ตอนที่ 4 ยามตายมิเคียงคู่ยามอยู่มิเคียงข้าง  

ตอนที่ 4

ยามตายมิเคียงคู่ยามอยู่มิเคียงข้าง

เป็นเวลากว่าสามวันมาแล้วที่เธอฟื้นขึ้นมาให้มิติที่คล้ายกับจีนโบราณ วันแรกเธอจำตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นใคร แต่เมื่อได้นอนพักเต็มอิ่มจนร่างกายฟื้นฟูขึ้นได้มากแล้ว ความทรงจำของเธอในมิติเดิมที่เธออยู่ยามที่เธอคือ หลันซู่ถงก็คืนกลับมา

รวมไปถึงความทรงจำของตัวเธอในมิตินี้ด้วยซึ่งก็คือหลิวซู่ซู่ซึ่งเธอที่เป็นเจ้าของร่างในชาตินี้ได้ตายลงไปแล้วโดยไม่มีใครรู้ คงเพราะเกิดความผิดพลาดอะไรสักอย่างจึงทำให้เธอ มาเขาร่างของตัวเองในอีกมิติหนึ่งแทนที่จะกลับไปยังร่างที่มิติเดิมของตัวเอง

ครั้งแรกเธอคิดว่าตัวเองอาจจะย้อนเวลากลับมาในอดีตเหมือนในซีรี่ส์ที่เธอเคยดูอยู่บ้าง แต่มันกับไม่ใช่อย่างที่เธอคิด

เมื่อเธอลองเรียบๆเคียงๆถามสาวใช้ของเธอในร่างของหลิวซู่ซู่ผู้นี้ดูแล้วกับกลายเป็นว่าแคว้นที่เธอมาอยู่ ณ เวลานี้เป็นแคว้นที่ไม่ได้มีอยู่ในประวัติศาสตร์เกี่ยวกับประเทศที่เธอเคยเรียนมาแม้แต่น้อย

อีกอย่างหนึ่งเลยก็คือใบหน้ารูปร่างต่างๆของหลิวซู่ซู่ในมิตินี้เหมือนกับเธอทุกอย่าง ที่จะต่างกันคงเป็นนิสัยและความเป็นอยู่ต่างๆเสียเท่านั้น

ในความทรงจำต่างๆในร่างของหลิวซู่ซู่ซึ่งก็คือเธอในมิตินี้ เป็นลูกสาวคนรองที่มาจากสกุลที่ดีพร้อม บิดามารดาก็รักใคร่ดูแลอย่างดี นิสัยอ่อนหวานนุ่มนวลตามแบบฉบับกุลสตรีในห้องหอทุกประการ รวมๆแล้วชีวิตของเธอในมิตินี้ก็นับว่าดีมากเลยทีเดียว

ถ้าไม่ติดว่าเธอในมิตินี้ดันแต่งงานกับบุรุษที่ไม่ใส่ใจใยดีสตรี เรียกง่ายๆก็คือไม่สนใจสตรีใดๆทั้งสิ้น

ทำให้เธอในมิตินี้ตรอมใจในชีวิตคู่ของตัวเองต้องมาอยู่กับผู้อื่นในบ้านของผู้อื่น ไร้ซึ่งคนใส่ใจดูแล เกินกว่าที่สตรีอ่อนแอเช่นเธอในมิตินี้จะรับไหวจึงได้ตรอมใจจนล้มป่วยและตายไปอย่างโดดเดี่ยวอย่างน่าสมเพชเวทนาเป็นที่สุด

หลายวันที่ผ่านมานี้เธอใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการปรับตัวเข้ากับมิติใหม่นี้

เธอคอยจำการเรียกแทนตัวต่างๆรวมไปถึงคำพูดและท่าทางบางอย่างจากเหล่าสาวใช้ที่คอยอยู่ดูแลเธอ หานอี้ซึ่งในความทรงจำของหลิวซู่ซู่นั้นเป็นสาวใช้คนที่เธอไว้ใจเป็นอย่างมาก เธอจึงเริ่มที่จะเรียกหาสาวใช้ผู้นี้ให้บ่อยครั้งขึ้น และบางครั้งก็ให้เธอพูดคุยด้วยกันกับเธอมากๆให้อยู่เป็นเพื่อนเธอในยามค่ำคืน

“ฮูหยินน้อยเจ้าคะ” หานอี้เอ่ยเรียกนางหญิงของตนเอง ก่อนจะวางกาน้ำชาที่พึ่งไปอุ่นมาจากโรงครัวลงบนโต๊ะเบาๆ

“ว่าไง…มิใช่สิมีอันใดรึหานอี้” ซู่ถงในร่างของซู่ซู่รีบพูดกลบเกลื่อน 

เธอแอบถอนหายใจเบาๆ ในใจก็คิดไปว่าคนมิตินี้จะลุกจะนั่งจะพูดจะจาทำอะไรแต่ละอย่างล้วนแล้วแต่ค่อยๆทำอย่างไม่เร่งรีบอะไรนุ่มนวลเกินไปจนหลายครั้งนางก็รู้สึกขัดใจอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะในมิติของนางเคยชินกับการทำอะไรรวดเร็วทันใจ          

ตราบใดที่เธอยังหาทางกลับไปยังมิติเดิมของตัวเองไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือการปรับตัวเข้ากับมิตินี้ให้ได้ล่ะนะ

“ฮูหยินน้อยท่านนั่งรับลมที่ศาลามาพักใหญ่แล้ว ข้าเกรงว่าท่านพึ่งหายป่วย หากโดนลมมากไปจะลมป่วยไปอีกได้นะเจ้าคะ”

หานอี้เอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง นางแม้จะยังไม่ค่อยชินกับคำพูดแปลกๆที่ฮูหยินน้อยของนางมักจะหยุดปากออกมาบ่อยๆในช่วงหลายวันมานี้ หากแต่คุณหนูของนางกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง และก็ดูเหมือนจะมีชีวิตชีวากว่าแต่ก่อนนางก็พอใจมากแล้ว

             “เช่นนั้นเจ้าก็พาข้ากลับเข้าเรือนพักเถิด”

             เพียงแค่จะให้เธอกลับเข้าที่พักยังต้องเอ่ยอ้อมไปอ้อมมาอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่สู้พูดออกมาว่าให้เข้าเรือนได้แล้วก็พอแล้วหานอี้ ข้าล่ะเหนื่อยแทนเจ้าจริงๆที่ต้องมาค่อยเอ่ยอะไรๆยาวๆเช่นนั้นอยู่ทุกวัน

             เธอได้แต่คิดในใจก่อนจะปล่อยให้หานอี้เข้ามาพยุงนางกลับที่พักแต่โดยดี ทั้งที่เธอหายป่วยดีเป็นปลิดทิ้งแล้วทุกอย่างแต่กับไม่สามารถทำอะไรเองได้เลย ทุกอย่างล้วนแต่มีคนคอยทำให้ทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่การอาบน้ำ

             ครั้งแรกที่นางได้อาบน้ำในมิตินี้น่าตกใจจนลมแทบจับเมื่อในห้องอาบน้ำดันมีสาวใช้อยู่ถึงสามคนด้วยกัน นางพยายามไล่สาวใช้เหล่านั้นออกไปเท่าไหร่ก็ไม่ได้ผล จึงจำยอมต้องให้หานอี้เป็นคนเดียวที่ช่วยนางอาบน้ำแต่งตัวแทน

             อย่างน้อยๆนางก็อายน้อยลงไปมากอยู่ ถือว่านางยังพอรับมือไหว

            

             ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วสิ่งที่นางทำในทุกวันก็คือกินแล้วก็นอน ทุกอย่างเวียนวนอยู่อย่างนี้ พอได้เวลาก็จะมีเหล่าสาวใช้เขามาจัดเตรียมสำรับอาหารรสเลิศอย่างดีทุกมื้อให้กับนาง ยามรับของว่างก็จะมีของว่างแปลกๆมาให้เธอโดยไม่ซ้ำกันเลยสักวันจนนางอดสงสัยมิได้ จึงได้ถามหานอี้ดู

             “หานอี้ขนมพวกนี้เจ้าไปนำมาจากที่ใดกัน”

             “ขนมเหล่านี้เป็นฮูหยินใหญ่ให้คนจัดส่งมายังเรือนทุกวันเจ้าค่ะ”

             ฮูหยินใหญ่ที่ว่าคงเป็นแม่สามีของนางในมิตินี้สินะ เท่าที่ความทรงจำของหลันซู่ซู่มีต่อแม่สามีของนางก็ดูเหมือนจะเป็นแม่สามีที่ดีต่อลูกสะใภ้อยู่เช่นกัน ก็ถือว่านางโชคดีไปอีกเรื่องแล้วที่มีแม่สามีดี

             คิดไปถึงแม่สามีก็ไม่อาจไม่คิดไปถึงผู้เป็นสามีของนางในมิตินี้ไปได้ ในความทรงจำของหลันซู่ซู่ที่มีต่อผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีแทบจะไม่มีอะไรเลย

             ในความทรงจำของหลันซู่ซู่ในคืนแต่งงาน

มีบุรุษผู้หนึ่งก้าวเข้ามาในห้องหอ บุรุษผู้นั้นเขาเข้ามาเพียงเอ่ยประโยคเดียวและออกไปจากห้องหอทันที แม้แต่ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวก็ไม่เสียเวลาเปิดออกเสียด้วยซ้ำ

“ยามตายมิเคียงคู่ยามอยู่มิเคียงข้าง”

บุรุษผู้นั้นนับจากวันเข้าหอก็ไม่เคยมาที่เรือนธารากระจ่างอีกเลย หลิวซู่ซู่ในมิตินี้นับตั้งแต่แต่งงานมาจนกระทั่งตายจากไปนางไม่เคยเห็นหน้าตาของสามีด้วยซ้ำไป นับว่าเป็นเช่นคำของบุรุษผู้นั้นที่เอ่ยในคืนเข้าหอมิมีผิดเพี้ยน

ยามตายมิเคียงคู่ยามอยู่มิเคียงข้าง

 “ฮูหยินน้อยเจ้าคะ ฮูหยินน้อย” หานอี้เอ่ยเรียกนายหญิงของตนเมื่อเห็นว่าอยู่ๆนายหญิงของนางก็นั่งเงียบไป

“มีสิ่งใดรึหานอี้”

นางเอ่ยถามขึ้น เมื่อเสียงเรียกของหานอี้ทำให้นางตื่นจากภวังค์ความคิดของตนเองที่กำลังนึกไปถึงความทรงจำในคือเขาหออันสุดเศร้าของหลิวซู่ซู่

 “เรียกฮูหยินน้อย ยามที่สาวใช้ของฮูหยินใหญ่นำของว่างของวันนี้มาให้ท่าน ฮูหยินใหญ่ได้ฝากคำพูดมาให้ท่านด้วยเจ้าค่ะ”

 “เช่นนั้นรึ ท่านแม่ฝากคำพูดใดมาถึงข้ากัน เจ้ารีบบอกมาเถิด”

 “ฮูหยินใหญ่ฝากมาบอกว่าพรุ่งนี้เช้าให้ฮูหยินน้อยไปร่วมทานอาหารเช้าที่เรือนของฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ”

 “ที่แท้ท่านแม่ก็อยากให้ข้าไปกินข้าวด้วย เดี๋ยวเจ้าให้คนไปแจ้งท่านแม่ทีบอกว่าพรุ่งนี้เช้าข้าจะไปแน่”

“เจ้าค่ะบ่าวจะให้คนไปแจ้งเดี๋ยวนี้” หานอี้รับคำเจ้านายตน ก่อนจะเดินออกไปยังหน้าศาลา ที่ไม่ไกลจากศาลานักมีสาวใช้หลายคนคอยยืนรอรับใช้ฮูหยินน้อยของนางอยู่ไม่ไกล

ทางด้านของหลันซู่ถงในร่างของหลิวซู่ซู่นั้น นางกำลังนั่งคิดไปถึงแม่สามีของนางผู้ที่พรุ่งนี้นางจะเข้าไปทานอาหารเช้าด้วย

ความจำของเจ้าของร่างที่นางเข้ามาอยู่ยามนี้พอจะมีเรื่องราวของแม่สามีผู้นี้อยู่บาง อีกทั้งแม่สามีผู้นี้หลายวันก่อนที่นางนอนป่วยไข้ก็ยังแวะเวียนมาเยี่ยมนางอยู่หลายครั้ง อีกทั้งของว่างของนางรวมไปถึงยาบำรุงต่างๆล้วนแล้วแต่เป็นท่านแม่สามีผู้นี้เป็นผู้จัดหามาให้ทั้งนั้น

นับได้ว่าท่านแม่สามีผู้นี้เอ็นดูนางมิใช่น้อยเลยทีเดียว หรือไม่ก็รู้สึกสงสารนางที่บุตรชายของตนหรือก็คือสามีของนางในมิตินี่ไม่สนใจใยดีนางเลย

อ่า หรือว่าท่านแม่สามีจะรู้สึกผิดต่อนางกัน

ใช่แล้วรู้สึกว่าในความทรงจำของหลิวซู่ซู่ดูเหมือนการที่นางแต่งเข้ามาในสกุลฉู่ได้นั้นท่านแม่สามีเป็นผู้ที่ลงแรงไปไม่น้อยเลยทีเดียว

เอาเถิดอย่างน้อยๆถ้าเธออยากจะอยู่ที่มิตินี้แบบสบายๆก็มีแต่จะต้องหามิตรเอาไว้เสียหน่อยแล้ว แล้วก็ทำตัวให้กลมกลืนสุดๆกับคนที่นี่ล่ะนะ

เช้าวันรุ่งขึ้นวันนี้นางตื่นมาแต่งตัวแต่เช้าเรียกได้ว่าเตรียมตัวเต็มที่สำหรับการไปกินข้าวเช้ากับท่านแม่สามีเลยทีเดียว

โดยมีหานอี้เป็นผู้ช่วยทุกอย่างตั้งแต่อาบน้ำจนกระทั่งเลือกอาภรณ์รวมไปถึงการจัดแต่งทรงผมและใส่เครื่องประดับต่างๆ

วันนี้นางเลือกที่จะใส่ชุดชมพูอ่อนขลิบขาว ที่ชายแขนเสื้อและตัวชุดปักลายดอกไม้  ส่วนทรงผมนางก็ให้หานอี้รวบผมด้านหน้าขึ้นไปบางส่วนให้เหลือปล่อยสบายบ้าง เครื่องประดับนางเลือกเป็นชุดเครื่องประดับเงินเพียงสามชิ้นเท่านั้น ชิ้นแรกเป็นสร้อยประดับผมรูปใบไม้ที่จะห้อยลงมาที่หน้าผากเล็กน้อยเวลาที่ประดับแล้ว และชิ้นที่สองเป็นปิ่นรูปใบไม้เช่นเดียวกันแต่จะเป็นดอกไม้เล็กๆจำนวนมากอยู่ที่ปิ่นด้ามเดียวและที่ปิ่นก็จะมีสายห้อยรูปดอกไม้ลงมาด้วยเช่นกัน ส่วนชิ้นที่สามเป็นตุ้มหูที่เป็นตุ้มหูแบบห้อยที่มีลวดลายและรูปแบบเหมือนกับสร้อยประดับผม

หลันซู่ถงนางคิดจะใช้ประโยชน์จากร่างกายของหลิวซู่ซู่ที่ดูอ่อนแอเปราะบาง รวมไปถึงอาการป่วยที่พึ่งหายดีดึงความสงสารของท่านแม่สามีของนางให้มากขึ้นอีกจึงจงใจแต่งกายให้ดูงดงามอ่อนหวานและดูอ่อนแอ ใบหน้าของนางก็ถูกแต่งแต้มให้พอมีสีสันไม่ให้ดูโดดเด่นมากเกินไปนัก

 “ฮูหยินน้อยเจ้าคะ จวนจะได้เวลาแล้วเจ้าค่ะ” หานอี้ที่ยืนมองนางหญิงของตนส่องกระจกอยู่ใกล้ๆเอ่ยเตือน

 “เช่นนั้นพวกเราก็ไปกันเถิด”

นางเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจากการช่วยประคองของหานอี้สาวใช้คนสนิทของนาง

“คุณชายขอรับ เมื่อครู่ฮูหยินใหญ่ส่งคนมาเชิญให้คุณชายไปทานอาหารที่เรือนใหญ่ของรับ” ฟ่งอี้เอ่ยบอกคุณชายของตนเองซึ่งยามนี้ กำลังยืนให้ฟ่งสือช่วยสวมอาภรณ์อยู่ที่ด้านหลังฉากกั้น

“ส่งคนไปบอกท่านแม่ว่าข้าต้องรีบออกไปดูร้านค้าคงไปกินด้วยมิได้” ฉางซานเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่บ่าวคนสนิทของเขาเอ่ย

“ขอรับคุณชาย บ่าวจะส่งคนไปเดี๋ยวนี้” ฟ่งอี้รับคำก่อนจะออกจากห้องไปทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายทันที

“ฟ่งสือ” เขาเอ่ยเสียงเรียบเรียกคนสนิทของตนเองที่ยามนี้กำลังช่วยเขาสวมเสื้อคลุมตัวนอกอยู่

“ขอรับคุณชาย” ฟ่งสือเอ่ยรับคำก่อนจะเดินตามคุณชายของตนออกไปยังโต๊ะกลางห้องที่ยามนี้มีคุณชายของเขานั่งอยู่

เขารินน้ำชาใส่ถ้วยอย่างรู้หน้าที่และวางลงตรงเบื้องหน้าของคุณชายของตน

“พักนี้เรือนธารากระจ่างมีความเคลื่อนไหวอันใดรึไม่”

“สาวใช้ที่ข้าน้อยให้เข้าไปคอยสืบความที่เรือนธารากระจ่างรายงานมาว่าช่วงนี้นอกจากอาการของฮูหยินน้อยที่ดีขึ้นแล้วก็รายงานมาอีกว่าฮูหยินบางครั้งก็มีท่าทางแปลกๆไปขอรับ”

“ท่าทางแปลกไปงั้นรึ แปลกเช่นใด”

“เห็นว่าฮูหยินน้อยจะตื่นแต่เช้าทุกวันมาเต้นท่าทางแปลกๆขอรับ อีกทั้งพักนี้ฮูหยินน้อยนางกินเยอะขึ้นมากเลยทีเดียว อาหารทุกมื้อที่ส่งไปที่เรือนล้วนไม่มีเหลือเหมือนแต่ก่อน”

“นางพึ่งหายป่วยย่อมต้องรีบกินบำรุงร่างกาย ช่วงนี้ก็ให้ที่โรงครัวทำอาหารดีๆส่งไปยังเรือนนางให้เยอะหน่อยก็แล้วกัน ส่วนเรื่องยาบำรุงก็ส่งให้อย่าให้ขาด”

“ขอรับคุณชาย”

ฉางซานเอ่ยสั่งคนสนิทพร้อมกับนั่งจิบชาในมือของตนเองไปด้วย เขาสั่งไปแบบนั้นเพื่อเป็นการตัดรำคาญไปในตัว อย่างน้อยก็ทำให้ในวันหน้าท่านแม่ของเขาจะหาเรื่องอะไรมาต่อว่าเขาอีกมิได้แล้ว

ชีวิตนี้เขามิเคยคิดที่จะแต่งกับสตรีนางใดทั้งนั้น ครั้งนี้เพราะโดนท่านแม่ของเขาทั้งร้องไห้คร่ำครวญสามวันสามคืนจนชีวิตเขาหาความสงบสุขไม่ได้ จึงได้ตัดรำคาญไปด้วยการย่อมเข้าพิธีแต่งงานกับสตรีผู้หนึ่ง ซึ่งเขาให้คนไปสืบมาแล้วเป็นเพียงสตรีหัวอ่อนธรรมดาผู้หนึ่ง

เขาจึงได้แต่งนางเข้าจวนมา และแน่นอนถึงจะผ่านพิธีแต่งงานมาแล้ว ทุกคนทั้งภายนอกและภายในรับรู้ว่านางคือภรรยาของเขา แต่เขาเลือกที่จะไม่จดจำว่าได้แต่งนางมาเป็นภรรยา คิดที่จะให้นางอยู่ในที่ของนางและเขาอยู่ในที่ของเขา ชั่วชีวิตมิมีสิ่งใดผูกกันเอาไว้

เพราะเช่นนั้นในคืนเข้าหอ เข้าถึงเอ่ยว่า ยามตายมิเคียงคู่ยามอยู่มิเคียงข้าง และเดินออกไปทันที โดยไม่แม้แต่จะเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวตามประเพณี

ที่เขากระทำแบบนั้นไปเพราะมิต้องการให้นางมายุ่งกับเขา ต้องการให้นางเกลียดเขาให้มากยิ่งดี มากจนเข้ากระดูดดำ จนมิต้องการพบหน้ากันอีก เพื่อที่ชีวิตของเขาจะได้กลับมาเป็นปกติเช่นดังเดิม เหมือนก่อนที่แต่งงานและหวังให้เป็นแบบนั้นตลอดไป...