บทที่ 1

มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

“มีคนดำน้ำ!” เสียงเฮดว้ากตะโกนลั่นจนลักศิกาตกใจ เพราะเธอเองก็เป็นหนึ่งในคนดำน้ำที่เขาเอ่ยถึง

“ร้องเพลงแค่นี้ทำไม่ได้เหรอ!” ยังจะถามอีก ถ้าเธอร้องได้จะดำน้ำเหรอ คนอื่นก็เหมือนกันที่ดำน้ำไม่ต่างจากเธอ

“เพลงสถาบันก็ร้องไม่ได้ ยังมีความรักสถาบันอยู่หรือเปล่า” แค่ร้องเพลงไม่ได้ ทำไมต้องต่อว่ากันถึงขนาดนั้น เธอเองก็ไม่เข้าใจ

“วิ่งรอบสนามห้ารอบ ปฏิบัติ!” คำสั่งนี้สิที่ทำให้เธอและเพื่อนหน้าเสียกันหมด คนที่ร้องเพลงไม่ได้ แถมตอนนี้ยังมีสาหร่ายขึ้นเต็มหัวไปหมดเพราะดำน้ำไม่ผุดไม่โผล่ ทุกคนจึงต้องลุกขึ้นและออกวิ่งไปยังสนามฟุตบอลเบื้องหน้า

เสียงพี่ว้ากยังตะโกนใส่รุ่นน้องปีหนึ่งไม่หยุด นี่เป็นกิจกรรมหนึ่งของการรับน้องหรือเนี่ย

“ฉันเหนื่อยแล้วหนูนา ไม่ไหวแล้ว...” ลักศิกา นักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่งหันไปบ่นกับหนูนาซึ่งเป็นเพื่อนรักและเพื่อนสนิทตั้งแต่เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนี้

“อดทนอีกนิดนะลัก อีกรอบเดียว” หนูนาให้กำลังใจเพื่อนรักเต็มที่ ตอนนี้เธอกับลักศิกาวิ่งได้รอบที่สี่แล้ว เหลืออีกแค่รอบเดียวก็จะครบตามที่พี่ว้ากสั่ง

“เฮ้ย! ลัก ลัก...พี่คะ พี่ เพื่อนหนู...เป็นลม...”

หนูนาร้องโวยวายเมื่อลักศิกาล้มลงไปกองกับพื้น เสียงร้องโวยวายของหนูนาสร้างความตกใจให้ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องกันอย่างมาก

“อย่ามุง!”

คำสั่งเด็ดขาดจากเจ้าของเสียงเข้ม พัทธุ์ หรือธนพัทธุ์ นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่สาม ร่างสูงใหญ่สาวเท้าก้าวเข้ามาหาหนูนากับลักศิกาที่นอนหมดสติอยู่

“เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาล เธอตามมาเฝ้าเพื่อนด้วย” เสียงเข้มของธนพัทธุ์ที่ใคร ๆ ต่างกล่าวขวัญถึงหันไปบอกหนูนา ตอนเขายืนทำหน้านิ่งอยู่กลางหอประชุมว่าหล่อมากแล้ว แต่พออยู่ในระยะประชิดยิ่งหล่อจนหนูนาอดเขินแทนลักศิกาที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดเขาไม่ได้

ความสูงที่คาดว่าน่าจะเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร แผ่นอกกว้างหนาอย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ ขายาว เส้นเอ็นตามแขนขึ้นเด่นชัดตอนที่เขายกลักศิกาขึ้นอุ้ม นอกจากความหน้าตาดีของเขาแล้ว ความดีงามของเขายังไม่หมดเท่านี้ เพราะเขาคือเจ้าของนักเรียนทุนเรียนดีตลอดสามปีที่ผ่านมาเพราะผลการเรียนที่โดดเด่น

หนูนารีบสลัดความเขินอายแทนเพื่อนแล้วรีบวิ่งตามชายหนุ่มไป เพราะเขาขายาวจนเธอต้องวิ่งตาม

“เพื่อนเธอกินช้างเข้าไปหรือไง ถึงได้หนักขนาดนี้”

ธนพัทธุ์หันมาบ่นกับหนูนาตอนที่เดินไปห้องพยาบาล ส่วนหนูนาเองก็ไม่รู้ว่าเธอต้องตอบคำถามนี้อย่างไรดี เพราะเท่าที่กินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารก็ไม่มีเมนูช้างผัดกะเพรานะ

หนูนารู้ว่าธนพัทธุ์พูดประชด แต่อาจจะแรงไปหรือเปล่า ที่เธอแอบชมเขาในใจเมื่อตะกี้ขอคืนทันไหม

ส่วนคนที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่งของธนพัทธุ์ก็ได้ยินชัดเต็มสองหู เพราะลักศิกาเองแค่แกล้งเป็นลมด้วยความเหนื่อยจนวิ่งไม่ไหวแล้ว เธออยากจะตื่นขึ้นมาแล้วจัดท่าไม้ตายจระเข้ฟาดหางให้เขาสักทีสองที แต่ก็นะ เขาเป็นพี่ว้าก แถมยังเป็นรองเฮดว้าก ใครจะกล้าเล่นงานอีกฝ่ายกันเล่า

อย่ากระนั้นเลย เธอจึงแกล้งเป็นลมโดยไม่สนใจคำพูดของเขาและปล่อยให้อุ้มต่อไป ให้มันรู้เสียบ้างว่าลักศิกาเนี่ยเอกวิศวะ โทการละครนะยะ

ไม่นานหลังจากนั้นธนพัทธุ์ก็วางลักศิกาลงบนเตียงในห้องพยาบาล

“ตื่นได้แล้ว ไม่ต้องแกล้ง...ไม่มีใครละ” ธนพัทธุ์พูดแค่นั้น แล้วก็เดินออกจากห้องไปทันที

“นึกว่าตัวเองหล่อตาย ชิ! หล่อสู้พี่เต็งหนึ่งปีสี่ ประธานนิสิตก็ไม่ได้” ลักศิกาบ่นไล่หลังพร้อมย่นจมูกอย่างไม่พอใจ

“ระวังปากบ้างนะแก นั่นพี่ว้ากนะ เดี๋ยวเราจะซวยกันหมด อีกอย่างพี่พัทธุ์ก็เป็นรองประธานนิสิตด้วย” หนูนาดึงสติเพื่อน

“แคร์ที่ไหน ชิ!” ลักศิกาบ่นแล้วก็นอนต่อบนเตียงอย่างสบายใจ

หนูนาได้แต่ส่ายหัวกับความดื้อรั้นของเพื่อนสาว

ทั้งสองใช้เวลาในห้องพยาบาลจนหายเมื่อยแล้วก็เดินกลับหอพักหญิง ซึ่งเป็นหอพักที่ทางมหาวิทยาลัยมีไว้บริการสำหรับนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง

หอพักหญิงสาม

          ลักศิกากำลังนั่งดูซีรีส์ดังอย่างสบายอารมณ์ แต่แล้วก็ต้องตกใจกับเสียงเคาะประตูห้อง ซึ่งมีคนมาแจ้งว่า

“ลัก ห้องสามศูนย์สอง มีคนมาหา”  

“ใครมาหาตอนนี้วะ” ลักศิกาเดินออกจากห้องพร้อมกับบ่นไปด้วย ว่าใครกันที่มาหาเธอตอนนี้ เพราะปกติก็ไม่ได้บอกใครว่าอยู่หอห้องไหนนี่นา

ลักศิกาเดินลงมาจากหอพัก เห็นพี่นาย หรือชญาดา พี่รหัสของเธอนั่งรออยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าหอพัก ชญาดาเป็นคนสวยมาก มีตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัยรับประกันความสวย เป็นผู้หญิงน่ารักอ่อนหวาน เอาใจใส่ในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เสมอ และคอยช่วยเหลือลักศิกามาโดยตลอดตั้งแต่รู้ว่าเป็นพี่น้องสายรหัสกัน

ลักศิกาแอบได้ยินคนเมาท์กันว่าชญาดากับเต็งหนึ่งกำลังชอบพอกันอยู่ ก็อย่างว่าแหละ คนสวยก็ต้องคู่กับคนหล่อเป็นธรรมดาสินะ