ตอนที่ 6 เป็นเพียงแค่ข้อตกลงเท่านั้น

หลังจากลู่หลินพบปะทักทายพนักงานในภัตตาคารเสิ่นอันครบทุกแผนกแล้วเธอก็กลับมายังห้องทำงานที่ผู้จัดการจ้าวจัดเตรียมเอาไว้ให้ ก่อนจะขอข้อมูลเกี่ยวกับรายการอาหาร แหล่งวัตถุดิบ การสั่งซื้อและรายละเอียดต่างๆของภัตตาคารมานั่งอ่านอย่างตั้งอกตั้งใจ

ทางด้านเมิ่งหลีเหว่ยหลังจากเกิดเรื่องที่โรงแรมคืนนั้นเขาก็เตรียมตัวตั้งรับลู่หลินอย่างเต็มที่ เพราะเขาคิดว่าการที่ลู่หลินรีบร้อนออกไปจากห้องพักในโรงแรมคืนนั้น เธอย่อมต้องมีแผนการอื่นซึ่งคิดใช้จัดการกับเขาแน่ แต่รอแล้วรอเล่ากลับไม่มีข่าวคราวหรือท่าทีอะไรจากเธอเลยสักนิด

“คุณชาย ดูเหมือนว่าทางคุณหนูเสิ่นจะไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลยนะครับ” ลี่หยางคนสนิทของหลีเหว่ยที่เขาให้คอยไปจับตาดูลู่หลินเอาไว้เข้ามารายงาน

“เสิ่นลู่หลินไม่ได้ไปพบกับคุณปู่บ้างเลยงั้นเหรอ”

“ไม่เลยครับ”

“แล้วที่บริษัทล่ะ ลู่หลินไม่ได้มาก่อความวุ่นวายอะไรเลยงั้นสิ” หลีเหว่ยเอ่ยถามคนสนิท โดยนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่ลู่หลินมักจะมาหาเขาและสร้างปัญหาวุ่นวายไปทั่ว จนเขาต้องสั่งห้ามไม่ให้เธอเข้ามาในบริษัทอีกแต่เธอเองก็ไม่เคยฟัง ทั้งยังขอให้คุณปู่ช่วยให้เธอเข้ามาหาเขาจนได้

“ไม่มีเลยครับ ดูเหมือนว่าช่วงหลังๆมานี้คุณหนูเสิ่นจะให้ความสนใจอยู่กับภัตตาคารเสิ่นอันของครอบครัวและกำลังศึกษางานอยู่ที่นั่น ไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นเถลไถลเหมือนเมื่อก่อนอีก”

“ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าคนอย่างลู่หลินจะนิ่งนอนใจได้ถึงขนาดนี้ ยอมปล่อยโอกาสที่มีให้หลุดลอยไปง่ายๆงั้นเหรอ” หลีเหว่ยเอ่ยอย่างประหลาดใจกับลู่หลินในตอนนี้ ซึ่งเขาคาดเดาความคิดของเธอไม่ออก

‘ลู่หลินที่คอยมาเกาะแกะตามตื๊อเขาที่บริษัทอยู่เป็นประจำแทบทุกวัน รวมทั้งคอยหาเวลาไปเอาอกเอาใจคุณปู่ของเขาเพื่อพูดเรื่องการหมั้นหมายและแต่งงานมาโดยตลอด ยิ่งตอนนี้เธอมีไม้ตายอยู่ในมือซึ่งสามารถบังคับเขาให้แต่งงานกับเธอได้ แต่ทำไมเธอถึงนิ่งเฉยนักล่ะ’ หลีเหว่ยยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ

“คุณชายจะให้ผมตามเรื่องของคุณหนูเสิ่นต่อไปหรือเปล่าครับ”

“ตาม ฉันอยากรู้นักว่าผู้หญิงร้ายกาจคนนี้จะมีลูกไม้อะไรอีก”

“แสดงว่าเรื่องคืนนั้น คุณชายแน่ใจแล้วว่าเป็นฝีมือของคุณหนูเสิ่นงั้นเหรอครับ”

“แน่ใจสิ ถ้าไม่ใช่เสิ่นลู่หลินแล้วจะเป็นใครกันที่กล้าทำเรื่องแบบนั้นในโรงแรมเสิ่นกุ้ยเฉินของตระกูลเสิ่น”

“เอ่อ..แต่ผมว่า..”

“ว่า? นายมีอะไรก็พูดมาสิ”

“ผมว่าเรื่องที่คุณเหม่ยลี่บอกกับเราว่าเห็นคุณหนูเสิ่นทำตัวลับๆล่อๆ ยืนพูดคุยสั่งงานอยู่กับพนักงานเสิร์ฟของโรงแรมในคืนนั้น บางทีเรื่องราวอาจจะไม่ได้เป็นไปตามนั้นหรือเกี่ยวข้องกับการวางยาก็ได้นะครับ”

“ลี่หยาง นายไปรู้อะไรมากันแน่”

“คือ ผมไป...” ลี่หยางยังไม่ทันได้พูดจบก็มีคนเขามาขัดเสียก่อน

“หลีเหว่ย หลายวันมานี้เราแทบไม่ได้พบกันเลย ฉันคิดถึงคุณจึงมาเยี่ยมพร้อมซื้อมื้อเที่ยงมาทานกับคุณด้วย ดีใจไหมคะ” เหม่ยลี่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ และถือวิสาสะเข้ามานั่งตรงที่พักแขนของเก้าอี้ประธานที่หลีเหว่ยนั่งอยู่โดยไม่สนใจสายตาลี่หยางเลยสักนิด

“เหม่ยลี่ ทำไมถึงไม่เคาะประตู” หลีเหว่ยเอ่ยเสียงเข้ม

“เอ่อ ขอโทษค่ะ ฉันคิดถึงคุณมากไปหน่อยจนลืมเคาะประตูได้แต่ตรงเข้ามาหาคุณในห้องเลย ขอโทษจริงๆนะคะ ฉันไม่นึกว่าคุณกำลังคุยธุระสำคัญกับลี่หยางอยู่” เหม่ยลี่กล่าวขอโทษเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำท่าออดอ้อนหลีเหว่ย

“ลี่หยาง นายออกไปก่อน”

“ครับ”

หลังลี่หยางออกไปแล้ว เหม่ยลี่ก็เลื่อนมานั่งบนตักหลีเหว่ยทันที

“หลีเหว่ย ฉันคิดถึงคุณจังเลยค่ะ” เหม่ยลี่ใช้จริตมารยาออดอ้อน ยั่วยวนหลีเหว่ยเต็มที่

‘เสียดายที่คืนนั้นแผนการของเธอผิดพลาดทำให้หลีเหว่ยหลุดรอดไปได้ ส่วนลู่หลินที่ร้ายกาจนั่นก็ไม่รู้หนีหายไปไหน พอคนที่เธอส่งมาให้ทำลายลู่หลินไปถึงห้องพักที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้เขาก็ไม่พบลู่หลินอยู่ที่ห้องนั้นแล้ว แต่ก็นะ..ด้วยฤทธิ์ยาของเธอลู่หลินคงโดนผู้ชายชั้นต่ำที่ไหนจัดการไปแล้วล่ะ ดีไม่ดีอาจจะเป็นพนักงานคนใดคนหนึ่งในโรงแรมของตัวเองนั่นแหละ’ เหม่ยลี่คิดอย่างสะใจ

‘เสียดายที่คืนนั้นแผนการของเธอผิดพลาดทำให้หลีเหว่ยหลุดรอดไปได้ ส่วนลู่หลินที่ร้ายกาจนั่นก็ไม่รู้หนีหายไปไหน พอคนที่เธอส่งมาให้ทำลายลู่หลินไปถึงห้องพักที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้เขาก็ไม่พบลู่หลินอยู่ที่ห้องนั้นแล้ว แต่ก็นะ..ด้วยฤทธิ์ยาของเธอลู่หลินคงโดนผู้ชายชั้นต่ำที่ไหนจัดการไปแล้วล่ะ ดีไม่ดีอาจจะเป็นพนักงานคนใดคนหนึ่งในโรงแรมของตัวเองนั่นแหละ’ เหม่ยลี่คิดอย่างสะใจ

“เหม่ยลี่ ช่วงนี้ผมไม่มีอะไรจะใช้คุณ คุณจะไปทำอะไรก็ตามสบายเถอะ อ้อแล้วก็ช่วยออกไปจากตัวผมด้วย กลิ่นน้ำหอมของคุณฉุนเกินไปแล้ว ผมไม่ชอบ” หลีเหว่ยกล่าว เหม่ยลี่น่าเสียทันทีก่อนจะยอมลุกออกไปจากตักเขา

“โธ่หลีเหว่ยคะ ยังไงเราก็เป็นคนสนิทที่รู้ใจกันมานาน จะไปเที่ยวเล่นทานอาหารด้วยกันบ้างก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ ก่อนหน้านี้พวกเรายังออกไปเที่ยวด้วยกันอยู่บ่อยๆ แต่หมู่นี้คุณเป็นอะไรไป เหมือนไม่ค่อยอยากเจอฉันเลย” เหม่ยลี่กล่าวน้ำเสียงตัดพ้อ

“ผมมีงานมากมายที่ต้องจัดการ คุณเองในฐานะคุณหนูสกุลเฉินหากมีเวลาก็ควรไปช่วยเหลือกิจการครอบครัวบ้างนะ ขนาดเสิ่น..” หลีเหว่ยกำลังจะพูดว่าขนาดเสิ่นลู่หลินยังสนใจศึกษากิจการของครอบครัวที่ภัตตาคารเสิ่นอันเลย แต่เขายั้งปากตัวเองเอาไว้ได้ทัน พลางนึกแปลกใจว่าทำไมเขาต้องคิดเปรียบเทียบเหม่ยลี่กับลู่หลินด้วย

“อะไรนะคะ คุณจะพูดว่าอะไร”

“หมายความตามที่พูดนั่นแหละ คุณควรไปช่วยกิจการงานที่บ้านตัวเองบ้าง อย่ามาเสียเวลาเปล่าอยู่ที่นี่เลย”

“การมาหาคุณ ไม่เสียเวลาเปล่าหรอกค่ะ” เหม่ยลี่ตอบพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้หลีเหว่ย ฉวยคว้าเนกไทของเขาเอาไว้ก่อนจะดึงรั้งตัวเขาเข้ามาใกล้

“ปล่อย บอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมบนตัวคุณ มันฉุนเกินไป”

“แต่นี่เป็นน้ำหอมที่คุณซื้อให้เป็นของขวัญฉันเองนะคะ”

“งั้นเหรอ ผมให้เลขาจัดการให้นะเลยไม่รู้ว่าเขาซื้ออะไรให้คุณบ้าง ไม่ต้องใส่ใจมากนักหรอก ถ้าคุณไม่ชอบก็ไม่จำเป็นต้องใช้ จะทิ้งไปผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ” หลีเหว่ยพูดเสียงเรียบไม่คิดใส่ใจอะไรนัก ทำให้เหม่ยลี่รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ก่อนจะปรับสีหน้าท่าทางและพูดเอาใจเขาอีกครั้ง

“อะไรที่คุณให้มาฉันก็ชอบทั้งนั้นแหละค่ะ ของแพงๆดีๆมีระดับขนาดนี้ จะไม่ใช้ได้ยังไงกันล่ะคะ ในเมื่อคุณไม่ชอบน้ำหอมกลิ่นนี้ต่อไปฉันจะเปลี่ยนเป็นกลิ่นอื่นให้คุณได้ลองดมดูจนพอใจเลยล่ะ เพราะน้ำหอมที่คุณให้มายังมีอีกตั้งหลายขวดแน่ะ” เหม่ยลี่กล่าวพร้อมเอามือเอื้อมไปจะคล้องคอเขา

“เหม่ยลี่ อย่าให้มากไปนักกรุณาให้เกียรติตัวเองด้วย” หลีเหว่ยกล่าวพร้อมขยับตัวหนีทันที

‘ก่อนหน้านี้เขาไปไหนมาไหนกับเหม่ยลี่และทำท่าทางสนิทสนมใกล้ชิดกันต่อหน้าคนอื่นก็เพื่อกันลู่หลินออกไป รวมทั้งให้คนในครอบครัวโดยเฉพาะปู่ของเขาตัดใจเรื่องการหมั้นหมายระหว่างเขากับลู่หลินไปซะ จึงทำข้อตกลงกับเหม่ยลี่ว่าหากเธอร่วมมือช่วยเขา เขาก็จะตอบแทนเธอด้วยข้าวของมีค่ามากมายที่เธออยากได้โดยไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทั้งในด้านของความรู้สึกหรือทางกายมากเกินไปกว่าผลประโยชน์ที่ตกลงเอาไว้’

“โธ่ หลีเหว่ยพวกเราก็คบหากันมานานขนาดนี้แล้วคุณยังไม่ยอมใจอ่อนกับฉันอีกงั้นเหรอคะ” เหมยลี่เอ่ยน้ำเสียงออดอ้อนเต็มที่

“ถ้าคุณไม่สามารถทำตามข้อตกลงของเราได้ ผมพร้อมหาคนมาแทนที่คุณได้ตลอดเวลานะเหม่ยลี่” หลีเหว่ยเอ่ยเสียงเข้ม

            “อ่ะ..เอ่อ ฉันล้อเล่นนะคะ หลีเหว่ย..คุณนี่ไม่มีอารมณ์ขันเลยนะคะ” เหม่ยลี่รีบตอบกลับไปทันที เพราะกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเขาอีก

‘ตอนนี้ที่หลีเหว่ยให้เธอร่วมมือกับเขาเพื่อกันลู่หลินออกไป ปล่อยให้เธอได้อยู่ใกล้ชิดควงแขนเขาออกงานไปไหนต่อไหนด้วยกันก็นับว่าเป็นเรื่องดีมากแล้ว ซึ่งเธอเชื่อว่าหากเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ อีกไม่นานหลีเหว่ยก็จะยอมรับเธอในที่สุด หรือไม่เธออาจจะหาหนทางลัดอย่างเช่นในคืนนั้นอีกครั้งก็ได้ คาดว่ายังไงหลีเหว่ยก็หนีเธอไปไม่พ้นหรอก’ เหม่ยลี่คิดอย่างมุ่งมั่น

“ผมหวังว่าคุณจะล้อเล่นจริงๆนะเหม่ยลี่ อย่าได้คิดอะไรเกินเลย ไม่นั้นก็อย่าหวังว่าเราจะได้ข้องเกี่ยวอะไรกันอีก” หลีเหว่ยกล่าวอย่างรู้เท่าทันความคิดของเหม่ยลี่

“นะ..แน่นอนสิคะ ฉันเพียงแค่คิดกับคุณเป็นแค่เพื่อนที่สนิทสนมคุ้นเคยกันก็เท่านั้น”

“ดี ถ้างั้นวันนี้เราไปทานข้าวเย็นด้วยกัน ถือเป็นรางวัลที่คุณคิดได้ยังไงล่ะ”

“ได้สิคะหลีเหว่ย ฉันยินดีไปทานข้าวกับคุณทุกมื้อเลยล่ะค่ะ” เหม่ยลี่กล่าวอย่างดีใจ ในขณะที่หลีเหว่ยยิ้มอย่างมีแผนการอะไรบขางอย่างอยู่ในใจ