37

“โอเคค่ะ คิลเลียน” หญิงสาวทำหน้ารับทราบ “ขอโทษทีนะคะ บางครั้งฉันอาจยังรู้สึกสับสนกับ...ตัวตนของแดน ฉันว่าฉันขอตัวก่อนดีกว่านะคะ ออกกำลังกายต่อเถอะค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ อ๊ะ! ซอนญ่า...ระวัง!”

คิลเลียนร้องตกใจทว่าก็ทันได้คว้าร่างบอบบางที่สะดุดขาตัวเองเอาไว้ไม่ให้เธอล้ม อลินทิราก็มีสีหน้าตื่นตระหนกเช่นกัน เธอไม่เคยใจลอยถึงขนาดก้าวพลาดจนเดินสะดุดขาตัวเอง ชายหนุ่มซึ่งประคองร่างนั้นไว้รีบถามอย่างห่วงใย

“ซอนญ่า เป็นยังไงบ้าง คุณสบายดีใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไรค่ะ คิลเลียน...ขอบคุณมาก...ขอบคุณ”

สายลับสาวกล่าวขณะยังไม่หายมึนงงกับตัวเอง แต่ไม่ทันที่คิลเลียนซึ่งรั้งร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขนจะว่าอะไรต่อก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า

“แดน! มาได้จังหวะเลย แฟนพี่หน้ามืดจะเป็นลม ผมว่าพี่รีบพาเธอกลับไปที่ห้องจะดีกว่า”

ชายหนุ่มรีบบอกพี่ชายแต่ลืมไปว่ายังประคองว่าที่พี่สะใภ้ไว้ในอ้อมแขนกระทั่งอลินทิราเป็นฝ่ายผละจากคิลเลียนเองก่อนจะได้ยินคำถามจากแดเนียล

“คุณไม่สบายหรือซอนญ่า?”

คำถามที่ออกจากปากเจ้าของใบหน้าคร้ามเข้มไม่ได้ทำให้คนถูกถามรู้สึกสบายใจ ตรงข้ามอลินทิรากลับรู้สึกเหมือนกับว่านั่นเป็นความจำเป็นมากกว่าความกังวลสำหรับแดเนียล

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันสบายดี แค่สะดุดขาตัวเองเกือบหกล้ม”

“ซอนญ่าอาจดื่มไวน์มากเกินไป หรืออาจเมาคลื่น พี่รีบพาเธอกลับห้องเถอะครับ”

คิลเลียนยังคงรบเร้าพี่ชายของเขาด้วยความเป็นห่วงทำให้แดเนียลต้องเข้าไปโอบไหล่หญิงสาวแนบแน่น

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะพาซอนญ่ากลับไปพักผ่อน ขอบใจมากนะคิลเลียนที่ช่วยดูแลเธอ”

“ครับพี่”

อลินทิรายิ้มให้คิลเลียนก่อนออกจากห้องนั้นพร้อมกับแดเนียลที่โอบไหล่เธอไว้แน่นจนเธอรู้สึกอึดอัด

“แดน...ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันสบายดี”

หญิงสาวท้วงเขาเบา ๆ ทว่าร่างสูงใหญ่กลับไม่ยอมพูดอะไรทั้งสีหน้าก็เปลี่ยนไปจนเธอเริ่มนึกหวั่น

“แดน...อ๊ะ!” สายลับสาวร้องด้วยความตระหนกเมื่อไปถึงห้องนอนอันกว้างขวางภายในเรือแต่กลับถูกคนตัวโตดันเธอจนชิดบานประตูเมื่อมันปิดลง

“แดน...นี่จะทำบ้าอะไรของคุณ ฉันเจ็บนะ!”

ร่างเล็กร้องลั่นเมื่อเจ้าของใบหน้าคร้ามคมทว่าเคร่งเครียดเบียดกายใหญ่โตเข้าหาและตรึงแขนเธอไว้แน่นยิ่งกว่าคีมเหล็ก

“อย่าทำเป็นไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ซอนญ่า! คุณกำลังวางแผนอะไรอยู่ บอกผม!”

“แผน...นี่คุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่คะแดน? ฉันไม่มีแผนอะไรทั้งนั้นตอนนี้”

“พวกสายลับอย่างคุณคงคิดเรื่องตื้น ๆ ไม่เป็นแน่ อย่างน้อยที่สุดคุณก็คงกำลังวางแผนจะดึงใครสักคนเข้ามาร่วมในเกมนี้”

“ใครสักคน” หญิงสาวนิ่วหน้า “คุณหมายถึงใครกันล่ะคะ ขอโทษทีที่ฉันคิดไม่ทันพวกดอ็คเตอร์อย่างคุณ”

“อย่ามายอกย้อนผมนะ ซอนญ่า!”

แดเนียลออกกำลังดันร่างเล็กจนแทบหายใจไม่ออก อลินทิราอยากจะร้องไห้เมื่อเห็นชายหนุ่มสำแดงโทสะอย่างไร้เหตุผล ปื้นคิ้วหนาบนหน้าหล่อเหลาเลิกขึ้นพร้อมรอยยิ้มเหยียด

“ถ้าคุณคิดได้ช้ากว่าผมก็คงโจรกรรมข้อมูลสำคัญนั่นไปไม่ได้ คุณคงกำลังรอเวลาเพื่อที่จะหาทางหลุดไปจากสถานภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้”

“สถานภาพหรือคะแดน? ถ้าคุณหมายถึงการเป็นผู้หญิงข้างกายลูกชายคนหัวปีของตระกูลไพรซ์ เราต่างก็เข้าใจข้อตกลงระหว่างกันดีอยู่แล้ว ที่สำคัญจะมีใครอยากทนเล่นละครในบทบาทที่ตัวเองไม่อยากแสดงอยู่ได้นาน ๆ “

“ผมว่าคุณเต็มใจเล่นบทบาทนี้ต่างหาก เป็นผู้หญิงแสนดีที่พยายามทำให้ผู้ชายเทคะแนนความสงสารให้ ผมคนหนึ่งล่ะที่สงสารคุณจับหัวใจเลยตอนนี้!”

อลินทิราตั้งใจจะตอบโต้คำประชดประชันนั้นแต่กลายกลับเป็นการเปิดโอกาสให้ลิ้นหนาของเขาฉกเข้ามาในโพรงปากเล็ก หญิงสาวไม่มีโอกาสได้บอกเขาถึงความรู้สึกของเธอที่เหมือนดิ่งลงเหวลึก คิลเลียนพูดถูกทุกอย่าง ไม่มีใครคาดเดาอารมณ์ผันผวนของแดเนียลโดยเฉพาะเธอซึ่งเพิ่งรู้จักผู้ชายคนนี้ได้ไม่นาน ทว่าราวกับมีบางอย่างตรึงหญิงสาวไว้ยามอยู่ชิดใกล้ หรือเธอได้ตกลงไปในหลุมพรางอันน่าเสน่หาของนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มอย่างแดเนียลเข้าแล้วจริง ๆ

“แดน!”

บทที่ 9

พิศวาสในสายลม

                สายลับสาวปัดป้องในจังหวะที่แดเนียลถอนริมฝีปากออก ร่างบางผลักอกกว้างออกห่างพลางขยี้ปากตัวเองเมื่อนึกถึงภาพที่เห็นบนดาดฟ้าเรือ

“ไม่ต้องมาแสดงความสงสารฉัน! คุณน่าจะกลับไปปลุกปลอบคนที่เขาต้องการอ้อมกอดของคุณมากกว่าที่จะเป็น ออโซลย่า...สายลับที่หาทางเอาคืนคุณอยู่ตลอดเวลา”

“แน่ใจหรือว่าคุณไม่ต้องการผม”

แดเนียลกระชากร่างแน่งน้อยกลับเข้าไปในอ้อมแขน สายลับมือหนึ่งแห่งไซออนเนตควรตอบโต้เขากลับด้วยวิชาการต่อสู้ไม่ท่าใดก็ท่าหนึ่ง แต่หญิงสาวกลับแสดงท่าทีตรงกันข้าม เธอตื่นตระหนกเหมือนวันแรกที่เผชิญหน้ากันในแคนยอนแลนด์ ชายหนุ่มก้มหน้าลงไปชิดจนลมหายใจร้อนราดรดบนหน้าผากมน