47

แดเนียลตามเธอมาไม่ทัน...หรือไม่เขาอาจไม่ได้ลงจากเรือลำนั้นด้วยซ้ำ อลินทิราหันไปรอบ ๆ ก็พบว่าเกาะเล็ก ๆ แห่งนี้มีหน้าผาแทงยอดขึ้นสู่ท้องฟ้าคล้ายฟยอร์ดน้ำแข็งในดินแดนแถบขั้วโลก หญิงสาวมองเห็นทางเดินเล็ก ๆ คดเคี้ยวไปตามทางลาดชันและเธอก็ไม่รอช้าที่จะวิ่งขึ้นไปตามทางบนเนินซึ่งทอดตัวสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ ภูมิประเทศแถบนี้คงเต็มไปด้วยผาหินสูงชันเหมือนเกาะซึ่งเธอเหยียบย่างอยู่นี้ก็ไม่ใช่สถานที่น่าอยู่อาศัย ยิ่งสูงขึ้นไปลมก็ยิ่งพัดจัดจนยอดไม้ใบหญ้าโบกสะบัดไปตามแรงลม

ร่างแน่งน้อยวิ่งขึ้นมาหยุดตรงจุดที่คิดว่าสูงที่สุดสำหรับเธอ ใต้ฝ่าเท้าเปล่าเปลือยสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของชั้นหิน เบื้องหน้าคือภาพอันตระการตาของทะเลลิกูเรีย อลินทิราเห็นเกาะแก่งที่อยู่ห่างออกไปรายรอบและเรือยอชต์ไพรซ์อยู่ไกลลิบ หญิงสาวเพ่งมองเรือที่เธอนั่งมากับแดเนียล มันลอยเท้งเต้งห่างออกไปทุกขณะและดูเหมือนปราศจากคนอยู่บนนั้น

“แดเนียล” จารชนสาวรำพึงกับตัวเองเบา ๆ และคิดในใจว่าเขาคงไม่กระโดดน้ำทะเลตามเธอมาที่นี่เป็นแน่ ร่างบอบบางในชุดเปียกชื้นหันกลับไปอีกด้านซึ่งเป็นร่องผาที่เบื้องล่างมีวังน้ำสีฟ้าครามอยู่ตรงกลาง ลมแรงพัดมาปะทะใบหน้างามขณะเปลือกตาคู่นั้นปิดลงและสูดกลิ่นไอแห่งธรรมชาติรอบตัว แม้ไม่ชอบที่สูงหากนี่ก็เป็นช่วงเวลาที่เธอได้สัมผัสกับคำว่า อิสรภาพ อย่างแท้จริง แต่แล้วความคิดที่กำลังล่องลอยต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงห้าวกังวานดังขึ้นเบื้องหลัง

“นอกจากการวิจัยหาอะตอมของธาตุชนิดใหม่แล้ว ก็ยังมีกีฬาอีกชนิดหนึ่งที่ผมชอบมากเป็นชีวิตจิตใจ นั่นคือการปีนผาแบบดีพ วอเตอร์โซโล”

ร่างแน่งน้อยหันขวับไปตามเสียงนั้นและแทบหยุดหายใจเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่สวมกางเกงขาสั้นตัวเดียวอยู่ในสภาพเปียกปอนไม่ต่างกันยืนตระหง่านอยู่บนเงื้อมผา

“แดน...นี่คุณ” อลินทิราอ้าปากค้างพูดอะไรแทบไม่ออกด้วยไม่อยากเชื่อกับภาพที่เห็น หญิงสาวมองข้ามชายหนุ่มกลับไปยังเรือลำนั้นและส่ายหน้าไปมาอย่างประหลาดใจ

“เป็นไปไม่ได้! ฉันแทบไม่เห็นว่าคุณลงจากเรือด้วยซ้ำ และถ้าคุณว่ายตามมาก็ไม่มีทางจะทันฉัน”

“ผมอาจจะตามหลังคุณ แต่เราก็มาถึงที่นี่พร้อมกันไม่ใช่หรือ ซอนญ่า”

เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอมม่วงย้อนกลับก่อนสืบเท้าเข้ามาใกล้หญิงสาวที่ก้าวถอยหลัง รอยยิ้มเหี้ยมกระตุกบนปากหนาได้รูป

“มันไม่สำคัญหรอกว่าทางที่คุณเดินขึ้นมามันจะไกลแค่ไหน แต่มันสำคัญที่ว่าหน้าผาที่ผมปีนขึ้นมามันสูงและชันแค่ไหนต่างหาก!”

“แดน!” อลินทิราร้องลั่นเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาถึงตัวและคว้าเอวบางดันอกอวบอิ่มเข้าไปปะทะอกกว้าง

“ออโซลย่า...นี่หรือเกมวัดใจ! ผมว่าคุณควรจะเอาไปท้าทายใครก็ได้ที่ไม่ใช่ผม!”

“แต่มันก็ยุติธรรมดีแล้วไม่ใช่หรือคะแดน...ที่ทำแบบนี้เพราะฉันก็มีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่หนีคุณไปเฉย ๆ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณคุณพบมันหรือยัง ไอ้อิสรภาพที่คุณอยากได้...หึ...แค่คุณเล่นเกมแบบเด็ก ๆ วิ่งเข้าเส้นชัยก่อนเพื่อนนั่นไม่ถือว่าคุณชนะหรอก และผมขอถามหน่อยว่าที่ดั้นด้นมาถึงบนนี้ คุณสูดมันเข้าไปพอหรือยัง ลมหายใจที่คุณเรียกมันว่าเสรีภาพ!”

“แค่วินาทีเดียวฉันก็ยังพอใจค่ะแดน!” หญิงสาวเถียงกลับขณะร่างทั้งร่างถูกกักไว้ในแขนแกร่ง ใบหน้าคร้ามเข้มนั้นดูเคียดขึ้ง แดเนียลคงโกรธจัดที่เธอท้าทายเขาอย่างบ้าบิ่น สายลับสาวไม่ยอมอ่อนข้อให้ด้วยการเชิดหน้าอย่างถือดี

“ในชีวิตการเป็นสายลับถึงแม้ฉันต้องอยู่ในที่มืดเหมือนไร้ตัวตนแต่นั่นคืออิสรภาพ...ไม่มีใครรู้จักฉัน ทุกคนรู้จักแต่ออโซลย่า สายลับมือหนึ่งแห่งไซออนเนตและฉันก็ทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด...แดเนียล!”

“ผมรู้ว่าสายลับอย่างคุณทำอะไรได้ทุกอย่าง ถ้าอย่างนั้นลองมาเล่นเกมวัดใจของผมหน่อยเป็นไร แต่ขอบอกไว้ก่อนว่ามันท้าทายมากกว่าการว่ายน้ำในทะเลนั่นเสียอีก”

ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาและพูดเสียงลอดไรฟันก่อนจะจับร่างบางหันไปทางร่องผาอีกด้านซึ่งมองลงไปมีแอ่งน้ำขนาดใหญ่อยู่เบื้องล่าง อลินทิราสั่นขึ้นมาทันใดแม้ไหล่บางทั้งสองจะถูกตรึงไว้ด้วยมือแกร่งราวเหล็กกล้า

“ซอนญ่า...ถ้าคุณชอบเรื่อง ท้าทายคุณก็ต้องรู้จักกีฬาของพวกบ้าระห่ำอย่างการปีนผาแบบดีพ วอเตอร์โซโล นักปีนผาจะปีนขึ้นไปถึงจุดที่สูงที่สุด...”