ตอนที่ 4.1 ความโกรธเกรี้ยวของอ๋องเหวยฉีหยาง

ห้องโถงใหญ่ในจวนอ๋อง หลังงานแต่งงานที่วุ่นวาย เมื่ออ๋องเหวยฉีหยางรู้ว่าหยวนเหมยหลันหายตัวไป เขายืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่กำลังแตกตื่น แต่สิ่งที่เหลือไว้คือผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่ตกอยู่บนพื้น ส่วนนางกำนัลที่พานางออกจากห้องโถง ถูกปลิดชีพเสียแล้ว

เหวยฉีหยางเดินเข้ามา พร้อมกับขมวดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่อยู่ในมือใบหน้าแสดงอาการโกรธจัด 

“นี่มันหมายความว่ายังไง!” เขาตะเบ็งเสียงแข็ง และเต็มไปด้วยความโกรธา

“ทำไม? นี่มันจวนของข้า ใครบังอาจทำเรื่องชั่วช้าอย่างนี้ ในงานมงคล แล้วเจ้าสาวของข้า!” แม้เขาจะไม่ได้เต็มใจที่จะแต่งงานกับนาง แต่ก็ไม่ได้หมายให้นางถึงแก่กรรม 

“พวกเจ้านี่มัน! ฮึ... นางเหลือแค่ผ้าคลุมหน้า แล้วตัวนางหายไปไหน?”

หัวหน้าทหารม้อเฉินเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าท่านอ๋อง

“ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง เราไม่พบร่องรอยของแม่นางหยวนจริง ๆ พวกเขาตามหาแทบพลิกแผ่นดินแถวนี้แล้วขอรับ”

อ๋องเหวยฉีหยางโยนผ้าคลุมลงกับพื้น

“พวกเจ้านี่มันไร้ประโยชน์! ข้าสั่งให้เจ้าปกป้องจวนนี้ นางคือเจ้าสาวของข้า ถือว่านางเป็นคนที่สำคัญที่สุด แต่พวกเจ้ากลับทำพลาด!” เขามองทหารด้วยสายตาเย็นชาและเยือกเย็น 

หัวหน้าทหารม้อเฉินรีบตอบ “พ่ะย่ะค่ะ แต่ข้าว่าคงจะเป็นนางกำนัลเจินอี้ที่รู้เห็นเป็นใจอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้น คนนอกเข้าออกจวนของท่านอ๋องไม่ได้หรอกขอรับ” สีหน้าของหัวหน้าทหารม้อเฉินไม่มีความลังเล

“แล้วทำไมนางตาย”

“เป็นการฆ่าปิดปากอย่างไรล่ะขอรับ แต่...” 

“แต่... อะไร? เจ้าพูดให้หมด!”

“เราต้องหาว่านางกำนัลเจินอี้รู้เห็นและร่วมมือกับใคร”

หัวหน้าทหารม้อเฉินกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก คอจะหลุดจากบ่าก็คงจะเป็นเที่ยวนี้

“ตอนนี้จะจับมือใครดมได้ เจินอี้ถูกพบเป็นศพ”

เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนช็อกไปหมด ไม่เว้นแม้แต่เขาเอง สีหน้ายังแสดงความโกรธจัดออกมา 

“ใครมันกล้าทำถึงเพียงนี้! มาสังหารคนของข้า ในบ้านของข้า แล้วยังลักพาเจ้าสาวของข้าหายไปด้วย! ข้าจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่าย ๆ แน่นอน” เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ราชครูผังกงโม้ ที่อยู่ในงาน และสนิทชิดเชื้อรวมถึงเป็นที่ปรึกษาของอ๋องเหวยฉีหยาง เขาขยับเข้ามาหา

“ท่านอ๋อง พวกเราควรจะเริ่มสอบสวนโดยทันที ข้าจะส่งคนออกค้นหานางทุกทิศทุกทาง”

“ขอบใจท่านราชครู ต้องรบกวนท่านด้วยแล้ว อีกอย่างพวกเจ้ายังไม่ไปตามหานางอีก” อ๋องเหวยฉีหยางหน้าแดงเถือก สะบัดมือไพล่หลังอย่างพยายามระงับอารมณ์

หัวหน้าทหารม้อเฉินและเหล่าสมุนรีบกรูกันออกไป 

“แล้วท่านอ๋องจะไปไหนขอรับ”

“ข้าก็ต้องไปตามหานางน่ะสิ เรื่องนี้... ข้าต้องออกโรงเองแล้ว ในฐานะชายาอ๋องเหวยฉีหยาง ไม่มีใครมีสิทธิ์ทำเช่นนี้กับนางได้! ใครก็ตามที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ข้าจะทำให้มันต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

อำมาตย์ตู้เหลียง “ขอให้ข้าได้ร่วมตามหานางด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ ข้าเชื่อว่าการค้นหาในเมืองควรเริ่มจากผู้ที่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้อง”

อ๋องเหวยฉีหยางหายใจลึก เขาพยายามสงบสติอารมณ์

“ท่านทั้งหลายฟังคำสั่งข้า! ตั้งทีมค้นหาแยกเป็นสามกลุ่ม  ตรวจสอบทุกมุมของจวนนี้ และรอบเมือง สอบสวนทุกคนที่พบเห็น พวกเราจะไม่หยุดจนกว่าจะพบนาง”

“รับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ!”

อ๋องเหวยฉีหยางก้มมองผ้าคลุมหน้าในมือของเขาอีกครั้ง ในใจครุ่นคิด ‘เจ้าหายไปไหน เหมยหลัน? ข้าจะต้องหาตัวเจ้าให้พบ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าถูกทำร้ายไปมากกว่านี้’ ยังไม่ได้เห็นใบหน้าของชายาด้วยซ้ำ นางก็ถูกลักพาตัวไปเสียแล้ว

อ๋องเหวยฉีหยางออกจากห้องโถงด้วยความโกรธเกรี้ยว 

ทิ้งความตึงเครียดไว้ให้เหล่าขุนนาง และผู้ที่หลงเหลืออยู่ในงานเลี้ยง ทุกอย่างล่มสลาย แล้วทุกคนต่างพากันแยกย้าย