๑.๒ นิมิตเพื่อพานพบ

"มาถึงละ เมื่อไหร่จะมา เสียเวลาจริง!"

ปากเรียวบางอมชมพูพูดขึ้นกับปลายสายด้วยเสียงหงุดหงิด หญิงสาวใบหน้าหวานจิ้มลิ้มร่างอรชรพอเหมาะพอดีไม่ผอมไม่อ้วนเกินไปยืนนิ่งหลังจากวางสายสนทนาเมื่อครู่ เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ดวงตาสวยที่แข็งกร้าวเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาแต่ต้องกลั้นมันไว้ไม่ให้ไหลออกมา 

.... ยัยนรินทร์...เธอต้องเข้มแข็ง....

หลังจากปลอบใจตัวเองได้ไม่นานนักร่างสูงในชุดหนังและกางเกงยีนส์ขาดๆ ก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมสาวสวยในชุดคล้ายๆกันเหมือนชุดคู่รัก ภากรณ์เดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาสะสวยเดินตรงมาทางเธอ ก่อนจะโอบเอวบางของหญิงสาวข้างกายด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น นรินทร์มองดูพวกเขาเหมือนไม่ใส่ใจแต่กลับเม้มปากแน่น

"อะไรกัน...จะร้องไห้เหรอ?"

"ร้องไห้ดีใจน่ะสิ จะได้หลุดพ้นวังวนอุบาทว์นี้เสียที"

"พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ เพื่อน"

หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายภากรณ์ได้เอ่ยขึ้น ใบหน้าสะสวยที่คุ้นเคยสำหรับนรินทร์ พวกเธอเป็นเพื่อนรักกันมาก่อนตลอดสี่ห้าปี ด้วยความเชื่อใจ เวลาไปไหนมาไหนมักจะไปด้วยกันตลอด แต่สุดท้ายก็ไม่คิดว่าจะโดนหักหลังแบบไม่น่าให้อภัยโดยการเป็นชู้รักกับสามีของเธอมาตลอดสองปีหลัง นรินทร์มองใบหน้าสวยนั้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"ใครเพื่อนเธอ...พนิตา"

"เรียกซะเต็มยศเลยนะ"

"ไปเซ็นใบหย่ากันเถอะ จะได้หลุดพ้นจากคนอย่างเธอสักที รำคาญจะแย่"

ภากรณ์พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะควงแขนพนิตาขึ้นไปยังภายในตึกของที่ว่าการอำเภอ นรินทร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพ่นมันออกแล้วเดินตามพวกเขาไป การเซ็นใบหย่าไม่ใช่เรื่องยุ่งยากหรือยาวนานมากนัก เพียงไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย ทั้งสามคนเดินออกมาก่อนจะเตรียมแยกย้ายกลับ แต่ภากรณ์กลับเรียกรั้งอดีตภรรยาของเขาไว้

"เดี๋ยวสินรินทร์ นี่ไม่คิดจะร่ำลากันเป็นครั้งสุดท้ายเลยเหรอ?"

"ไม่จำเป็น!"

นรินทร์หันกลับไปตอบอดีตสามีชายอันเป็นที่รักที่สุดตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยคิดหรือแม้แต่ทำผิดกับเขาเลยสักครั้ง อาจจะมีเบื่อบ้างตามประสาคู่รักที่คบกันมานาน แต่ก็ยังคงทำหน้าที่ภรรยาอย่างเต็มที่ และไม่คิดเลยว่าคนที่พร่ำบอกรักและกลัวว่าเธอจะทิ้งเขา กลับกลายเป็นคนที่หักหลังและทิ้งเธอไปเสียเอง

ภากรณ์ยื่นมือไปให้นรินทร์หวังว่าจะจบกันตรงนี้ด้วยดี แต่เธอกลับมองมือนั้นด้วยสายตารังเกียจ นรินทร์หันหลังกลับไปยังรถของตัวเองโดยไม่สนใจคนที่ยื่นมือรอเก้อและขับรถออกไปทันที แต่ถึงอย่างนั้นสายตาดวงสวยก็เหลือบมองผ่านกระจกหน้ารถที่สะท้อนร่างสูงของคนที่ยืนมองรถของเธออยู่เหมือนกับคิดว่าเธอจะใจอ่อนกลับไปเช่นทุกครั้ง แต่เธอไม่มีคิดที่จะวกกลับไป ให้มันจบสิ้นกันวันนี้...

"จบสักที...ฮึก..."

บนถนนเส้นเดิมที่ระยะทางยาวกว่าเดิมเพราะหัวใจที่บอบช้ำ คนในรถเริ่มพรั่งพรูน้ำตาออกมาอย่างไม่ขาดสาย เธอตัดสินใจจะย้ายไปอยู่แถบชนบท ที่ที่ไม่มีใครหาเธอเจอและหางานทำที่นั่น แต่กว่าจะได้ไปอย่างใจคิดก็คงต้องทำงานเก็บเงินสักพัก เพราะเธอไม่ใช่คนรวยหรือมหาเศรษฐีอะไร เธอเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้นมีกินบ้างอดบ้างเหมือนคนปกติ 

หลังแต่งงานชีวิตของเธอก็ไม่ได้ปูพรมแดงอย่างที่คนรอบข้างคิด ไม่ได้สุขสบายเพราะผู้เป็นสามีไม่ได้ช่วยเหลือดูแลเธอเท่าไหร่นัก แต่เมื่อตกลงปลงใจเป็นคู่ชีวิตไม่ว่าจะมีเรื่องหนักหนาแค่ไหนเธอก็คิดว่าจะจับมือกันฝ่าฟันทุกอย่างไปได้หากยังมีกันและกัน แต่สิ่งที่เธอได้รับจากความรักครั้งนี้มันเกินกว่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะรับไหว

ตลอดทางที่ขับรถกลับบ้านเสียงสะอื้นก็ยังคงดังอยู่ภายในรถ แม้จะบอกตัวเองให้เลิกร้องแค่ไหนก็ทำไม่ได้ แต่นรินทร์กลับไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ กำลังมองดูความเสียใจของเธอด้วยดวงใจที่ปวดร้าว กายละเอียดแทบจะกลืนไปกับธาตุอากาศของชายหนุ่มทำได้แค่เช็ดน้ำตาให้หญิงสาวโดยที่เธอไม่รู้สึกถึง เขาพยายามปลอบประโลมเธอแต่ก็ไม่อาจส่งไปถึงหญิงสาวได้เลย

.... พี่อยู่ตรงนี้นรินธรา...อยู่ข้างๆ น้อง...คนที่รักน้องมากว่าพันปีที่ล่วงเลย...