๓.๑ อดีตนานนับพันปี

หญิงสาวรูปร่างอรชรผิวขาวเนียนผ่องเป็นยองใยเนียนละเอียดในชุดโบราณแต่งองค์ทรงเครื่องประดับด้วยทองหยองเต็มตัว มงกุฎทองคำพันรอบศีรษะสวย ผมมวยสูงทัดด้วยดอกมะลิส่งกลิ่นหอมอบอวลเสมือนกลิ่นประจำกายของหญิงสาว 

นิ้วมือเรียวสวยกรีดกรายลงบนผิวน้ำใสอย่างแผ่วเบา ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อมองลงไปในแม่น้ำเห็นสรรพสัตว์มากมายแหวกว่ายไม่ไกลมือของเจ้าหล่อนนัก 

            “เจ้าทำอันใดอยู่รือหลานปู่”

            ชายหนุ่มที่ดูไม่แก่ชราลงเลย แต่แทนตัวเองว่าปู่เดินเอามือไขว้หลังบ่งบอกถึงความมีอำนาจมาดใหญ่เข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งรื่นรมย์อยู่ริมธารพร้อมรอยยิ้ม ชายหนุ่มแต่งองค์ทรงเครื่องมงกุฎทองครอบเศียรทรงขอมที่มองดูก็ว่าคือราชาของเมืองนี้ 

บริวารที่เฝ้าตามารับใช้หญิงสาวต่างพากันโค้งหมอบให้ผู้ที่เดินเข้ามา มีเพียงหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างลำธารเพียงเท่านั้นที่หันไปมองราชาหนุ่มผู้มาเยือนพร้อมกับหันไปยิ้มรับอย่างอ่อนหวานก่อนจะเก็บมือไว้หน้าตักอย่างเรียบร้อยและโค้งศีรษะลงอย่างเคารพ

            “เจ้าปู่มุจรินท์ มีเรื่องอันใดรือเพคะถึงได้มาตามหาหลานด้วยพระองค์เอง”

            “เงยหน้าขึ้นเถิดหลานปู่...”

            “เพคะ”

            “มีเจ้าชายเมืองน้อยเมืองใหญ่ต่างพากันมาสู่ขอหลานปู่...มิมีผู้ใดที่เจ้าพึงใจบ้างรือ”

            “หลานมิได้หวังครองคู่กับผู้ใด...ใจของหลานหวังเพียงจักแสวงหาทางธรรมตามพุทธศาสดาเพคะ”

            “ปู่ได้ฟังความเจ้าเช่นนั้นก็ดีใจ แต่...ครานี้จักเป็นคราสุดท้ายมิได้รือ”

            “เจ้าเมืองผู้สูงศักดิ์องค์ใดรือเพคะ ที่ทำให้เจ้าปู่มาเรียกหาหลานให้ไปดูตัวด้วยองค์เอง”

            “เจ้าเมืองบูรพาบุตรของพญาอนันต์สหายของปู่”

            “เจ้าปู่ว่าเช่นไร หลานก็คงมิกล้าขัดเพคะ”

            ใบหน้าสวยของหญิงสาวสลดลงเมื่อได้ยินคำขอร้องของเจ้าปู่ผู้ที่ชุบเลี้ยงดูตนมาตั้งแต่เล็ก องค์ราชาเห็นใบหน้าหลานก็ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเข้าไปลูบศีรษะอย่างเอ็นดูหลานคนเล็กสุดรักสุดหวงและตามใจมาตลอด 

นรินธราไม่เคยที่ขัดคำสั่งของผู้เป็นปู่เลยสักครั้งเดียว ไม่ว่าจะดูคู่ครองมากี่ครั้งกี่คราก็ไม่เคยปริปากบ่น เจ้าปู่เองก็ไม่ได้บังคับแต่อย่างใด เมื่อไม่ถูกตาต้องใจก็ไม่เคยขัด จัดสาร์นส่งไปปฏิเสธเสียทุกครั้ง 

            “ครานี้แค่คราเดียว หากหลานมิพึงใจในชายใด ปู่พร้อมจักทำตามในสิ่งที่เจ้าปรารถนา”

            “เพคะ”

            “ปู่แค่อยากให้เจ้ามีคู่บุญคู่บารมีช่วยส่งเสริมนำพาบุญร่วมกัน ตามบารมีของเจ้าเพียงเท่านั้น”

            นรินธราโค้งศีรษะลงอย่างเคารพก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามเจ้าปู่เข้าไปในวังใหญ่ที่วิจิตรสวยงาม องค์ราชาเดินไปนั่งบนบัลลังก์ทองก่อนจะตามมาด้วยหญิงสาวร่างอรชรนั่งลงพระที่นั่งข้างบัลลังก์กษัตริย์ เจ้าเมืองบูรพามองนิ่งค้างกับความงามของหญิงสาวอย่างที่ไม่เคยมองหญิงใดมาก่อนอย่างถูกชะตา 

แม้ว่าจะมีชายารูปโฉมงดงามที่ถูกประทานให้มากมายก็มิมีหญิงใดทำให้เขาพึงใจได้เลยสักคน แต่หญิงงามตรงหน้าที่ยังไม่ยอมสบสายตากับเขากลับทำให้เขาตราตรึงใจ

            “เป็นอย่างไรมาเล่า เจ้าเพชรแก้ว”

            “ขอประทานอภัยที่มารบกวนพระองค์พระเจ้าข้า”

            “เอาเถิดๆ ว่าความของเจ้ามาเถิด”

            “พระเจ้าข้าองค์มุจรินท์ เสด็จพ่อของกระหม่อมได้รับสั่งให้กระหม่อมมาสู่ขอเจ้าฟ้าน้อยนรินธราพระเจ้าข้า”

            “อืม... ว่าอย่างไรเล่าหลานปู่ มองพี่เขาเสียหน่อยเถิด ว่าเจ้าคิดเห็นเป็นประการใด”

            “เพคะ”

            นรินธราเนียมมองใบหน้าของชายหนุ่มก่อนจะโค้งศีรษะให้อย่างเคารพตามขนบธรรมเนียม ก่อนที่จะเงยใบหน้าสวยสดงดงามนั้นขึ้น สองสายตาประสานกันไปมาก่อนที่นรินธราจะหลบสายตาคมของชายหนุ่มอย่างเหนียมอายแล้วหันมองไปยังพระพักตร์ของผู้เป็นปู่พร้อมรอยยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อย เพราะเธอเองก็ถูกชะตากับเขาไม่น้อย องค์ราชาเห็นดังนั้นจึงยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

            “เจ้าปู่ว่าอย่างไร หลานก็เห็นควรเช่นนั้น”

            “อืม...แล้วเจ้าเล่าเจ้าเพชรแก้ว”

            “กระหม่อมให้สัตย์สัญญาจักรักแลดูแลมิห่างตัวห่างใจเลยพระเจ้าข้า กระหม่อมพึงใจจักรับนางไปเป็นมเหสีคู่บุญคู่บารมีพระเจ้าข้า”

            “งั้นรือ”

            หญิงสาวชม้อยชม้ายชายตามองชายหนุ่มรูปงามที่รู้สึกพึงใจตั้งแต่แรกเห็นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอย่างเหนียมอาย เหมือนทุกอย่างถูกกำหนดมาแล้วไม่อาจจะฝืนชะตาได้ เพียงสบตากลับรู้สึกนึกรักราวกับรักกันมานานแรมปี

            “กระหม่อมจักจัดงานให้สมเกียรติกึกก้องเกรียงไกร มิให้น้อยหน้าผู้ใดในสามโลกพระเจ้าข้า”

            “เจ้าเพชรแก้วก็มีชายาอยู่หลายมิใช่รือ เจ้าจักจัดการเช่นไร ตัวข้านั้นเชื่อถือยึดมั่นในคู่เดียวใจเดียว หากหลานข้าจักต้องไปเป็นสองรองผู้ใด หรือเป็นเพียงตัวเลือกในรัก ข้าคงจักยกให้มิได้”