๒.๒ สัมผัสที่มิอาจมองเห็น

"ใครเขาจะมายืนบอกกันล่ะ"

"ถ้าเหตุเป็นเพราะพี่...พี่ก็ดีใจ"

คำพูดพร้อมรอยยิ้มอย่างดีใจของชายหนุ่มทำให้นรินทร์ไม่กล้าที่จะปฏิเสธขัด การเห็นเขาดีใจกลับทำให้รู้สึกดีใจตามไปด้วย หญิงสาวมองใบหน้าเทพบุตรนั้นอยู่นาน รู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับเขาและรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้พบเจอกับเขา เธอแอบคิดว่าถ้าเขามีอยู่ในชีวิตจริงคงจะดีไม่น้อย...แต่นี่คงเป็นแค่ชายในฝันเหมือนที่ใครๆพูดกัน

"แล้วคุณเป็นใคร? เทวดา ผี หรือเทพบุตรกันคะสุดหล่อ?" ไหนๆก็อยู่ในฝันแล้วขอจีบชายในฝันสักหน่อยจะเป็นไรไป นั่นคือสิ่งที่หมอกเมยคิด

"เมื่อถึงเพลาก็จักรู้เอง"

"ทำไมไม่บอกล่ะตัวเอง…เห็นบอกว่าฉันเป็นคนรักของคุณไม่ใช่หรือคะ?"

"อดีตชาติเราคือคนรักที่ยากจะแยกจาก...รักยาวนานเป็นพันๆ ปี..."

"แล้วตอนนี้คุณยังรักฉันอยู่หรือคะ ผ่านมาตั้งพันปีไม่มีคนอื่นบ้างเลยเหรอ?"

"ความรักสำหรับชาวเราผู้ที่ครองอมตะ...มักจักมีหนึ่งเดียวใจเดียวตามที่ตั้งสัตย์สัญญาไว้"

"ว้า...ฉันผ่านการมีสามีมาแล้วน่ะสิ ไม่ได้อยู่รอสุดหล่อเลย"

"พี่รู้แจ้งแก่ใจ...ชีวิตมนุษย์นั้นสั้นนัก...เมื่อเกิดเป็นมนุษย์ย่อมมีสิ่งที่ทำให้ลุ่มหลง...เหตุเพราะความทรงจำในอดีตถูกลบเลือนไป..."

"แล้ว…เราจะได้เจอกันอีกไหม?"

"พี่อยู่เคียงข้างน้องมาตลอดทุกภพทุกชาติ มิเคยได้ห่างหายไป...ไม่ว่าน้องจักอยู่ที่ใดพี่ก็จักหาจนเจอ"

"ฉัน...."

"เวลาของพี่หมดแล้วหนา..."

หญิงสาวที่ได้ยินเหมือนคำจากลาน้ำตาก็เอ่อคลอเบ้าตาสวยอย่างไม่มีสาเหตุ จากการหยอกล้อเมื่อครู่ก็พลันเปลี่ยนไปทันที ภายในใจเศร้าจนรู้สึกหวิว ไม่อาจละสายตาจากชายหนุ่มตรงหน้าที่ทำหน้าเศร้าเช่นเดียวกันกับเธอ ทั้งสองจ้องมองกันอย่างอาลัยอาวรณ์เหมือนไม่อยากแยกจาก หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาไว้ เพราะกลัวว่าจะเห็นหน้าชายหนุ่มได้ไม่ชัดก่อนจะจากกัน...เพราะเธอไม่รู้เลยว่าจะได้เจอเขาอีกหรือไม่ ความฝันเป็นเรื่องที่เราบังคับหรือกำหนดมันไม่ได้

"...พี่...จักขอกอดน้อง...ได้รือไม่"

หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามของคนตรงหน้าแต่กลับเดินเข้าไปหาเขาแล้วกอดแนบกายชายหนุ่มคนนั้นแน่นเหมือนรู้จักและคุ้นเคยกันมานานแสนนาน น้ำตาที่ห้ามไว้ก็ไหลอาบสองแก้มเนียน ชายหนุ่มตรงหน้ากอดเธอตอบก่อนจะมอบจูบอันอ่อนโยนประทับลงบนหน้าผากมนสวยด้วยความคิดถึงอ้อมกอดนี้จากเธอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อราวกับรูปปั้นนั้น

            “เราจักได้พบกันอีกเป็นแน่”

"ชื่อ...ฉันขอทราบแค่ชื่อคุณ...."

"...ข้ามีนามว่า...."

ไม่ทันที่เขาจะได้ตอบทุกอย่างก็เลือนหายไปราวกับสายลมเอื่อยอ่อนที่พัดผ่าน นรินทร์สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อเต็มกาย ความฝันที่เสมือนจริงคงยังตราตรึงติดอยู่ในใจและในความทรงจำอย่างเด่นชัด ไม่เลือนหายไปเหมือนเช่นทุกครั้งอีกแล้ว 

ใบหน้าของชายหนุ่มที่ไม่เคยได้เห็นชัดนักจากที่ฝันมาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้กลับจำได้ติดตา นี่คงเป็นชายในฝันอย่างที่เขาพูดกันหรือเปล่านะ นรินทร์หันไปมองนาฬิกาตรงหัวเตียงก็ถอนหายใจพร้อมกับกุมขมับ

"ตีสามเนี่ยนะ...น่าจะฝันต่อถึงเช้าสิ"

นรินทร์บ่นอุบกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำเพราะตั้งแต่เธอกลับมานอนจมกองน้ำตาก็ไม่ได้อาบน้ำเลยแม้แต่น้อย ร่างโปร่งใสมองดูเธอนั่งบ่นก่อนจะยกยิ้มออกมาอย่างพอใจที่ในใจของหญิงสาวผู้เป็นที่รักได้เริ่มนึกถึงเขาอยู่บ้างแล้ว ชายหนุ่มร่างโปร่งนั่งรอหญิงสาวอยู่ที่เตียงด้วยความยินดี

คืนนี้ก็คงจะเหมือนเช่นทุกคืนที่เขาเคยนอนกอดเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว การที่เขาจะทำแบบนี้ได้ก็ต่อเมื่อหญิงสาวไม่มีพันธะใดในโลกมนุษย์หรือกับมนุษย์คนไหนแล้ว ถ้าเธอมีคู่ครองเขาก็ทำได้แค่มองอยู่ไกลๆ โดยไม่สามารถมองเห็นความสัมพันธ์ของพวกเขาหรือเข้าไปยุ่มย่ามได้ เว้นเสียแต่อยู่เพียงลำพัง

นรินทร์เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูและผมที่เปียกเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดแน่นเหมือนใช้ความคิด ก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆ ร่างโปร่งแสงที่กำลังนั่งตัวตรงมองเธออยู่

"ว่าแต่...พ่อรูปหล่อชื่ออะไรนะ?"

...พี่มีนามว่า....