ตอนที่ 6.2 อย่างน้อยก็ให้เจอศพ

ในห้องหนังสือ หยวนเหมยหลันเดินไปที่โต๊ะทำงานใหญ่ของท่านอ๋อง มองดูเอกสารที่วางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ สายตาของนางจ้องไปที่เอกสารฉบับหนึ่ง ซึ่งมีตราประทับสีแดงเด่นชัด

นางค่อย ๆ หยิบเอกสารขึ้นมาอ่านอย่างระมัดระวัง

“นี่มัน… เอกสารการโอนทรัพย์สิน? และมีชื่อของผู้ที่เกี่ยวข้องมากมาย… แต่มันยังไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ ข้าต้องหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับคืนวันแต่งงานนั้น”

หยวนเหมยหลันเก็บเอกสารกลับที่เดิม ใจก็ประหวัด... จะต้องระวังกว่านี้ เพราะอาจจะถูกจับได้ ถ้าวางผิดที่ผิดทาง

นางเดินไปที่ชั้นหนังสือ ค่อยๆ หยิบม้วนตำราหนึ่งออกมา เปิดดูอย่างรวดเร็ว แล้วก็พบสิ่งที่น่าสนใจ หนึ่งในตำราเหล่านั้นมีบันทึกเกี่ยวกับกิจกรรมที่เกิดขึ้นในคืนวันแต่งงานของนาง

หยวนเหมยหลันก้มหน้าลงอ่านบันทึกนั้น ใบหน้าเริ่มเคร่งเครียดมากขึ้น

“นี่มันบันทึกการเฝ้าระวังของทหาร? ในคืนนั้น... มีการเคลื่อนไหวของคนกลุ่มหนึ่งใกล้แม่น้ำ… มีรายงานว่าพบคนถูกโยนลงน้ำ แต่ถูกระบุว่า... ไม่เจอศพ’ นางนิ่งไปอึดใจ

‘นี่แสดงว่าท่านอ๋องรู้เรื่องแล้ว แต่ทำเป็นยังวุ่นวายตามหาข้า ไม่เห็นบอกว่าศพของข้าหายไป’

'อุบัติเหตุ'

‘ข้าไม่เชื่อ! ทำไมสรุปแบบนี้ มันใช่เป็นอุบัติเหตุธรรมดาที่ไหน ฆาตกรรมต่างหาก การลักพาตัวเจ้าสาวของตัวเอง แล้วโยนลงน้ำ ทำไม่รู้ไม่ชี้ ฮึ... ท่านอ๋อง... ข้าต้องรู้ว่าใครเป็นคนสั่งการ ท่านอ๋อง... เจ้าคนใจร้าย อำมหิตนัก’

ขณะที่หยวนเหมยหลันกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ใบหน้าบูดบึ้ง คิดแค้น นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอกห้อง จึงรีบเก็บตำรา และกลับไปเอาผ้าเช็ดพื้น นั่งลงไปขัดอย่างขะมักเขม้น เน้นทำความสะอาดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อ๋องเหวยฉีหยางเปิดประตูเข้ามาในห้องหนังสือ เขาชะงักไปนิดหนึ่ง นางก็หยุดเพราะเสียงถามของเขา

“เจ้าเป็นคนรับใช้ใหม่หรือ? ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน”

นางขยับตัวหันมาหาอย่างช้า ๆ แต่ใบหน้าก็ก้มลงจนปลายคางชิดกับหน้าอก

“เพคะ ไท่จื่อ ข้าเพิ่งเข้ามาทำงานเมื่อเช้านี้ ขออภัยหากข้าทำให้ท่านรู้สึกไม่สะดวก ข้าจะรีบเก็บของก่อน แล้วจะมาทำในภายหลัง”

นางรีบลนลานเก็บของ เหมือนว่าหวาดกลัวเขา สำหรับคนเป็นทาสเป็นบ่าว ไม่กล้าสบตากับผู้มีบุญ และยิ่งต้องได้ต่อปากต่อคำกับเขาเช่นนี้ด้วยแล้ว

อ๋องเหวยฉีหยางเห็นนางลุกขึ้น เขาจ้องมองดูนางอย่างพินิจพิเคราะห์ รู้สึกว่ามีบางอย่างที่คุ้นตา นางตัวเท่ากับหยวนเหมยหลัน

สายตาของท่านอ๋องกลับถูกดึงดูดไปที่สาวงาม เป็นอย่างแรกที่เห็นนางก็รู้สึกตะลึง แต่กลับต้องเก็บอาการเอาไว้ในใจ

‘ช่างงดงาม มีเสน่ห์’ ท่านอ๋องคิด ไม่เชื่อว่านางจะเป็นคนรับใช้ เพราะว่านางมีใบหน้าที่งดงามยิ่งกว่าสิ่งใด

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลที่ดูอบอุ่นและน่าหลงใหล ริมฝีปากสีชมพูสดใสที่คล้ายกับกลีบดอกไม้บานสะพรั่ง ใบหน้าของนางเรียบเนียนดุจผิวแพรไหม ผมยาวสลวยที่ถูกมัดรวบอย่างง่าย ๆ

เมื่อท่านอ๋องมองไปที่นาง และจ้องสำรวจ หัวใจของเขากลับเต้นแรงขึ้น ทุก ๆ วินาทีที่ได้สบหน้าของนาง ท่านอ๋องรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปในโลกที่มีแต่ความงดงาม

“เงยหน้าขึ้นซิ” เขาออกคำสั่ง

หยวนเหมยหลันต้องทำเป็นตัวสั่นงันงก

“ข้าใช่ผีสาง เจ้าจะกลัวข้าไปไย”

“ท่านอ๋องเป็นเทพจุติ ข้าน้อยไม่บังอาจ”

“เอ๊ะ! ข้าบอกให้เงยหน้าขึ้น”

พอหยวนเหมยหลันเห็นเท้าของท่านอ๋องขยับเข้าหา นางก็รีบเงยหน้าทันที หน้าซีดจางราวกับไก่ต้ม

แต่ในใจกลับหลงชื่นชมเขาอย่างประหลาด ครั้งแรกที่ได้เห็นดวงหน้าของท่านอ๋องระยะประชิด

‘อ๋องเหวยฉีหยาง’ เป็นชายหนุ่มสูงสง่าที่มีใบหน้าดุดัน แต่แฝงไปด้วยความเป็นผู้นำ นัยน์ตาคมเฉียบที่ไม่เคยลดความมั่นใจ เสื้อสีทองแดงปักลายพยัคฆ์ กับดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ทุกอย่างบนใบหน้าของเขาดูประสานลงตัว น่าดู

นางเผลอชมร่างกายของท่านอ๋องที่ดูแข็งแกร่งและสง่างาม เหมาะจะเป็นนักรบและองค์ชายผู้แกร่งกล้า แต่ภายใต้ท่าทางเคร่งขรึมนั้น เขากลับมีแรงดึงดูดมหาศาลที่นางเอง เริ่มไม่มั่นคงในอารมณ์เสียแล้ว รู้สึกหัวใจเต้นเร็วคล้ายจะวาย

เขาคลี่ยิ้มมุมปาก หากไม่ใช่หน้าตาที่ซีดเซียว นางก็จัดว่าเป็นคนที่สวยและน่ามองคนหนึ่ง

“เอาเถอะ เจ้าก็ทำงานตามหน้าที่ของเจ้าต่อไป ข้าเพียงแค่มาเอาตำราเล่มหนึ่งที่ข้าต้องการใช้เท่านั้น”

“เพคะ” หยวนเหมยหลันทรุดนั่งลงไปกับพื้นทันที

นางหยิบเอาผ้าที่โยนลงไปในถังน้ำขึ้นมาบิดหมาด ๆ และเริ่มทำงานต่อ

อ๋องเหวยฉีหยางเดินไปที่ชั้นหนังสือใกล้กับตำราเล่มที่หยวนเหมยหลันเพิ่งอ่าน สายตาของนางเหลือบดู ใจเต้นยิ่งกว่าเสียงกลองเสียอีก ในขณะที่ท่านอ๋องเลือกตำรา และเขาก็ได้เดินออกไป