ตอนที่ 3.1 เจ้าสาวหายไปไหน?

มู่หลี่หานมองดูหยวนเหมยหลันอย่างสงบ

“อย่าเพิ่งคิดมาก อาจเป็นเพราะเจ้าเข้ามาในวังหลวงเพื่อแต่งงานกับคนที่พวกมันไม่ต้องการให้แต่งก็เป็นได้ ซึ่งที่นั่นเป็นที่ที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม และการหักหลัง ข้าเองก็ไม่รู้ว่า ทำไมพวกนั้นถึงต้องการกำจัดเจ้า แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ปลอดภัยสำหรับเจ้าอีกต่อไปแล้ว”

หยวนเหมยหลันรู้สึกหมดแรง และสับสน

“แล้วข้าควรทำอย่างไรต่อไป? ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นมิตรหรือศัตรูอีกแล้ว…” แม้แต่คนที่ได้ชื่อว่าคือสามีอย่างท่านอ๋อง ชื่อเสียงที่ร้ายกาจ นางก็ไม่อาจไว้ใจ 

มู่หลี่หานที่นั่งลงข้าง ๆ และมองหยวนเหมยหลันด้วยความเห็นใจ

“ข้าแนะนำให้เจ้าซ่อนตัว และหาทางปกป้องตัวเอง จนกว่าจะรู้ความจริง ข้าจะพาเจ้าไปยังที่ปลอดภัย แล้วค่อยคิดหาวิธีต่อไป”

หยวนเหมยหลันมองมู่หลี่หานด้วยสายตาแสดงความไม่ไว้ใจ แต่ก็รู้สึกขอบคุณในเวลาเดียวกัน

“ทำไมเจ้าถึงช่วยข้า? เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน”

มู่หลี่หานยิ้มอ่อน และมองออกไปที่แม่น้ำ

“บางครั้งคนเราก็ไม่จำเป็นต้องรู้จักกันมาก่อนเพื่อช่วยเหลือกัน  แต่เจ้าจงเชื่อใจข้าสักครั้ง ข้าสัญญาว่า ข้าไม่ใช่คนที่จะคิดทำร้ายเจ้าอย่างแน่นอน”

หยวนเหมยหลันถอนหายใจ และพยักหน้า แม้ในใจของนางจะลังเล แต่นางก็เอ่ยขึ้น

“ข้าจะเชื่อเจ้า ขอบคุณเจ้ามาก” ดวงตาเด็ดเดี่ยว

“แต่ข้าต้องรู้ว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และมันคือใคร ที่ต้องการทำร้ายข้า จนจะกำจัดข้าถึงตาย”

มู่หลี่หาน “ข้าจะช่วยเจ้าเรื่องนี้เอง แต่มันต้องใช้เวลา และความอดทน เจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับความจริง ที่อาจจะไม่เป็นอย่างที่เจ้าคิด แต่ว่า... ตอนนี้เราสองคนไปจากที่นี่กันเถอะ มันไม่ปลอดภัย อีกอย่างเจ้าพวกนั้นมันจะเดินมาตามสายน้ำ และตามหาศพของเจ้า ไป...” เขาพยุงนางลุกขึ้น แล้วพาเดินไปตามทางลัด ที่จะมุ่งสู่ที่กบดาน

มู่หลี่หานพาหยวนเหมยหลันเดินทางไปยังที่ซ่อนลับ กระท่อมไม้เล็ก ๆ ในป่าลึก บรรยากาศที่แสนจะเงียบสงบ โดยรวมหากจะให้ใครสักคนตามหา ก็คงจะยากยิ่ง 

ทว่าแสงไฟที่เริ่มก่อขึ้นจากเตาผิงเล็ก ๆ ข้างใน และยังมีกาน้ำที่ต้มชาสมุนไพรหอมฟุ้งไปทั่วกระท่อม มีความอบอุ่นผสานอยู่ 

มู่หลี่หานยกน้ำชามาให้หยวนเหมยหลัน 

นางเพิ่งได้เห็นหน้าตาของเขาชัด ๆ ในเวลานี้ ใบหน้าของเขามีลักษณะเหลี่ยมที่แข็งแกร่ง โหนกแก้มสูงทำให้ดูมีเสน่ห์ที่น่าดึงดูด ดวงตาที่เฉียบคมเป็นสีน้ำตาลเข้ม ส่องประกายด้วยความมุ่งมั่น แต่เมื่ออยู่ในสถานการณ์นี้ แววตาของเขาช่างดูอบอุ่น เหมือนไม่มีพิษภัย แต่ทว่านางก็แอบหวาดกลัว และไม่ไว้ใจ

“ดื่มสักนิด ร่างกายของเจ้าจะได้อบอุ่น” เขามองเสื้อผ้ามอซอที่เขาให้นางเปลี่ยนจากชุดเจ้าสาวที่แดงสดที่เปียกโชก การเดินทางไกลทำให้นางแทบจะไข้ขึ้น แม้ว่านางจะอยู่ในชุดเสื้อผ้าอาภรณ์ที่เก่า ๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใบหน้าของนางดูหมองลงไปได้สักนิด ความสวยพุ่งออกมาจากใบหน้าดวงน้อย ๆ นั้น 

หยวนเหมยหลันรู้สึกปลอดภัย แต่ก็ยังคงมีความกังวลใจที่ซ่อนอยู่ นางยกชาขึ้นดื่ม ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเบา ๆ

หยวนเหมยหลันมองไปรอบอีกครั้ง ห้องนี้มีเพียงเตียงเล็ก ๆ อยู่อันเดียวเท่านั้น นางดูหนักใจ แต่ก็เอ่ยพูด

“ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยข้า แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจว่า ทำไมทุกอย่างถึงเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ ข้าเพิ่งจะเข้าจวนอ๋องมาเมื่อวาน แล้ววันนี้เข้าพิธี แต่ใครกันที่จ้องจะทำร้ายข้า แล้วป่านนี้ท่านอ๋องจะว่ากระไร...” คำถามที่มีมากมายพรั่งพรูออกมา 

ไม่กี่ชั่วยามเอง... ชีวิตของนางก็ผันแปรมากเพียงนี้…