ร้ายมา...ฉันตบกลับ

เช้าวันรุ่งขึ้น รามิลพาเด็ก ๆ ออกไปเที่ยวสวนสนุกตามสัญญา ทิ้งให้ณิชชาอยู่คฤหาสน์ตามลำพัง ความรู้สึกเดียวที่ครอบงำเธอคือความไม่สบายใจและความหวาดระแวง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอกลัวว่าลูกจะโดนรามิลพรากไป เธอคงไม่มีวันพาเด็กๆ มาอยู่ในที่ที่น่าอึดอัดขนาดนี้ ถึงแม้ว่าหากไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน ลูกจะเป็นสิทธิ์ของแม่เพียงคนเดียวก็ตาม แต่เธอรู้ทันผู้ชายอย่างเขาดี เขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ลูกไปแน่ และที่สำคัญ...ลูกเป็นสายเลือดของเขา และในคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน เขาก็ทำผิดต่อเธอจริงๆ ดังนั้นลูกก็ควรได้รับสิ่งที่ควรจะได้ เธอไม่คิดจะปิดโอกาสของลูก

เมื่อกลับมาในตอนเย็น เด็ก ๆ เล่าถึงความสนุกสนานให้ณิชชาฟังอย่างตื่นเต้น ดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย

"คุณพ่อใจดีมากเลยฮับ!" เมฆากล่าว

"ใช่ค่ะ คุณพ่อซื้อของเล่นให้พวกเราด้วยล่ะ" วารินเสริม

ภูผาพยักหน้า "ครับ ภูก็ได้ของเล่นเหมือนกัน"

ณิชชามองลูก ๆ ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจที่ลูก ๆ มีความสุข หรือกังวลกับความเปลี่ยนแปลงที่กำลังเกิดขึ้นกันแน่

ในขณะนั้นเอง ธัญรสาก็ปรากฏตัวที่คฤหาสน์ด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง เมื่อเห็นภาพพ่อลูกที่ดูสนิทสนมกัน หญิงสาวได้เดินตรงเข้ามาด้วยความโกรธ

"คุณรามิลคะ! นี่มันอะไรกันคะ!" ธัญรสาตวาดลั่น สายตาของเธอจ้องมองณิชชาและเด็ก ๆ อย่างไม่พอใจ “เด็กเป็นโขยงเลย นี่มันฟาร์มมนุษย์หรือไงคะ”

รามิลลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับธัญรสาด้วยสีหน้าเย็นชา "ธัญ...นี่มันเรื่องของผม"

"เรื่องของคุณเหรอคะ! แล้วฉันล่ะคะ" ธัญรสาเสียงดังขึ้น “มีอะไรทำไมไม่มาบอกฉันก่อน คนรับใช้บอกฉันว่าเด็กๆ เป็นลูกของคุณ ส่วนผู้หญิงคนนั้นคือคนที่คุณไปมีอะไรด้วยแค่ครั้งเดียว จริงหรือเปล่าคะ”

“จริง แล้วทำไมล่ะ” เขาถามเสียงเรียบ

“คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงคะ เด็กที่เกิดจากผู้หญิงข้างทาง คุณให้มาอยู่ในบ้านด้วยได้ยังไง”

“ผมไม่ใช่หมาตัวผู้นะสาที่ทำให้ลูกเกิดมาแล้วจะไม่สนใจน่ะ”

“คุณก็แค่ให้เงินมัน หรือช่วยค่าเทอมก็พอ นี่อะไรกัน พามาอยู่ในบ้านด้วยหมดเลยทั้งแม่ทั้งลูก ไม่รู้หรือไงคะว่ามันจะเป็นกาฝากที่คอยดูดน้ำเลี้ยงจากคุณ”

เด็กๆ เริ่มตัวสั่น พากันไปหลบข้างหลังแม่ โดยเฉพาะเมฆาที่กำเสื้อแม่แน่น ดวงตาคู่โตสั่นระริก เห็นปฏิกิริยาของลูกแล้ว ณิชาก็รู้สึกทนไม่ได้ จึงตวาดไป

“มาเอะอะอะไรกันคะ คุณควรเคลียร์กันแค่สองคน ไม่อายคนรับใช้ก็อายเด็กอนุบาลบ้างเถอะค่ะ”

“อย่าเสือก !” ธัญรสาสะบัดหน้ามามองอย่างกราดเกรี้ยว ก่อนจะหันไปกระแทกเสียงใส่รามิล “ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณนะคะ ทำอะไรอย่าให้ข้ามหน้าข้ามตาฉันนัก”

แววตาของชายหนุ่มสว่างวาบ ก่อนจะเลือนหายไป “กลับไปก่อนธัญรสา ไปสงบสติอารมณ์ซะ”

“ได้เห็นภาพแบบนี้เต็มๆ คุณคิดว่าฉันจะยังมีสติหลงเหลืออยู่อีกหรือคะ” พูดพลางหันไปจับจ้องที่ณิชชาอย่างเกลียดชัง “แกมันผู้หญิงหน้าด้าน คิดจะใช้ลูกเป็นสะพานเหรอไง ด้านทั้งแม่ทั้งลูก”

จบประโยคนี้ ณิชาก็สะบัดหลังมือใส่แก้มซีกขวาของธัญรสาทันที

เผียะ !

“นี่แก...” ธัญรสาสะบัดหน้ากลับมามองด้วยแววตาวาวโรจน์ ทว่าไม่ทันจะทำอะไร เสียงทุ้มก็ตัดบท

“กลับไปก่อนสา”

“แต่ว่า”

“ผมบอกให้กลับไปไง” เสียงของเขาเยือกเย็น ทำเอาธัญรสาชะงัก

“จำไว้นะคะว่าฉันไม่มีทางอยู่เฉยๆ แน่” พูดจบก็สะบัดหน้าเดินย่ำเท้าจากไปทันที

เมื่อบรรยากาศภายในห้องโถงที่คฤหาสน์กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง รามิลได้ยิ้ม แล้วบอกกับเด็กๆ ว่า

“พ่อขอคุยกับแม่แป๊บหนึ่งได้ไหมครับ”

“พ่อจะเกแม่หรือเปล่าครับ” ภูผาถามเสียงขรึม

“ไม่หรอก แค่จะคุยเรื่องกับข้าวเย็นน่ะ”

หนูน้อยพากันหันมองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้า “ค่ะ งั้นพวกหนูเข้าห้องก่อนก็ได้ค่ะ” วารินพูด

“โอเคครับ” เขายังคงยิ้มอ่อนโยน จนกระทั่งแผ่นหลังเล็กๆ ของแฝดสามหายลับไปจากสายตาแล้วนั่นแหละ รอยยิ้มของเขาก็เหือดหาย แววตากลับมากร้าวกระด้าง มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กแล้วพูดห้วนๆ

“ไปคุยกันในห้องนั่งเล่น”

“เอ๊ะ ! ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณนะ”

“แต่ผมมี” เขาพูดย้ำชัดเจน ก่อนจะลากเธอเข้าห้องนั่งเล่นไปด้วยท่าทางโมโห