ตอนที่ 7.1 อยู่ในถ้ำเสือต้องระวังเสือขย้ำ

หยวนเหมยหลันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

‘ข้าเกือบไปแล้ว… ต่อไปข้าต้องระวังให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าท่านอ๋อง เขารู้ทุกอย่าง แต่ไม่เห็นประกาศออกไป แบบนี้จะบิดเบือนความจริงเรื่องที่ข้าถูกโยนลงน้ำ ต้องบอกกับท่านพี่มู่ว่าให้ไปสืบที่บ้านข้า ว่าพวกเขารู้เรื่องนี้หรือไม่ ฮึ... ข้าเกือบตายในคืนนั้น ถ้าเขาไม่บอกพ่อกับแม่ของข้า แสดงว่าเขา...”

หยวนเหมยหลันกำหมัดแน่น แค่คิดว่า อ๋องเหวยฉีหยางจงใจจัดงานแต่งงาน ยอมเสียเงินทองมากมาย แต่ว่า... เขาได้วางแผนแยบยลกว่านั้น อาจจะทำเพื่อให้เข้ากับฝ่ายของท่านพ่อ อีกทั้งยังทำให้อีกฝ่ายเข้าใจไปอีกอย่าง แบบนี้... ท่านอ๋องท่านฉลาดเกินไปแล้ว” นางนึกโมโห ที่เขาเห็นชีวิตของนางไม่มีค่า เป็นแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น

ตอนนี้หยวนเหมยหลันสงสัยท่านอ๋องเต็มหัวใจ และเชื่อไปแล้วว่าเขานั่นแหละแรงผลักและขับเคลื่อน นางแต่งงานเพราะการเมือง แต่ต้องมาตายเพราะเขาจะรวบกินหัวกินหาง

‘ไว้ใจไม่ได้ เขาอันตรายที่สุด ข่าวที่ว่าเขาใจดำอำมหิต และไม่เคยสนใจและเห็นหัวผู้ใด น่าจะเป็นจริง เหมยหลัน... เจ้าต้องระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น’ นางบอกกับตัวเอง เพราะความจริงที่ถูกซ่อนนี้ เท่ากับนางมาอยู่กับตัวต้นเรื่อง อ๋องเหวยฉีหยาง... คือตัวอันตราย

ความสงสัยในตัวท่านอ๋อง... ต้องถูกถ่ายทอดให้ท่านพี่มู่และป้ามู่ต้องได้รู้

ยามบ่าย ที่เงียบสงบในจวนของอ๋องเหวยฉีหยาง หยวนเหมยหลันเดินผ่านสวนภายในจวน มุ่งหน้าไปยังห้องพักเก่าของนาง แม้เวลาผ่านมาหลายวัน แต่ความรู้สึกที่ยังผูกพันกับสิ่งของของนาง ทำให้นางอยากกลับไปที่นั่นอีกครั้ง นางอยากได้พู่หยก และมีดาบที่ท่านพ่อให้เอาไว้ก่อนจะมาอยู่ที่นี่

ทว่า... ในขณะที่นางเดินใกล้จะถึง

ฟิ้ว... สายลมพัดแปลก ๆ ลมหวนเกินขึ้นกลางสวนดอกไม้ และสวนหย่อมเอาไว้พักผ่อนของอ๋องเหวยฉีหยาง

หยวนเหมยหลันก็ต้องหยุดชะงัก ยกมือขึ้นมาปิดหน้าปิดตา เพราะว่าฝุ่นฟุ้งมาทางนาง พัดใบไม้แถว ๆ นั้นกระจุยกระจาย

‘โอ๊ย! จะถึงอยู่แล้วเชียว’ นางต้องแอบอยู่ข้างเสา เหมือนอะไรจะดลใจให้นางต้องหยุดเดิน จนลมพัดนั้นได้หยุดลงไป

‘บ้าเสียจริง ข้าเสียเวลาเลย’ ก่อนจะก้าวขาออกไป นางก็มองซ้ายมองขวา หยวนเหมยหลันเดินไปถึงหน้าห้องพักเก่าของนางอย่างรวดเร็ว

‘ในห้องนี้… คงยังมีเบาะแสอะไรเหลืออยู่บ้าง ข้าต้องเข้าไปดู นางกำนัลเจินอี้อาจจะทิ้งร่องรอย’

นางค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง ข้าวของบางส่วนของนางยังคงอยู่ที่เดิม หยวนเหมยหลันเดินมุ่งตรงไปที่ข้าวของส่วนตัวของนาง แต่ก็ไม่เห็นเสียแล้ว

“ใครเอาของข้าไปไว้ที่ไหน” นางทำปากขมุบขมิบ สำรวจด้วยความแค้นในใจ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้น

หยวนเหมยหลันสอดส่องมองรอบ ๆ ห้องอีกครั้งหนึ่ง หีบไม้ที่ใส่ข้าวของ ไม่ได้อยู่ในห้องนี้ แม้จะสำรวจอย่างละเอียดนางก็ไม่เจอ

‘หรือว่าท่านแม่กับท่านพ่อมาขอกลับเอาไป’ ที่คิดอาจจะเป็นไปได้ เพราะทั้งสองคนคงจะเอากลับไว้เป็นที่ระลึก หยวนเหมยหลันเศร้าโศก ใบหน้าหมองหม่น

‘หยุดสิ หยุดคิด เจ้าต้องหาหลักฐานที่เชื่อมโยงกับการลักพาตัวในคืนนั้นได้ มันจะต้องเป็นก้าวสำคัญในการเปิดเผยความจริง’ นางสั่งตัวเอง