บทที่ 3(3)

“งั้นเดี๋ยวจะให้พนักงานนำมาน้ำหอมมาให้เลือกนะคะ” ฟลายด์ฝืนยิ้มหวานรักษามารยาทในการต้อนรับ ดูแลลูกค้าอย่างมืออาชีพไม่ให้เสียชื่อร้านของพี่เฟิร์น

ฟลายด์เดินเลี่ยงเข้าไปหลังร้าน ก่อนจะส่งสัญญาณให้พนักงานช่วยนำน้ำหอมแบรนด์ที่ลูกค้าต้องการออกไปให้เลือกแทนตัวเอง

แบงค์หยิบขวดทดลองจากพนักงานมาดมดูทีละกลิ่น ลองฉีดลงบนหลังมือบ้าง บนข้อมือบ้าง ตามท้องแขนบ้าง น้ำหอมแต่ละกลิ่นมีความหอมเป็นเอกลักษณ์ ทว่าไม่มีสักกลิ่นที่ทำให้เขาพอใจได้ และอีกอย่างเขาก็ไม่แน่ใจว่าน้องสาวตัวแสบชอบน้ำหอมแบบไหน

“ไม่ชอบ” เขาพึมพำพร้อมกับส่ายหน้า

จนในที่สุดทั้งแขนเขากับดิวแทบไม่มีพื้นที่เหลือให้ทดลองฉีดน้ำหอมดูอีกแล้ว บนข้อมือและแขนเต็มไปด้วยร่องรอยของกลิ่นน้ำหอมที่ปะปนกันจนสับสน เขาถึงกับถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ไม่ต่างจากดิวที่ต่างก็เลือกให้ม่ถูกเหมือนกัน เพราเขาก็ไม่ได้สันทัดกับเรื่องพวกนี้

“โธ่เอ๊ย! พี่ก็เลือกสักกลิ่นมันก็จบแล้วจะไปยากอะไร นี่ผมนั่งเป็นหุ่นทดลอง จนจะเมาน้ำหอมยิ่งกว่าเมาเหล้าแล้วเนี่ย พี่ยังไม่ถูกใจอีกเหรอ พี่ไม่ได้ใช้เองสักหน่อย เลือก ๆ มาสักอันเถอะ”

แบงค์เม้มปากแน่น มองขวดทดลองที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะด้วยแววตาไม่พอใจนัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ร้าน จนสายตาไปสะดุดกับร่างบางที่ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หน้าเคาน์เตอร์ ริมฝีปากเขายกยิ้มบาง ๆ อย่างมีเลศนัยก่อนจะหันไปบอกพนักงาน

“ช่วยไปตามเจ้าของร้านมาพบผมหน่อย” แบงค์เอ่ยเสียงราบเรียบ แต่สายตาจ้องมองไปยังหญิงสาวที่แสร้งทำทีจัดของในร้าน

พนักงานมาแจ้งให้เธอทราบ เธอยืดตัวขึ้นเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความกระอักกระอ่วนใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม

“เลือกได้หรือยังคะ? เราขนมาให้ทั้งหมดที่เรามีแล้ว สนใจกลิ่นไหนเป็นพิเศษก็แจ้งได้นะคะ”

แบงค์กวาดตามองไปยังขวดน้ำหอมที่ตั้งเรียงรายอยู่บนโต๊ะ แขนที่เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมปะปนกันไปหมด แต่ไม่มีสักกลิ่นที่ทำให้เขาพอใจ เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ ก่อนจะพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ผมไม่ชอบสักกลิ่น”

คำตอบของเขาทำเอาฟลายด์ถึงกับเม้มริมฝีปากแน่น “ถ้างั้นคุณก็คงต้องไปตามหาที่อื่นแล้วล่ะคะ”

แบงค์โน้มตัวเล็กน้อย มือใหญ่หยิบขวดน้ำหอมขึ้นมาหมุนเล่น พลางปรายตามองใบหน้าของคนตรงหน้า ก่อนเอ่ยช้า ๆ “ผมอยากให้คุณเลือกให้ผมเอง”

“งั้นก็สุ่มเอาแล้วกัน”

ฟลายด์เอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำหอมมาเก็บทีละชิ้นอย่างใจเย็น จนไปถึงชิ้นที่อยู่ใกล้ ๆ ใบหน้าของชายหนุ่ม ทันทีที่แบงค์ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยมาแตะจมูก ชายหนุ่มชะงัก เขารีบคว้ามือฟลายด์เอาไว้แน่น ดวงตาคมเข้มจ้องเธอไม่วางตา แล้วหยิบขวดน้ำหอมในมือเธอขึ้นมาเปิดดมอีกครั้ง ทว่ามันกลับไม่ใช่กลิ่นที่เขาสัมผัสได้เมื่อครู่

“ไม่ใช่กลิ่นนี้” เขาพึมพำเบา ๆ แต่มันก็เสียงดังพอให้ฟลายด์ได้ยินประโยคที่เขาพูด

ฟลายด์ยกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะยื่นขวดน้ำหอมขวดใหม่เข้าไปใกล้จมูกชายหนุ่มอีกครั้ง แต่คราวนี้แบงค์กลับจับข้อมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แล้วดึงเข้าหาตัวเอง ก่อนจะโน้มจมูกลงสูดกลิ่นน้ำหอมจากหลังมือของเธอแทน

หัวใจของเธอกระตุกวูบอยู่ในอก ขณะที่ชายหนุ่มยังคงจดจ้องหลังมือของเธอ ราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง รีบสบัดมือออกจากมือของชายหนุ่ม

“นี่คุณจะทำอะไรคะ ถ้าไม่ซื้อก็เชิญคุณออกไปจากร้านได้เลยค่ะ”

แบงค์ได้กลิ่นหอมอันคุ้นเคยนี้ เหมือนเขาเคยได้กลิ่นหรือสัมผัสกับกลิ่นนี้มาก่อน แต่เขากลับจำไม่ได้ว่าเคยได้กลิ่นหอมนี้มาตั้งแต่ตอนไหน

“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าครับ”

“เจอที่ร้านเหล้ามั้งค่ะ”

“อ๋อ ผมจำได้แล้วคนที่นินทาผมคนนั้นนี่เอง”

ฟลายด์โล่งอกไปที นึกว่าเขาจะจำได้ว่าเธอคือคนที่นินทาเขาเมื่อคืนนี้

ดิวมองแบงค์ด้วยความงุนงงปนสงสัย ตอนไปเที่ยวเขาก็ไปพร้อมกันกับพี่แบงค์ นั่งอยู่ด้วยกันแทบจะสิงร่างกันได้อยู่แล้ว ทำไมเขาไม่เห็นว่าพี่แบงค์ไปแอบเจอสาวตอนไหน

“พี่ไปรู้จักสาวสวยคนนี้ได้ยังไง”

“ก็เพิ่งเจอกันเมื่อคืน”

“พี่ไปเจอตอนไหน ผมไม่ยักกะเห็นเลย”

“ผมอยากได้น้ำหอมกลิ่นที่คุณใช้อยู่”

“ฉันไม่เคยฉีดน้ำหอมค่ะ”

“คุณเป็นคนขายน้ำหอม แต่คุณไม่ใช้น้ำหอม ผมว่ามันดูย้อนแย้งนะครับ หรือว่าน้ำหอมร้านนี้เป็นของปลอม ไม่ใช่ของแท้”

“คุณพูดให้มันดี ๆ หน่อยนะคะ ของทุกชิ้นที่อยู่ในร้านของเราแท้ทุกชิ้น”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่ใช้น้ำหอมล่ะ”

“มันก็แค่ความไม่ชอบส่วนตัว แล้วอีกอย่างฉันทาแค่โลชั่นก็พอแล้วค่ะไม่จำเป็นจะต้องฉีดน้ำหอมราคาแพง ๆ ให้เปลืองตัง”

“แต่คุณก็ขายน้ำหอมราคาแพง ๆ ให้กับคนอื่น”

“แล้วมีพรีเซ็นเตอร์คนไหนบ้างที่ใช้ผลิตภัณฑ์ที่ตัวเองโฆษณาร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วคนที่เขาไม่ชอบอาหารทะเลจะต้องไม่ขายอาหารแบบนี้เหรอคะ ความชอบกับธุรกิจมันก็ไม่จำเป็นจะต้องเชื่อมโยงกันทุกอย่างก็ได้”

“ไม่ใช่สิ ถ้าคนทำธุรกิจ ทำกิจการไม่ใช่ความชอบมันจะมีผลลัพธ์ที่ดีได้ยังไง”

“แล้วคุณเห็นคนที่เขาผลิตปุ๋ยเคมี แล้วทำเกษตรบ้างไหมละ เห็นแต่ชาวไร่ชาวนาที่ทำเกษตร”

“ผมไม่เถียงกับคุณแล้ว”

“ต่อให้คุณจะเถียงกันกับฉันต่อ คุณก็ไม่มีวันชนะฉันได้หรอก”

รู้จักฟลายด์แห่งบ้านหนองบัวน้อยไปซะแล้ว แม้แต่แม่เธอก็ยังยอมแพ้ให้กับการหาเหตุผล คุยกับท่านทีไรก็ต้องยอมเธอจนได้ แล้วนี่ใคร? ที่เธอจะต้องมายอมแพ้ให้กับเขา

“งั้นคุณก็เลือกน้ำหอมที่คุณชอบมาสักขวด”

“ใครใช้คะ นิสัยใจคอเป็นแบบไหน เรื่องการแต่งตัวเป็นแบบไหน วงสังคม เพื่อนที่คบ”

“ไม่ใช่ผม นิสัยดื้อรั้นนิด ๆ ผมว่าน่าจะคล้าย ๆ คุณอยู่ไม่น้อยนะ ค่อนข้างอ่อนไหว เข้ากับคนง่าย เพื่อนที่เขาคบผมก็ไม่ค่อยได้เจอ เลยไม่รู้ว่าเพื่อนเขาเป็นแบบไหน”

“ผมรู้ครับ โบว์มีเพื่อนแต่ละคนทั้งสวยทั้งเซ็กซี่”

“งั้นลองน้ำหอมที่เป็นพวกสารสกัดจากดอกไม้ดีไหมคะหรือจะเอาแบบกลิ่นสังเคราะห์ดู มีให้คุณเลือกสองแบบ”

“แล้วถ้าเป็นเจ้าของร้านจะเลือกขวดไหนละครับ”

“ชอบสารสกัดจากธรรมชาติมากกว่าค่ะ”

“งั้นผมเลือกตามที่คุณเสนอ”

“ได้ค่ะ”

“ช่วยห่อเป็นของขวัญ แล้วส่งไปให้ที่งานวันเกิดวันมะรืนทีนะครับ ส่งที่ฟิตเนสแบงค์ยิม”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวจะให้พนักงานไปส่งให้ตามเวลา”