LOGINShare
ตอนที่ 91 แผนลับย่าหลาน
Last Updated:
2025-08-14 19:24:55
Latest chapter
ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ ตอนที่ 92 โอสถลับ รักมิรู้ดับ
ตำหนักชิงอวิ๋นยามพลบค่ำ เงาไม้สะท้อนผนังดั่งภาพวาดหมึกจีน กลีบดอกชิงเถิงร่วงโรยเบา ๆ ตามสายลม ภายนอกหิมะโปรยปรายบางเบา โคมไฟหน้าตำหนักเพิ่งจุดใหม่ ๆ แสงอ่อนสีนวลทาบทั่วลาน ไป๋ลี่เยว่นั่งจิบชาเงียบ ๆ ในโถงห้องบรรทม ท่าทางสงบนิ่งแม้ใจยังครุ่นคิดด้วยความประหลาดใจ เหตุใดฮองเฮาจึงให้มาค้างตำหนักนี้เพียงลำพัง…แล้วคืนนี้ยังจะส่งองค์ชายสามมาห้องของนางอีก ใจนางตอนนี้กำลังเต้นโครมคราม ลุ้นว่าเมื่อใดเขาจะเข้ามา แล้วนางต้องกล่าวเช่นไรกับเขา เพื่อไม่ให้เขาคิดว่านางยินดีที่จะให้เขามาร่วมเตียงด้วย นางเหลือบมองถ้วยชาร้อนที่นางกำนัลของฮองเฮานำมาถวาย ชานี้มีกลิ่นหอมแปลกประหลาด “ชาหอมประหลาด…รสชาติละมุนนัก” นางพึมพำกับตนเอง ในขณะที่ลมเย็นโชยผ่านหน้าต่าง กระทบผิวกายจนนางรู้สึกเย็บวาบสลับกับอุ่นร้อนขึ้น…ความรุ่มร้อนได้ปลุกเร้าจากภายใน ร่างกายอันเย็นชากลับรู้สึกแผดเผาต้องการปลดปล่อย ไป๋ลี่เยว่รู้สึกหน้าร้อนวาบ แก้มแดงระเรื่อโดยไม่ทราบสาเหตุ นางมองถ้วยชาที่เพิ่งจิบหมดอย่างครุ่นคิด เสียงประตูกระทบเบา ๆ เสียงฝีเท้าแน่นหนัก ตามด้วยเงาร่างสูงที่เดินข้ามเขิงประตู …เข้ามา อย่างอ้อยอิ่งราวคนกำลัง
ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ ตอนที่ 91 แผนลับย่าหลาน
“ชาหอมดีรสละมุนลิ้นเหลือเกิน ฝีมือชงของเจ้าไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ เยว่เอ๋อร์” ฮองเฮากล่าวยิ้ม ๆไป๋ลี่เยว่ค้อมศีรษะ “หม่อมฉันเพียงทำตามเคล็ดวิธีเดิมที่เสด็จแม่เคยประทานถ่ายทอดไว้เท่านั้นเองเพคะ...หาได้มีฝีมืออันใดไม่”“แต่ข้าก็สอนนางกำนัล เช่นเดียวกับเจ้า” พระนางแย้มยิ้มแฝงแววแกล้งรู้“แต่…ชาที่นางกำนัลชงถวาย สู้รสชาติของเจ้าไม่ได้เลย ของนางกำนัลรสชาติฝาดไม่ก็จืดทุกครั้งไป”ไป๋ลี่เยว่ยิ้มละมุล ก่อนเอ่ยเสียงเบา “เสด็จแม่ทรงชมเกินไปแล้วเพคะ”“เสียดาย เจิ้งหยางมีโอกาสชิมบ้างหรือยัง”“ยังเพคะ องค์ชายอาจจะไม่ทรงโปรด”ฮองเฮาวางถ้วยชาอย่างช้าๆ สายตาสงบนิ่ง“ยังไม่ได้ลองเลย เขาอาจจะโปรดก็ได้…อดีตลบไม่ได้ แต่ปัจจุบันแก้ไขได้ และอนาคตก็เขียนใหม่ได้เสมอ” พระนางทอดเสียงนุ่ม สายพระเนตรที่มองมาอ่อนโยนและเมตตายิ่งนัก“เจ้าเคยมีหัวใจที่กล้าเผชิญ แม้ถูกตราหน้า แม้ถูกหันหลังใส่…แล้วเหตุใดตอนนี้จึงปิดประตูหัวใจตนเองเสีย เขาเคยเป็นคนที่เจ้ารักมิใช่หรือ ข้าว่าเจ้าลองเปิดใจให้โอกาสตัวเองและเจิ้งหยางดูสักครั้ง อย่างน้อยก็เพื่อจิ่นอวิ๋น”ไป๋ลี่เยว่นิ่งงัน หัวใจสะเทือนเพียงเล็กน้อยพระนางยิ้มอีกครั้ง ครานี้ดูจริง
ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ ตอนที่ 90 ซาลาเปาของหัวใจ
“ท่านพ่อ ข้าได้กลิ่นหอม ท่านทำอะไรอยู่ขอรับ” เสียงเจื้อยแจ้วของหลงจิ่นอวิ๋นเสียงดังก้องมาแต่ไกล ก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งกระโจนโครมครามมาจากอีกฟากตำหนัก แล้วพรวดเข้ามาในห้องเครื่อง องค์ชายน้อยมาหยุดข้างโต๊ะบิดา ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นบิดาร่างสูงสง่าในชุดเรียบง่าย กำลังนั่งประคองมีดลอกเปลือกเผือกด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ หน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ มีซั่งซูห้องเครื่องนั่งถวายคำปรึกษาอยู่ใกล้ๆ “ทะ...ท่านพ่อ…อย่าบอกนะว่า ท่านกำลังจะทำขนม”“อืม…” หลงเจิ้งหยางยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อ ยิ้มบาง ๆ“ข้ากำลังจะทำซาลาเปาเผือกหวานให้มารดาของเจ้า…ตอนอยู่ข้าเคยอยู่ในจวนไป๋ นางเคยบอกว่า นางชอบกินซาลาเปาเผือกที่ท่านแม่ของนางทำ มันอร่อยที่สุดในใต้หล้า ข้าไม่เคยแม้แต่จะจำ วันนี้...ข้าจำได้แล้ว แต่ข้าไม่เคยทำ…”โอรสน้อยทำตาโต อ้าปากพะงาบ ๆ “ถ้าท่านแม่เห็น นางต้องร้องไห้แน่เลย” เด็กชายหัวเราะคิก จากนั้นก็เอียงคอ พินิจเผือกที่ยังไม่หมดหัว“ว่าแต่…ท่านพ่อปลอกเป็นแน่นะขอรับ”“เป็นสิ เจ้าเห็นหรือไม่บิดาของเจ้าปลอกได้สองหัวแล้ว” “แต่ เวลาผ่านมาได้สักหนึ่งชั่วยามแล้วขอรับ” ขันทีเอ่ยกระซิบองค์ชายน้อยเสียงดัง“ก็ เ
ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ ตอนที่ 89 ยากที่จะให้อภัย แต่ใจไม่รักดี
“ท่านแม่”เสียงสดใสเจื้อยแจ้วของหลงจิ่นอวิ๋น มาพร้อมกับบานประตูไม้ถูกผลักออกอย่างแรงจนบานหนึ่งสั่นไหว ทำให้ไป๋ลี่เยว่ที่นั่งปักผ้าอยู่กลางสวนเงียบๆ ข้างกายมีนางกำนัลนั่งรอรับใช้อยู่ใกล้ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง ผู้เป็นมารดาละสายตาจากเข็มปัก ดวงตาคู่งามทอดมองพระโอรสอย่างอ่อนโยน เด็กน้อยวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในชุดผ้าแพรลายเมฆา ดวงตากลมโตเปล่งประกาย“ช้า ๆ เสี่ยวเป่า เดี๋ยวได้หกล้มเอา”“ข้าระวังตัวอยู่ขอรับ ท่านแม่ข้าไม่ได้มามือเปล่านะขอรับ” เด็กน้อยยื่นกล่องไม้ผูกริบบิ้นสีม่วงให้ นัยน์ตาแพรวพราวราวประกายดวงดาว“มีคนฝากมาให้ขอรับ…คนที่อยากให้ท่านแม่ยิ้ม”ไป๋ลี่เยว่ชะงัก ริมฝีปากที่กำลังยิ้มพลันแนบสนิทก่อนเม้มแน่นเล็กน้อย…มือเรียวยื่นไปรับกล่องไม้นั้นมาอย่างลังเลเมื่อเปิดออก ภายในคือปิ่นปักผมดอกเหมยแกะจากหยกขาว แกะลายประณีตจนแทบมองเห็นเส้นเกสร ใต้ปิ่นนั้นมีกระดาษแผ่นหนึ่ง มีตัวอักษรเรียงร้อยเป็นประโยค“โปรดรับไว้ อย่างน้อย…ก็ให้มันได้อยู่ใกล้เจ้าแทนข้า”นิ้วเรียวบางสั่นเล็กน้อย ไป๋ลี่เยว่หลุบตาลง ครู่หนึ่งก็กล่าวเสียงเรียบ“ของฝากจากบิดาเจ้าอีกแล้วหรือ”“อื้ม” เด็กน้อยพยักหน้าหงึก“แต่ไม่ใช่
ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ ตอนที่ 88 เด็กส่งของ
ตำหนักชิงอวิ๋น – ยามสายกลิ่นสมุนไพรแผ่วเบาโชยอบอวลในห้องบรรทมของพระบิดา เสียงครูดของครกตำยายังคงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอแว่วมาจากห้องโอสถ คลอไปกับเสียงสายลมเย็นพัดผ่านช่องหน้าต่างเบา ๆ ขณะองค์ชายน้อยหลงจิ่นอวิ๋น นั่งแกว่งขาอยู่บนเก้าอี้ไม้เตี้ย เบื้องข้างมีถาดหยกเล็ก ๆ วางลูกพีชผิวชมพูอมทองไว้สามลูก เขาหยิบลูกหนึ่งขึ้นมากัดเต็มคำ แก้มใสพองนูนเพราะเนื้อพีชนุ่มละมุน แววตาดำขลับเป็นประกายเมื่อได้รสหวานฉ่ำของผลไม้“ลูกพีชนี้หวานดีจริง ๆ” เด็กน้อยพึมพำกับตนเองเบา ๆ หลังจากที่เขาเอาสมุนไพรมาให้พระบิดาดื่มตามคำสั่งมารดา เขาก็ยังคงนั่งเฝ้าไม่ไปไหนหลงเจิ้งหยางนั่งพิงหัวเตียง พลางจ้องโอรสอย่างใช้ความคิด“เสี่ยวเป่า...”เขาเรียกด้วยเสียงนุ่มนวลผิดวิสัย จนเด็กน้อยหันมองด้วยความระแวง“ท่านพ่อ...เรียกชื่อข้าเช่นนี้อีกแล้ว มีอะไรจะให้ช่วยใช่ไหมขอรับ”หลงเจิ้งหยางหัวเราะเบา ๆ ก่อนหยิบถุงผ้าผูกเชือกแพรสีแดงออกจากอกเสื้อ ค่อย ๆ แกะออก เผยให้เห็นลูกแก้วหยกสีเขียวอ่อนส่องแสงวาววับ“เจ้าชอบของเล่นนี่หรือไม่”เด็กน้อยเบิกตากว้าง กระโดดลงจากเก้าอี้ “ของเล่นจากร้านช่างหยู่นี่นา ท่านพ่อไปหาซื้อมาตอนไหน”“ก็ตอน
ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ ตอนที่ 87 ข้อตกลงพ่อลูก
“ท่านพ่อ…” เสียงนุ่มใสของพระโอรสดังขึ้น ซูเหวินรีบหลบไปทันทีหลงเจิ้งหยางละสายตาจากกล่องไม้ในมือ พลันหันมาทางผู้มาเยือน เด็กน้อยในชุดคลุมตัวหลวมยืนอยู่ตรงธรณีประตู ดวงตาดำขลับทอดมองเขาอย่างสงบหลงจิ่นอวิ๋น ยังคงมีท่าทีสุขุมเกินวัยตามเคย แต่ในแววตานั้นกลับมีความกังวลซ่อนอยู่ เท้าเล็กก้าวเข้ามาใกล้อย่างไม่รีบร้อน ก่อนหยุดยืนข้างโต๊ะ“ถึงเวลาทานยาแล้วขอรับ” เสียงเล็กแต่เรียบ ไม่สูงนัก แต่ชัดเจน“ท่านแม่จัดยารอบค่ำไว้ให้แล้ว…หากท่านไม่พักผ่อนให้เพียงพอ แผลจะหายช้าลง…”หลงเจิ้งหยางยิ้ม ดวงตาคมนิ่งสบสายตาโอรสผู้เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงแฝงความดื้อดึงแบบเด็กดี“เจ้ามาตามเองหรือ” เขาถามเบา ๆ ก่อนมองด้านหลังหลงจิ่นอวิ๋น พยักหน้า “ท่านแม่ง่วงแล้วขอรับ…หลินซ่างไม่ค่อยสบายข้าก็ไปให้พัก ข้าเลยมาเอง”ร่างเล็กหยุดครู่หนึ่ง ก่อนเม้มปากแน่น “ท่านแม่คงเหนื่อยมาก…ต้องคอยต้มยา ปรุงสมุนไพร…ยังต้องคอยเฝ้าท่านพ่อไม่ให้ทำงานหนักอีก”คำว่าท่านแม่คงเหนื่อยมาก…ที่เอ่ยอย่างไม่รู้ตัว หลงเจิ้งหยางชะงักเล็กน้อย รอยยิ้มเจือจางลง เหลือเพียงแววโศกบาง ๆ ในนัยน์ตา“…แล้วเจ้าล่ะ” เขาถามเสียงแผ่ว“เหนื่อยหรือไม่ ที่ต้องดูแลข
You may also like
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี
โม่เสียวชี่389.5K viewsบุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า
ไฉ่เลี่ยงหรง18.4K viewsบันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์
เซี่ยวชิงขวาง74.4K viewsยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
หว่านชิงอิ๋น412.6K viewsมู่ตาน บุปผาท้าชะตา
วนิลากลิ่นเลม่อน222.9K viewsหลี่เฟยหย่า เกิดใหม่พร้อมโชคลาภมหาศาลในยุค 1960‘s
สุกี้แห้งใส่หมูสามชั้นเยอะๆ เลย5.1K viewsบุปผาเยียวยาใจ
ซูเมี่ยวหลิง1.1K viewsเมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70)
ซูเจิน3.0K views
