ตอนที่ 6 จำไม่ได้จริงๆเหรอ?

"จำฉันได้ไหม?" เขาถามขึ้น รอยยิ้มกว้างขึ้นอีกนิดเมื่อเห็นฉันทำหน้าตึงเครียด  

ฉันจ้องเขาอย่างพิจารณา...เมื่อกี้อรพูดถึงใครนะ...ลูกชายของลุงชม...  

"อาทิตย์เหรอ?"   

เขาหัวเราะเบาๆ "ใช่ พ่อกับน้าแพรวบอกว่าวีความจำเสื่อม ฉันตกใจแทบแย่ แต่ดีใจนะที่วียังจำฉันได้อยู่”  

อันที่จริง ฉันไม่รู้จักนายด้วยซ้ำ ขอโทษที   

อาทิตย์ยิ้มให้ฉันอย่างเปิดเผยเหมือนเราสนิทกัน เขาเดินเข้ามาหมายจะจับมือฉัน แต่ฉันกลับถอยหนีตามสัญชาตญาณ ทำให้อาทิตย์ชะงักและถอยไป

“ขะ…ขอโทษที พอดีฉันไม่ยังไม่ค่อยชิน”

“ไม่เป็นไรหรอกฉันเข้าใจ แล้วนี่จะไปไหนเหรอ?" เขาถาม พลางก้มมองถุงผ้าในมือฉัน  

"ตลาด" ฉันตอบสั้น ๆ  

"ให้ไปส่งไหม?"  

"ฉันเดินไปเองได้"  

“แค่อยากไปด้วยเฉย ๆ น่ะ"  

...อะไรของเขา?  

ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกแปลก ๆ กับท่าทางของเขา... 

แต่เอาเถอะ ถ้าเขาอยากไปด้วยก็เชิญ ฉันก็ไม่ได้เสียอะไรอยู่แล้ว  

"ตามใจ" ฉันตอบ ก่อนจะเดินนำออกไป ทิ้งให้อาทิตย์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินตามฉันมา  

วันนี้ฉันแค่จะไปซื้อปลาทูให้ป้าแป้น แต่ดูเหมือนจะได้ของแถมที่ไม่คาดคิดมาด้วยแล้วล่ะ...  

  

ช่วงบ่ายวันนี้คนเดินตลาดสดมีไม่มากนัก คงเป็นเพราะเป็นวันธรรมดาหรือเปล่านะ หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ ฉันต้องมาซื้อของที่นี่บ่อยเพราะคำสั่งของป้า และอยู่ไม่ไกลจากบ้าน นั่นทำให้เหล่าพ่อค้าแม่ขายคุ้นหน้าคุ้นตาฉันไปแล้ว ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะป้าแป้นที่เป็นคนอัธยาศัยดี คุยเก่งจนสนิทกับคนและกลายเป็นผู้กว้างขวางของตลาด เป็นผลพลอยได้ทำให้ฉันแค่บอกว่าเป็นหลานของป้าแป้น พ่อค้าแม่ค้าก็จะลดแแหลกแจกแถมให้ทุกครั้งไป 

แต่วันนี้ดูจะแตกต่างออกไป ฉันเหลือบมองคนข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ อาทิตย์ เดินไปตามทางด้วยท่าทีสบาย ๆ แม้จะโดนแม่ค้าหลายคนหันมามองเป็นระยะ บางคนยิ้ม บางคนกระซิบกระซาบกันเอง ซึ่งฉันเดาได้ไม่ยากว่าพวกเขากำลังนินทาเรื่องอะไร 

"หลานเจ๊แป้นมากับหนุ่มด้วยแหละ" 

"หรือว่าจะเป็นแฟนมัน? หล่อใช้ได้" 

"ดูเข้ากันดีนะเนี่ย" 

ให้ตายเถอะ… 

ฉันพยายามทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรให้คนพวกนั้นจับผิดได้ แต่ในใจนี่อยากถอนหายใจสักสิบรอบ 

“วันนี้มีคนมาช่วยถือของด้วย แฟนเหรอ? หล่อดีนะเจ้าวี” แม่ค้าขายผักยิ้มกรุ้มกริ่มพลางกระซิบกระซาบ ฉันส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะยื่นเงินสด  

“ไม่ใช่ค่ะ เพื่อนค่ะ” น่าจะเป็นรายที่ 5 แล้วมั้งที่ถามฉัน คนข้าง ๆ ก็ไม่ตอบปฏิเสธ จนฉันต้องแอบกรอกตาเพราะเบื่อที่จะตอบคำถามเดิมแล้ว 

“วีรู้จักคนเยอะนะ” อาทิตย์พูดขึ้นระหว่างที่เรากำลังเดินไปป้ายรถเมล์ 

“อืม ฉันมาซื้อของให้ป้าแป้นบ่อย คนรู้จักแกอยู่แล้ว เลยพลอยเอ็นดูฉันไปด้วย”

ฉันยิ้ม พลางนึกไปถึงสมัยที่ยังเป็นอลิสา การมาซื้อของที่ตลาดเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับฉันเลย เพราะอย่างที่บอก ตารางชีวิตของฉันมีแค่ ฝึก-ปฏิบัติภารกิจ-ฝึก วนไปแบบนั้น สกิลการเข้าสังคมของฉันจึงค่อนข้าง ต่ำ มาก เพราะไม่ค่อยได้พูดคุยแบบคนปกติเท่าไหร่ หนึ่งเดือนกว่าๆที่เป็นวราลีนั้นพัฒนาสกิลการพูดคุยกับฉันได้มาก ไม่นับตอนคุยกับพลอยไพลินนะ รายนั้นไม่กล้าทำร้ายฉันแล้วก็จริง แต่ยังค่อนแคะ ค่อนขอดกันทุกครั้งที่เจอหน้ากัน แต่ก็ช่างมันเถอะ เธอไม่ได้รับมือยากขนาดนั้น ส่วนอาทิตย์...จากที่เห็นเขาก็ดูเป็นคนดี อาจจะเป็นเพื่อนที่จริงใจกับวราลีคนหนึ่ง

"นายไม่อึดอัดเหรอ?" ฉันถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ 

"ทำไมต้องอึดอัด?" อาทิตย์เอียงคอถามกลับ 

"ก็...คนที่ตลาดเขาพูดถึงนาย" 

"อ้อ เรื่องนั้น?" เขายักไหล่ "ก็ไม่ได้เป็นปัญหานะ" 

ฉันหรี่ตา "หมายความว่าไง?" 

“ก็ไม่ยังไง…อีกอย่าง...จริง ๆ แล้วเราสองคนสนิทกันมากเลยนะ เราคุยกันบ่อย ๆ ตอนว่าง ๆ ก็ไปเที่ยวกัน สมัยนี้เรียกอะไรแล้วนะ?...อ้อ คนคุยไง” 

อาทิตย์หยุดเดินและหันมามองฉัน ไม่รู้ว่าสายตานั้นหมายถึงอะไร

“วีจำเรื่องของเราไม่ได้เลยจริงๆเหรอ?” เสียงเขาเริ่มตัดพ้อ ฉันได้แต่นิ่งเงียบ จะให้บอกไปว่าจริงๆแล้วฉันไม่ใช่วราลีคงจะฟังดูเหมือนคนบ้า เมื่อเขารู้ว่าคงไม่ได้คำตอบอะไรจากฉัน เขาก็ถอนหายใจ

“ไม่เป็นไร เราค่อยๆเป็นค่อยๆไปก็ได้เนอะ ฉันไม่เร่งอะไรวีอยู่แล้ว แต่ว่าอยากให้วีรู้ไว้นะ...” 

สายตาของเขาอ่อนลง  

“ว่าฉันยังชอบวีเหมือนเดิม...” 

เวรกรรม...ยุ่งแล้วสิ 

ฉันกระพริบตาปริบ ๆ ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป ฉันชอบเขาไหม? แน่นอนว่าไม่ ฉันเพิ่งเจอเขาเอง ถ้าถามว่าฉันรู้สึกยังไงตอนนี้ คงเป็น อึดอัด  

“อาทิตย์...ฉัน...” 

ยังไม่ทันพูดจบประโยค เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นข้างหน้า 

“ขโมย! ใครก็ได้ช่วยด้วย! มันกระชากกระเป๋าไป!” 

คุณยายคนหนึ่งหน้าร้านทองยืนหน้าตื่น น้ำตาคลอเบ้า ขณะที่ชายร่างสูงสวมเสื้อฮู้ดสีดำวิ่งพรวดพราดออกมา พร้อมกระเป๋าหนังใบเล็กในมือ 

คนในตลาดแตกฮือ บางคนหลบ บางคนตะโกนให้จับโจร บางคนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิป 

ฉันโยนถุงปลาทูให้คนข้าง ๆ “อาทิตย์ ถือไว้!” 

“ห๊ะ!? เดี๋ยว! วี!?”” 

ไม่ทันเขาจะพูดจบ ฉันก็ออกตัววิ่งเต็มฝีเท้า 

ร่างกายนี้อาจจะไม่ได้แข็งแกร่งเท่าตอนเป็นอลิสา แต่การฝึกตลอดเดือนที่ผ่านมาไม่เสียเปล่า ฉันเร่งฝีเท้า เบี่ยงตัวหลบผู้คนที่ยืนมุงได้อย่างแม่นยำ สายตาล็อกเป้าหมายไว้ไม่พลาด 

เมื่อเห็นช่องว่างพอดี ฉันพุ่งตัวไปด้านข้าง ดึงจังหวะและใช้เข่าด้านนอกตัดเข้าด้านขาเขา 

ผลั่ก! 

คนร้ายล้มกลิ้ง กระเป๋าหลุดมือกระเด็นไปบนฟุตบาธ 

“โอ๊ย! มึง! อีบ้า!” 

“วิ่งราวของคนแก่นี่ดีมากเลยสินะ?” ก่อนที่ฉันจะกระโดดเอาเข่ากระทุ้งลงไปที่หลังของมันเต็มแรง ทำให้มันร้องครางลั่นด้วยความเจ็บปวด 

“วี!” เสียงอาทิตย์ดังมาจากข้างหลัง เขาวิ่งมาในจังหวะที่ฉันลุกขึ้นพอดี ก่อนที่เขาจะย่อตัวกดหัวคนร้ายไว้กับพื้นอย่างเฉียบพลัน ใช้ท่อนแขนล็อกแขนข้างหนึ่งของมันบิดไปด้านหลัง  

“โอ๊ยยยย!” 

คุณยายวิ่งเข้ามาหอบ ๆ พร้อมเสียงปรบมือประปรายจากคนแถวนั้น 

“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะ ถ้าไม่ได้พวกหนูช่วยไว้ ยายคงแย่” เธอพูดพลางยื่นมือมารับกระเป๋าคืนไป ก่อนจะกุมมือฉันไว้ 

“ไม่เป็นไรค่ะ ดีที่คุณยายไม่ได้รับอันตราย” ฉันยิ้มให้เธอ ไม่นานตำรวจก็มาถึงและจับตัวคนร้ายไว้ อาทิตย์เองก็เดินตามไปเพื่อให้ข้อมูลเพิ่มเติม 

คุณยายกุมมือฉันแน่น ดูค่อนข้างเสียขวัญ ฉันกระชับมือเธอตอบ ก่อนจะมีเสียงผู้ชายสองสามคนดังขึ้นจากฝูงชน ไม่นานพวกเขาก็แหวกไทยมุงออกมา เป็นชายในชุดสูทสีดำ หน้าตาตื่นราวกับเพิ่งทำความผิดใหญ่หลวง 

“คุณท่าน! คุณท่านไม่เป็นอะไรนะครับ!?” ฉันหันไปมองคุณยายสลับกับชายชุดสูท เพิ่งสังเกตเห็นว่าแม้เธออยู่ในชุดลำลอง แต่การออกแบบและตัดเย็บดูปราณีตและหรูหรา อีกอย่าง…ดูจากที่มีคนติดตามถึงสองคน คุณยายคนนี้อาจไม่ธรรมดาเลย 

“ไม่เป็นไร ดีที่สาวน้อยคนนี้ช่วยฉันเอาไว้ เฮ้อ...แค่อยากมาซื้อของด้วยตัวเอง ดันเกิดเรื่องแบบนี้เสียได้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ทว่าดูมีอำนาจ ชายในชุดสูทสองคนหน้าซีดเหงื่อตกกว่าเดิม 

“ผมขอโทษครับ ผมจะไม่ได้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก” ก่อนทั้งสองจะก้มหัวแทบติดพื้น คุณยายส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้กับฉัน 

“ขอบคุณอีกครั้งนะจ๊ะหนู นี่นะ...ถ้าหนูมีอะไรก็ติดต่อหาฉันได้เลย...” เธอค้นหาบางอย่างในกระเป๋าถือของเธอ “เอ๊ะ...สงสัยจะลืมเอามา แย่จริง” 

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณยายปลอดภัยก็ดีแล้ว” ฉันพูดไปตามจริง ฉันไม่ใช่พวกช่วยคนหวังผลซะหน่อย  

“ไม่ได้ ๆ” เธอยังคงควานหาบางอย่างในกระเป๋าอยู่ จนสุดท้ายเธอก็ยอมแพ้

“หนูชื่ออะไรจ๊ะ? ชื่อจริง นามสกุลน่ะ” 

ฉันเห็นว่าไม่ได้เสียหายอะไรจึงตอบออกไป 

“วราลีค่ะ วราลี พานิชย์วงศ์” ฉันแอบเห็นคุณยายชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มกว้างและพยักหน้า ฉัน...ไม่แน่ใจในความหมายของรอยยิ้มนั้นเท่าไหร่  

“ฮ่า ๆ โลกกลมเสียจริง...วราลีเหรอ...ยายจำชื่อหนูไว้แล้ว เดี๋ยวเราได้เจอกันอีกแน่ ระหว่างนี้ก็รักษาเนื้อรักษาตัวนะลูกนะ” เธอบีบมือฉันอีกครั้งก่อนจะจากไปพร้อมกับบอดี้การ์ดทั้งสอง ทิ้งให้ฉันงุนงงอยู่กับประโยคสุดท้ายของเธอ