ตอนที่ 13 พึ่งพาตนเอง

เช้าวันต่อมาเว่ยจื้อโหยวตื่นขึ้นมาด้วยความไม่สบายใจเท่าไหร่ นางไม่รู้ว่าฝันหรือเรื่องจริงแต่จะอะไรก็ช่างมันก่อน คนเราย่อมต้องพึ่งพาตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก ถึงปากนางจะก่นด่าไปบ้างมันก็สมควรแล้ว นางแค่ต้องการระบายความอัดอั้นตันใจเพียงเท่านั้น

นางไม่แน่ใจว่าความฝันนางจะใช่เรื่องจริงหรือไม่เพราะยังไม่สามารถพิสูจน์อันใดได้เพราะนางยังไม่ได้ลงมือเพาะปลูกอันใดเลย หรือเพียงทางเดียวเท่านั้นมิติจะใช่เรื่องจริงหรือไม่คงต้องลองดู

เมื่อได้ข้อสรุปของตนเองเพื่อพิสูจน์ว่าความฝันมันจะเป็นจริงหรือไม่ นางจึงกำหนดจิตให้เข้า ทันใดนั้นนางก็เข้ามาอยู่ในสถานที่แปลก ๆ ที่ดูแห้งแล้งและแร้นแค้น 

สถานที่แห่งนี้มีพื้นที่เพียงแค่ 1หมู่เท่านั้น มีบ่อน้ำที่ทำจากหิน 1บ่อเพียงเท่านั้น นอกเหนือจากนี้แล้วไม่มีอะไรเลยแม้กระทั่งต้นไม้ใบหญ้า นี่คงจะเป็นบ่อน้ำแร่อย่างที่บอกแน่นอน

เมื่อแน่ใจแล้วว่านี่ไม่ใช่ความฝัน นางจึงกลับออกไปข้างนอกและเริ่มทำมื้อเช้าสำหรับน้องทั้งสองปลายยามอิ๋น

ท่านพ่อและท่านลุงบังคับเกวียนมาถึงบ้านของนางเพื่อนำปลาไปขายเช่นเมื่อวาน

 “อาโหยวตื่นแล้วหรือลูก เจ้านอนไม่หลับหรือ เหตุใดถึงได้ขอบตาดำคล้ำขนาดนั้น หรือว่าเป็นห่วงลูกเขย” เว่ยเจี้ยนป๋อเห็นสภาพลูกสาวเป็นเช่นนี้แล้วเขาปวดใจนัก

“เปล่าเจ้าค่ะท่านพ่อ ข้าฝันร้ายนิดหน่อยเจ้าค่ะ”

“ลุงว่าเจ้ากลับไปนอนพักเถอะ ส่วนหน้าที่นำปลาขึ้นจากกับดักลุงกับพ่อเจ้าจะจัดการเอง เสร็จแล้วลุงจะปิดประตูรั้วให้”

“ข้าไม่นอนแล้วเจ้าค่ะท่านลุง ประเดี๋ยวข้าจะไปตรวจดูกับดักที่วางเอาไว้ จะได้ให้ท่านพ่อกับท่านลุงนำไปขายด้วย ส่วนนี้เป็นสัตว์ที่ข้าล่ามาได้เมื่อวานต้องรบกวนท่านลุงกับท่านพ่อแล้วเจ้าค่ะ”

“จะขึ้นเขาหรือลูก มันจะไม่อันตรายหรือ ให้พ่อไปด้วยดีหรือไม่ แล้วนี่เงิน 2 ตำลึงส่วนแบ่งค่าขายปลาของลูก”

“ขอบพระคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ ท่านพ่อช่วยท่านลุงจับปลาเถอะเจ้าค่ะ ข้าไปไม่นานอีกอย่างข้าวางกับดักเพียงป่าชั้นนอกไม่ได้เข้าป่าลึกไม่อันตรายหรอกเจ้าค่ะ (แต่ในใจนางกลับพูดว่า แค่ป่าชั้นนอกของป่าทางด้านซ้ายเอง)”

“เช่นนั้นระวังตัวด้วยเข้าใจหรือไม่”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

หลังจากนั้นเว่ยจื้อโหยวก็แบกตะกร้าเข้าป่าไปตรวจดูกับดัก ด้วยพละกำลังที่ร่างเดิมมีบวกกับความสามารถของนางที่ติดตัวมาย่อมไม่ลำบากส่วนของที่ได้มานั้นหากไม่จำเป็นนางจะไม่นำออกมาใช้ คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก ตอนนี้ต้องเริ่มสร้างรากฐานและความแข็งแกร่งแก่ครอบครัวก่อน 

แต่พรที่ส่งเสริมการเพาะปลูกนางย่อมยินดีรับเอาไว้ ส่วนน้ำแร่ในมิติน้อย ๆ นั้นนางจะใช้เจือจางในน้ำสำหรับดื่มกินในบ้าน หากมีโอกาสนางจะแอบนำไปผสมกับน้ำในบ้านของท่านยายด้วยเช่นเดียวกัน การไม่เจ็บป่วยนั้นเป็นเรื่องที่ดี 

เว่ยจื้อโหยวใช้เวลาไม่นานก็เดินมาถึงบริเวณที่นางวางกับดักเอาไว้ นางรีบตรวจดูกับดักทั้ง 10 อัน พบว่ามีไก่ป่ามาติดกับดัก 4 ตัวและกระต่ายป่ามาติดกับดักอีก 2 ตัวส่วนอีกสองอันไม่มีสัตว์ป่ามาติด 

เว่ยจื้อโหยวนำสัตว์ป่าออกจากกับดักและมัดขากระต่ายกับไก่ใส่ในตะกร้าไม้ไผ่จากนั้นนางวางกับดักเอาไว้เหมือนเดิมและเร่งฝีเท้าออกจากป่าไป 

เว่ยจื้อโหยวกลับมาถึงบ้านท่านพ่อและท่านลุงของนางก็นำปลาขึ้นจากหลุมกับดักเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถังใส่ปลาถูกยกขึ้นบนเกวียนเรียบร้อยแล้วเมื่อเจี้ยนป๋อเห็นว่าลูกสาวกลับออกจากป่าด้วยความปลอดภัยเขาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ท่านพ่อข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ นี่เป็นไก่กับกระต่ายข้าฝากท่านพ่อนำไปขายเพิ่มเจ้าค่ะ”

“ได้พ่อจะจัดการให้ เจ้าเข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะ”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

หลังจากที่เกวียนลาเคลื่อนที่ออกจากบ้านของนางไปจนลับตาแล้ว เว่ยจื้อโหยวปิดประตูรั้วและกลับเข้าบ้านแต่นางหาได้กลับไปพักผ่อนเช่นที่รับปากบิดาเอาไว้ไม่ นางออกกำลังกายทบทวนวิชาต่อสู้ที่ติดตัวนางมาและนางยังทำเช่นนี้เสมอทุก ๆ วันหลังจากวันนี้

ปลายยามโหย่วน้องทั้งสองคนก็ตื่นขึ้นมา หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อยแล้วเด็กทั้งสองคนช่วยกันรดน้ำแปลงผักหลังบ้านที่พวกเขาปลูกเอาไว้

วันนี้เว่ยจื้อโหยวตั้งใจจะเข้าป่าล่าสัตว์เช่นเคยแต่เพราะกลัวนางเฉียนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีมารังแกเด็กทั้งสองคนในตอนที่นางไม่อยู่ นางจึงคิดว่าจะพาน้อง ๆ ไปฝากที่บ้านท่านยายของนางหลังมื้ออาหารเช้า

“คงต้องเร่งหาเงินสร้างบ้านใหม่แล้วล่ะ ด้วยสภาพบ้านเราตอนนี้ไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย พี่ใหญ่ของพวกเจ้าก็ไม่อยู่ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าป้าสะใภ้จะทำเรื่องอะไรลงไปอีก วันนี้เจ้าสองคนไปอยู่บ้านท่านยายของข้าก่อนประเดี๋ยวข้ากลับจากป่าแล้วจะไปรับเข้าใจหรือไม่”

“เข้าใจขอรับพี่สะใภ้”

“เข้าใจเจ้าค่ะ พี่สะใภ้ ข้าเองก็กลัวว่าป้าสะใภ้ยังไม่เลิกมุ่งร้ายเราพี่น้องข้าเองก็ไม่เข้าใจนางยังต้องการอะไรจากพวกเราอีก พวกเราไม่เหลืออะไรให้นางแล้ว”

“คนบางคนก็ไม่มีเหตุผลมากมายนอกจากความเกลียดชัง อย่าเก็บมาใส่ใจเลยเรื่องนี้ข้าจะหาทางทำให้นางไม่กล้ามายุ่งกับพวกเจ้าอีก ตอนนี้เรายังปลูกผักไม่ได้ ที่บ้านไม่มีงานอะไรให้ทำแล้ว หลังกินข้าวเสร็จข้าจะไปส่งพวกเจ้าที่บ้านท่านยาย”

“เจ้าค่ะพี่สะใภ้”

หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จเว่ยจื้อโหยวเดินไปส่งน้องทั้งสองคนที่บ้านท่านยายของนาง ที่บ้านท่านยายเองมีที่ดินเพียง 5 หมู่เพียงเท่านั้น งานในแปลงนาจึงมีไม่มาก ยิ่งมีท่านพ่อกับท่านแม่และน้องชายทั้งสองของนางมาช่วยด้วยแล้วเมื่อแรงงานในบ้านมากขึ้น จึงทำให้งานน้อยลงไปด้วย

“ท่านแม่ ท่านยาย ท่านป้าสะใภ้อยู่หรือไม่เจ้าคะ”

“อาโหยวมีเรื่องอะไรให้แม่ช่วยหรือไม่ เข้าบ้านก่อนค่อยคุยกัน” นางเหมยชิงที่ดินออกมาหน้าบ้านพอทีจึงรีบเปิดประตูให้ลูกสาวเข้ามา

“ไม่มีอันใดเจ้าค่ะ ข้าเพียงเอาน้องทั้งสองมาฝากไว้กับท่านแม่เท่านั้น เมื่อวานท่านแม่คงพอจะรู้ว่าบ้านนั้นมาระรานอีกแล้ว ข้าจะเข้าป่าไม่อยู่บ้านก็เลยกลัวว่าบ้านนั้นจะมารังแกน้อง ๆ ตอนข้าไม่อยู่อีก จึงได้พามาฝากไว้ที่นี่ รบกวนท่านแม่ด้วยนะเจ้าคะ”

“รบกวนอะไรกันเรื่องแค่นี้ พวกเราต่างเป็นครอบครัวเดียวกัน วางใจเถอะน้องสองคนนี้แม่จะดูแลให้เอง เช่นนั้นเจ้าก็รีบไปเถอะหากสายแล้วประเดี๋ยวจะร้อนเอาได้ แล้วระวังอย่าเข้าป่าลึกเข้าใจหรือไม่”

“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ เช่นนั้นข้าไปนะเจ้าคะ”

เว่ยจื้อโหยวเดินออกจากบ้านของท่านยายท่ามกลางสายตาที่มองที่นางอย่างเคียดแค้นชิงชัง เฉียนเสี่ยวหลินเป็นเครือญาติกับนางเฉียนป้าสะใภ้ของอวิ๋นเซียว นางผู้ซึ่งหลงรักอวิ๋นเซียวแต่ชายหนุ่มไม่เคยชายตาแลนางแม้แต่ครั้งเดียว

ด้วยเหตุนี้เมื่อแม่เฒ่าเหลียนยกหลานสาวให้กับเขาอีกทั้งเขายอมรับการแต่งงานด้วยความเต็มใจ ยิ่งทำให้นางแค้นใจอวิ๋นเซียวที่ไม่เคยชายตามองนาง และแค้นใจเว่ยจื้อโหยวที่มาแย่งเขาไปจากนาง เหตุใดพอเป็นนางเขาถึงไม่เคยเหลียวแลทั้ง ๆ ที่นางแสดงออกชัดเจนว่าชอบเขามากขนาดไหน

“สักวันข้าจะทำให้พวกเจ้าเสียใจที่ทำเช่นนี้กับข้า” เฉียนเสี่ยวหลินมองตามหลังเว่ยจื้อโหยวและพูดออกมาเบา ๆ

หากเว่ยจื้อโหยวรับรู้ความคิดของเฉียนเสี่ยวหลิน นางคงไม่แปลกใจเพราะแซ่เฉียนเช่นกันจะนิสัยเหมือนกันก็คงไม่แปลก คนพวกนี้จิตใจเต็มไปด้วยความชิงชังและเคียดแค้นจนฝังแน่นเข้าไปในส่วนลึกของจิตใจ ทั้ง ๆ ที่นางยังไม่ได้ทำอันใดให้แต่ก็ยังมิวายโดนเกลียด

เว่ยจื่อโหยวเดินหน้าเข้าป่าทางด้านซ้าย วันนี้นางต้องการที่จะเข้าป่าไปลึกกว่าทุกที ไม่แน่ว่าอาจจะได้อะไรดี ๆ กลับมาบ้าง หลังจากกลับจากป่าวันนี้นางตั้งใจจะบอกความลับกับครอบครัวของนางเรื่องที่นางมีพละกำลังมากกว่าผู้อื่น

แต่จะพูดอย่างไรนั้นนางขอคิดก่อนเพราะกลัวว่าท่านพ่อท่านแม่ที่เห็นนางอ่อนแอโดนรังแกมาตลอดจะไม่เชื่อว่านางมีพละกำลังมากมายเพียงใด หากจะโทษก็ต้องโทษเว่ยจื้อโหยวเจ้าของร่างที่ปกปิดเรื่องนี้เอาไว้เพราะกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นตัวประหลาด เก็บงำความสามารถของตัวเองเอาไว้ทั้งยังยอมโดนรังแกอยู่ตลอด ช่างทำเรื่องวุ่นวายให้กับนางที่มารับช่วงต่อเสียจริง ๆ แต่ไม่ว่าจะเว่ยจื้อโหยวคนไหนมาคิด ๆ ดูแล้วมันก็คือนางทั้งนั้น 

สำหรับนางที่พึ่งพาตัวเองมาตั้งแต่ชีวิตก่อนที่จะมาอยู่ในร่างของเว่ยจื้อโหยวในโลกนี้แล้ว หากว่าในโลกแห่งนี้นางจะเริ่มต้นพึ่งพาตัวเองอีกสักครั้งก็คงจะไม่เป็นไร ยังดีกว่าโลกที่แล้วที่นางไม่เหลือใครเลย ที่โลกนี้นางมีครอบครัว และนางจะต้องเป็นที่พึ่งพาให้กับครอบครัวเพื่อสร้างความมั่งคั่งให้ได้ ส่วนสามีนี้เป็นผลพลอยได้เพียงเท่านั้น ถือว่าเป็นผลพลอยได้ที่น่าพอใจสุด ๆ เลยล่ะ

เว่ยจื้อโหยวเดินเข้าป่าไปด้วยอารมณ์เบิกบานสุด ๆ ต้องหาเงินให้ได้มาก ๆ สร้างบ้านหลังใหญ่ให้ท่านพ่อท่านแม่ สร้างบ้านของตัวเองรอสามี ส่งน้อง ๆ ให้เรียนหนังสือ สร้างกิจการของตัวเอง และที่สำคัญหากสามียังไม่กลับมานางจะออกไปตามหาทันที นางมีเวลาไม่มากแล้ว เวลาแค่ 1 ปี นางต้องทำให้สำเร็จ เรื่องสู้รบนางไม่กลัวเลยสักนิด คนโบราณหรือจะมาสู้สาวในยุค 2022 อย่างนาง 

เว่ยจื้อโหยวที่มัวแต่เดินคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้จนไม่รู้ว่าตัวเองเข้ามาในป่าลึกส่วนในสุด แต่สิ่งที่นางเห็นอยู่ตรงหน้านี่มันอะไร ทำไมถึงได้ดำขนาดนี้ ตัวอะไรหมูหรือทำไมถึงได้ดำขนาดนี้

นางไม่รู้ว่าที่แห่งนี้มีหมูป่าอยู่สองชนิดนั่นคือหมูป่าดำและหมูป่าสีน้ำตาล เพราะหมูป่าดำตั้งรกรากอยู่ในป่าลึกเท่านั้นจึงไม่เคยมีชาวบ้านคนไหนล่ามันมาได้ นางจะไม่เคยเห็นก็ไม่แปลก

สาวงามและหมูดำต่างยืนจ้องหน้ากันไม่มีใครหลบใคร เจ้าหมูดำเองก็คิดว่านางจะมาแย่งอาหารของมัน ส่วนนางก็คิดว่าเจ้าหมูดำจะขายได้ราคาหรือไม่

ในตอนที่หมูดำตัดสินใจพุ่งเข้าชนเว่ยจื้อโหยว นางก็ปล่อยลูกธนูในมือออกไปแล้วเช่นกัน ด้วยพละกำลังมหาศาลของนางลูกธนูหัวโลหะพุ่งเข้าใส่จุดตายของหมูดำทันที

เจ้าหมูตายไปทั้งที่แค้นใจเพราะมันยังกินไม่อิ่มมันแค่ต้องการปกป้องอาหารของมันเพียงเท่านั้น แต่ทำไมมันถึงต้องมาจบชีวิตลงเพราะหญิงสาวนางนี้ด้วย

“เฮ้อ นับว่าฝีมือยังดีอยู่ นึกว่าจะพลาดเสียแล้ว น่าจะหนักเอาการเจ้าหมูนี่ ขอใช้ประโยชน์ของมิติหน่อยก็แล้วกัน”

เว่ยจื้อโหยวเก็บหมูดำเข้าไปในมิติ จากนั้นนางก็ออกเดินต่อ ไม่นานนางก็พบเข้ากับฝูงกวางป่าเขายาว นางล่ากวางป่าได้อีก 1 ตัว จากนั้นนางรีบเก็บกวางป่าตัวใหญ่เข้ามิติ และหันหลังเดินออกจากป่ารีบกลับบ้านทันที 

ระหว่างทางกลับบ้านนางพบต้นองุ่นป่าออกลูกดกหลายพวงแต่ยังไม่สุก นางจึงปล่อยเอาไว้ให้สุกเสียก่อนค่อยมาเก็บวันหลัง เมื่อเดินมาถึงชายป่านางมองซ้ายแลขวาเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นนางจึงเอากวางป่าออกมาและแบกกลับบ้านทันที