ความไร้เดียงสาของสามแฝด

เมื่อณิชชาเดินเข้าไปในห้องทำงานใหญ่โต รามิลนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่เธออย่างอ่านไม่ออก

"เชิญนั่ง" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

ณิชชาทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างระมัดระวัง "ท่านประธานมีอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ"

“เลิกเรียกฉันว่าท่านประธานเถอะ ผมไม่ใช่เจ้านายของคุณแล้ว”

หญิงสาวเม้มปากแน่น ก่อนจะตอบกลับ “ค่ะ คุณรามิลจะคุยอะไรคะ”

"เรื่องลูก ๆ พวกเขาต้องได้รับการดูแลที่ดีที่สุด"

"ฉันก็ดูแลลูก ๆ ของฉันอย่างดีที่สุดมาตลอดห้าปี" ณิชชาตอบโต้ด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง

"ผมจะ..." เขาพูดไม่ทันจบ เธอก็พูดสวน

“ฉันพาลูกๆ มาอยู่ที่นี่ก็ถือว่าฉันยอมคุณมากแล้วนะคะ อย่าคิดทำอะไรให้มากนักเลย”

“คุณรู้เหรอว่าผมจะพูดอะไร” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงข้างหนึ่ง

“ฉันเคยทำงานกับคุณ รู้จักคุณดี พูดง่ายๆ ก็คือรู้ไส้คุณค่ะ คุณคงคิดว่าฉันคือภาระ ส่วนเด็กๆ น่ะ คุณอยากจะให้เขาเป็นคุณชายคุณหนู ของเล่นกองเท่าภูเขา ขนมของกินมากมาย กินทิ้งกินขว้างยังไงก็ไม่มีวันหมด พอเขาโตอีกหน่อย คุณคงซื้อรถหรูให้เขาขับไปเรียนเอง พร้อมเงินไปโรงเรียนเดือนละแสน”

เขาอึ้ง ก่อนยิ้มมุมปาก “คุณดูจะรู้จักผมดีจริงๆ ด้วย แล้วผิดเหรอไงที่ผมจะเลี้ยงลูกตามแบบวิถีคนรวย เมื่อลูกโตขึ้น ผมควรจะให้ลูกปั่นจักรยานเก่าๆ ไปเรียน พกเงินไปวันละ 20 บาทหรือไง ทั้งๆ ที่มีพ่อเป็นเศรษฐีพันล้าน”

“มีเงินมันดีมากนะ เป็นสิ่งที่มนุษย์ขาดไม่ได้ อันนี้ฉันยอมรับ เพราะถ้าไม่มีเงิน มันจะขาดโอกาสหลายอย่าง แถมยังลำบากอีก แต่ว่าการมีเงินก็เหมือนดาบสองคมค่ะ มีทั้งด้านดีและด้านสนิมเกรอะ เงินมอบความสุขสบายให้ได้ แต่ในขณะเดียวกัน เงินก็ทำให้คนเสียนิสัยได้เช่นเดียวกันค่ะ” เธอมองเขาเขม็ง ราวจะบอกเป็นนัยๆ ว่าเธอหมายถึงใครที่ ‘นิสัยเสีย’

รามิลขบกรามกรอด "ผมแค่ต้องการชดเชย"

"ด้วยเงินของคุณน่ะหรือ" ณิชชายังไม่หยุดเยาะเย้ย "คุณคิดว่าเงินของคุณมันจะสามารถลบล้างทุกสิ่งทุกอย่างได้?"

"ผมไม่ได้คิดเช่นนั้น" ชายหนุ่มตอบเสียงต่ำ "แต่ผมต้องการให้โอกาสลูก ๆ ของผม"

"โอกาสที่จะมีพ่อที่เพิ่งปรากฏตัว?"

"พอพูดไปพูดมาก็วกเข้าเรื่องนี้ พูดถึงแต่ความผิดของผมซ้ำๆ ซากๆ"

“ฉันเจ็บปวดเสียใจตั้งเท่าไหร่ ต้องซมซานออกจากงาน เงินก็ไม่มี ท้องอีก ตั้งท้องแฝดสาม ไม่ง่ายนะคุณ ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันนะ เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดเลยล่ะ ส่วนคุณก็ใช้ชีวิตสุขสบาย ลันล้าไปวันๆ พอมาเจอฉันกับลูกได้แค่ไม่ถึงเดือน คิดว่าฉันจะลืมความลำบากที่ตัวเคยได้รับมาตลอดห้าปีได้ง่ายๆ งั้นเหรอ”

“เอาเถอะ” เขายกมือทำท่ายอมแพ้ “คุณแค่อยู่ในฐานะแม่ของลูก คอยดูแลเด็กๆ ให้ดีเป็นพอ ดูแลพวกเขาเหมือนที่คุณเคยทำ”

"และต้องทนอยู่ในบ้านที่คุณ..." ณิชชาเว้นคำพูด

"ที่นี่คือบ้านของลูก ๆ ของคุณด้วย" รามิลพูดขัด

"แต่ไม่ใช่บ้านของฉัน" หญิงสาวเม้มปาก... เธอรู้ดีว่าแม้เขาจะบอกว่าเธอเป็นแม่ของลูก แต่อนาคตน่าจะลำบากแน่ เขาคงค่อยๆ บีบให้เธอกลายเป็นคนนอกไปทีละน้อย จนในที่สุดก็อาจจะกลายเป็นคนที่ไร้ตัวตน

เธอเชื่อว่าเขาทำได้ เพราะเธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนใจโหดเหี้ยมมากแค่ไหน

ทันใดนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก่อนที่ คนรับใช้ชื่อมานัตจะโผล่หน้าเข้ามารายงาน

“พอดีผมได้ยินเสียงเด็กๆ งอแงน่ะขอรับ พอเข้าไปดูก็เห็นว่าคุณหนูตื่นมาแล้วไม่เจอแม่ ผมเลยพามาที่นี่”

มานัตผลุบหน้ากลับออกไป สักพักร่างเล็กจ้อยทั้งสามก็เดินเรียงแถวกันเข้ามาด้วยท่าทางงัวเงีย โดยเฉพาะเมฆาที่ขยี้หูขยี้ตาจนแดงก่ำ

“แม่ฮับ เมฆตกใจหมดเลยที่ตื่นมาแล้วไม่เจอแม่”

“เมฆร้องไห้เสียงดังมากเลยครับ ทำให้ภูกับวาตื่นไปด้วย” ภูผาขยายความด้วยท่าทีสุขุม

“น้ำกำลังฝันว่ากินไอศกรีม เมฆไม่ได้เรื่องเลยนะ” วารินกอดอก สีหน้าบูดบึ้ง ก่อนจะเหล่ตามองผู้เป็นพ่อ “ทำไมพ่อกับแม่ถึงมาคุยกันตอนมืดๆ แบบนี้ล่ะ ฟ้ายังไม่สว่างเลยนะคะ”

“นั่นสิ พ่อไม่มีความเกรงใจแม่เลย แม่ก็ง่วงนะ” ภูผาเดินมาจับมือแม่ไว้อย่างหวงแหน “แม่คับ คราวหน้าถ้าพ่อเรียกอีก ต้องปลุกภูนะคับ ภูจะไปเป็นเพื่อนแม่เอง”

ชายหนุ่มหน้าตึงเปรี๊ยะ เด็กพวกนี้ทำเหมือนเขาเป็นยักษ์เป็นมารที่น่ากลัวอย่างนั้นแหละ

"กลับไปนอนเถอะจ้ะ" ณิชชาตัดบท

"ไม่เอาฮับ...พวกเราอยากอยู่กับแม่" เมฆาเดินเข้าไปกอดขาณิชชา “แม่กลับไปนอนกับพวกเราเถอะนะ นะๆ นะคับ”

รามิลมองภาพเหล่านั้นแล้วคิ้วก็กระตุก รู้สึกตัวว่าไม่ได้สำคัญสำหรับเด็กๆ เขาจึงต้องใช้วิธีพิชิตใจเด็กในแบบที่ตัวเองถนัดที่สุด

"พรุ่งนี้โรงเรียนปิด พ่อจะพาพวกหนูไปเที่ยว" รามิลเอ่ยขึ้น

เด็ก ๆ มองหน้าเขาทันที แววตาเต็มไปด้วยความสนใจ

"จริงเหรอครับ"

“จริงหรือคะ”

"จริงสิ" รามิลยิ้มบางๆ ในขณะที่ณิชชามองรามิลด้วยความสงสัย…เขาต้องการอะไรกันแน่?

เขาหันมาสบตาเธอแว่บหนึ่ง แล้วก็เมินฉับไปมองหน้าลูกๆ และนั่นก็ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ได้แต่ท่องไว้ให้ใจเย็น