ตอนที่ 7 ไม่รู้ว่าโหยหาหรืออยากผลักไส

เพราะเพียงแค่อลันขยับใบหน้าอีกนิดเดียว เขาก็กำลังจะได้ในสิ่งที่เขาต้องกักเก็บมันไว้ตลอดสามปีในทันที ส่วนหนูมุกหลับตาลงพร้อมกับเม้มปากบางนั้นด้วยความรู้สึกที่สับสน ไม่รู้ว่าโหยหาหรืออยากผลักไส แต่เธอก็ไม่ได้ดิ้นรนขัดขืนหนีออกจากการเกาะกุมนี้

            ครืด...ครืด... อลันหยุดชะงักความตั้งใจทันที เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของหนูมุกดัง เป็นดั่งเสียงระฆังหนูมุกลืมตาและดิ้นรนออกจากการคุมขังนี้ อลันก็ยอมปล่อยอย่างง่ายดาย และนั่งอยู่ที่ปลายเตียงแต่ก็ไม่ลืมที่จะรั้งเอวหนูมุกไว้ ก่อนที่เธอจะลุกออกไปไกล

            "ปล่อยนะ..."

            "ไม่รับโทรศัพท์?" อลันกลับพูดไปอีกเรื่อง

            "ปล่อยได้แล้ว" หนูมุกย้ำความต้องการอีกครั้ง และพยายามจะลุกออกจากตรงนั้นไปให้ไกลจากสถานการณ์อึดอัดนี้ และไม่ทันที่อลันจะได้ถาม เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้งจากที่รอบแรกหนูมุกไม่ได้รับ อลันส่งสายตาให้หนูมุกรับสายตรงนี้

            [มุก แกอยู่ไหน ไหนบอกว่ายืนรออยู่หน้าบ้านไง ฉันมาจอดรถรอแกนานแล้วนะโว้ย....ไหนว่ารีบนักรีบหนา] นายเติ้ลพ่นใส่ปิ่นมุกเป็นชุดๆทันที โดยที่เธอยังไม่ได้กล่าวอะไรเพียงแค่กดรับสาย

            "เอ่อๆ...รอตรงนั้นแหละ...กำลังไปแล้ว" หนูมุกอยากจะตะบันหน้าเพื่อนตัวแสบให้หายโมโห ไม่ใช่เพราะแกมาช้าหรือไง ฉันต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ชวนอึดอัดแบบนี้  หนูมุกคิดต่อในใจเมื่อวางหูจากเพื่อน

            "จะไปไหน?" อลันถามอย่างไม่พอใจ เพราะเขาก็ได้ยินเสียงปลายสายนั้นเช่นกันเมื่อเขาแนบหูของตัวเองกับโทรศัพท์ของหนูมุกอย่างที่หนูมุกชอบทำกับเขาเวลาที่อยู่ที่ประเทศอังกฤษที่พ่อกับแม่โทรไปหา

            "จะบอกมั้ย?...โอเค!...ถ้าไม่บอกก็ไม่ต้องไป.../ว้าย!!!..." อลันพูดพร้อมกับนอนลงไปอีกครั้งพร้อมดึงหมอนข้างมีชีวิตนามว่าหนูมุกตามลงไปด้วย

            "พี่มีอาการ JetLak อยากนอนอยู่พอดี...หนูมุกนอนเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ" อลันกระชับอ้อมแขนกอดรัดหญิงสาวมาแนบกายมากขึ้น

            "ไม่ได้...เพื่อนมารออยู่หน้าบ้านแล้ว"

            "อยากไป?"

            "ใช่"

            "อ้อนวอนขอร้องพี่สิ"

            "ทำไมมุกต้องทำอย่างนั้นด้วย"

            "ก็ตามใจ...พี่ก็จะกอดหนูมุกไว้แบบนี้...มีแรงดิ้นหนีไปได้ก็เอาสิ" อลันพูดพร้อมรัดวงแขนมากขึ้น โดยแผ่นหลังของหนูมุกแนบสนิทกับหน้าอกแกร่ง   อลันสูดดมเส้นผมดำเงางามยาวสลวยของหนูมุกด้วยความถวิลหาและหลงใหลเป็นที่สุด

            "ตกลง...จะให้ทำอะไรก็บอกมาสิ" หนูมุกยอมในที่สุดเพราะรู้ว่าไม่สามารถใช้กำลังชนะอลันได้แน่นอน

            "จูบพี่สิ" หนูมุกหัวใจและตัวกระตุกวาบด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าอลันจะรุกเธอนักขนาดนี้ในทันทีที่เจอหน้าหลังจากที่ห่างกันมาสามปีเนี่ยนะ นี่พึ่งมาแค่มาถึงยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ!

            "ตัว...เลือก...อื่น" หนูมุกพูดด้วยเสียงที่เบาหวิวก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาปกปิดแก้มที่แดงร้อน ขอทางเลือกอื่นแบบที่สมัยเด็กๆ  ที่เธอมักใช้และขอกับพี่อลันของเธอตลอด ถ้าพี่อลันให้เธอทำอะไรแล้วเธอทำไม่ได้ก็จะขอทางเลือกอื่นเป็นการชดเชยแทน

            "งั้น...พี่จูบหนูมุกเองก็ได้" อลันยิ้มและตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ภายในใจลิงโลดดีใจอย่างมาก

            หนูมุกกัดริมฝีปากตัวเองทันทีที่ได้ยินตัวเลือกอื่นที่ได้เอ่ยขอไว้ และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจกับความรู้สึกที่ติดค้างในใจมาตลอดอลันรับรู้ถึงความผิดปกติของหนูมุก หมับ! จึงผลิกตัวเธอให้หันมาหาเขา

            "หนูมุก...พี่ขอโทษ" อลันเอ่ยเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้า หัวใจเขาชาวาบขึ้นมาทันที นี่เขาทำร้ายหนูมุกถึงเพียงนี้เลยเหรอ "ได้โปรดอย่าร้องไห้...อย่าเสียน้ำตา...พี่ไม่มีวันทำร้ายหนูมุกโดยเด็ดขาด"

            "พี่ทำมันไปแล้ว" หนูมุกตอบกลับคำพูดนั้นในทันทีด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างถึงที่สุดเธอเก็บมันไว้มานานแล้วนะความน้อยใจ อลันกระชับอ้อมแขนมากขึ้นทำให้ใบหน้าของหนุมุกอิงแอบอยู่ที่หน้าอกแกร่งนั้นอย่างหลีกเลี่ยงได้ยาก

            "หนูมุกพี่ขอโทษ...ถ้าการกระทำอะไรของพี่ทำให้หนูมุกเข้าใจเป็นแบบนั้น...แต่พี่อยากบอกให้หนูมุกรู้ว่าพี่ไม่มีเจตนาให้มันเป็นแบบนั้น" อลันพูดพร้อมกับเชยคางหนูมุกขึ้นมา "แต่ที่พูดไปเมื่อกี้มันออกมาจากใจและความต้องการของพี่จริงๆ" อลันพูดจบไม่รีรออีกต่อไปแล้วเขาประกบปากบางของเธอทันทีด้วยความอ่อนโยน ทำเอาหนูมุกเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น เผลอเปิดทางให้กับลิ้นหนาของเขาที่ละเลียดเลียปลอบใจอยู่ที่ริมฝีปากบาง ซึ่งเขาต้องการให้หนูมุกเป็นฝ่ายเปิดทางให้เขาด้วยความเต็มใจ

            อลันพึงพอใจเป็นอย่างมากปล่อยลิ้นร้ายของเข้าล่วงล้ำไปในโพรงปากของหนูมุกทันที พร้อมเบียดกายเข้าหาเธอจนตอนนี้กลายเป็นว่าหนูมุกอยู่ใต้ร่างของอลัน รวมถึงลิ้นหนานั้นทันทีที่ได้ลุกล้ำเข้าไปได้ก็กอบโกยดูดกลืนความหอมหวานภายในโพรงปากอิ่มอย่างไม่รู้จักคำว่าพอ