ตอนที่ 117 ดาบแรกแห่งสายใย 2

ลานฝึกยามสาย วันรุ่งขึ้น

สายลมเย็นพัดพลิ้วผ่านยอดสน เสียงใบไม้ไหวเสียดสีกันประหนึ่งเสียงกระซิบจากสวรรค์เบื้องบน ท่ามกลางแสงอาทิตย์อ่อน ๆ ส่องต้องพื้นลานหินอ่อนเย็น เงาร่างเล็กในอาภรณ์สีอ่อนปรากฏขึ้น ณ ปลายลานหิน ทุกย่างก้าวเบาเงียบ ราวแมวจิ้งจอกเหยียบหยก กลิ่นหอมจางของผงอาบตัวโชยลอยระเรื่อมากับสายลม

โอรสน้อยแห่งจวนแม่ทัพกำชายเสื้อแน่น คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ราวกับต่อสู้กับความลังเลในใจ

“ข้าแค่เพียง... ยังว่าง มิได้มีธุระใด” ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยเสียงเรียบ สีหน้าเย็นเฉย หากปลายใบหูกลับระเรื่อแดง

“หากท่านยังฝึกอยู่ ข้าก็พอจะชมดูได้บ้าง”

หลงเจิ้งหยางชะงักมือที่กำลังแกว่งดาบ เสียงเหล็กกล้าสะบัดฟ้าพลันเงียบลง ร่างสูงเอนกายพิงลำต้นสนริมลานฝึก เงากิ่งสนทอดทับบ่าและเส้นผมดำสนิท เมื่อได้ยินถ้อยคำจากโอรส มุมปากกลับคลี่ยกขึ้นเพียงเล็กน้อย รอยยิ้มบางเฉียบแทบไม่อาจมองเห็น

“หากเช่นนั้น... มาร่วมฝึกดูสักคราเถิด”

ไม่นาน ดาบฝึกด้ามเล็กก็ถูกส่งเข้าสู่มือเด็กน้อย แม้จะสั่งทำขึ้นพิเศษโดยเฉพาะสำหรับพระโอรส แต่น้ำหนักดาบยังเกินแรงกายสำหรับกายวัยเพียงห้าขวบอยู่มาก ทว่าหลงจิ่นอวิ๋นกลับยืดกายตรงแน่ว กำดาบมั