ย้อนกลับไป…“มูน.. อร่อยไหม?”ฉันถามมูนเพราะมันเอาแต่นั่งนิ่งและจ้องมองไปทางคิรัวร์ที่วันนี้แต่งชุดมาเต็มยศราวกับประกาศศักดา หรือฉายแสงยานุภาพให้โดดเด่นกว่าทุกคนที่มาร่วมงาน..“ก็อร่อย.. ถ้าไม่ติดชุดที่มันใส่ ทำอย่างกับเป็นปาร์ตี้ชาววัง==^” “..อ่า นะ ก็ เขาไม่ใช่คนนิ~” บีเบลใช้มือป้องปากและกระซิบกระซาบกับมูน เอาจริงก็แค่เสื้อแขนยาวคอเต่าพร้อมกับผ้าคลุมที่ถูกถอดออกไปแล้วเท่านั้นนี่ฉันคิดว่ามูนจะไม่มาร่วมงานซะอีก.. ลางสังหรณ์ฉันแม่นจะตาย มูนชอบฉันมานานแล้ว แล้วมันก็ไม่ได้สนใจด้วยไอ้เรื่องภูติผีวิญญาณหรือความเชื่อที่ฉันเคยมี มันก็แค่.. ทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้คุยกับฉันได้อย่างถูกคอ และทำให้ฉันนึกถึงมันคนแรกเสมอเวลาเจอเรื่องอะไร ซึ่ง.. มันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด ส่วนเรื่องคิรัวร์.. ตอนแรกมูนไม่เชื่ออยู่แล้ว แต่เพราะอย่างนั้น ความหวงเมียของคิรัวร์ก็นะ มันทำได้ทุกอย่าง เขาเล่นเผยร่างที่แท้จริง ร่างโครงกระดูกในชุดโม่งแรกพบที่ฉันได้เจอ แถมอัพเกรดมีตะเกียง.. ไม่ใช่สิ วงไฟอะไรสักอย่างลอยติดตามเขาไปอีก เอาจริงๆไหม ฉันเหมือนได้ผีเป็นผัวมากกว่ายมทูตอะ นั้นละ ถึงเป็นจุดที่มูนเองเชื่อสนิทใจ และไม่คิด
แกร๊ก~ ฟู่ว์!!!!“ท่านคิรัวร์เจ้าข๊ะ!!!!! อย่าหาทำเจ้าค่ะ!!!!”“เอาน้ำมา!”“ท่านใช้หมดแล้วเจ้าค๊าาาาาาาาา!!!”“โธ่เอ้ยยย!”“นึกเพี้ยนอะไรลุกขึ้นมาทำกับข้าวละเจ้าคะ! พังพินาศหมดแบบนี้ พี่บีเบลหักคอท่านแน่ๆเลย!!” “หุบปากแล้วไปเอาน้ำมา! ยัยเด็กปากไม่มีหูรูด!”“…อะไร เสียงโวยวายข้างล่างแบบนั้น” บีเบลลุกขึ้นมาพร้อมกับเสียงอึกทึกครึกโครม“…เมด้า ทะเลาะกับใคร?” พลางตั้งสติได้ บีเบลก็ค่อยดันตัวเองพร้อมประคองท้องที่ใหญ่กว่าคนปกติแม้จะอุ้มเพียง4เดือนก็ตาม“เพราะท่านนั่นแหละ! ทำไม่เป็นก็น่าจะบอกข้าดีๆนี่เจ้าข๊ะ!!”“คิดว่าตัวเองเป็นใคร อายุแค่สามร้อยปี กล้าสามหาวต่อปากต่อคำกับข้างั้นรึ๊!”..เสียงนี่ ฉันตาโต พลางจับราวบรรไดแล้วรีบก้าวไปตามเสียงที่เอ็ดดัง“เด็กกว่าแล้วไงละเจ้าข๊ะ! ข้าเก่งทำอาหารมากกว่าท่านที่อายุเป็นพันกว่าปีนะ!เจ้าข๊ะ!!”“ข้าเป็นเจ้านรกนะยัยเด็กนี่!”“ก็ถึงบอกว่าข้าถึงทำอาหารเก่งกว่าท่านไง! ท่านนะหยุดทำอาหารแล้วไปบริหารนรกรุ่งกว่าเยอะเลยเจ้าค่ะ! อ๊ากกก ไหม้ๆๆ ไหม้แล้ว!!!”“..คิรัวร์” บีเบลที่ยืนสตั้นนิ่งพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากับภาพที่ได้เห็นตรงหน้า“ยัยเด็กเปรต!”“อ๊ากกก!! ข้าจะฟ
2เดือนต่อมา..สร้อยรูปผีเสื้อ ถูกถอดหินออกจากตัวเรือนสีเงิน ศิลาถูกนำกลับไปไว้ในที่ของมัน ฉันแอบเสียดายเพราะมันเป็นของดูต่างหน้าเพียงชิ้นเดียวที่ฉันเหลืออยู่เกี่ยวกับพ่อ ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ฉันในตอนนี้ไม่อาจมีสภาวะในการที่จะมองเรื่องของจิตใจตัวเองสำคัญไปกว่าส่วนรวมแล้วเพราะ.. ตอนนี้ ฉัน.. “ท่านหญิงบีเบล”“ห๊ะ?!” ใช่ ฉันกลายเป็นท่านหญิงบีเบลที่… ไม่ว่าจะเช้าสายบ่ายเย็น ยมทูตนับสิบๆตนต่างพากันเอาของมาเยี่ยมฉันแบบไม่ขาดสาย นี่ถึงขั้นที่ฉันต้องมีผู้ติดตามประดั่งเจ้าหญิงผู้สูงส่ง… ฉันได้กลายเป็นหญิงเดียวในใจของคิรัวร์ผู้ยิ่งใหญ่ พวกเขาเรียกฉันแบบนั้น… “กล่องที่สิบสองแล้วค่ะ”“…นี่ขนาดฉันยังไม่คลอดนะเมด้า ถ้าคลอดจะขนาดไหนกัน==^”“เหล่ายมทูตต่างสนับสนุนท่านคิรัวร์กันทั้งนั้นนี่คะ.. การดูแลความเป็นอยู่ของลูกและภรรยาของเจ้านรก ก็เป็นเรื่องที่สมควรทำ”“…แต่ ไอ้ที่ได้ๆมานี่ ฉันไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หมดหรือเปล่า บางทีมันเยอะเกินไป …ฉันท้องลูกแค่คนเดียวนะ ทำอย่างกับฉันท้องลูกเป็นทีมฟุตบอลยังงั้นอะ” ฉันหันไปมองกล่องที่วางกองเป็นภูเขา ที่ได้รับฝากจากบรรดายมทูตที่หิ้วมาเยี่ยมเยียนฉันหลังรู้ว่าฉั
“เรื่องคือมันยังไม่รู้ว่าเธอท้อง ส่วนถ้ามันรู้เรื่องมันจะไม่รับผิดชอบ!”“…..” มูนไม่ฟังอะไรฉันเลยแฮะ“มันอยู่ไหนเนี่ย เดี๋ยวไปลากคอมันมาให้”“มูน ใจเย็นก่อนได้หม๊ายยยย” “ใจเย็นได้ไงวะ! เพื่อนกูท้องกับคนที่ไม่มีปัญญาเดินไปซื้อหอยทอดแบบนั้น ชาตินี้จะฝากชีวิตด้วยได้ไงอะ!”ฉันว่ามูนมาเต็มมาก.. บอกแล้วไงว่าไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่เอาเรื่องนี้มาปรึกษามัน..บีเบลคว้าแขนของมูนเอาไว้ คนเป็นเพื่อนหันมองก่อนจะขมวดคิ้ว“จะปกป้องอะไรมันนัก”“มูน” ในขณะที่ฉันกับมูนยังยื้อยุดกันอยู่ตรงนี้ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ทั้งมูนแล้วก็ฉันหันกลับไป เป็นคิรัวร์ที่เดินออกมาจากในบ้าน แต่เพราะก่อนหน้านี้มูนเองก็ไม่ได้เห็นว่าคิรัวร์อยู่ในบ้าน เลยเลิ่กคิ้วสงสัยหนักเข้าไปอีก“…มึงอยู่ในบ้าน?” แต่ฉันหันมองคิรัวร์ พยายามส่งซิกส์ให้เขาตอบว่า ใช่ “ปล่อยมือเมียข้า”“……” ก็เหมือนจะปกติแหละ แต่คำที่ใช้เรียกฉันก็มีแต่จะสร้างความสงสัยให้มูนเพิ่มขึ้นไปอีก แล้วแบบนี้จะเก็บความลับอยู่ไหมเนี่ย ถ้ามูนสงสัยขึ้นมา จะตามสืบข้อมูลอะไรแบบนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับมันเลย“เธอเองก็ด้วย ไล่ฟีอาร์กลับแล้วหนีมาคั่วมันเนี่ยนะ?”“…คั่วเหร
“..ไม่จริงหรอก ไม่จริงอะ” ฟีอาร์พาฉันมาส่งที่บ้าน แทนที่คนมาส่งจะเป็นคิรัวร์ เพราะฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วร้องจะกลับมาท่าเดียว ฟีอาร์ก็เลยพากลับมานี่แหละ“..ดูคุณจะไม่ดีใจนะครับ”“ฉันกำลังตกใจ คือ.. คิรัวร์กับฉัน เรามัน..”“ผมเข้าใจครับ แต่ตอนนี้คุณได้อุ้มท้องลูกของคุณกับท่านคิรัวร์”“…..”“มันคือความจริง”“ฉันคิดว่ามันเป็นความฝันด้วยซ้ำ…” แล้วแบบนี้ อะไรจะเกิดขึ้นอีกละ ชีวิตฉัน ชีวิตคิรัวร์ เราอยู่กันคนละโลก นั่นคือสิ่งที่ฉันกังวล แล้วไหนจะเรื่องเด็ก… ติ้งดิ่ง~ เสียงกดออดหน้าบ้านดังพอดี ฉันเลยพาตัวเองเดินไปเปิดประตูด้วยอาการช็อคที่ยังคงค้างอยู่ ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก“..ยังมีชีวิตอยู่สินะ?”“มูน!!” เพื่อนตัวสูงของฉันมองฉันงงๆ ก่อนจะมองเข้าไปในบ้าน ฟีอาร์ยังคงก้มเพื่อทำความเคารพเช่นเดิม จนมูนก้มหัวเพียงนิดราวกับแค่ตอบกลับเป็นมารยาท“ฟีอาร์.. นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันขออยู่กับเพื่อนฉันหน่อย”“แล้วจะให้ผม เรียนท่านคิรัวร์ว่ายังไง”“..ไม่ต้องหรอก หมอนั่นทำอะไรเสร็จเดี๋ยวก็โผล่มาเองเเหละ”“…..”“ไปเถอะ ขอฉันตั้งสติแป๊บนึง”“ครับ..” ฟีอาร์เลือกที่จะเดินออกมาจากบ้าน เพราะตรงนี้มีมูนอยู่ด้วย เลยไม
“เจ้าจะเอายังไงต่อ เรื่องนางผู้นั้น” ยมทูตหญิงชราเอ่ยถามเมื่อมาถึงบ้านของคิรัวร์ “ตอนนี้เรื่องของเจ้า แพร่สะพรัดไปทั่วนรก”“ก็ไม่ทำยังไง นางต้องอยู่กับข้า”“อยู่กับเจ้า? ในนรก? เฮอะ~ พาตัวเองมาตายแท้ๆ”“…..”“เจ้าน่าจะรู้ดีว่าที่นี่.. มีกฎเกณฑ์ของมัน หากมนุษย์อยู่ที่นี่โดนที่ไม่ใช่ดวงวิญญาณ.. ต่อให้เจ้าครองบัลลังก์ กฏข้อนี้ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้”“ข้ายังไม่ได้พูดสักคำ ว่าข้าจะให้เบลอยู่ที่นี่”“…หมายความว่ายังไง?” หญิงชรามีศักดิ์เป็น ทวด ของคิรัวร์แค่นคิ้วถามราวสงสัย ในขณะที่เจ้าตัวยังคงทำเพียงแค่ยืนติดกระดุมเสื้อหลังจากจบกิจกรรมดังกล่าว โดยที่มีร่างของบีเบลนอนหลับสนิทอยู่ที่เตียง“อย่าบอกนะ! ว่าเจ้า!”“บัลลังก์ไม่อาจว่างได้”“……”“ข้าจะครองบัลลังก์”“แล้วนาง..” คิรัวร์แค่นยิ้มออกมาให้ ทวดชรา หรี่ตาคิดอีกครั้งเหมือนได้ยินเสียงใครคุยกัน.. เป็นแบบนี้อีกแล้ว ที่มีอะไรกับคิรัวร์จบ ฉันเหมือนคนไร้แรงกายแบบนี้ตลอด.. แต่ครั้งนี้รู้สึก.. จะเป็นหนักกว่าทุกที“..คิรัวร์~ ฉัน~” แต่พอดันตัวเองขึ้นมา ก็ไม่เห็นใครอยู่เลย.. หรือเพราะฉัน จะไม่ชินกับร่างกายใหม่กันนะ.. เลยรู้สึกเหมือนอยู่ในลิฟต์ตลอดเวลา