ตอนที่ 2.2 เรื่องอลเวง

นางกำนัลเจินอี้นำหยวนเหมยหลันออกจากโถงใหญ่ แต่แทนที่จะพานางไปยังห้องพัก กลับพานางไปยังเขตลับของจวนที่เงียบสงบ และห่างไกลจากงานเลี้ยง

หยวนเหมยหลันมองตามทางเดิน ‘ทำไมจึงได้ไกลห่างไปเรื่อย ๆ เมื่อกี้นี้ยังใช้เวลาเดินไปที่ห้องโถงเพียงประเดี๋ยวประด๋าว’

ผ้าคลุมหน้าก็ยังปกปิด ต้องรอให้ท่านอ๋องมาเป็นคนเปิด ในระหว่างนั้น นางทำได้แต่มองลอด และกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างระแวง

‘นี่ไม่ใช่ทางกลับไปที่พักของข้านี่น่า’ ในใจก็คิดว่าแปลกแล้ว

“เอ๊ะ! นี่เจ้า ข้านึกว่าเจ้าจะพาข้าไปที่พักเสียอีก แล้วเจ้าจะพาข้าไปไหน?”

นางกำนัลเจินอี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ และหันหลังกลับมา

“ขอโทษด้วยเพคะคุณหนูหยวน แต่คำสั่งของข้า ไม่ใช่การพาท่านไปพักผ่อน... แต่...”

หยวนเหมยหลันตกใจมาก น้ำเสียงเย็นยะเยือก ตอนนี้ไม่เหลือความเป็นมิตรเหมือนก่อนหน้า ทำให้นางรีบถอยหลังกรูด และเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย

“เจ้าหมายความว่าอะไร?”

แปะ แปะ แปะ... เสียงปรบมือของนางกำนัลเจินอี้

นางส่งสัญญาณให้กับชายชุดดำที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด พวกเขาเข้ามาล้อมรอบหยวนเหมยหลันเอาไว้ในทันที

“เจ้ากำลังทำอะไร? ช่างไม่กลัวเกรงความผิดบ้างเลย ข้าเป็นชายาของท่านอ๋องนะ อย่าทำอะไรข้า?” หยวนเหมยหลันพยายามหนี แต่นางถูกเจ้าพวกนั้นจับตัวเอาไว้

“กรี๊ด...” หยวนเหมยหลันร้องเสียงดังด้วยความตกใจ

“ปล่อยข้า! ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด! และข้าไม่ได้ทำอะไรให้พวกเจ้า เจ้าทำการอุกอาจระวัง หัวจะหลุดจากบ่า”

ทว่าพวกชายชุดดำกลับหัวเราะเยาะ

“เฮอะ! น่าเสียดายที่เจ้าเกิดมาในตระกูลหยวน ข้าต้องขอโทษทีนะคุณหนูหยวน แต่เจ้าไม่ควรมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก”

ในหัวของนาง ‘นี่ไม่เกี่ยวกับจวนอ๋อง แต่เกี่ยวกับตระกูลของข้าหรือ แล้วใครบงการ?’ หยวนเหมยหลันมืดแปดด้าน นางพยายามดิ้นรน  แต่ก็ไม่สามารถสู้กับแรงพวกชายชุดดำได้

ผ้าผืนสีขาวถูกจับมัดปิดปากของนางที่ร้องแหกปาก ก่อนที่มันจะแบกนางขึ้นหลังอย่างง่ายดาย ในระหว่างที่ต่อสู้กัน ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวของหยวนเหมยหลันก็ตกลงไปแถว ๆ นั้น

พวกเขาแบกนางออกมาจากจวนอ๋องไกลมากพอสมควร จนถึงที่หมาย ก่อนที่พวกมันจะผลักนางลงไปในแม่น้ำอย่างไร้ความปรานี

ตูม... เสียงของหนัก ๆ หล่นร่วงลงไปในน้ำ น้ำแตกสาดกระเซ็น หยวนเหมยหลันตกลงไป นางว่ายน้ำไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร

ความรู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่างกาย ทั้งตกใจและกลัว การดิ้นเสือก และพยายามหายใจ ทำให้น้ำเริ่มท่วมปากและจมูก นางพยายามตะเกียกตะกายเพื่อขึ้นมาจากน้ำ แต่กระแสน้ำแรงเกินไป จนพัดร่างนางให้ลอยละล่องไปตามกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก

“ฮึก... ช่วยข้าด้วย ช่วยด้วย” สายน้ำที่เชี่ยวแรงจนทำให้ผ้าที่มัดปากของนางได้หลุดไป ร่างน้อย ๆ กำลังต่อสู้เพื่อฝืนชะตาชีวิต มีคนจะให้นางตาย นางจะไม่ยอมตาย

“ช่วยด้วย...”

ข้างแม่น้ำเหลียงเจี้ยน..

มู่หลี่หาน ชายลึกลับผู้สวมชุดสีดำ และผ้าคลุมหน้าปรากฏตัวขึ้น เขากำลังเฝ้าดูเหตุการณ์จากที่ไกล ๆ และรีบกระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยหยวนเหมยหลัน

มู่หลี่หานคว้าตัวหยวนเหมยหลันขึ้นมาจากน้ำได้ เขาพยายามพยุงนางขึ้นไปยังฝั่ง “เจ้าอย่าเพิ่งตายล่ะ แม่หญิงตัวน้อย...” เขาตบหน้าของนาง และเขย่าตัวของนาง

“แคก แคก...” หยวนเหมยหลันไอและหอบหายใจ

นางเริ่มรู้สึกตัวว่ามีคนช่วยนางไว้ นางมองไปที่มู่หลี่หานอย่างสับสน หน้าตาของเขาไม่คุ้นสักนิด

“เจ้า... คือใคร? ขอบคุณที่ช่วยข้า”

“ข้าชื่อมู่หลี่หาน ไม่สำคัญว่าเจ้าจะรู้จักข้าหรือไม่ แต่ตอนนี้เจ้าปลอดภัยแล้ว” ร่างกายของนางสั่นไหว หนาวจนจับขั้วหัวใจ เขาพยายามปลอบโยน และจัดการให้หยวนเหมยหลันสงบลง

หยวนเหมยหลันรู้สึกทั้งกลัว และขอบคุณในเวลาเดียวกัน

“ข้าถูกลอบทำร้ายมา มีคนต้องการให้ข้าตาย ทำไม? ทำไมถึงมีคนต้องการทำร้ายข้า? จะฆ่าข้าให้ตาย” เสียงแผ่วเบาเล่าขาน หน้าตาหวาดหวั่นไปหมด

มู่หลี่หานมองดูหยวนเหมยหลันอย่างสงบ

“อย่าเพิ่งคิดมาก อาจเป็นเพราะเจ้าเข้ามาในวังหลวงเพื่อแต่งงานกับคนที่พวกมันไม่ต้องการให้แต่งก็เป็นได้ ซึ่งที่นั่นเป็นที่ที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม และการหักหลัง ข้าเองก็ไม่รู้ว่า ทำไมพวกนั้นถึงต้องการกำจัดเจ้า แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ปลอดภัยสำหรับเจ้าอีกต่อไปแล้ว”

หยวนเหมยหลันรู้สึกหมดแรง และสับสน

“แล้วข้าควรทำอย่างไรต่อไป? ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นมิตรหรือศัตรูอีกแล้ว…” แม้แต่คนที่ได้ชื่อว่าคือสามีอย่างท่านอ๋อง ชื่อเสียงที่ร้ายกาจ นางก็ไม่อาจไว้ใจ

มู่หลี่หานที่นั่งลงข้าง ๆ และมองหยวนเหมยหลันด้วยความเห็นใจ

“ข้าแนะนำให้เจ้าซ่อนตัว และหาทางปกป้องตัวเอง จนกว่าจะรู้ความจริง ข้าจะพาเจ้าไปยังที่ปลอดภัย แล้วค่อยคิดหาวิธีต่อไป”

หยวนเหมยหลันมองมู่หลี่หานด้วยสายตาแสดงความไม่ไว้ใจ แต่ก็รู้สึกขอบคุณในเวลาเดียวกัน

“ข้าถูกลอบทำร้ายมา มีคนต้องการให้ข้าตาย ทำไม? ทำไมถึงมีคนต้องการทำร้ายข้า? จะฆ่าข้าให้ตาย” เสียงแผ่วเบาเล่าขาน หน้าตาหวาดหวั่นไปหมด