ตอนที่ 7 อกหักก็แค่เริ่มต้นรักใหม่

โมอา’s Part

            จากวันนั้นที่ฉันคุยกับรันเวย์เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ตอนนี้ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว และฉันก็ไม่ได้บังเอิญเจอเขาตามที่ไหนๆ อีก เหมือนกับว่าที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้นและฉันเองก็ยังใช้ชีวิตของฉันตามปกติ

            เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ

            ฉันได้แต่คิดในใจ เพราะฉันก็ไม่อยากพาตัวเองเข้าไปอยู่ในความสัมพันธ์ที่สุดท้ายฉันต้องมานั่งเสียใจ รู้ทั้งรู้อยู่แล้วถ้ายังจะเข้าไปก็คงจะดื้อด้านเกินทน

            ติ๊ง~

            ติ๊งๆๆๆ ติ๊ง~

            เสียงไลน์ดังขึ้นรัวๆ จากมือถือที่วางอยู่ข้างๆ ตัว เมื่อฉันเอื้อมมือไปหยิบมาดูก็พบว่าเป็นไลน์ของกลุ่มนั่นเอง

            อาร์ต: วันนี้ออกมั้ย อยากกินเหล้า

            กั้ง: เห้ย! อารมณ์ไหนวะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเป็นคนออกปากเองแท้ๆ

            อาร์ต: แล้วไปมั้ยละ?

            กั้ง: ฝั่งสาวๆ ว่าไงล่ะ ฉันไม่มีปัญหาได้เสมอ

            ไผ่หลิว: แค่อาร์ตชวนฉันก็เตรียมลุกไปแต่งตัวรอแล้วเนี่ย อิอิ

            อาร์ต: หึ… เธอมันเวอร์จริงๆ

            เมษา: ไปสิๆ นานๆ อาร์ตจะออกปากชวน คืนนี้ฉันไม่เมาแบบวันนั้นแน่นอน ^^

            ไผ่หลิว: โมอาเหลือแกแล้ว ได้เข้ามาอ่านไลน์หรือยังเนี่ย

            โมอา: ที่ตอบช้าเพราะเลือกเสื้อผ้าอยู่น่ะ : P

            กั้ง: แล้วสรุปว่า?

            โมอา: โอ้ยย ก็ต้องไปสิเลือกเสื้อผ้าแล้วขนาดนี้

            กั้ง: ฉันก็คิดว่าเธอจะไปเดทกับพี่ณกรอะไรนั่น ฮ่าๆๆ

            โมอา: วันนี้ฉันทุ่มเวลาให้อาร์ตเต็มที่ย่ะ ไปแต่งตัวรอแล้วนะ บุยย

            หลังจากที่คุยกับเพื่อนจบแล้ว ฉันก็มานั่งเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ไปคืนนี้ทันที สงสัยวันนี้ต้องจัดเต็มหน่อยแล้ว เพราะอย่างที่กั้งบอกว่าร้อยวันพันปีอาร์ตไม่เคยเป็นคนเอ่ยปากชวนออกไปร้านเหล้า เขาแค่ตามพวกเราไปก็เท่านั้น

            วันนี้ฉันเลือกหยิบเสื้อกล้ามที่เป็นแบบครอปมา พร้อมกับกางเกงยีนส์ขายาวทรงหลวมๆ หน่อยที่พอใส่แล้วมันจะเป็นเอวต่ำและทำให้เห็นสัดส่วนหน้าท้องมากกว่าเดิม

ใบหน้าอาจจะไม่ต้องแต่งเข้มมากเป็นลุคดิวอี้แบบสาวเกาหลี โชคดีที่ฉันเป็นคนไม่มีปัญหาที่หน้าทำให้ถึงแต่งหน้าเบาหรือไม่แต่งเลยผิวหน้าก็ยังดูฉ่ำอยู่ ส่วนผมวันนี้ฉันเลือกที่จะปล่อยตรงธรรมชาติไม่ทำอะไรเพิ่มทั้งนั้น รองเท้าก็สนีคเกอร์คู่สวยที่เพิ่งไปถอยมา

พร้อมออกไปซ่าแล้วคืนนี้ : )

@Little Bar

“อร๊ายย แต่งตัวเลิศมากวันนี้” ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในร้าน ไผ่หลิวที่นั่งรออยู่แล้วก็เอ่ยปากชมฉันทันที

“แกก็จัดเต็มอยู่นะ เซ็กซี่จนผู้ในร้านนั่งมองตาเป็นมัน” ฉันไม่ได้พูดชมเพื่อเอาใจเพื่อนหรอกนะ แต่วันนี้ไผ่หลิวเซ็กซี่มากจริงๆ เธอใส่เดรสสายเดี่ยวตัวสั้นที่ขนาดพอดีตัวทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของไผ่หลิวชัดเจน แถมด้านหลังยังแหวกลึกลงไปเพื่อโชว์แผ่นหลังสวยๆ ของยัยนี่อีกด้วย

“คิๆๆ ของมันแน่อยู่แล้ว” ไผ่หลิวตอบรับคำชมด้วยรอยยิ้มมั่นใจของเธอ

“ว่าแต่เมษา…ฉันเห็นเสื้อตัวโคร่งๆ ของแกนี่แล้วขัดใจชะมัด อยากจะจับถอด” และเธอก็หันไปพูดกับเมษาที่วันนี้ก็แต่งตัวมาสไตล์เดิม

“ช่างฉันเถอะน่า แต่งแบบไหนก็เมาได้เหมือนกันแหละ” เมษาพูดขึ้น

“จริงก็ของแก ก็ได้ๆ ว่าแต่ผู้ชายสองคนนั้นทำไมยังไม่มา ปล่อยให้เรามานั่งเฝ้าโต๊ะกันได้ไงเนี้ย” ไผ่หลิวบ่นอุบทันที เพราะว่าตอนนี้ที่โต๊ะมีแค่เธอ ฉัน และเมษา

“นั่นไง! เดินมากันแล้ว” 

เมษาบอกพลางหันหน้าไปมองยังทางเข้าของร้าน กั้งกับอาร์ตเดินเข้ามาพร้อมกัน พูดก็พูดเถอะทั้งๆ ที่พวกนั้นแต่งตัวธรรมดาแต่ก็ทำให้ผู้หญิงในร้านจ้องมองสองคนนั้นตาเป็นประกายเชียว ก็นะ ไม้แขวนดีแบบนั้นจะแต่งตัวยังไงก็ออกมาดูดีวันยังค่ำแหละนะ

“เป็นคนชวนแท้ๆ ทำไมมาช้านักละ” ไผ่หลิวพูดขึ้นทันทีที่สองคนนั้นมาถึงโต๊ะ

“ฉันมาถึงสักพักแล้ว ยืนสูบบุหรี่อยู่” อาร์ตตอบเสียงนิ่งๆ

“ส่วนฉันไปส่งหวานใจที่หอก่อนออกมาน่ะ แหะๆ” กั้งตอบพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ส่งมาให้

“หวานใจไหน? อย่าบอกนะว่าหวานใจที่อยู่นิเทศ?” ไผ่หลิวหันถามคาดคั้นจากกั้ง

“ใช่… หวานใจนั้นแหละ”

“อร๊ายย คนนี้ฉันเชียร์มาก แกจริงจังกับเธอหรือเปล่า?” เมื่อกั้งตอบว่าเป็นหวานใจคนเดียวกันกับที่ไผ่หลิวพูดถึง เธอก็ออกอาการดีใจอย่างออกนอกหน้า

ถ้าเป็นคนที่ชื่อหวานใจอยู่คณะนิเทศฉันก็เคยเห็นเธอนะ สวยมากแถมหน้ายังหวานสมชื่อหวานใจของเธอนั่นแหละ

“คิดว่าจะจริงจังนะ แต่เธอก็ยังดูไม่ค่อยจะอะไรกับฉันเท่าไรนี่สิ” กั้งตอบพร้อมกับทำหน้าเซงๆ

“ก็นายมันเจ้าชู้ จู่ๆ จะให้ผู้หญิงมาเชื่อใจนายเลยได้ยังไงกัน ถ้านายชอบเธอจริงๆ นายก็ต้องพยายามทำให้เธอมั่นใจในตัวนายอะกั้ง” ฉันหันไปบอกเพื่อน

“ว่าแต่ทำไมวันนี้อาร์ตถึงชวนออกมาล่ะ” เมษาที่นั่งเงียบมานานเอ่ยขึ้นถามอาร์ต

“นั่นสิ มีอะไรรึเปล่า” ไผ่หลิวเองก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ฉัน…อกหัก...” อาร์ตตอบกลับมาเสียงนิ่งๆ พร้อมกับยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด

O [] O

สีหน้าของคนบนโต๊ะต่างตกใจกันหมดเมื่ออาร์ตตอบว่าตัวเองอกหัก แล้วอาร์ตไปมีความรักมาตอนไหน? แล้วอกหักจากใคร

“แกไปรักใครชอบใครมาตั้งแต่เมื่อไรวะ” กั้งเป็นคนทำลายความเงียบบนโต๊ะขึ้น

“ฉันตั้งใจว่าถ้าคบกันก็จะพามาเปิดตัวแหละ แต่เธอดันกลับไปหาแฟนเก่าซะก่อน” คราวนี้น้ำเสียงของอาร์ตดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“อ่า ไม่เป็นไรอกหักก็ยังมีพวกเรา กินให้เต็มที่ไปเลยคืนนี้ มาๆๆ ชนกันให้กับรักห่วยๆ” ไผ่หลิวกู้สถานการณ์กระอักกระอ่วนบนโต๊ะด้วยกันยกแก้วขึ้นมา

“ใช่ๆ เดี๋ยวนายก็เจอคนที่ใช่ในสักวันนะอาร์ต” เมษาที่นั่งติดกับอาร์ตหันไปลูบหลังพร้อมกับพูดปลอบใจ

“ฉันเห็นด้วย หล่อๆ แบบนี้หาใหม่ไม่ยากหรอกเนอะ” ฉันเองก็พูดปลอบเพื่อนบ้าง ถึงจะดูไม่ค่อยเหมือนปลอบก็เถอะ… คือฉันพูดอะไรแบบนั้นไม่ค่อยเก่งน่ะ

“ฉันอกหักมาเป็นสิบรอบ ยังไม่เป็นไรเลยเว้ย พรุ่งนี้ก็แค่เริ่มรักครั้งใหม่ ฮ่าๆๆๆ” กั้งพูดพร้อมกับหัวเราะร่า

“นั่นแกมันเจ้าชู้เองย่ะ” ไผ่หลิวหันไปแซะกั้งทันทีที่หมอนั่นพูดจบ

“อ้าวเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ มาชนกันอีกรอบ” คราวนี้กั้งชูแก้วมาที่กลางโต๊ะบ้าง

            “ขอบใจทุกคนมาก” อาร์ตบอกขอบคุณพวกเราเสียงนิ่งๆ ตามสไตล์ของเขา แต่ฉันก็สัมผัสได้ว่าอาร์ตพูดมันออกมาจากใจจริง

            ถึงแม้ว่าพวกฉันจะดูไม่ค่อยอะไรกันเท่าไร เรียนเสร็จก็มาเที่ยวพอวันไหนไม่เที่ยวก็ต่างคนต่างใช้ชีวิตไป แต่เอาเข้าจริงพวกเราสนิทกันมากนะ ถ้าเพื่อนคนไหนมีปัญหาทุกคนในกลุ่มก็พร้อมจะยื่นมือเข้ามาช่วยทันที หรือถ้าใครทำอะไรไม่ดีก็จะเอ่ยปากเตือนกันตรงๆ

            ฉันเคยกังวลเรื่องการคบเพื่อนในมหาวิทยาลัยเหมือนกัน เพราะเคยได้ยินมาว่าบางกลุ่มก็คบกันแบบผิวเผินต่อหน้าดีลับหลังก็นินทากัน หรือถ้าไม่ชอบใครก็จะโดนแบนได้ง่ายๆ เลยแหละ โชคดีที่กลุ่มฉันไม่เป็นแบบนั้น : )

            เหมือนอย่างวันนี้ที่อาร์ตอกหักมา พวกเราก็พร้อมที่จะอยู่ข้างๆ ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้ในเรื่องของหัวใจ แต่อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่าอาร์ตไม่ได้ตัวคนเดียวแต่ยังมีพวกเราอีกสี่คนคอยซัปพอร์ตอยู่

พวกเรานั่งกินพูดคุยเล่นกันอยู่สักพัก เสียงเพลงในร้านก็เปลี่ยนจากเพลงอกหักเป็นเพลงที่สนุกขึ้นตามระดับความเมาได้ที่ของคนในร้าน รวมถึงพวกฉันด้วย

            “เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำก่อน” ฉันพูดขึ้น

            “ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย?” เมษาหันมาถามฉัน

            “ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้เมามากพวกแกนั่งกันต่อเถอะ เดี๋ยวมา” ฉันพูดเสร็จก็เดินไปยังด้านหลังร้านเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำทันที

            “คนแอบเยอะเหมือนกันนะเนี่ย” ฉันพูดพึมพำกับตัวเองเมื่อมาถึงหน้าห้องน้ำและพบว่าคนต่อคิวรอเข้าพอสมควรเลย โชคดีที่ไม่ได้ปวดมากไม่งั้นฉันคงต้องยืนบิดไปบิดมาอยู่ตรงนี้เนี่ยแหละ

            หมับ!

            “อ๊ะ!!”

ในขณะที่ฉันยินรอคิวเข้าห้องน้ำอยู่ก็ถูกมือของใครบางคนดึงเข้าไปยังซอกตึกที่อยู่ถัดจากห้องน้ำ

ยอมรับว่าตอนแรกตกใจมากแต่เมื่อมองคนที่ดึงฉันเมื่อกี้ดีๆ ก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม เพราะเขาคือคนที่หายหน้าหายตาไปเป็นอาทิตย์นั่นไง

“ระ รันเวย์!!!!”