๑๐.๑ สิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์

ชั้นสองของตัวบ้านพักที่ผู้ใหญ่บ้านเตรียมไว้ให้ด้านบนแบ่งออกเป็นสองห้อง มีห้องใหญ่และห้องเล็กทีมจึงตกลงกันว่าจะแยกห้องฝั่งของผู้ชายและผู้หญิงคนละห้องกันโดยมีโถงใหญ่กั้นกลางระหว่างสองห้องเมื่อตกลงแบ่งห้องกันลงตัวแล้ว ทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

หลังจากทุกคนอาบน้ำอาบท่าจัดเก็บข้าวของที่นำมาเรียบร้อย ก็เริ่มหันไปจัดที่นอนฟูกเสื่อเตรียมที่จะเข้านอน ระหว่างที่ต่างคนต่างช่วยกันจัดที่นอนเสียงหมาเห่าหมาหอนดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยและลากยาวจนน่ากลัว ทั้งที่ช่วงเย็นไม่มีใครเห็นหมาสักตัวแถวบ้านพักบรรยากาศรอบๆเริ่มเปลี่ยนไปแม้แต่เสียงจักจั่นที่พอจะได้ยินอยู่เนืองๆกลับเงียบลงจนวังเวง มินตราเริ่มเขยิบเข้ามาใกล้ๆผู้เป็นหัวหน้าสายตาสอดส่องมองรอบตัวอย่างระแวงกลัว

“หัวหน้าว่า…มันบรรยากาศแปลกๆไหม?” มินตราเอ่ยขึ้นเสียงอ่อยเข้ามาเกาะแขนของนรินทร์อย่างนึกกลัว สายตาของมินตราสอดส่องไปรอบห้องอย่างระแวง

“มันก็วังเวงจริงๆแหละ…สาธุ ขออย่าให้มีอะไรแปลกๆเกิดกับพวกเราเลย” นรินทร์อดยกมือไหว้ท่วมหัวไม่ได้พลางมองไปรอบๆเหมือนมินตรา แม้ว่ามินตราจะยังเกาะเธอไม่ปล่อยก็ตาม

“มินตรา ไม่มีอะไรหรอก…ปล่อยได้แล้ว จะได้นอนกันสักที” นรินทร์หันไปพูดกับมินตราแล้วส่ายหน้ากับท่าทีของน้องในทีม มินตราได้แต่ยิ้มแห้งๆแต่ก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือที่เกาะกุมหัวหน้าทีมของตน

“ก็มันน่ากลัวนี่พี่…รู้สึกเย็นวาบข้างหลังยังไงไม่รู้” มินตราเอ่ยอย่างเสียไม่ได้ไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังกลับไปมองด้านหลังของตน นรินทร์ได้ยินอย่างนั้นก็มองหน้ามินตราเล็กน้อยก่อนจะหันไปทางด้านหลังของมินตราแทน

“ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่” พูดพร้อมส่ายหน้าไปมาเพื่อให้รุ่นน้องคลายกังวล แม้ว่าในใจจะแอบหวั่นอยู่บ้าง 

“พี่นรินทร์!!” ชายหนุ่มทั้งสามคนต่างพากันวิ่งเข้ามาห้องของหญิงสาว จากที่ไม่กลมเกลียวกลับกลมเกลียวกันเสียอย่างนั้น สีหน้าของทั้งสามดูซีดเผือดไปหมด ถึงอย่างนั้นนิลนนท์อาจจะดูปกติที่สุดแต่ก็ยังไม่วายวิ่งมาพร้อมเพื่อนๆอย่างหน้าตาตื่น

“ว๊าย!!!” มินตราร้องขึ้นอย่างตกใจที่อยู่ ๆหนุ่ม ๆก็พรวดพราดเข้ามา ซ้ำเทวินเรียกนรินทร์เสียงดังโผลงผลางจนสาวๆสะดุ้งโหยง

“อะไรเล่า...มาแบบนี้ตกอกตกใจหมด” พูดแล้วขมวดคิ้วมองหนุ่มรุ่นน้องอย่างคาดโทษ

“ผมว่า…เรานอนกองกันที่ห้องโถงกลางบ้านดีกว่ามั้งครับ” เทวินเอ่ย

“ทำไมล่ะ? มีอะไร?” นรินทร์เอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

“ผมเห็นอะไรแปลกๆน่ะพี่” เทวินเอ่ยขึ้นหน้าเสีย

“ฉันก็คิดว่านอนรวมกันดีกว่าอุ่นใจกว่า” นิลนนท์พูดขึ้นอย่างเห็นด้วย เพราะคิดว่ามันน่าจะปลอดภัยที่สุด ตอนหลับไปเขาอาจจะไม่สามารถรับรู้ได้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับนรินทร์หรือไม่…แต่มันกำลังจะเกิดขึ้นแน่ๆ

นรินทร์มองหน้าชายหนุ่มทั้งสามคนก่อนจะเหลือบไปมองภากรณ์ที่ยืนหน้าซีดอยู่ด้านหลังไม่พูดอะไรสักคำ สงสัยคงจะไปเจออะไรกันมาจริงๆ…

“ก็…ได้สิ ไปขนผ้าห่ม หมอน ที่นอน เสื่อ กันมาสิ ฉันจะได้ขนออกไปเหมือนกัน” นรินทร์ตอบรับ ก่อนที่ชายหนุ่มทั้งสามคนจะรีบเดินไปเอาที่นอนของตนมาปูกลางบ้าน เหล่าสาวๆเองก็เช่นกันถึงจะไม่พูดแต่สีหน้ากลับดูดีใจเสียอย่างนั้นไม่ได้ระแวงกลัวเหมือนตอนแรกที่คุยกันคงเป็นเพราะรู้สึกอุ่นใจที่มีคนมาสมทบเยอะขึ้น

หลังจากจัดที่นอนหมอนมุ้งเรียบร้อย ทุกคนต่างกรูกันเข้ามานอนชิดติดกัน นิลนนท์เป็นคนที่นอนติดกับนรินทร์ที่นอนตรงกลาง ข้างนรินทร์มีมินตราถัดจากมินตราเป็นเทวิน ส่วนทางด้านนิลนนท์นั้นมีภากรณ์ ที่เป็นแบบนี้เพราะใครมาก่อนได้ที่นอนไม่มีใครกล้าเอ่ยคำพูดใดหรือขัดกันตอนนี้

ทุกคนต่างพยายามข่มตานอนเงียบๆแม้จะยังมีสติดีอยู่แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะขยับ นรินทร์นอนลืมตาขมวดคิ้วพลางรู้สึกอึดอัดปรายสายตาไปมองเพื่อนที่นอนรอบตัว มีเพียงแค่นิลนนท์กับเธอเท่านั้นที่นอนหงาย นอกนั้นนอนคะแตงหน้าเข้าหาเธอและนิลนนท์กันเป็นแถว

นรินทร์ละสายตาจากเพื่อนๆก่อนจะหันไปเห็นแสงไฟสีแดงลอยไปลอยมาจากหน้าต่างห้องของผู้ชาย นรินทร์เบิกตากว้างอย่างเงียบๆ หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองชุด คิดเข้าข้างตัวเองว่าอาจจะมองไม่ถนัดเพราะความมืดมันทำให้เราคิดไปเองและมุ้งสีขาวอาจจะพลางสายตามองตะเกียงห้องนั้นที่ยังไม่ดับพลาดไปเองก็ได้ เธอพยายามเพ่งสายตาอีกครั้งก่อนนิ่งค้าง