๕.๑ คิดถึงใคร

นรินทร์กลับมาถึงคอนโดหลังจากการทำงานที่หนักหน่วงเธอหัวเสียอย่างที่สุด เสียพลังงานต่อล้อต่อเถียงกับบก.แต่มันก็ไม่เป็นผล ดันหลงกลสองพ่อลูกนั่นจนได้ที่ตั้งใจจะไปแย้งเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงสุดหรูก็ดันไปตกหลุมพรางของอดีตผัวเก่าอย่างภากรณ์ซะได้ หรือเธอเองคงจะเคยชินกับการถูกเขาหลอกเสียล่ะมั้งผลเลยออกมาเป็นแบบนี้ 

แต่คนอย่างนรินทร์ต้องไม่แพ้! เธอไม่มีวันให้เขาดูถูกเธอได้ยิ่งสถานะของเธอและเขาตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วมาดูกันหน่อยเป็นไงว่าคนอย่างนรินทร์น่ะเหรอกลัวความลำบาก คิดแล้วเธอก็เริ่มเปิดโน้ตบุ๊คเพื่อหาข้อมูลของสถานที่ที่ทีมของเธอต้องไปทำสกู๊ป นรินทร์นั่งหน้าจมอยู่กับหน้าจอคอมเพื่อหาข้อมูลของสถานที่ที่เธอต้องไป จากคนที่ทำแต่งานไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน ก็ต้องมานั่งหาข้อมูลกันเสียหน่อย

“บูรบุรี เมืองอะไรกันล่ะเนี่ยไม่เห็นเคยได้ยินชื่อมาก่อนเลย”

            ความรู้สึกแปลกประหลาดวังเวงคลืบคลานเข้ามาจนทำให้ขนลุก ห้องก็ห้องตัวเองอยู่มาก็นานแต่ทำไมเหมือนกับว่ามีคนอื่นที่นอกเหนือจากตนเองอยู่ด้วยกันนะ นรินทร์หันหน้าไปไปมองรอบๆห้องที่ว่างเปล่าของตัวเองอัตโนมัติทันที

            “ก็ไม่เห็นมีอะไร...คิดไปเองละมั้ง”

นรินทร์พึมพำกับตัวเองก่อนจะหันไปอ่านประวัติของหมู่บ้านที่ตัวเองจะต้องไปบุกน้ำลุยไฟต่อ เธอเลื่อนไปเจอข้อมูลความเชื่อหนึ่งของชาวบ้าน ที่พวกเขาเหล่านั้นเชื่ออย่างสุดใจถึงขั้นร่วมกันบูรณะโบราณสถานขึ้นมาเพื่อเป็นการบูชาตามความเชื่อ ทำให้นรินทร์ถึงกับขมวดคิ้ว 

            “ความเชื่อเรื่องพญานาคอีกแล้วเหรอ? เฮ้อ...มีอยู่ทุกพื้นที่จริงๆ คนที่เชื่อนี่เคยเห็นหรือยังไงนะ”

            นรินทร์พูดพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ อย่างยิ้มๆ เพราะประเพณีของพวกเขาก็ดูน่ารักและน่าสนใจดีไม่น้อย อาจจะเพราะรับอิทธิพลมาจากภาคอีสานของไทย แม้จังหวัดที่เธอต้องไปไม่ได้อยู่ไกลไปจากภาคตะวันออกมากนัก แต่มันน่าแปลกที่หมู่บ้านยังคงความเป็นพื้นเมืองและยังทุรกันดานเหมือนจะอนุรักษ์วัฒนธรรมพื้นบ้านไว้ แถมหมู่บ้านยังอยู่ในป่าในเขาอีกด้วย

            หญิงสาวนั่งทำงานและจดบันทึกข้อมูลบางส่วนที่พอจะเป็นประโยชน์ โดยลืมความรู้สึกวังเวงเมื่อครู่ไปเสียสนิท มีเพียงร่างที่โปร่งแสงกลมกลืนไปกับอากาศธาตุยืนมองเธอแล้วยิ้มอยู่ข้างๆ การอคอยที่ยาวนานใกล้จะสิ้นสุดลง เมื่อไหร่ที่เธอก้าวเท้าลงสู่พื้นดินที่แห่งนั้น เขาก็สามารถจะปรากฏกายให้เธอเห็นได้ในร่างมนุษย์หนุ่ม ไม่ใช่เพียงแค่ไหนฝันอีกต่อไป

            อยู่ๆ นรินทร์ก็หันหน้าไปทางที่ร่างโปร่งใสยืนอยู่ทั้งที่เขากำลังโน้มตัวลงไปมองหน้าจอโน๊ตบุ๊คไม่ต่างจากเธอ ความรู้สึกใกล้แค่เอื้อมแต่ไม่อาจจะสัมผัสได้มันทำให้ความโหยหาและคิดถึงยิ่งเพิ่มทวีคูณ เขาทำได้เพียงมองหญิงสาวอันเป็นที่รักนิ่งค้างอยู่เช่นนั้น 

            “คิดถึง...ทำไมรู้สึกคิดถึงขนาดนี้...แล้วคิดถึงใคร? นับวันยิ่งประสาทไปกันใหญ่แล้วเรา”

ความคิดถึงมากจนไม่อาจจะปฏิเสธได้ก่อตัวขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจจนน้ำตาคลอ นรินทร์เองก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าทำไมอยู่ ๆถึงได้รู้สึกแบบนั้น ...คิดถึงจนใจเจ็บไปหมด... นรินทร์เช็ดน้ำตาที่เอ่อคลออย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะลุกออกจากที่นั่งทำงานและคิดว่าไปอาบน้ำเสียดีกว่า เพราะเธอยังต้องเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวอีก เธอจึงเลือกสะบัดความรู้สึกก่อนหน้าทิ้งไปแล้วจัดการตัวเอง โดยที่อีกคนหนึ่งยืนมองอย่างเงียบๆ 

            “หยุดประเดี๋ยวนี้!! คีภัทรา!!”

            “เจ้าพี่เพชรแก้ว”

            คีภัทรารีบดึงมือที่อาจเอื้อมมงกุฎของนรินธรากลับ พร้อมกับย่อตัวถอนสายบัวคำนับชายหนุ่มผู้มาเยือนอย่างนอบน้อม ก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลานั้นด้วยสายตารักใคร่สุดก้นบึ้งของหัวใจ แต่พญาเพชรแก้วหาได้สนใจมองไม่ กลับย่างเท้าเข้าไปหาหญิงสาวอันเป็นที่รักอย่างนรินธราแทน 

นรินธรามองเข้าไปนัยน์ดวงตาสีเหลืองของคีภัทราาอย่างเข้าใจ แต่ก็ไม่อาจจะเอื้อนเอ่ยออกมาได้ จึงทำได้เพียงละสายตาจากดวงตาคู่นั้นแล้วหันกลับไปมองพญาเพชรแก้วด้วยรอยยิ้มบางเจื่อน

            “คีภัทราจักทำอันใดกับเจ้ารือ”

            นรินธรายิ้มพร้อมกับส่ายหน้าไปมา แต่พญาเพชรแก้วกลับยังไม่หายระคายความสงสัย จึงได้หันไปทางคีภัทราเพื่อไต่ถามแทน ครั้นจะถามมเหสีที่รักก็เห็นทีนางคงจะไม่บอกเป็นแน่

            “เจ้าจักทำอันใด คีภัทรา”

            “ข้าก็แค่ใคร่เชยชมมงกุฎงามของนางเท่านั้น”

            “ใช่ของที่เจ้าจักเอื้อมมือไปแตะต้องรือ”

            “ข้าก็แค่...”

            “เจ้าไม่รู้รือว่า หากมิใช่เจ้าของมันจักแผดเผาตัวเจ้าจนมอดไหม้”

            “เจ้าพี่เป็นห่วงน้องรือเพคะ”

คีภัทราพูดด้วยดวงตาเป็นประกายอย่างดีอกดีใจและเข้าใจว่าพญาเพชรแก้วรักใคร่เป็นห่วงตน แต่พญาเพชรแก้วกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น นาคราชหนุ่มต้องการจะบอกคีภัทราว่าเธอไม่ใช่ผู้ที่จะอาจเอื้อมถึงมงกุฎของสายเลือดกษัตริย์นาคราชเท่านั้น 

คีภัทราเอื้อมมือไปจับกุมมือหนาของเขาเพื่อแสดงความรักใครต่อหน้านรินธรา แต่พญาเพชรแก้วกลับดึงมือของตนออกแล้วเอื้อมไปจับที่มือเรียวของนรินธราแทน ทำให้คีภัทราเกิดความขุ่นเคืองในใจไม่น้อย

            “น้องมิเป็นไรใช่รือไม่”

            “เพคะ”

            “เข้าไปด้านในเถิด พี่ห่วง”

นรินธราพยักหน้ารับก่อนจะเดินเคียงคู่พญาเพชรแก้วเข้าไปในวังภายใต้ดวงตาสีเหลืองอ่อนที่จ้องมองทั้งคู่อย่างอาฆาตแค้นใจ พลางคิดโทษนรินธราว่า เป็นเพราะเธอเข้ามาพญาเพชรแก้วถึงได้เปลี่ยนใจรักแปรพักตร์ไปจากตน ดวงตาฉายแววน่ากลัวมองจ้องตรงเบื้องหน้า เหมือนรับรู้ว่ามีผู้จ้องมองอยู่

            “นรินธรา!! กรี๊ดดดดด!!!!...”

            “เฮือก!!!”