ตอนที่ 8.2 บัดซบจริง ๆ

ใช่มีแต่เพียงหยวนเหมยหลันที่คิดแบบนี้ ท่านอ๋องก็คิดเช่นเดียวกัน อ๋องเหวยฉีหยางเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราว ตัวแปรในตอนนี้ก็คือนางคนใช้...

เขาได้เจอกับนาง ก็ได้เผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด ทั้งการถูกลอบทำร้าย และนางยังทำตัวให้สงสัย เขาจะเริ่มตามสืบหาความจริงจากนางนี่แหละ เพราะนางอาจจะเชื่อมโยงกับเจ้าสาวของเขา

‘หยวนเหมยหลันเจ้าอยู่ที่ไหนในตอนนี้ แต่ข้าคิดว่า เจ้ายังไม่ตาย!’

พอหยวนเหมยหลันไปถึงที่ห้อง นางรีบเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ป้าหลี่ผิงจี้ฟัง หยวนเหมยหลันเอ่ยเสียงสั่น และเร่งรีบ

“ป้าหลี่! ข้ามีเรื่องจะเล่า! ข้ามีเหตุด่วนไปเจอมาสองเรื่องแหละวันนี้ คือ ข้าคิดว่าท่านอ๋องใช้ข้าเป็นหมากในการเล่นเกมอำนาจนี้!”

“ใจเย็น ๆ ก่อน เหมยหลัน... เจ้าเจออะไรมา? เล่าให้ข้าฟังให้หมดสิ” ป้าหลี่พูดเบา พร้อมกับเดินไปปิดประตู เพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน นางกลับมานั่งด้วยหน้าตาเป็นกังวล

“ตอนที่ข้าไปทำความสะอาดที่ห้องหนังสือ ข้าเจอแล้ว”

“เจออะไร?”

“คดีของข้า ท่านอ๋องเหวยฉีหยางรู้ทุกอย่าง รู้แม้กระทั่งมีคนโยนข้าลงไปในแม่น้ำ”

“หา!” ป้าหลี่ถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปาก

“ทำไมเรื่องนี้ถึงไม่รู้ไปถึงครอบครัวของข้า และเขาไม่ได้ประกาศให้ทุกคนรู้เรื่องนี้ แล้วยังทำทีออกตามหาข้าอีก หรือว่า... เป็นเพราะไม่เจอศพ เขาก็เลย”

“นั่นนะสิ เขาเขียนว่าอย่างไร เจ้าเล่าละเอียดหน่อยสิ”

หยวนเหมยหลันจึงเล่าให้ฟังอีกครั้ง แบบคำต่อคำในกระดาษม้วนใบนั้น

“นี่แสดงว่า เขามีเจตนาไม่ดีกับข้าและครอบครัวมาตั้งแต่ต้น ฮึ... หน้าไม่อายยิ่งนัก ใช้สตรีเช่นข้ามาเป็นเบี้ยในเกมเพื่อรวมอำนาจ”

ป้าหลี่ชักสีหน้ารุนแรงขึ้น “มันหมายความว่า ท่านอ๋องจงใจก่อเรื่องเช่นนี้ที่นี่ เจ้าแน่ใจหรือว่าท่านอ๋องมีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้ด้วยจริง?”

“แล้วทำไมท่านพ่อกับท่านแม่ของข้ายังนิ่งเฉยอยู่ได้ ไม่เห็นมีใครประกาศว่า ข้าคือคนที่ถูกจับโยนลงไปในแม่น้ำ ทำแบบนี้เท่ากับปกปิด”

“เราต้องบอกกับหลี่หานเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“อ้อ... ยังมีอีกเรื่อง ข้าลักลอบเข้าไปในห้องของข้า”

“หา! เหมยหลันเจ้ารีบร้อนเกินไปล่ะ แล้วเจออะไรไหม”

“เจอปังตอนะสิ”

“หื้อ! มีมีดปังตออยู่ในห้องนั้นหรือ อาวุธที่สังหารนางกำนัลเจินอี้หรือเปล่า”

“ไม่ใช่ ปังตออย่างนั้น ข้าหมายถึงท่านอ๋องต่างหาก”

“หา!” ป้าหลี่ตาโตแทบถลนออกมานอกเบ้า

“หยวนเหมยหลัน” ป้าหลี่ถึงกับขานเรียกชื่อนางเต็มยศ

“นี่... แล้วเจ้าไม่ถูกท่านอ๋องสงสัยแล้วหรือ ให้ตายเถอะ”

ป้าหลี่ถึงกับหยิบพัดขึ้นมาวี ตอนนี้เหงื่อแตกพลั่ก ๆ เพราะเริ่มอยู่ไม่สุข เพราะว่าอ๋องเหวยฉีหยางอาจจะมาจับตัวนางสองคนแล้ว

ป้าหลี่พยักหน้ารัว ๆ แล้วรีบลุกขึ้น

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าว่า... เราต้องเตรียมตัวที่จะหนีออกไปจากที่นี่เถอะ ไม่น่าอยู่แล้ว เพราะความใจร้อนของเจ้าแท้เทียว”

“เดี๋ยวก่อนป้าหลี่ แต่ข้าให้เหตุผลจนรอดมาได้นะ”

“เหรอ? เจ้าบอกท่านอ๋องอย่างไร ไม่น่าจะเชื่อได้ อ๋องเหวยฉีหยางนี่น่ะนะจะปล่อยเจ้าง่าย ๆ เฮ้อ... นี่เหมยหลัน เจ้าทำให้ใจคอของข้าไม่ดีเลยนะ” ป้าหลี่ยกมือขึ้นมาจับที่คอตัวเอง

“ทำแบบนี้ หัวจะหลุดจากบ่า ก่อนที่งานจะได้ความนะสิ ไม่ไหวๆ”

“ข้าก็บอกท่านอ๋องว่า ข้ามาทำความสะอาดตามคำสั่งของกูกู แต่ดันมีเรื่องที่น่าตื่นเต้นกว่า”

“อะไรอีก?” ป้าหลี่เสียงสูง

“มีธนูปริศนาเฉียดหน้าของข้า และหน้าของท่านอ๋องไป”

“โอ๊ย!” เริ่มบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ชี้หน้าของหยวนเหมยหลัน

“ท่านป้า แต่เพราะธนูลูกนั้น ข้าถึงได้หนีหน้าของท่านอ๋องได้”

“คิดว่า ท่านอ๋องจะปล่อยเจ้าหรือ เขายิ่งได้ชื่อว่าเป็นพวกกัดไม่เลือกหน้า และกัดไม่ปล่อยอยู่ด้วย”

“เรื่องนั้นช่างมันก่อน แต่เรื่องคนที่ยิงธนูมา ดูเหมือนว่าธนูนั้นจะช่วยข้าเอาไว้ ทำให้ท่านอ๋องต้องตามคนร้ายที่ยิงธนูใส่ไป ข้าเลยรีบกลับมานี่”

“ใครอีกน่ะ ที่จะทำร้ายท่านอ๋อง” มีแต่เรื่องให้ขบคิด

“ข้าว่าเป็นท่านพี่มู่ที่ต้องการจะช่วยข้า เบนความสนใจไม่ให้ท่านอ๋องตามข้าน่ะ”

“แล้วผลเป็นอย่างไร ท่านอ๋องจับตัวคนร้ายได้ไหม” นางก็นึกเป็นห่วงมู่หลี่หานเหมือนกัน

“ไม่ทราบเลย เพราะข้าเอาตัวรอดกลับมาที่นี่”