Special II ไม่มีอะไรต้องพูดอีก

แกร๊ก~ ฟู่ว์!!!!

“ท่านคิรัวร์เจ้าข๊ะ!!!!! อย่าหาทำเจ้าค่ะ!!!!”

“เอาน้ำมา!”

“ท่านใช้หมดแล้วเจ้าค๊าาาาาาาาา!!!”

“โธ่เอ้ยยย!”

“นึกเพี้ยนอะไรลุกขึ้นมาทำกับข้าวละเจ้าคะ! พังพินาศหมดแบบนี้ พี่บีเบลหักคอท่านแน่ๆเลย!!”

“หุบปากแล้วไปเอาน้ำมา! ยัยเด็กปากไม่มีหูรูด!”

“…อะไร เสียงโวยวายข้างล่างแบบนั้น” บีเบลลุกขึ้นมาพร้อมกับเสียงอึกทึกครึกโครม

“…เมด้า ทะเลาะกับใคร?” พลางตั้งสติได้ บีเบลก็ค่อยดันตัวเองพร้อมประคองท้องที่ใหญ่กว่าคนปกติแม้จะอุ้มเพียง4เดือนก็ตาม

“เพราะท่านนั่นแหละ! ทำไม่เป็นก็น่าจะบอกข้าดีๆนี่เจ้าข๊ะ!!”

“คิดว่าตัวเองเป็นใคร อายุแค่สามร้อยปี กล้าสามหาวต่อปากต่อคำกับข้างั้นรึ๊!”

..เสียงนี่ ฉันตาโต พลางจับราวบรรไดแล้วรีบก้าวไปตามเสียงที่เอ็ดดัง

“เด็กกว่าแล้วไงละเจ้าข๊ะ! ข้าเก่งทำอาหารมากกว่าท่านที่อายุเป็นพันกว่าปีนะ!เจ้าข๊ะ!!”

“ข้าเป็นเจ้านรกนะยัยเด็กนี่!”

“ก็ถึงบอกว่าข้าถึงทำอาหารเก่งกว่าท่านไง! ท่านนะหยุดทำอาหารแล้วไปบริหารนรกรุ่งกว่าเยอะเลยเจ้าค่ะ! อ๊ากกก ไหม้ๆๆ ไหม้แล้ว!!!”

“..คิรัวร์” บีเบลที่ยืนสตั้นนิ่งพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากับภาพที่ได้เห็นตรงหน้า

“ยัยเด็กเปรต!”

“อ๊ากกก!! ข้าจะฟ