ตอนที่ 1 : ลิขิต [5]

ตอนที่ 1 : ลิขิต [5]

“อืม…นุ่มนิ่มยิ่งนัก” เสียงประหลาดดังขึ้นใกล้ใบหู นุ่มทุ้มแทรกซึมเข้าสู่จิตวิญญาณของนางจนอยู่ไม่เป็นสุข ร่างกายถูกอะไรบางอย่างโอบรัด ใบหน้าของนางสัมผัสกับบางสิ่ง กลิ่นหอมประหลาดกระทบนาสิกจนรู้สึกพิกลในช่องท้อง คราแรกนางหนาวเย็นจนสะท้านเยือก ทว่าผ่านไปเพียงชั่วครู่ สิ่งที่โอบรัดนางก็อุ่นขึ้นทีละน้อย

เสียงของใคร

นางขยับกายไม่ได้ ทำได้เพียงลืมตาขึ้นมา ครั้นเหลือบมองสิ่งที่กำลังโอบรัดนางอยู่ก็ต้องตระหนกลนลาน

กลับเป็นแผ่นอกของคนผู้หนึ่งซึ่งอยู่ใต้อาภรณ์สีน้ำเงินเข้มปักเลื่อมพราย ทั้งยังมีลมหายใจและเสียงเต้นของหัวใจเป็นจังหวะมั่นคง

เขาเป็นใครกัน

นางอยากพูดใจจะขาด ทว่าไม่อาจทำอะไรได้ ยามนี้นางรู้สึกอ่อนล้าจนอยากจะหลับเสียอย่างนั้น น่าเสียดายกลับข่มตาไม่ลงเพราะความหวาดกลัวกำลังกัดกินจิตใจของนางราวกับพิษร้าย

ร่างกายมีอาจเขยื้อน ทว่าหัวใจของคนเราไม่เคยโกหก นางกำลังหวาดกลัวจนหัวใจเต้นเร็วราวกับจะหลุดออกจากขั้ว

“เป็นสตรีจริงๆ ด้วย”

ใบหน้าหนึ่งเคลื่อนเข้ามาจนนางเผลอกลั้นหายใจ เซียวม่านหลิวอยากจะร้องไห้ อยากจะกรีดร้อง อยากจะอาละวาด ทว่าที่ทำได้ก็คือหวาดกลัวเงียบๆ จ้องมองดวงตาคมกริบคู่นั้นราวกับว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาต

พลันรู้สึกตื่นตะลึงยิ่งกว่าเดิมเมื่อพินิจใบหน้าอันสมบูรณ์แบบของเขา

ดวงตาคมกริบเรียวรีของเขารับกับเรียวคิ้วพาดเฉียงที่แฝงกลิ่นอายหยิ่งทะนง ปลายจมูกโด่งพอเหมาะรับกับริมฝีปากบางเฉียบ คล้ายกับว่าคำพูดทุกคำที่เปล่งออกมาจากปากเขาคือคำประกาศิต ในชีวิตนี้นางเคยพบเห็นคนที่มีลักษณะอย่างนี้เพียงคนเดียวในแผ่นดินต้าถัง

...องค์จักรพรรดิ

ทว่าชายหนุ่มผู้นี้อายุน่าจะราวๆ ยี่สิบสองยี่สิบสาม น่าแปลกใจไม่น้อยที่มีลักษณะอันโดดเด่นเช่นนี้

ทันใดนั้นเขาก็ใช้ปลายนิ้วเย็นเฉียบเคาะหน้าผากของเซียวม่านหลิวเบาๆ ร่างกายของนางพลันอ่อนยวบ ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาจริงๆ แล้ว

ลิ้นของนางแข็งทื่อ ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี บุคคลผู้มีกลิ่นอายสูงส่งเช่นนี้จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

อยู่ที่นี่?

เซียวม่านหลิวตัวแข็งทื่อ ทว่าอยากจะกระโดดหนีก็กระโดดไม่ได้ ได้แต่ร่ำไห้กับตนเองเงียบๆ ในใจ

“เมื่อครู่เจ้าพูดอะไรนะ”

เขาถามเสียงเรียบ ดวงตาจับจ้องที่ใบหน้าของนาง ราวกับว่ามีอำนาจสืบค้นความจริงจากนางอย่างไรอย่างนั้น ชั่วแวบหนึ่งคล้ายปรากฏร่องรอยคลื่นลมจากนัยน์ตาคู่นั้นของเขา

เซียวม่านหลิวไม่ตอบ ไม่ใช่เพราะนางหยิ่งหรืออะไร ทว่านางพูดไม่ออก จู่ๆ เมื่อสบตากับเขานางก็อยากร้องไห้ รู้สึกปวดหนึบในใจราวกับว่าตนเองกำลังจะขาดใจตาย

“อา…สงสัยข้าสูบพลังเจ้าไปมากเกิน เช่นนั้นก็คงต้องคืนให้บางส่วนแล้ว”

ชายหนุ่มพึมพำ พลันใบหน้าของเขาก็โน้มเข้าใกล้ ริมฝีปากเย็นเฉียบแนบลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของนางเบาๆ ไร้ซึ่งการรุกล้ำ ทว่าใบหน้าของเซียวม่านหลิวกลับร้อนวาบ เรี่ยวแรงบางส่วนกลับคืนจนสามารถผลักหน้าของเขาออกไปได้แล้ว

เมื่อร่างกายกลับมาอยู่ใต้คำสั่งของนางอีกครั้ง เซียวม่านหลิวจึงม้วนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขา คราแรกนึกว่าจะโล่งใจแล้ว แต่นางกลับรู้สึกถึงรังสีกดดันจากทั่วสารทิศ

ชายหนุ่มผู้นั้นนั่งชันเข่าอยู่บนบันไดตรงแท่นวางโลงศพ อาภรณ์สีน้ำเงินเข้มขับเน้นให้ตัวเขาแลดูลึกลับและทรงอำนาจสะเทือนจิตใจผู้คน เส้นผมยาวดำขลับสยายทิ้งตัวปกคลุมใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาจนดูคล้ายกึ่งเทพกึ่งปีศาจ

เซียวม่านหลิวรวบรวมความกล้า “ท่านเป็นใคร”

เขาเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มเย็นเยียบผุดพราย

“เว่ยฉือหลี่หมิงคือชื่อของข้า”

เซียวม่านหลิวตกใจไม่น้อย เริ่มแน่ใจแล้วว่าคนผู้นี้อาจจะมาจากในโลงศพนั้น ทว่ายังแสร้งทำเป็นจองหองถามต่อ “ท่านแซ่เว่ยฉือ มิใช่เป็นเชื้อพระวงศ์หรอกหรือ”

“นั่นย่อมใช่แน่นอน”

เขาถูกฝังในสุสานของราชวงศ์มิใช่หรือ

เซียวม่านหลิวเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาจับจิต หรือเขาจะไม่ใช่มนุษย์จริงๆ แต่กระนั้นนางก็ทำใจดีสู้เสือว่าเขาอาจยังไม่ตาย เพียงแต่ถูกขังไว้ในที่แห่งนี้ชั่วคราวเท่านั้น หรือเขาจะลอบเข้ามาในสุสาน?

เว่ยฉือหลี่หมิง…หลี่หมิง ไม่ถูกต้อง

“แต่ชื่อของท่านกลับผิดหลักการอยู่บ้าง ใบหน้าของท่าน ผิวพรรณของท่าน น้ำเสียงของท่าน อย่างไรก็ไม่เหมาะกับชื่อหลี่หมิง”

“หมายความว่าอย่างไร”

“ชื่อกลางของจักรพรรดิองค์ปัจจุบันคือซิน ลำดับถัดมาคืออวี่ ท่านลำดับที่เท่าใดในสายสกุลเว่ยฉือกันเล่า”

เว่ยฉือหลี่หมิงนิ่งอึ้งไป เขาลุกขึ้นยืน เรือนกายแผ่กลิ่นอายน่าหวาดกลัวเพิ่มอีกส่วน ดวงตาที่จ้องมองนางคล้ายฉายประกายสีแดงเรื่อเรืองในความมืด

“น้องชายของข้าคือเว่ยฉือหลี่จิ้ง ลูกชายของเขาคือเว่ยฉือเทียนหลาง เว่ยฉือเทียนเฟิง”

“ทะ…ท่านตายไปแล้วไม่ใช่หรือ”

“หึ…ตอนนี้ก็ฟื้นแล้ว”

ครั้นได้ยินคำตอบของเขา ท้องไส้ของนางก็บิดม้วน ขนลุกชูชันไปทั้งกาย “จักรพรรดิพระองค์ก่อนมีพระนามเดิมว่า…เว่ยฉือเทียนหลาง”

เซียวม่านหลิวนับนิ้วของตัวเอง ไล่ลำดับรุ่นของเขาอยู่ในใจ

สวรรค์ ศพมีชีวิตผู้นี้ถึงกับแก่กว่านางสามรุ่น เขาถือเป็นปู่ทวดของเว่ยฉืออวี่หยาง ทั้งยังแก่กว่านางตั้งมากโข

ทว่าแทนที่จะตกใจกับคำตอบของนาง ชายหนุ่มกลับหัวเราะเย็นเยียบในลำคอ “ราชทินนามของข้าคือไท่หมิง องค์รัชทายาทลำดับที่หนึ่งซึ่งถูกแต่งตั้งในปีเสวียนจิ้งที่สิบแปด”

สิ้นคำของเขา รอบด้านคล้ายมีเสียงอะไรบางอย่างเคลื่อนไหว เซียวม่านหลิวหันหลังขวับ ปรากฏว่ารูปปั้นหินจำนวนมากเริ่มกะเทาะตัวเองจนเห็นพื้นผิวภายใน คล้ายกับว่ากำลังจะลอกคราบเป็นมนุษย์อย่างไรอย่างนั้น

ในที่สุดความกลัวก็เอาชนะ ที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของนางในตอนนี้ก็คือเขา นางวิ่งสุดแรงเกิดไปหลบข้างหลังเว่ยฉือหลี่หมิงตามสัญชาตญาณ

“หึ…ไม่กลัวข้าแล้วหรือ”

นางส่ายหน้า เกาะแขนเขาแน่นจนลืมเจ็บมือ ในใจคิดแต่เพียงว่า

ท่านมีคนเดียวยังพอรับมือได้ แต่กับรูปปั้นลอกคราบได้หลายร้อย ข้าต้องตายอยู่ที่นี่แน่ๆ