บทที่ 4

เสียงเด็กหญิงน้อยตอบอย่างนอบน้อม นางนั่งหลังตรง ใบหน้าจริงจังจนผู้พบเห็นยังอดยิ้มไม่ได้ ข้างกายมีเด็กชายอีกคนกำลังยกนิ้วนับถอยหลัง

“ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง ฟุบ!” ไม่ทันขาดคำ อาจารย์ผู้เฒ่า ก็ฟุบหลับลงบนโต๊ะจริงๆ!

“อืม หนิงหนิง เจ้านี่พัฒนาขึ้นไม่น้อยเลยนะ!” เด็กชายพูดยิ้มๆ

“แหงสิ! ข้าหนิงหนิงผู้ยิ่งใหญ่ไงเล่า!” เด็กหญิงสะบัดหน้าภูมิใจ มือเล็กๆ ยกขึ้นลูบมวยผมทรง “หัวซาลาเปา” อย่างอวดดี

แต่พอแขนเสื้อร่นลง กลับเผยรอยแดงประหลาดราวกับสัญลักษณ์บนข้อมือ! หนิงหนิงขมวดคิ้ว รีบดึงแขนเสื้อปิดแน่น

“อย่าปิดเลย ข้าเห็นหมดแล้ว!” เป่าเป่าหัวเราะพลางยกแขนเสื้อตนเองขึ้นบ้าง “ดูสิ ข้าก็มีเหมือนกัน…แถมเข้มขึ้นทุกวันด้วย!”

หนิงหนิงเบิกตากว้าง ก่อนจะฟาดน้องชายไปเพี้ยะหนึ่ง “พูดมากจริง! รีบลงมือได้แล้ว!”

“โอ้ย~ ใจเย็นๆเถิดท่านพี่ อาจารย์หลับปุ๋ยขนาดนี้ จะหนีไปไหนได้อีกเล่า” แม้จะบ่น แต่เป่าเป่าก็รีบวิ่งไปคว้าพู่กัน จุ่มหมึกลงเต็มปลาย แล้ว…

จัดการวาดลวดลายบนหน้าของ อาจารย์อย่างไรความปรานี “ฮ่าๆๆ! งามนัก! งดงามยิ่งนัก เสียจนท่านแม่เองก็ยังจำไม่ได้!”

เมื่อแกล้งจนหนำใจแล้ว สองแฝดหัวเราะคิกคัก พลางจูงมือกันออกจาก ห้องศึกษา

แต่ทันทีที่ประตูเปิดออก กลับเจอกับ พ่อบ้านใหญ่ ยืนรออยู่ตรงหน้า!

สายตาทั้งคู่สบกันเพียงแวบเดียว เป่าเป่ารีบพุ่งเข้าไปหาอย่างว่องไว “ท่านลุงพ่อบ้าน~ เมื่อครู่อาจารย์เล่าเรื่องสนุกนัก! ข้าอยากเล่าให้ท่านฟังด้วย!”

พ่อบ้านใหญ่ได้ยินชื่อเรื่องเท่านั้น ใบหน้าก็แข็งค้างเสร็จแน่…หายนะมาเยือนแล้ว!

แต่เพราะเกรงเสียมารยาท จึงทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆเป่าเป่าก็ยืดอก สูดลมหายใจอย่างมาดมั่นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังประหนึ่งนักเล่านิทานมืออาชีพ

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีภูเขาลูกหนึ่งบนภูเขานั้นมีวัด

ในวัดมีพระชราหนึ่งองค์กับแม่ชีอีกหนึ่งรูป…”

ภายในห้องหนังสือเล็กของจวน ตะวันสายสาดลอดหน้าต่างเข้ามาอบอุ่น อากาศสงบเงียบจนได้ยินแม้เสียงปลายพู่กันเสียดสีกับกระดาษ

พ่อบ้านชราผู้มากประสบการณ์ นั่งเงี่ยหูฟังเรื่องเล่าของคุณชายตัวน้อยตั้งแต่ต้น ก็ยังคงพยักหน้ารับด้วยมารยาทตามหน้าที่แต่พอได้ยินประโยคถัดมา…กลับสะดุ้งเฮือก! หัวใจแก่ๆ แทบหยุดเต้น

เขารีบโค้งกาย ลนลานเอ่ยว่า

“คุณชาย เรื่องเล่าของท่านช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก! เพียงแต่บ่าวยังมีธุระต้องไปจัดการ ขออภัยที่ไม่อาจอยู่ฟังจนจบขอรับ!” สิ้นคำ ร่างชรานั้นก็หมุนกายออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าแทบสะดุดเพราะความลนลาน ไม่แม้เหลียวหลังกลับมามองสองแฝดสักนิดเดียว

เสียงหัวเราะใสแจ๋วดังขึ้นทันทีที่พ่อบ้านลับตา

“ฮ่าๆๆ … ท่านพ่อบ้านนี่ชักจะน่ารักขึ้นทุกวันแล้วนะ!”เป่าเป่าหัวเราะจนตัวโยน แววตาเจิดจ้าเต็มไปด้วยความซุกซน หนิงหนิงผู้เป็นพี่สาวแม้มิได้หัวเราะเสียงดัง แต่ก็ยกหน้าพยักหน้า สีหน้าบ่งบอกชัดว่าเห็นด้วยเต็มที่

“ท่านพ่อบ้านน่ารักจริงๆ แต่ก็ออกจะน่าสงสารนิดหน่อยด้วยแหละ” น้ำเสียงของนางอ่อนโยนแต่ซ่อนความเอ็นดู

“ไปเถอะ! แอบออกไปเล่นกัน!”

เป่าเป่าคว้ามือพี่สาวทันที ร่างเล็กกระตือรือร้นพาอีกฝ่ายมุ่งหน้าไปยังสวนด้านหลัง ความตั้งใจปรากฏชัดในดวงตากลมโต เขาคิดจะปีนกำแพงหนีออกไป

หนิงหนิงชะงักเล็กน้อย แววตากังวลผุดขึ้น เอ่ยเสียงเบา

“หากท่านแม่รู้เข้า…จะเป็นอย่างไรนะ”

เป่าเป่าทำปากยื่น เบ้หน้า “หากท่านแม่รู้ ก็แค่โดนดุเท่านั้น! หรือว่าเจ้าไม่กล้า”

“ไม่ใช่ว่าไม่กล้า!” หนิงหนิงขมวดคิ้วแน่น เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังเกินวัย

“เพียงแต่…ช่วงนี้ท่านแม่ไม่ค่อยสบายใจ ข้าว่าเราไม่ควรทำให้ท่านลำบากใจเพิ่ม เข้าใจหรือไม่”

เป่าเป่าพยักหน้าหงึกๆ แต่รอยยิ้มยังไม่จาง “เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว! เช่นนั้นไม่หนีไปเล่นก็ได้! เปลี่ยนแผน…ไปหาของกินในครัวแทนเป็นไร”

หนิงหนิงสบตาน้องชาย ก่อนคลี่ยิ้มบางๆ ยอมตามใจในที่สุด “อื้ม!”

ห้องหนังสืออีกฟากของจวน

บรรยากาศเงียบขรึมหนักอึ้ง ชายผู้คุกเข่าอยู่บนพื้นไม่กล้าขยับ ไม่กล้าหายใจแรงแม้แต่น้อย ยิ่งไม่กล้าแหงนหน้ามองสตรีชุดขาวที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง ผมยาวสยาย ดวงตาเย็นเฉียบ ร่างทั้งร่างแผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกจนขนลุก

ครู่ใหญ่ หลินซีจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “ซือหรงกับพวกนางอยู่ที่ใด”

“เรียนคุณหนู พวกนางได้ตามไปยังเมืองหลวงแล้วขอรับ!”

“เมืองหลวง” หลินซีพึมพำเบาๆ สองคำนี้ทำให้นางใจสั่น นึกถึงความหมายที่ฝังอยู่ลึกในความทรงจำ

หลายปีก่อน… ที่นอกเมืองหลวง ในป่าแห่งนั้น นาง บังคับขืนใจชายผู้หนึ่ง และหลังจากนั้นก็ได้ตั้งครรภ์ ให้กำเนิดเป่าเป่ากับหนิงหนิง เดิมทีนางเพียงคิดว่าในโลกแปลกแยกนี้ อย่างน้อยก็ยังมีผู้ที่สืบสายเลือดเดียวกันกับนาง ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมทางในโชคชะตา ทว่าไม่เคยคาดคิดเลยว่า… ชายคนนั้นไม่เพียงได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ยังมีพิษฝังลึกในร่างกาย! และพิษนั้น ได้ส่งต่อถึงลูกทั้งสองที่ยังอยู่ในครรภ์ ทำให้พวกเขาเกิดมาพร้อมกับความเจ็บปวดทรมาน

นางเคยเชื่อว่า เพียงได้ หิมะบัวแห่งเทือกเขาเทียนซาน มาเป็นตัวยาหลัก ก็จะถอนพิษนี้ได้ ปกป้องชีวิตลูกทั้งสองให้ปลอดภัยตลอดไป

แต่ใครจะคาดคิดว่าโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นดั่งใจ

“ฝ่ายตรงข้ามมีกำลังเท่าไร” หลินซีเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ทัพใหญ่สามหมื่นนาย!”

เพียงเพราะบัวหิมะหนึ่งดอกของเทือกเขาเทียนซาน…อีกฝ่ายกลับกล้าส่งกำลังพลนับ สามหมื่นคนบุกมาเพื่อตามหา!

แต่ที่ทำให้นางขบกรามแน่นกว่านั้นคือ

คนของนางที่ส่งไปล่วงหน้าเพื่อสืบข่าว กลับ ไม่มีแม้แต่คนเดียว ที่สามารถจับเบาะแสใดๆ ได้!

แม้แต่เงาก็ไม่มี!

เรื่องนี้

บ่งบอกเพียงสิ่งเดียวพวกมันซ่อนตัวได้ลึกอย่างน่ากลัว!หลินสูดลมหายใจเข้าลึก ลึกเสียจนเหมือนจะกลืนโทสะทั้งหมดลงในอก จากนั้นเอ่ยถามด้วยเสียงต่ำและเยือกเย็น

“พวกเรามีกี่คน”

เสียงตอบมาจากชายผู้คุกเข่าอยู่ตรงหน้า นิ่งแต่หนักแน่น “สามพันขอรับ”

สามพัน…

ปะทะสามหมื่น…

ความต่างนี้มิใช่เพียงแค่จำนวน แต่คือหายนะที่มองเห็นชัดอยู่เบื้องหน้า “แล้วเราสูญเสียไปกี่คน”

ขณะเอ่ยประโยคนี้ มือเรียวข้างหนึ่งของหลินซี กำแน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้น นิ้วทั้งห้าสั่นระริกด้วยความอดกลั้นอย่างสุดกำลัง

หากมิใช่เพราะช่วงนี้หนิงหนิงกับเป่าเป่าอาการพิษกำเริบ…

หากมิใช่เพราะลูกทั้งสองของนางอยู่ในช่วงเวลาอันเปราะบางนี้ ต่อให้ต้องข้ามภูเขา ฝ่าทะเลเพลิงนางก็จะออกศึกด้วยตนเอง!

จะไม่มีวันยอมให้ใครต้องตายแทนนาง!

เด็ดขาด!