ล่ารักมิติร้าย_VII🌙 : ข้าชอบเจ้า

“ชีสเค้ก.. เอ่อ สองชิ้นค่ะ” ฉันหันมองคิรัวร์ที่มีความสนใจในสถานที่ของร้านเค้ก “ขอโทษนะคะ ขอเพิ่มชาเขียว กับ..นมสตอเบอร์รี่ด้วยค่ะ”

บีเบลควักเงินจ่ายค่าเครื่องดื่มและขนมหวาน คิรัวร์ดูโดดเด่นมากในนาทีนี้ ยิ่งอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้หรือทุ่งดอกไม้ใบไม้แบบนี้ แม้แต่ฉัน.. ก็ไม่อาจละสายตาได้ ก่อนจะเดินเข้าหายมทูตในร่างจำแลงมนุษย์

“..โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม”

“?”

“ก็นอกจากจะแปลงร่างได้.. ยังเลือกร่างที่หล่อแล้วก็ดูดีได้แบบนี้.. งี้ความสมบูรณ์แบบของมนุษย์จะไปอยู่ตรงไหนละ?”

“ไม่มีความสมบูรณ์อยู่แล้ว ไม่ว่าโลกของเธอ หรือฉัน”

“ไม่จริงอะ.. ของเห็นๆกันอยู่” บีเบลพูดแบบเบ้ปาก ซึ่งคิรัวร์ไม่ใช้เวลาที่มีหมดไปกับการอธิบาย การจำแนกแจกแจงธรรมชาติของชีวิตไม่ว่าจะเผ่าพันธุ์ใด ไม่ใช่หน้าที่ของเขา และเป็นสิ่งที่ไม่คิดจะทำ

“ร้านสวย”

“นายชอบ?”

“เหมือนบ้านฉัน”

“…..”

“เธอเลือกที่ได้ดี” ก่อนจะพยักหน้าแล้วยกเครื่องดื่มที่ฉันสั่งมา เขาดื่มชาเขียวด้วยอาการปกติไม่มีอะไรผิดแปลกไป เชื่อไหมว่าก่อนหน้านี้ฉันกังวลนะ เพราะไอ้เยลลี่ดวงจิตกระต่ายอะไรนั่น ทำฉันไปไม่ถูกไม่รู้ว่าคิร์วร์จะต้องชอบกินอะไร.. นี่ฉันคิดไปถึงขั้นที่ถ้าสั่งหรือทำอะไรไม่ถูกใจ ฉันอาจจะโดนดูดวิญญาณก็เป็นได้แบบนั้นเลยนะ

“หยุดไหม เรื่องที่ตามช่วยคนตายไปเรื่อย”

“ห๊ะ? ฉะ ฉันนะเหรอ?”

“ตรงนี้มีใครนอกจากเธอ?”

“…..” เออว่ะ.. ไปหมดละสมองฉัน

“..ทำไมอะ ฉันก็แค่ช่วยเฉพาะดวงวิญญาณที่น่าสงสาร”

“เธอไม่ควร”

“แค่คิดว่าถ้าเป็นฉันที่ตายแล้วไร้ที่พึ่งแบบนั้น แค่คิดก็กลัวแล้ว”

“เธอไม่ตายเร็วขนาดนั้น”

“!!!!!”

“บางที อาจจะอายุยืนเกินความจำเป็น”

“นาย! รู้ด้วยเหรอว่าใครจะตายช้าหรือเร็วอะ!” บีเบลรีบลากเก้าอี้มานั่งประชิดตัวคิรัวร์ ยืดแขนเท้าเข่าของตัวเองเป็นเส้นตรงทั้งสองข้าง แล้วส่งสายตาแป๋วๆรอฟังคำตอบที่ตนถามไป

“อืม”

“จริงดิ!”

“….”

“แล้ว.. แล้วฉันจะเป็นอะไรตาย?”

“ฉันบอกไม่ได้”

“…น่า นะ ฉันสัญญา ไม่บอกพวกนายหรอก หมายถึงฉันไม่บอกน้องสาวนายแน่”

ความที่บีเบลไม่เกรงกลัวที่จะรับรู้ว่าความตายของตนเองจะมาเยือนเมื่อไหร่ ทำให้คิรัวร์รู้สึกเเปลกใจเพราะปกติ มนุษย์เราส่วนใหญ่เมื่อรู้ว่าตัวเองจะต้องตายด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง ก็จะพากันหวาดหวั่นและระแวง

“ไม่กลัว?”

“ฉัน.. ประสบอุบัติเหตุเฉียดตายมาแล้วครั้งนึง ตอนนั้นฉันจำได้ว่า เหมือนฉันล่องลอยไปที่ไหนสักที ที่ที่หนาวเหน็บ และที่ที่อบอุ่น.. แล้วฉันก็ตื่นขึ้นมา เห็นเครื่องวัดชีพจรเป็นสิ่งแรก”

“…..”

“ครั้งนั้นฉันคิดว่าฉันไม่รอดแน่.. แล้วฉันก็กลายเป็นคนที่ไม่กลัวถ้าจะต้องตายอีกครั้ง เพราะฉันคิดว่า..”

“…..”

“ฉันเคยตายมาแล้วรอบนึง.. จะว่าไปก็ขอขอบคุณเลยละกัน ที่ครั้งนั้นนายหรือไม่ก็พวกของนายไม่เก็บวิญญาณฉันไป”

“เพราะมันยังไม่ถึงเวลา”

“…..”

“พวกฉันมีกฎในการเก็บดวงวิญญาณ ไม่ใช่สักแต่ว่าจะเก็บเพราะวิญญาณดวงนั้นหลุดออกจากร่าง” บีเบลตั้งใจฟัง

“งั้น.. อย่างผีสาวตนนั้นละ? พอจะบอกได้ไหมว่านายพาเธอไปที่ไหน?”

“ไม่ได้”

“..อะไรกัน นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้”

“ใช่เรื่องน่ารู้ซะเมื่อไหร่”

“ฉันอุตส่าห์พิเศษกว่าคนทั่วไปนะ”

“สำหรับฉัน เธอก็ยังเป็นแค่มนุษย์ปกติอยู่ดี”

“…..”

“อย่าเล่นกับความตาย ฉันรู้เธอหวังดี.. แต่นี่ไม่ใช่หน้าที่เธอ” พามาร้านเค้กไม่พอยังจะมาบ่นกันแบบนี้อีก ฉันเหลือกตามองบนไม่สนใจก่อนจะตักเค้กนี่เข้าปาก ความหวานพอชูใจของฉันให้รู้สึกดีหลังหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง

“เธอจ่ายไปเท่าไหร่” คิรัวร์หยิบมือถือขึ้นมา

“…มีมือถือด้วยเหรอ?”

“เท่าไหร่?” นอกจากจะไม่ตอบแล้วยังขึ้นเสียงใส่กันอีก

“ไม่เอาอะ ถือว่าฉันเลี้ยง.. นายตอบแทนฉันด้วยการเล่าข้อมูลของพวกนายให้ฟังก็พอ”

พรึ่บ! แต่สุดท้าย เขาเลือกจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา ควักแบงค์พันเป็นฟ่อนวางไว้ให้ฉัน.. หนึ่ง สอง สาม สี่.. หะ ห้า!! ห้าพัน! ไม่พอนะ! ควักเพิ่มแล้วก็นับๆอีกก่อนจะวางทับอีกทบแล้วดันเงินให้ฉันตรงหน้า

“น่าจะพอ” ฉันรีบหยิบเงินนี่ขึ้นมานับ เครื่องดื่มสองแก้วกับเค้กสองชิ้นมันแค่สามร้อยนิดๆ แต่หมอนี่ดันวางเงินสดให้ฉันไว้…. สามหมื่น!

บีเบลตาโตก่อนจะดันเงินคือคิรัวร์จนหมด

“บ้าป้ะนาย! ทั้งหมดนี่แค่สามร้อย ให้ทำบ้าอะไรมาตั้งสามหมื่น!”

“มันมากไป?”

“ใช่ดิ! เก็บไว้เหอะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”

“เอาไปเถอะ “

“ได้ไงอะ เงินเยอะขนาดนี้!”

“ฉันรวย”

“ห๊ะ?!”

“ถือเป็นน้ำใจ”

“!!!!”

“มนุษย์ชอบพูดแบบนี้ เวลาจะใช้โอกาสจากอีกฝ่าย” รู้มากซะด้วยนะ! อย่างว่า.. ก็อยู่มาเป็นพันปีแล้วนิเนอะ

“!!!!”

“ถ้าไม่เอาสามหมื่น ฉันจะโอนเข้าธนาคารเธอสามแสน เธอเตรียมถวายชีวิตให้ฉันได้เลย”

ครืดด~ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากร้านไป แต่ไม่วายหยิบชาเขียวติดมือไปด้วย

“ดะ.. เดี๋ยวสิ! รอก่อน”

ตุ้บ! หยุดจริง.. แต่หยุดกึก! มันเลยทำให้ฉันพุ่งเอาหัวชนกับหลังแข็งๆนี่อย่างจังจนจมูกเจ็บไปหมด

“โอ๊ย! จะหยุดก็บอกก่อนสิ!”

“ทั้งที่สั่งให้ฉันหยุดแท้ๆ… มนุษย์ช่างเข้าใจยากยิ่งนัก” เสียงบ่นพึมพำหันกลับมาหากันในท่าที่กำลังยืนดูชาเขียวหน้าตาหน้าตาย บีเบลยืนจับจมูกน้ำตาคลอด้วยความเจ็บ หน่วงและชา

“หากอยากตอบแทน จงให้ที่นอนแก่ข้า”

“..ไหนบอกมีบ้านไง?”

“ภพของข้า มนุษย์เยี่ยงเจ้ามิอาจเข้าได้”

“..ก็เข้าใจนะว่าเป็นยมทูต แต่ช่วยพูดสักภาษาได้ไหม เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเจ้า เดี๋ยวฉันเดี๋ยวข้า”

“แบบนี่แหละ เจ้าจะได้ไม่ลืม ว่าข้ากับเจ้าอยู่ในฐานะอะไร อีกอย่าง…”

“…อะไร?”

“ข้าจะไม่ไปจากเจ้า จนกว่าข้าจะเจอสิ่งที่ข้าต้องการ”

“วนเข้าเรื่องหินอีกแล้วสินะ นายกลับไปบ้านฉันแล้วบีบคอเจ้าที่เลยก็ได้ หรือจะถล่มบ้านฉัน ปลุกผีให้กลายเป็นคน ถามหาสิ่งที่นายต้องการเลย มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรือไง ไอ้หินนั่น”

“มนุษย์ไม่ควรครอบครอง เพราะมันจะดูดกลืนพลังชีวิต”

“….ดูดกลืนเหรอ?”

“หินนั่นมาจากที่ของฉัน ศิลานิลดำเกิดขึ้นจากความชั่วร้ายที่ครอบงำจิตใจมนุษย์ ในทุกช่วงที่มีคนต้องตกนรก หินจะงอกและเติบโตจากความชั่วที่ว่า”

“…..”

“เป็นสิ่งต้องห้าม หากหลุดหายไปจากที่ที่ข้าอยู่.. มันจะนำพาความชั่วร้ายมาให้กับผู้ที่ครอบครอง”

“..นี่คือเหตุผลที่ต้องหาหินนั่นให้เจองั้นเหรอ? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ลบความทรงจำฉันไม่ได้ละ?”

“…..” คิรัวร์นิ่งไม่ยอมตอบกัน ก่อนจะชี้ตรงไปยังโต๊ะที่เรานั่งกันเมื่อกี้ จนฉันมองตาม

“จะเอาไหมสามหมื่น”

“….”

“ถ้าไม่ จะได้เอาไปให้คนพิการหน้าร้าน”

“รู้จักคนพิการด้วยเหรอ!”

“……”

“อ่า.. เอาก็ได้” แต่เพราะสายตาของคิรัวร์ที่น่ากลัวอยู่แล้วมันน่ากลัวขึ้นไปกว่าเก่า ฉันเลยทำได้แค่เดินไปหยิบเงินที่โต๊ะแล้วสะพายกระเป๋าตัวเอง หยุดเดินเมื่อกลับมายืนในจุดเดิมก่อนจะยื่นเงินทั้งหมดคืนเจ้าของ ซึ่งคิรัวร์ไม่รับอยู่แล้ว

หมับ! ฟึ่บ!

“ฉันรู้ว่านายรวยม๊ากกกก แต่ได้โปรดเถอะ ช่วยอวดรวยวิธีอื่นละกัน :)” ก่อนจะตบไหล่ยมทูตตัวสูงเบาๆแล้วเป็นฝ่ายเดินนำออกจากร้านแทน

“อวดรวยวิธีอื่น…”

“นายรู้จักคนพิการ มีมือถือ มีเงินเป็นฟ่อนขนาดนี้ คงเข้าใจได้ไม่ยากนะว่าสิ่งที่ทำอยู่ ไอ้การยื่นเงินขนาดนี้ให้คนแปลกหน้าอย่างฉันโดยไม่เสียดายมันสักนิด เขาเรียกว่าอวดรวย”

“..ก็ฉันรวย?” พลางทำหน้าสงสัย อาจจะเพราะไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดแปลกไป แต่ก็เลือกเดินดูดชาเขียวตามหลังบีเบลไป อย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก

“เธอ.. มนุษย์ชอบความร่ำรวยไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงโง่เง่าไม่รับความรวยที่ฉันแบ่งให้?” ดูคำพูดแต่ละคำที่พูดเข้า ==*

“เหอะ~ คิรัวร์ มนุษย์ทุกคนไม่ได้เห็นแก่เงินเหมือนกันหมดนะ” บีเบลหยุดเดินแล้วหันกลับมาอธิบาย

“แล้วมนุษย์จำพวกแบบเธอ.. เห็นแก่อะไร?”

“ความถูกต้อง และคุณค่าของความเป็นคน”

“…..”

“หายากใช่ไหมละ? นายคงไม่เคยเจอ”

“..ใช่ “

“งั้นก็จำใส่หัวของนายให้ขึ้นใจเลยนะ ว่าฉัน คือคนที่ให้ค่ากับความเป็นคน และความถูกต้องเสมอ!”

“แม้จะถูกเอาเปรียบ?”

“ใช่ “

“สุดท้ายก็ไม่เห็นทำได้สักคน”

“…..” คิรัวร์เดินเข้าประชิดตัวฉัน สายตาคมดุสีแดงนั้นจ้องมองกันราวกับคนละคนเมื่อเทียบกับเมื่อกี้

“ไม่เห็นจะมีมนุษย์ตนใดที่คิดจะรักความถูกต้อง ความเป็นคนของคนอื่น มากกว่าของตัวเอง”

“…..”

“ดวงวิญญาณที่ฉันเก็บมาเป็นพันๆปี… ไม่เคยมีดวงจิตใด ฝักใฝ่ในสิ่งที่เธอกล่าวอ้าง”

“…งั้นไว้ฉันตายเมื่อไหร่ นายมาเก็บดวงวิญญาณฉันสิ …จะได้รู้ …ว่าที่ฉันพูด ก็เรื่องจริง” ความเข็มแข็งของบีเบลทำให้คิรัวร์ชะงักไปอีกรอบสำหรับวันนี้ เธอแตกต่าง.. แตกต่างเหลือเกิน ร่างสูงแค่นยิ้มเจ้าเล่ห์ จนความหล่อฉายออร่าจนบีเบลเริ่มอึ่กอักจนหน้าแดง ก่อนจะเดินเข้าประชิดตัวและเชยคางหญิงสาวในองศาที่เขาต้องการมอง

“ข้าชอบเจ้า :)”

“!!!!”

“และอยากจะหลับนอนจริงจังกับเจ้าสักครั้ง :)”

“…ไอ้บ้านี่” เสียงด่าพึมพำทิ้งท้าย ร่างเล็กส่ายหัวก่อนจะเป็นฝ่ายเดินหนี ทั้งที่ร่างสูงเดินตามประกบท้าย ไอ้ยมทูตบ้า! ทำมึนตลอดเลยนะ!

ขอใจให้ยมทูตตนนี้โหน่ยยย🤍🌙