ผลตรวจดีเอ็นเอ

บทที่ 4

ผลตรวจดีเอ็นเอ

หลังจากรามิลเดินออกจากร้านไป ความเงียบก็ปกคลุม ‘บ้านขนม ณิชชา’ อีกครั้ง มือของเธอสั่นเทาเล็กน้อย หัวใจเต้นระรัวด้วยความกังวล ความกลัวที่เธอพยายามกดเอาไว้ตลอดห้าปีที่ผ่านมาเริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง

เขาต้องการอะไรกันแน่? ทำไมถึงเพิ่งมาสนใจเรื่องลูกในตอนนี้? คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในความคิดของณิชชา เธอไม่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงของรามิล การปรากฏตัวของเขาอย่างกะทันหันและการพูดถึงเรื่องลูกทำให้เธอรู้สึกหวาดระแวง

"คุณแม่ฮับ คุณลุงคนนั้นเป็นใครเหรอฮับ? ทำไมหน้าตาดูไม่ค่อยพอใจเลย แล้วทำไมต้องมาที่ร้านของเราด้วย?" น้องเมฆาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย ดวงตากลมโตจับจ้องมองใบหน้าของณิชชาอย่างเป็นห่วง

“หืม ? หนูเห็นคุณลุงด้วยเหรอจ๊ะ” เธอถาม

“เห็นคับ พวกเราแอบดูตรงหน้าต่าง ไม่เห็นซื้อขนมเลย แต่ทำหน้าเหมือนจะกินแม่เลยฮับ หรือว่าเขาเป็นยักษ์แปลงตัวมา”

ณิชชาฝืนยิ้มให้ลูกชายคนเล็ก ลูบศีรษะเขาเบา ๆ "ไม่มีอะไรหรอกจ้ะเมฆา คุณลุงเขาอาจจะมีเรื่องไม่สบายใจน่ะ"

"แต่หนูกลัวเขาจังเลยค่ะ เขาดูดุ ๆ หนูไม่อยากให้เขามาที่นี่อีก" น้องวารินเอ่ยเสียงเบา เกาะแขนณิชชาแน่น น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย

"ไม่ต้องกลัวนะจ้ะวา หนูมีแม่คอยปกป้องอยู่ตรงนี้ไง" ณิชชากอดลูกสาวคนกลางไว้แนบอก พยายามปลอบประโลมทั้งที่ในใจของเธอก็กำลังสั่นคลอน

น้องภูผายืนมองแม่และน้อง ๆ ด้วยแววตาที่สุขุมเกินวัย เขาไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ราวกับกำลังประเมินสถานการณ์ "คุณแม่ครับ ถ้าคุณลุงคนนั้นมาอีก เราจะทำยังไงครับ"

ณิชชาถอนหายใจ "ถ้าเขามาอีก แม่จะคุยกับเขาเอง พวกเราไม่ต้องกลัวนะ"

“สีหน้าคุณลุงหมี เหมือนจะกินหัวแม่เราเลยนะพี่ภูผา” เมฆาหันไปกระซิบกระซาบกับพี่ชาย แต่ไม่รู้กระซิบกันยังไง ผู้เป็นแม่ถึงได้ยินหมดทุกคำ

“อืม ตัวโต หน้าดุ เหมือนหมีจริงด้วย พี่เคยดูในสารคดีสัตว์โลก เขาบอกว่าถ้าเจอหมีให้แกล้งตายล่ะ ไม่รู้จะได้ผลไหม” ภูผาจับคางตัวเอง คิดหนัก

“ไม่ได้ผลแน่นอนค่ะ” วารินส่ายหน้า “ดูจากหน้าตาคุณลุงแล้ว ถ้าขืนแม่เราแกล้งตาย แม่คงโดนจับกินแน่ๆ เลย”

“เห็นด้วยกับวารินฮับ” เมฆายกมือขึ้น

ณิชชาถอนหายใจยาว ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความไร้เดียงสานั้น

ตลอดทั้งวัน หญิงสาวพยายามอย่างหนักที่จะทำตัวให้เป็นปกติ ทำงานที่ร้าน ดูแลลูก ๆ และพยายามไม่คิดถึงรามิล แต่ภาพใบหน้าคมเข้มและแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเขากลับตามหลอกหลอนเธออยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกเหมือนมีเงาบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ ทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก

ฝ่ายรามิล ก็กลับไปที่คฤหาสน์ด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน คำพูดและการแสดงออกที่แข็งกร้าวของณิชชายิ่งทำให้ความสงสัยในใจของเขามีมากขึ้นเป็นทวีคูณ คำพูดของเธอไม่ยอมรับว่าเด็กเป็นลูกของเขา แต่รูปประโยคในบางครั้งกลับเหมือนเด็กเป็นลูกของเขา ซึ่งเธอไม่ต้องการให้เขาไปข้องเกี่ยว

ร่างสูงเดินวนไปวนมาในห้องทำงานอย่างกระวนกระวาย ความรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญกำลังถูกซ่อนไว้จากเขา

"วิน ได้เรื่องที่ผมสั่งไปหรือยัง" รามิลเอ่ยถามเลขาคนสนิทด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรน

วินเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารในมือ "เรียบร้อยแล้วครับท่านประธาน ผมได้ข้อมูลเกี่ยวกับคุณณิชชาในช่วงห้าปีที่ผ่านมาทั้งหมดแล้วครับ"

“ดี เร็วดีมาก นึกว่าจะให้ได้แค่ร้านขนม” รามิลรีบคว้าแฟ้มเอกสารมาเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว ข้อมูลส่วนตัวของณิชชา ที่อยู่ปัจจุบัน ประวัติการทำงาน และประวัติการคลอดบุตร

ดวงตาคมกริบของรามิลจับจ้องอยู่ที่ประวัติของเด็กแฝดสามอย่างไม่วางตา ชื่อของเด็กทั้งสาม ภูผา วาริน เมฆา...และช่องที่ระบุชื่อบิดาที่ว่างเปล่า

ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในจิตใจของรามิล ทั้งความตกใจ ความสับสน

“อะไรวะ !! ลูกแฝดสามเนี่ยนะ !!” เขารู้สึกเหมือนจะเป็นลม หมายความว่ามีเด็กที่หน้าเหมือนเด็กชายคนนั้นอีกสองคนน่ะสิ

"วิน ผมมีงานให้คุณทำ" รามิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเด็ดขาด

"ครับท่านประธาน" วินตอบรับทันที

"ผมต้องการให้คุณสืบประวัติความเป็นมาของณิชชาในช่วงห้าปีที่ผ่านมาอย่างละเอียด เธอไปอยู่ที่ไหน ทำอะไรบ้าง และที่สำคัญที่สุด ผมต้องการข้อมูลเกี่ยวกับเด็กสามคนที่เธอเลี้ยงดูอยู่"

"ครับท่านประธาน ผมจะดำเนินการทันทีครับ" วินรับคำ

"ไม่ใช่แค่สืบประวัติ" รามิลเสริมด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง "ผมต้องการให้คุณหาโอกาสเก็บตัวอย่างบางอย่างจากเด็กพวกนั้นมาให้ผม"

วินเงียบไปครู่หนึ่งด้วยความสงสัย "ตัวอย่างอะไรหรือครับท่านประธาน"

"อะไรก็ได้ เส้นผม แก้วน้ำ อะไรก็ได้ที่สามารถนำมาตรวจสอบความสัมพันธ์ทางสายเลือดได้" ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่แน่ใจ

"ท่านประธานสงสัยว่า..." วินถามด้วยความระมัดระวัง

"ผมไม่แน่ใจ วิน" รามิลตอบอย่างตรงไปตรงมา "แต่ผมต้องการความจริง...และผมต้องการมันเดี๋ยวนี้"

"ครับท่านประธาน ผมจะดำเนินการด้วยความรอบคอบที่สุดครับ" วินรับคำอย่างหนักแน่น

ตลอดหลายวันต่อมา วินและทีมงานของเขาทุ่มเทให้กับการสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับณิชชาและเด็กแฝด พวกเขาสืบประวัติการอยู่อาศัย การทำงาน และกิจวัตรประจำวันของณิชชาอย่างละเอียด พวกเขาสังเกตการณ์ร้าน ‘บ้านขนม ณิชชา’ และโรงเรียนที่เด็ก ๆ ไป เพื่อหาโอกาสในการเก็บตัวอย่างตามคำสั่งของรามิล

ในที่สุด โอกาสก็มาถึง เมื่อคนของวินสังเกตเห็นว่าน้องคนเล็ก - วารีน - ทำแก้วน้ำส่วนตัวตกไว้ที่โต๊ะในร้านขนมในช่วงที่ณิชชากำลังวุ่นวายอยู่กับลูกค้า พวกเขารีบเข้าไปเก็บแก้วนั้นมาโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น และก็ได้เส้นผมของหนูน้อยมาด้วย

วินนำแก้วน้ำและเส้นผมที่ได้มาส่งให้กับรามิลด้วยตัวเอง รามิลรับมันมาด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย

"จัดการส่งตรวจ DNA โดยเร็วที่สุด !!"

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับรามิล ทุกวินาทีราวกับยาวนานนับชั่วโมง เขานั่งรอผลตรวจด้วยความกระวนกระวาย ความคิดของเขาว้าวุ่นอยู่กับภาพใบหน้าของเด็ก ๆ และแววตาที่คล้ายคลึงกับเขาอย่างน่าประหลาด

ในที่สุด วินก็โทรศัพท์เข้ามา รายงานผลตรวจ

"ท่านประธานครับ ผลตรวจ DNA ออกแล้วครับ"

ลมหายใจของชายหนุ่มติดขัดอยู่ในลำคอ เขาไม่กล้าที่จะถามคำถามที่รอคอย

"ผลเป็นยังไง วิน?" รามิลเค้นเสียงถามออกมาในที่สุด

"ผลปรากฏว่าคุณคือบิดาทางสายเลือดของเด็กทั้งสามครับ ท่านประธาน"

ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแรงสูงแล่นผ่านร่างกาย รามิลรู้สึกชาไปทั้งตัว ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามา

‘ลูก...เด็กพวกนั้นคือลูกของฉันจริง ๆ เหรอ? สามคนเลย...?’

เขาเงียบไปนานจนวินต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง "ท่านประธานครับ ท่านยังอยู่ไหมครับ"

"อยู่...ฉันอยู่" รามิลตอบเสียงแผ่วเบา ความจริงที่ได้รับรู้มันหนักหน่วงเกินกว่าที่เขาจะประมวลผลได้ในทันที

"ท่านประธานจะให้ผมดำเนินการอย่างไรต่อไปครับ?" วินถามด้วยความระมัดระวัง

รามิลถอนหายใจยาว "เตรียมเอกสารทางกฎหมายเกี่ยวกับการรับรองบุตร และนัดทนายความให้ผมด้วย ผมต้องการพบเขาในเช้าวันพรุ่งนี้"

"ครับท่านประธาน" วินรับคำ

รามิลวางสายโทรศัพท์ลง เขานั่งอยู่บนเก้าอี้หนังตัวใหญ่ มองไปยังความว่างเปล่าเบื้องหน้า ก่อนจะถอนหายใจออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า