๔.๑ ปัจจุบัน

หลังจากที่สะดุ้งตื่นกลางดึกอยู่บ่อยครั้งเช้านี้ก็เป็นอีกครั้งที่นรินทร์สะดุ้งตื่นจากความฝันที่เสมือนจริง เหตุการณ์เลือนรางไปบางช่วงตอนตื่น และก็ต้องหยุดชะงักกลางคันมันเสียตลอด แต่สำหรับเช้าวันใหม่นี้กลับสะดุ้งถึงสองครั้งสองหน แถมยังฝันเรื่องเดิมและมันดันเป็นเรื่องที่ปะติดปะต่อกันเหมือนได้เห็นเหตุการณ์ในโลกนิทานอย่างไรอย่างนั้น

ร่างอรชรลุกขึ้นจากเตียงใหญ่ด้วยความเมื่อยล้าร่าง แต่ในหัวกลับมีเรื่องที่ฝันเมื่อสักครู่วนเวียนอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เลือกที่จะต้องดำเนินชีวิตต่อและคิดว่าอย่างไรมันก็แค่ความฝัน หญิงสาวเดินเข้าไปอาบน้ำและทำกิจวัตรประจำวันเหมือนอย่างเคย มันแตกต่างจากทุกวันก็ตรงที่เธออยู่คนเดียวแล้วนับตั้งแต่เมื่อวานนี้

ร่างโปร่งแสงมองเธอว้าวุ่นไปมาด้วยรอยยิ้มบางๆ แม้เธออาจจะมองไม่เห็นการมีอยู่ของเขาก็ตาม แต่ภายในใจของชายหนุ่มนั้นกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขที่ได้หวนกลับมาพบเจอดวงจิตของผู้เป็นที่รักยิ่งที่เขาเฝ้ารอและตามหามานานนับพันปี เขาได้เฝ้าตามคอยดูแลเธอมาตลอดเท่าอายุของเธอในปัจจุบัน 

...ประเดี๋ยวเราก็จักได้พานพบกันแล้ว นรินธรา...

เสียงกล่าวบอกในอากาศ ไม่อาจทำให้หญิงสาวอันเป็นที่รักรับรู้ได้ นรินทร์ยังคงดื่มกาแฟในตอนเช้าตามวิสัยปกติโดยไม่รับรู้เรื่องราว เธอทำได้เพียงยืนคิดถึงชายในฝันนั้นและยิ้มออกมากับตัวเองเท่านั้น

...ด้วยคิดถึง ตรึงจิต ของเราสอง...ไม่อาจมอง หาเห็น เป็นอยู่ได้...

...พี่คำนึง ถึงนวลน้อง มิรู้คลาย...มิหนีหาย ลบเลือน ไปตามกาล...

...เวลาผัน ผ่านเนิ่นนาน นับพันปี...ตัวพี่นี้ อาภัพ อับวาสนา...

...แม้จักเป็น ทวยเทพ จอมนาคา...กลับสิ้นท่า ความรัก ปักฤทัย...

“นี่ๆ พี่นรินทร์ พี่รู้หรือยังว่าเราต้องไปเขียนเรื่องวิถีพื้นบ้านในหมู่บ้านบูรบุรี แทนที่จะได้ไปงานเลี้ยงบริษัทที่ญี่ปุ่น” ไม่ทันที่นรินทร์จะเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตนก็มีรุ่นน้องสาวที่อยู่ทีมเดียวกับเธอเดินเข้ามาหาพร้อมบอกข่าวอย่างหน้าตาตื่น 

นรินทร์หันไปมองรุ่นน้องสาวที่สนิทที่สุดของตนก่อนจะทำหน้าตาสงสัยไม่น้อย เธอทำงานอยู่ที่สำนักพิมพ์แห่งหนึ่งในเมืองใหญ่ แผนกนิตยสาร Local ที่เผยแพร่วิถีชีวิต ความเชื่อ วัฒนธรรมของแต่ละพื้นที่อย่างตรงไปตรงมาและสัตย์จริงอิงกับความคิดในยุคใหม่และวิทยาศาสตร์เป็นหลัก 

“ฮะ? บก.ไม่เห็นบอกกับพี่เรื่องนี้เลย”

“ฉันก็พึ่งรู้เหมือนกันพี่นรินทร์ ฉันแอบไปได้ยินบก. คุยกับพี่ภากรณ์มาว่าจะส่งทีมเราไปต่างจังหวัดแทน”

“ต่างจังหวัดเนี่ยนะ ปกติเราไปต่างประเทศไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ ตอนแรกเราจะได้ไปญี่ปุ่นกันยกออฟฟิศ แต่บก. ส่งทีมเราไปหมู่บ้านบูรบุรีแทน พี่ไม่คิดว่ามันเป็นเพราะพี่ภากรณ์ไปพูดอะไรกับบก.เหรอ?”

นรินทร์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโกรธเคืองที่อดีตสามีหนุ่มที่พึ่งหย่ากับเธอไปเมื่อวานได้เริ่มทำสงครามประสาทส่งเธอและคนรอบข้างไปบ้านป่าแทนที่จะได้ไปงานเลี้ยงแต่งตัวสวยๆ ถึงภากรณ์จะเป็นลูกชายบก.แต่มันก็เกินไปหน่อยที่จะต้องทำให้ทั้งทีมของเธอพลอยลำบากไปด้วย นรินทร์คิดว่าไม่สมเหตุสมผลจึงเตรียมตัวที่จะไปโต้แย้งในที่ประชุมอย่างมาดมั่น

“ฉันไม่อยากไปเลยพี่ ถึงมันจะติดกับทะเลก็เถอะ อยากไปญี่ปุ่นมากกว่าวางแผนเที่ยวต่อของทีมเราเสร็จแล้วด้วย”

“ใจเย็นก่อนมินตรา เดี๋ยวเจ้จัดการเอง”

“นี่สิหัวหน้าทีมของ Local Trend”

มินตรารุ่นน้องทีมงานคนสนิทเอ่ยพร้อมกับทำท่าทางภูมิใจในตัวของหัวหน้าทีมอย่างนรินทร์ คนในทีมรู้ดีว่าเธอมักจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องสิ่งลี้ลับเท่าไหร่นัก จะเชื่อไปในทางวิทยาศาสตร์เสียมากกว่า แต่สำหรับตอนนี้นรินทร์เองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองยังคงไม่เชื่อเรื่องลี้ลับเหล่านั้นอยู่หรือไม่ ถึงเธอจะไม่เชื่อแต่ก็ไม่เคยลบหลู่เลยสักครั้ง ยังคงกราบไหว้ปกติเพื่อความสบายใจและขอเลขเด็ดเท่านั้น

“สวัสดีครับ หัวหน้า!”

เทวินเดินเข้ามาทักทายนรินทร์ด้วยรอยยิ้มร่าโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้หญิงสาวถึงกลับสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะตามมาด้วยนิลนนท์ชายหนุ่มอีกคนในทีมที่รุ่นราวคราวเดียวกับเธอ

“วันนี้มึงมาเช้ากว่าปกตินะนรินทร์”

นิลนนท์ยิ้มทักทายนรินทร์ก่อนจะยิ้มค้างไปครู่หนึ่งแล้วโค้งศีรษะลงเล็กน้อยเหมือนเช่นเคยจึงไม่มีใครสังเกตเห็น ก่อนที่ทุกคนจะคุยกันเล็กน้อยและเตรียมตัวที่จะเข้าประชุมในช่วงสาย สายตาของชายหนุ่มคนหนึ่งมองไปยังหญิงสาวที่กำลังคุยและหัวเราะในกลุ่มเพื่อนๆ เหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในชีวิต ซ้ำยังมีหนุ่มหล่อถึงสองคนรายล้อมเธอไม่ห่าง 

ภากรณ์ยืนจ้องนรินทร์อยู่ไม่ไกลนักอย่างโกรธเคืองที่เธอไม่รู้สึกเสียใจเลยกับการหย่าร้างกับเขาทั้งที่เธอควรจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่กลับยังยิ้มหน้าระรื่นอยู่กับชายอื่นอย่างเริงร่า การที่เขาเห็นอย่างนั้นกลับทำให้ภากรณ์รู้สึกคับข้องใจไม่น้อยและไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก เขาจึงเดินเข้าไปหาอดีตภรรยาเพื่อขัดบทสนทนาของเธอและคนในทีม

“ไม่ว่าจะไปที่ไหนถ้ามีหัวหน้าอยู่ผมก็ยอมไป” เทวินกล่าว

“ว้าว...พึ่งหย่ากับสามีไปเมื่อวานก็มีคนมาขายขนมจีบเลยหรือเนี่ย”

นรินทร์หันหน้าไปตามเสียงที่พูดขึ้นก่อนจะมองเขาด้วยสายตาคาดขวาง ภากรณ์มองหน้าเธอพร้อมยกยิ้มที่ยั่วยุหญิงสาวตรงหน้าได้ นรินทร์ละสายตาจากอดีตสามีแล้วหันไปหยิบเอกสารเตรียมการประชุม