ตอนที่ 4.2 ความโกรธเกรี้ยวของอ๋องเหวยฉีหยาง

ราชครูผังเฉินหันไปพูดกับทหารของเขา “พวกเจ้าจงจำไว้ เรื่องนี้ข้าเองก็ผ่านไปไม่ได้ เจ้าสาวของท่านอ๋องหายไปแบบนี้ มันทำเกินไปจริงๆ และท่านอ๋องกำลังโกรธมาก หากเราไม่สามารถตามตัวของแม่นางหยวนกลับมาได้ คว้าน้ำเหลว เท่ากับการทหารของราชครูผังเฉินคือพังพินาศ พวกเจ้าต้องทำงานอย่างไม่ให้มีที่ติ”

“ขอรับท่านราชครู พวกเราจะทำจนสุดความสามารถ”

“ไปได้แล้ว”

“ขอรับ

อ๋องเหวยฉีหยางมาที่ทางเดิน ตรงจุดที่หยวนเหมยหลันหายไป และมีศพของนางกำนัลเจินอี้นอนคลุมผ้าอยู่ เขาเปิดผ้าสำรวจนางกำนัลเจินอี้ว่า นางถูกสังหารด้วยอาวุธเช่นไร เพราะมันจะชี้เป้าไปที่คนทำผิด

ใจของเขาประหวัด “เหมยหลัน เจ้าจะต้องปลอดภัย ข้าสาบานว่า ข้าจะนำตัวเจ้ากลับมา ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!”

ในตอนนี้อ๋องเหวยฉีหยางเต็มไปด้วยความโกรธ และความกังวล การหายตัวไปของนางในจวนนี้ ท่ามกลางการป้องกันที่แน่นหนา แถมยังอยู่ในงานแต่งงานของพวกเขาอีก

มันหยามน้ำหน้ากันชัด ๆ อ๋องเหวยฉีหยางตั้งใจที่จะตามหานางกลับมาให้จงได้ และจะไม่ยอมให้ใครที่เกี่ยวข้องกับเรื่องการลักพาตัวนาง และหยามเกียรติของจวนอ๋อง ได้รอดพ้น แม้แต่ชีวิตของเขาเอง ก็พร้อมจะแลกเพื่อช่วยเหลือนาง และจัดการเรื่องนี้ให้จบลง

หลังจากมื้อเช้าแล้ว หยวนเหมยหลันและมู่หลี่หานปรึกษากัน  และนางจะปลอมตัวเป็นสาวใช้เข้าไปที่จวนของท่านอ๋อง

“ข้าจะปลอมตัวเป็นสาวใช้ เข้าไปในจวนของท่านอ๋อง เพื่อหาหลักฐานที่เราต้องการ” สีหน้าของนางจริงจัง

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? จวนของท่านอ๋องนั้นไม่ได้เข้าไปได้ง่าย ๆ หากเจ้าถูกจับได้ ไม่เพียงแค่ชีวิตของเจ้าที่ต้องสังเวย แม้แต่ข้าก็ไม่อาจช่วยอะไรเจ้าได้” มู่หลี่หานขมวดคิ้ว และส่ายหน้า หยวนเหมยหลันยิ้มเย็น

“ข้ารู้อยู่แล้ว แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้เพราะความกลัวหรอก หากอยากได้ลูกเสือ ข้าก็ต้องเข้าถ้ำเสือ!”

“แต่นี่ไม่ใช่แค่ความเสี่ยงธรรมดา เจ้าเข้าใจหรือไม่? ชีวิตเจ้ามีค่ามากเกินกว่า ที่จะเสียไปในเรื่องนี้”

หยวนเหมยหลันมองเขาด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว

“ข้าตัดสินใจแล้ว มู่หลี่หาน ไม่ว่าจะเสี่ยงแค่ไหน ข้าก็พร้อม หากเราต้องการความจริง และความยุติธรรมคืนแก่ตัวของข้า ก็ต้องลงมือเอง เจ้าจะให้ข้าอยู่เฉย ๆ แล้วคาดหวังปาฏิหาริย์นั้นหรือ?”

มู่หลี่หานถอนหายใจหนัก ๆ

“เจ้าทำให้ข้าเป็นห่วงเกินไปแล้ว ข้าไม่เคยหวังให้เจ้าต้องเสี่ยงแบบนี้ รออีกสักหน่อยไม่ได้หรือ ข้าส่งข่าวให้พี่น้องของข้าแล้ว ทุกคนกำลังสืบเสาะ และเรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ใช่แค่เฉพาะเจ้า ในวังกำลังแยกเป็นหลายฝั่ง มันเป็นเรื่องที่ซับซ้อน ที่ข้าก็บอกเจ้าไม่ได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เจ้าต้องใจเย็น ๆ”

หยวนเหมยหลันพยักหน้ารับรู้

“แต่เจ้ารู้ดีว่า ข้าไม่ใช่คนที่จะรอให้คนอื่นช่วยเหลือ ข้าต้องการแสดงฝีมือตัวเอง และครั้งนี้ ข้าจะไม่พลาด... อีกอย่างหากการไปสืบของข้า และยังนำพาเรื่องความลับต่าง ๆ ที่จะส่งเสริมกลุ่มของพวกเจ้าด้วย ในฐานะที่เจ้าช่วยชีวิตของข้า ข้าก็จักตอบแทน” แววตาของนางดื้อด้านเหลือเกิน จนมู่หลี่หานคิดว่าคงจะขัดใจนางไม่ได้

เขามองหน้าหยวนเหมยหลันอย่างครุ่นคิด

“หากเจ้าตัดสินใจแล้ว ข้าก็จะไม่ห้าม แต่ข้าจะอยู่ใกล้ ๆ นะ จะระวังหลังให้กับเจ้า เจ้าจะได้ไม่ต้องสู้อยู่คนเดียว จำไว้” นางรีบคารวะเขา

“หยวนเหมยหลันขอขอบคุณนะ ท่านพี่มู่หลี่หาน ข้าเชื่อว่าเราจะทำสำเร็จ" นางเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกขานเขา

“ขอประทานโทษ ขอข้าเรียกท่านว่า ท่านพี่จะได้ไหม”

มู่หลี่หานยิ้ม “ได้สิ จู่ ๆ ข้าก็มีน้องสาว ถ้าเช่นนั้นเรามาดื่มสาบานเป็นพี่น้องกัน” เขายกจอกน้ำชาขึ้น

“ข้าหยวนเหมยหลันขอคารวะท่านพี่มู่หลี่หาน นับจากนี้ไปข้าเป็นน้องร่วมสาบานของเขา

“ข้า... มู่หลี่หาน นับจากนี้ไปข้าเป็นพี่ชายร่วมสาบานของเจ้า”

ทั้งสองยกน้ำชาขึ้นดื่ม

“เอาเถอะ ในเมื่อเจ้ากล้าหาญเด็ดเดี่ยว ข้าก็หวังว่าเจ้าจะได้หลักฐานมาอย่างครบถ้วน หรืออย่างน้อยก็อาจจะมีหลักฐานชี้เป้าหมายเพื่อเปิดโปงพวกที่คิดร้าย แต่จำเอาไว้เจ้าจะต้องระวังทุกฝีก้าว หยวนเหมยหลันอย่าให้ความกล้าหาญกลายเป็นความประมาท”

“ขอบคุณท่านพี่ ข้าจะไม่ทำให้ท่านพี่ผิดหวัง” หยวนเหมยหลันยิ้มมั่นใจ ครั้งนี้นางยอมเสียสละตัวเอง เพราะใด ๆ นางก็ผ่านความตายมาแล้ว หากไม่ได้มู่หลี่หานช่วย นางก็มีแต่ชื่อเท่านั้นที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้