LOGINShare
บทที่ 3
Last Updated:
2025-10-13 05:54:31ทว่า หลินซียังคงยืดอกเชิดหน้า แววตามั่นใจไม่ไหวเอนในใจมีเพียงความคิดเดียว
“ต้องรีบหาทางหนี ก่อนเรื่องเมื่อคืนจะถูกเปิดเผย!” นางมิใช่หญิงที่ใส่ใจศักดิ์ศรีหรือคุณธรรมมากนัก แต่หากความลับเมื่อคืนแพร่งพรายออกไป… ก็นับว่าน่าอายยิ่งนัก! เมื่อเห็นชายชุดดำยังคงยืนนิ่ง นางก็อดไม่ได้ที่จะยั่วโทสะ “ว่าอย่างไรเล่า เจ้าหนุ่มหน้ากาก จะขึ้นมาหรือไม่” เขาเพิ่งจะอ้าปากตอบ แต่หลินซีก็รีบแทรกขึ้นเสียก่อน ไม่เปิดโอกาสให้เอ่ยแม้แต่คำเดียว “อ้อ…ช่างมันเถอะ” หลินซีแค่นหัวเราะ แววตาเย็นชา “ดูจากสภาพแล้ว เจ้าก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีอะไร งั้นไม่ต้องพูดมากให้เสียเวลา” นางถอยเท้าเพียงก้าว ยกคางขึ้นอย่างท้าทาย “วันนี้…จะเป็นข้าตาย หรือเจ้าตาย แต่ต้องมีผู้หนึ่งสิ้นลม!” สายตาคมกริบวาบประกายเหยียดหยาม “เข้ามา! ข้าอยากเห็นเหมือนกันว่า ‘วรยุทธ์ของพวกเจ้าสมัยนี้’ จะสู้ข้าที่ข้ามภพมาได้หรือไม่!” ถ้อยคำนั้นโอหังจนหัวหน้าชุดดำเลือดขึ้นหน้าในทันที “เจ้าหนูน้อยไม่รู้จักตาย! เช่นนั้นวันนี้ข้าจะส่งเจ้าลงนรกไปพบยมบาลเสียเลย!” เสียงคำรามต่ำดังขึ้นพร้อมกับดาบที่พุ่งฟาดตรงมายังศีรษะหลินซี! ทว่า นางไม่แม้แต่จะขยับหลบ จนกระทั่งปลายดาบเฉียดเข้ามาใกล้ หน้าผากแทบจรดคมเหล็ก ร่างบางพลันเอนหลบไปด้านหลัง มือขวาพุ่งคว้าข้อมือศัตรูไว้อย่างแม่นยำ! เพียงพริบตาที่อีกฝ่ายชะงักงัน ดาบก็ถูกชิงมาจากมือทันที หลินซีหมุนตัวลอดใต้แขนเขาอย่างรวดเร็ว ปลายดาบเฉือนผ่านลำคอศัตรูอย่างแม่นยำ เลือดพุ่งทะลัก ร่างหัวหน้าชุดดำทรุดฮวบลงกับพื้นในทันที ทุกสิ่งเกิดขึ้นรวดเร็วจนแทบไม่กี่ลมหายใจ หลินซีสะบัดดาบในมือเบาๆ ก่อนหัวเราะหยัน “เหอะ…สุดท้าย ‘วรยุทธ์ของคนโบราณ’ ก็มีเพียงเท่านี้รึ” นางปรายตาไปยังเงามืดรอบด้าน ก่อนส่งเสียงเย็นเฉียบ “เอาเถอะ จะมาทีละคน หรือมาพร้อมกันทั้งหมด ข้าก็รับได้ทั้งนั้น” เงียบงันไปชั่วขณะ ก่อนเสียงตะโกนจากในความมืดดังขึ้นพร้อมกัน “พร้อมกัน!” ทันทีสิ้นเสียง เงาร่างชุดดำหลายสิบกรูกันเข้ามา! ดาบพุ่งใส่หลินซีเป็นระลอก นางกำด้ามแน่นไม่หวั่นไหว ศัตรูมาเดี่ยว ฆ่าเดี่ยว มาคู่ ฆ่าคู่ มาทั้งหมู่ ก็ฆ่าเรียบ! ทุกการเคลื่อนไหวของนางเฉียบคมและสงบนิ่งราวกับสายลม ไม่นานนัก ร่างสุดท้ายก็ล้มลงจมกองเลือด หลินซีหอบหายใจเบาๆ ก่อนสะบัดดาบทิ้งลงบนพื้น สายตาเหลือบไปยังหวงจิ่วเยี่ยที่นอนหอบอยู่ใต้ต้นไม้ “เฮ้! ถึงข้าจะทำอะไรกับเจ้าไปบ้างก็เถอะ…” น้ำเสียงเย็นเฉียบ “แต่นั่นเพราะสถานการณ์บังคับ หากเลือกได้ ข้าคงไม่แตะต้องเจ้า” นางกอดอก เอ่ยต่ออย่างไร้อารมณ์ “อย่างน้อยข้าก็เก็บคนที่ตามล่าเจ้าไปหมดแล้ว ถือว่าหายกัน หลังจากนี้ เจ้าไปทางของเจ้า ข้าไปทางของข้า” ริมฝีปากโค้งขึ้นบางเบา แฝงแววเย้ยหยัน “ไม่ต้องห่วงหรอก…ข้าจะไม่ป่าวประกาศว่าเจ้าเคยถูกข้าขึ้นคร่อมหรอกนะ” กล่าวจบ หลินซีก็หมุนตัวเดินจากไป โดยไม่เหลียวหลังแม้สักครั้ง หวงจิ่วเยี่ยยังคงนอนนิ่ง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยเพลิงโทสะที่คุกรุ่น นังผู้หญิงอำมหิต! ไม่เพียงบังคับเขา ยังกล้าดูแคลนแล้วทิ้งเขาไว้กลางป่าเช่นนี้! ในอกเอ่อล้นด้วยความแค้น หากไม่ล้างแค้นให้นางชดใช้พันครั้ง หมื่นครั้งเขาจะไม่หยุด! เมื่อแสงแรกของยามอรุณแตะขอบฟ้า เงาดำหลายสายก็พุ่งมาถึงอย่างรวดเร็ว ชายในชุดดำทรุดเข่าลงก้มศีรษะต่ำ “กระหม่อมมาช่วยล่าช้า ขอองค์ชายทรงอภัย!” หวงจิ่วเยี่ยลืมตาขึ้นช้าๆสายตาเย็นเยียบ ยกมือชี้ไปยังทิศหนึ่ง พลางออกคำสั่งเสียงกร้าว “ไปตามหา…หญิงบ้าคนนั้น! เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง หากพบฆ่าทิ้งทันที!” “พ่ะย่ะค่ะ!” เหล่าคนชุดดำขานรับพร้อมจะออกไป แต่ยังไม่ทันก้าว เสียงเย็นยะเยือกขององค์ชายก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ไม่ต้องฆ่า… ลากนางกลับมา! ข้าจะเชือดนางด้วยมือตัวเอง!!” “รับบัญชา!” เมื่อหวงจิ่วเยี่ยเสด็จกลับถึงวัง บ่าวไพร่ต่างรีบจัดเตรียมน้ำอุ่นและโอสถสมุนไพรไว้รอ องครักษ์ลับทั้งสี่เร่งเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจ้านาย ผ้าคลุมขาวเปื้อนเลือดถูกถอดออก เผยให้เห็นบาดแผลหลายแห่ง องครักษ์ผู้หนึ่งกำลังจะนำผ้านั้นไปทิ้ง ทว่าเขากลับเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “…เก็บไว้!” ทุกคนชะงักไปชั่วขณะแม้จะงุนงง แต่ไร้ผู้ใดกล้าซักถามจึงทำได้เพียงพยักหน้ารับ แล้วเก็บผ้าคลุมนั้นไว้ตามรับสั่ง ระหว่างที่กำลังทำแผล สาวใช้ผู้หนึ่งก้าวเข้ามาอย่างแผ่วเบา ตั้งใจจะช่วยสวมเสื้อให้เจ้านาย ทว่ายังไม่ทันได้แตะต้องร่าง “ไสหัวไป!” เสียงตวาดดังลั่นจนทั้งห้องสะท้าน สาวใช้สะดุ้งเฮือก ร่างน้อยสั่นระริก ทั้งตกใจ ทั้งเจ็บใจที่ไม่รู้ว่าตนทำสิ่งใดผิด น้ำตารื้นคลอ ก่อนวิ่งพรวดออกไปอย่างไม่หันกลับ ทันใดนั้น องครักษ์อีกคนรีบรุดเข้ามา “องค์ชาย! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว มีข่าวจากในวัง! ฝ่าบาทประชวรหนัก ทรงมีพระบัญชาให้องค์ชายเสด็จเข้าเฝ้าโดยด่วน!” “ท่านพี่…” หวงจิ่วเยี่ยพึมพำต่ำ สายตาแข็งกร้าวแฝงความสั่นไหว ในวัยเพียงยี่สิบปี เขากลับเป็นบุรุษผู้มีนามกระฉ่อน ไม่แตะต้องสตรี ปากร้าย อารมณ์รุนแรง ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วแคว้น…ในทางที่มิใช่เกียรติยศนัก แต่ในยามที่ข่าวลือยังแพร่สะพัดทั่วทุกสารทิศ อีกฟากหนึ่งของแผ่นดินพายุลูกใหม่ก็กำลังตั้งเค้า… กลางจวนใหญ่ ริมแม่น้ำในเมืองเจียงหนาน เสียงเด็กน้อยท่องตำราดังเจื้อยแจ้ว “คุณชาย… เรียนรู้แล้วทบทวนบ่อยๆ มิใช่น่ายินดีหรอกหรือ” “มีสหายจากแดนไกลมาเยือน มิต่างจากลาภสักการะหรือ” “ผู้อื่นไม่เข้าใจตนแล้วไม่โกรธ นั่นจึงเรียกว่า ‘สุภาพชน’ ” อาจารย์ผู้เฒ่า อ่านมาถึงตรงนี้ก็อดหาวหวอด ก่อนจะวางตำราลงแล้วเอ่ยเสียงง่วงงุน “คุณชาย คุณหนู…วันนี้อากาศเย็นสบาย เหมาะแก่การงีบ ข้าขอพักสักชั่วยามเถิด!” “เชิญเจ้าค่ะ~”
Latest chapter
ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด บทที่ 66
หลินซีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจพวกคนสวมหน้ากากไม่ได้เอ่ยคำใดแม้แต่น้อยเพียงแค่หมายตาเป้าหมาย แล้วโถมเข้ามาโจมตีหวงจิ่วเยี่ยอย่างบ้าคลั่งหวงจิ่วเยี่ยออกมาโดยไม่ได้พกกระบี่หรืออาวุธใดๆนางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปลดกระบี่อ่อนที่พันอยู่ที่เอว ส่งให้เขาอย่างรวดเร็ว“ยืมไปใช้ก่อน!”หวงจิ่วเยี่ยชะงักนิดเดียว แต่เพียงพริบตาก็ยื่นมือรับกระบี่จากนางจากนั้นกลับควักกระบี่เล็กจากเอวตนออกมาเป็นกระบี่ขนาดเล็กเพียงนิ้วมือเดียว แล้วยื่นให้หลินซีแทน ไม่กล่าวคำใด พลันเหินร่างเข้าสู่สมรภูมิ “นี่มัน…” หลินซีอึ้งไปชั่วครู่ แล้วก็อดหัวเราะทั้งน้ำตาไม่ได้ นางนึกถึงเหตุการณ์ในจวน ขนม ของเล่น ของใช้ของสองพี่น้อง ที่มักจะสลับกันอยู่เสมอ ทั้งที่นางจัดวางไว้แยกชัดเจน ไม่แน่ว่า… นิสัยแบบนี้ คงถ่ายทอดมาจากเขา นางเงยหน้าขึ้น สายตามองไปยังร่างของหวงจิ่วเยี่ยในสนามรบ เขาใช้กระบี่ได้อย่างแม่นยำ รวดเร็วราวสายฟ้า กระบวนท่าลื่นไหลดั่งสายน้ำ แต่เฉียบขาดทุกดอกฟัน แต่ละท่วงท่า ไม่มีความลังเล ไม่มีคำว่าเมตตา ทุกครั้งที่ลงมือ มีเสียงโหยหวนติดตามมา ไม่ถึงขั้นตาย แต่ล้วนถูกฟันจนเส้นเอ็นขาด บางคนถูก
ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด บทที่ 65
หนิงหนิงกับเป่าเป่ามีทางรอดแล้ว ไม่ต้องทรมานกับพิษร้ายที่กัดลึกถึงไขกระดูกอีกต่อไป “เทียนซานเสวี่ยเหลียน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบชัด แววตาแน่วแน่ไม่เปลี่ยน หลินซีหัวเราะทั้งน้ำตา มือหนึ่งยกขึ้นปิดปากแต่น้ำตากลับไหลไม่หยุด ยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหลไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่าย ๆ เขาไม่เคยชินกับการเห็นผู้หญิงร้องไห้และไม่รู้เลยว่าควรปลอบอย่างไร “อยู่ดี ๆ จะร้องไห้ไปไยกัน” เขาพึมพำเบา ๆ ล้วงหาผ้าเช็ดหน้าภายในชุดแต่สุดท้ายกลับพบว่า ไม่ได้พกมาเลย มือที่กำลังจะเอื้อมไปเช็ดน้ำตานางกลับถูกคว้าไว้แน่น “ของจริงหรือ?” เสียงของนางเบาแทบไม่ได้ยิน แต่ในแววตากลับสั่นไหว “ใช่ ของจริงแน่นอน” เขาตอบกลับโดยไม่ลังเล นางยิ้มทั้งน้ำตา ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย “ของจริง… แล้วเจ้าจะให้ข้าจริงๆ หรือ?” เขาพยักหน้าแน่นหนัก “อืม ให้เจ้าแน่นอน” หลินซีไม่ลังเล มือเรียวกวาดกล่องผ้าไหมในมือเขามาแน่นหนา ปิดฝาลงแล้วกอดไว้แนบอกเหมือนสิ่งนี้คือชีวิตนาง น้ำหนักภายในใจที่แบกมาตลอดห้าปี ร่วงหล่นในพริบตา หญิงสาวที่เคยแข็งแกร่งไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครกลับรู้สึกอ่อนแรงจนต้องพิงพาเขา โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงความจริงว่า ชายตรงหน้าคือบิด
ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด บทที่ 64
หลินซีแค่นเสียงเย็นชา ไม่แม้แต่จะชายตามอง หมุนกายหมายจะจากไป แต่ยังไม่ทันพ้นสองก้าว กลับรู้สึกถึงสิ่งใดบางอย่างผิดแผก จึงหยุดยืน หันกลับมามองเขาด้วยแววตาเรียบเย็น “ท่านอ๋องทรงว่างนักหรือ?” คำเรียกขานว่า ‘ท่านอ๋อง’ ทำให้คิ้วของหวงจิ่วเยี่ยขมวดเข้าหากันอย่างไม่อาจปิดบัง เขาเกลียดชื่อนี้ยิ่งกว่าสิ่งใด หากจะให้เลือก เขายอมให้นางเอ่ยนามเขาออกมาเต็มปากเสียยังดี ชื่อว่า หวงจิ่วเยี่ย เดิมทีสำหรับเขาก็เป็นเพียงชื่อหนึ่ง แต่เมื่อหลุดจากเรียวปากนาง กลับคล้ายกลายเป็นบทเพลงที่ไพเราะเกินบรรยาย เมื่อเห็นเขานิ่งเฉย นางจึงก้าวเข้าไปหา แววตาเปี่ยมระแวง เขาเห็นนางยิ่งใกล้ หัวใจในอกก็เต้นแรงขึ้นทุกที เผลอก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว แต่แล้ว… แขนของเขากลับถูกรั้งไว้โดยนาง อีกมือนางล้วงอ้อมไปด้านหลังเขา ลูบคลำโดยไร้ซึ่งความเกรงใจ “เจ้าคิดทำสิ่งใด?” เขากัดฟันถามเสียงต่ำ “มิได้คิดสิ่งใด” นางตอบเรียบ “เพียงอยากดูว่า เจ้าซ่อนอะไรไว้กันแน่ ถึงต้องลอบเร้นนัก” ยามนั้น เป็นกลางคืน ลมแรง แสงจันทร์เจือจาง หญิงชายยืนใกล้ชิดแนบอกกันกลางเงามืด ท่วงท่าคล้ายบุรุษสตรีที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้ง เ
ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด บทที่ 63
นางจากไปแล้ว เขาเพียงนั่งนิ่งอยู่เบื้องหน้ากระดานหมากล้อม แม้ผลแพ้ชนะจะตัดสินไปแล้ว แต่ในใจกลับยังว้าวุ่นไม่รู้จบ มือหนึ่งหยิบตำราพิชัยสงครามขึ้นมาแต่แม้จะเคยอ่านจนขึ้นใจ ทว่าครั้งนีไม่มีแม้แต่ตัวอักษรเดียว ที่จะผ่านเข้าสู่จิตใจได้เลย จนกระทั่ง สายตาเขาหยุดลงตรงถ้อยคำเพียงไม่กี่บรรทัด “เมื่อศัตรูยึดชัยภูมิไว้แล้ว จักต้องโยนหินล่อหยก ลอบย้ายเส้นทาง สร้างเรื่องลวง ฉกโอกาส พลิกแผนศัตรูและสุดท้าย เคี่ยวไฟใต้หม้อให้หมดทางเดือด!” ประโยคนั้น แม้รุนแรงเกินจำเป็น แต่กลับทำให้เขานึกถึงนางอย่างห้ามใจไม่ได้ หญิงสาวผู้หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีราวเพลิงที่ไม่มีวันดับ หากวันหนึ่ง เขาเผลอทำลายความหยิ่งในแววตาคู่นั้นลงจนหมดสิ้น บางทีนางก็คงไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออีก ที่สามารถดึงดูดใจเขาได้ หรือไม่ ก็อาจถึงคราวต้องฆ่านางเสียด้วยซ้ำ ให้สมกับสิ่งที่นางเคยทำไว้กับเขา! แต่ในเมื่อถึงตอนนี้ เขากลับไม่ได้ฆ่านาง หากแต่เก็บนางไว้ในใจเสียแล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นขึ้นเมื่อใด เพียงรู้ว่าอยากคว้าเอาความรู้สึกนั้นไว้ให้แน่น อยากให้มีนางอยู่ข้างกาย แล้วค่อยๆคิดหาคำตอบในภายหลัง ทว่
ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด บทที่ 62
“ปุ๊!”“แค่ก แค่ก แค่ก!!”หลินซีสำลักชาทันทีที่ได้ยินถ้อยคำจากปากเขาน้ำชาที่เพิ่งจิบเข้าไปแทบพ่นกระจายออกมาทั้งคำ นางรีบหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างลนลาน หน้าแดงจัดจนแทบเปลี่ยนสีนางไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ชายตรงหน้าผู้ซึ่งผู้คนร่ำลือกันว่าโหดเหี้ยมอำมหิต เย็นชาดั่งน้ำแข็งพันปี ฆ่าคนไม่กะพริบตา เป็นถึงผู้บัญชาการสูงสุดแห่งแคว้นเยี่ย จะเป็นบุรุษคนเดียวกันกับที่เพิ่งกล่าววาจาเช่นนั้นออกมาสุดท้าย…คำว่า “เล่าลือ” ก็เป็นเพียง “คำเล่า” เท่านั้นเองหวงจิ่วเยี่ยมองนางไอจนตัวโยน ไม่ได้กล่าวอะไรเพียงแค่ขยับมือวางหมากลงอย่างสงบนิ่งดวงตาคมทอดมองกระดานตรงหน้า เห็นผลแพ้ชนะที่สิ้นสุดไปแล้วอย่างเรียบง่ายแม้เขาจะเป็นฝ่ายพ่ายแต่ในแววตานั้นกลับไร้ซึ่งความโกรธหรือไม่พอใจตรงกันข้าม ยังรู้สึกยินดีที่ได้พบผู้ที่ทัดเทียมกับตนโดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าคนผู้นั้นคือ “นาง”หลินซีวางหมากลงอีกเม็ด เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ตรงไปตรงมาไร้เยื่อใย“ท่านอ๋อง ท่านแพ้แล้ว ได้โปรดทำตามสัญญาเถิด”เขาพยักหน้าช้า ๆ รับคำอย่างสงบ“ข้ายอมรับว่าแพ้จริงแต่ถึงข้าจะบอกเจ้าว่า หิมะบัวเทียนซานอยู่ที่ใด…เจ้าก็ใช่ว่าจะได้มันไปง่าย ๆ ห
ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด บทที่ 61
เพราะหนิงหนิงกับเป่าเป่าเคยพูดไว้ว่า…‘พวกเราไม่กลัวตาย… แต่เรากลัวว่า ตอนที่ต้องตายท่านแม่จะไม่อยู่ด้วย…”ไม่… เป็นไปไม่ได้!หลินซีไม่มีวันยอมให้ลูกๆต้องตาย!นางไม่มีวันปล่อยให้ลูก ๆ ของนางจากไปอย่างเดียวดายในโลกที่โหดร้ายเช่นนี้ ไม่มีวัน!เด็กทั้งสองยังเล็กนัก เส้นทางชีวิตในวันหน้ายังอีกยาวไกลนางจะต้องหาวิธีไม่ว่าอย่างไรจะต้องให้พวกเขามีชีวิตรอดต่อไปให้ได้ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตของตนเอง นางก็ยินยอมหวงจิ่วเยี่ยเดินนำหน้า นางเดินตามอยู่เงียบ ๆเขาก้าวไปช้า นางก็ย่างตามช้า ๆ ทั้งสองมิได้เอ่ยสิ่งใดเขาไม่หันกลับมา นางก็ไม่ทัก ไม่เรียก ไม่ใส่ใจกระทั่งถึงทางแยก ระหว่างหอพักกับโถงหน้าเขาตั้งใจจะตรงไปยังห้องของตน แต่หลินซีกลับหยุดยืนอยู่ที่เดิมไม่กี่ก้าวถัดไป เขารู้สึกถึงความว่างเปล่าด้านหลังจึงชะงัก หันกลับมา สายตาเย็นเฉียบจับจ้องนาง “เหตุใดจึงไม่เดินต่อ?”หลินซียกคิ้ว ตอบเสียงเรียบ“ท่านอ๋อง ท่านเดินผิดทางแล้ว”จะพาไปห้องพักของเขารึ? จะให้ไปเล่นหมากในนั้น?เห็นทีจะไม่เหมาะมังหวงจิ่วเยี่ยนิ่งไปเล็กน้อย จากนั้นก็คล้ายเข้าใจบางสิ่งเขาส่ายหน้าเบา ๆ อย่างไร้อารมณ์ก่อนจะเปลี่ยนเส้นทาง เด
You may also like
ข้าจะพาครอบครัวใหม่ไปสู่ความร่ำรวย
ต้าซินซิน62.5K viewsยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
จูน430.2K viewsชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว
จิ้งเยี่ยน63.1K viewsชาตินี้ ขอใช้ชีวิตในแบบง่าย ๆ
ประดับดิน14.9K viewsเขยท่านพ่อ ข้าขอเลือกเอง
เฟยโฉ่โม่ว 费莫愁3.2K viewsทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายของเจ้าเด็กแฝดมากแผนการ
JAOTUNTEE5.2K viewsสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด
ซีไซต์8.9K viewsจอมนางพญามาร
LiHong6.1K views
