเป็นความผิดมหันต์ในชีวิต

            เพราะความสัมพันธ์ที่ไม่ควรมีกับเด็กหนุ่มที่อายุไม่ถึงสิบเจ็ดปี ทำให้เธอต้องเกือบเข้าคุก และถูกแยกออกจากกัน ครั้งนั้นทำให้เธอได้รับผลกระทบทางจิตใจอย่างหนัก จนทำให้การรับรู้รสเปลี่ยนไป ตอนแรกเธอคิดว่าชีวิตในเส้นทางอาหารของเธอได้จบสิ้นแล้ว

            ใครจะไปคิดว่าหลังจากนั้นไม่กี่เดือนเธอก็เจอกับตรีภพ จิตแพทย์หนุ่มที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตเธอ และสนับสนุนให้เธอทำตามฝัน

            “การเป็นเจ้าของร้านไม่จำเป็นต้องลงไปทำเองเสียหน่อย คุณก็แค่หาเชฟฝีมือดี ๆ สักคนก็พอแล้ว”

            นั่นทำให้เธอพบกับคุณปลื้ม เชฟที่มีรางวัลจากรายการดัง ๆ หลายรายการพ่วงท้าย แต่เขากลับไม่มีทุนทรัพย์ในการเปิดร้านอาหาร เธอจึงเสนอให้เขาได้รับชื่อเสียง ส่วนเธอได้เป็นผู้บริหารร้าน เธอกับเขาเป็นหุ้นส่วนที่ทำงานได้ดีมาตลอดจนถึงตอนนี้

            มีขโมยในร้านเธอเหรอ เป็นใครกันนะ?

            เธอกวาดสายตามองโดยรอบ นอกจากเชฟหนึ่งคน ผู้ช่วยเชฟอีกสองคนแล้ว ก็มีเด็กในครัวอีกห้าคนที่ช่วยงาน นอกนั้นก็เป็นพนักงานเสิร์ฟห้าคน แม่บ้าน และ รปภ.อีกตำแหน่งละหนึ่งคน ทุกคนต่างก็เป็นผู้ต้องสงสัย ยกเว้นแค่คนเดียว

            “คุณยาคะ ในครัวเกิดเรื่องแล้วค่ะ” พนักงานสาวคนหนึ่งรีบวิ่งมาตาม

            “แล้วคุณพลอย?”

            “อยู่ในครัวแล้วค่ะ ห้ามไม่ไหวเลยให้นุชมาตามคุณยาค่ะ”

            อัญญาเดินลงมาจากชั้นลอยตรงไปยังห้องครัวด้านหลัง มีเสียงดังโวยวายออกมาด้านนอก เสียงนั้นเธอจำได้ดี

            “ก็ลุงทำผิดทำไมผมจะเตือนไม่ได้”

                “แกอายุเท่าไรถึงมาเตือนฉัน ฉันเป็นเชฟ สั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ”

            “เชฟใหญ่แก่กะโหลกกะลาแบบนี้ ไม่รับความคิดใหม่ ๆ แล้วเมื่อไหร่ร้านจะรุ่ง”

            “โธ่เว้ย”

            เคร้ง! ตะหลิวด้ามหนึ่งถูกโยนลงมาตกอยู่ที่พื้นตรงเท้าเธอทันทีที่ประตูครัวเปิดออกมา

            ทุกอย่างนิ่งสงบ ไม่มีเสียงดังอย่างที่เธอได้ยินก่อนหน้า พอนับหนึ่งถึงห้าคนที่ได้สติก่อนก็รีบพูด

            เชฟใหญ่รีบรายงาน “คุณยาเอาเด็กที่ไหนมาทำงาน”

            “ผมมาจากไหนคุณไม่จำเป็นต้องรู้ รู้แค่ว่าคนแบบคุณคงไม่ได้อัปเดตข้อมูลใหม่ ๆ เข้าสมอง เลยไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้เขาไม่ทำแบบนี้กันแล้ว”

            “ไอ้เด็กนี่” เชฟรุ่นใหญ่กำลังยกตะหลิวขึ้นจะตีหัว กวินก็รีบวิ่งมาเกาะด้านหลังเธอ มือเขาแตะที่บ่าเธอ อัญญามองตาเขียวเขาถึงยอมปล่อย

            “พูดถึงเรื่องอะไรกัน”

            “Cotoletta alla milanese”

            เขาบอกชื่อเมนูอาหารอิตาเลียน ซึ่งเป็นเนื้อวัวชุบเกล็ดขนมปังทอด เสิร์ฟพร้อมมันฝรั่งทอด

            “ผมก็แค่บอกเชฟว่าถ้าอยากให้ได้ตามสูตรก็ต้องใช้เนยใสทอด และถ้าให้ดีก็ต้องเสิร์ฟกับ Risotto alla Milanese แทนที่จะเป็นมันฝรั่งถึงจะตรงตามสูตร ส่วนเนื้อวัวก็ต้องเลือกใช้ซี่โครงไม่ใช่ส่วนอื่นก็เท่านั้น”

            นั่นก็เป็นแบบที่เธอเคยวางเอาไว้

            เชฟใหญ่รีบรายงาน “เนื้อซี่โครงเราหมดครับ รถมาส่งบอกว่าเนื้อไม่พอ ผมจึงนำเนื้อส่วนอื่นมาทำแทน แต่เด็กคนนี้ดันปากมากว่าไม่ถูกต้อง แถมยังไปเอาจานคืนมาจากลูกค้าด้านนอกอีก บอกว่ากินไม่ได้ เมนูไม่ถูกต้อง”

            อัญญาถึงกับหันมองคนทำ เธอกอดอกเริ่มไม่เข้าใจเขา หรือว่าอีกฝ่ายต้องการมาทำให้ร้านเธอเจ๊งเร็วกว่าเดิม

            “ที่ผมไปนำกลับมาไม่ใช่เพราะใช้เนื้อผิดส่วน เนื้อสามารถปรับเปลี่ยนได้ แต่รสชาติที่เชฟทำมันไม่ตรงตามสูตร ถ้าคุณยาไม่เชื่อลองชิมดูได้ครับ”

            เขายกจานสองใบมาวางไว้ ไม่ได้บอกว่าจานไหนเป็นของใคร จานไหนตรงตามสูตร และจานไหนผิดสูตร

            หญิงสาวมองอยู่ครู่หนึ่งก็ตักขึ้นมาชิมทั้งสองจาน เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก็สบตากับเชฟใหญ่ที่มองจานด้านซ้าย

            “ก็อร่อยดีทั้งสอง อย่างไรเสียก็ต้องจัดการลูกค้าด้านนอกก่อน คุณพลอยไปคุยกับเขาหน่อย และบอกว่าทางเราจะไม่คิดค่าอาหารวันนี้เพื่อเป็นการไถ่โทษ ส่วนนาย ตามฉันไปที่ห้อง” ถ้าเธอไม่ตำหนิเขาเลยก็จะกลายเป็นลำเอียง

            กวินไม่ยอมแพ้ เขายกจานอาหารสองจานถือเข้าไปด้านในเช่นกัน เมื่อเข้าไปในห้องเหลือเพียงสองคนเขาก็วางจานลงบนโต๊ะแล้วถาม

            “ผมไม่เชื่อว่าจะอร่อยเหมือนกัน พี่ลองชิมใหม่อีกครั้ง”

            อัญญาไม่อยากชิม เพราะเธอไม่รู้รสชาติอีกแล้ว ประสาทสัมผัสทางด้านอาหาร ความสามารถพิเศษที่เธอเคยมีหายไป ไม่เหลือให้เธอได้จดจำอีกแล้ว

            “เรื่องมันจบไปแล้วก็หยุดได้แล้ว ไม่ว่านายจะเรียนมายังไง อย่างไรที่นี่ก็เป็นเมืองไทย อาหารบางอย่างเราก็ต้องปรับให้เข้ากับคนที่นี่ และรสปากของคนกิน ไม่ใช่ตามแบบฉบับเดิม”

            กวินรู้สึกแปลกใจกับท่าทีของอีกฝ่าย เมื่อก่อนตอนที่เขาเรียนกับเธอนั้น เธอค่อนข้างเข้มงวดเรื่องรสชาติตามต้นฉบับ และเคยประกาศไว้ว่าจะไม่ทำรสชาติตามนิยม

“ผมไม่คิดเลยว่าพี่จะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แม้แต่อุดมการณ์ก็เปลี่ยน”

หญิงสาวมองคนตรงหน้าแล้วถามตรงตามความรู้สึก “นายพึ่งรู้เหรอ”

กวินถึงกับนิ่งงัน ในใจก็รู้สึกผิด หรือว่าทั้งหมดเป็นเพราะเขา ชายหนุ่มมองจานสองจานตรงหน้า “แล้วพี่ชอบไหม”

อัญญามองจานตรงหน้า จำได้ว่าจานทางซ้ายเป็นของเชฟใหญ่ “ฉันชอบจานของเชฟใหญ่มากกว่า” เธอตอบส่ง ๆ จะได้จบ ๆ เรื่องไป

กวินมองจานตรงหน้า เขามองจานทางขวามือตัวเองที่เป็นจานที่เขาทำกับมือ ส่วนจานซ้ายมือเขาเป็นของเชฟใหญ่ เขาเงยหน้ามองคนตรงหน้าแล้วถาม

“พี่มีปัญหาเรื่องการรับรู้รสเหรอ”

“...”