บทที่ 12

กู้จิ่นอยู่ใกล้ที่สุด เห็นหนังศีรษะขาวนั้นชัดเจน แทบสำลักน้ำชา ไอเบาๆ แล้ววางถ้วยชาลง

ไม่นานคนอื่นๆ ก็สังเกตเห็นว่าศีรษะของเจียงเม่ยเอ๋อร์ล้านเป็นหย่อม ทุกคนเริ่มกระซิบกระซาบกัน

ท่านอ๋องและฮูหยินสูดลมหายใจเฮือก ท่านอ๋องทั้งอายทั้งโกรธ ถามฮูหยินเสียงเบา: “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ฮูหยินตกใจจนทำอะไรไม่ถูก “ข้าก็ไม่รู้ ก่อนออกเรือนยังปกติดีอยู่เลย”

เจียงซุ่ยฮวนที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าปิดปาก กลัวจะหัวเราะออกมา

ตอนนั้น เด็กคนหนึ่งลุกขึ้นชี้เจียงเม่ยเอ๋อร์พลางตะโกน: “แม่ดูสิ เจ้าสาวหัวล้าน!”

ฮูหยินข้างๆ รีบปิดปากเด็ก พูดอย่างเขินอาย: “เด็กพูดไม่รู้เรื่อง เด็กพูดไม่รู้เรื่อง”

ได้ยินเสียงนั้น เจียงเม่ยเอ๋อร์ที่ก้มอยู่กับพื้นจึงรู้ว่าผ้าคลุมหน้าหล่น มือหนึ่งปิดท้ายทอย อีกมือรีบหาผ้าคลุมหน้าสีแดงที่หล่น แต่ก็ยังถูกฉู่เจวี๋ยเห็น

ฉู่เจวี๋ยตกตะลึง “เม่ยเอ๋อร์ ศีรษะเจ้าเป็นอะไร?”

เจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่เคยอับอายขนาดนี้มาก่อน ตกใจจนสติหลุด เอามือทั้งสองปิดศีรษะร้องไห้: “ข้าไม่รู้ ก่อนออกจากบ้านยังดีอยู่ แต่แล้วหนังศีรษะก็คัน พอข้าแตะก็มีผมร่วงเป็นกระจุก”

“จะเป็นโรคอะไรหรือไม่?”

มีคนในแขกเอ่ยขึ้นมา ทำให้บรรยากาศวุ่นวายขึ้นทันที แขกที่อยู่ใกล้เจียงเม่ยเอ๋อร์ตกใจรีบถอยห่าง แม้แต่ฉู่เจวี๋ยก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัว

“ทำไมไม่บอกแต่แรก?” น้ำเสียงของฉู่เจวี๋ยมีแววตำหนิ

เจียงเม่ยเอ๋อร์ร้องไห้น้ำตานองหน้า “องค์ชาย วันนี้เป็นวันมงคลของเรา หม่อมฉันไม่อยากให้เรื่องเช่นนี้มากระทบจิตใจองค์ชาย”

ฉู่เจวี๋ยใจอ่อนลง พูดอย่างจนใจ: “ช่างเถอะ ให้หมอมาตรวจดูก่อน”

เจียงเม่ยเอ๋อร์กลุ้มใจยิ่งนัก นางอับอายต่อหน้าผู้คนมากมาย อยากจะหนีไปจากที่นี่ทันที แต่ยังไม่ได้คำนับฟ้าดินเสร็จ จะจากไปได้อย่างไร?

“ไม่ได้!” ฮูหยินลุกขึ้นห้าม “ยังไม่เสร็จพิธี จะจากไปได้อย่างไร? ผิดธรรมเนียม”

เจียงเม่ยเอ๋อร์เหมือนเจอที่พึ่ง เงยหน้ามองฮูหยิน แต่เมื่อเห็นเจียงซุ่ยฮวนข้างกายฮูหยิน จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ ชี้เจียงซุ่ยฮวนพลางตะโกนเสียงแหลม: “เป็นนาง! เป็นนางที่ทำให้ข้าเป็นแบบนี้!”

การแต่งกายของเจียงซุ่ยฮวนวันนี้ดึงดูดสายตาอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาทุกคู่ก็หันไปมองนาง หลายคนมองด้วยความตะลึงในความงาม

“ข้าเข้าใจว่าน้องร้อนใจ แต่จะกล่าวหาคนส่งเดชเช่นนี้ไม่ได้ ข้าอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ตลอด เจ้าผมร่วงจะเกี่ยวอะไรกับข้า?” เจียงซุ่ยฮวนกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา

“อ๋า! เจ้าหุบปาก!” เจียงเม่ยเอ๋อร์ตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง “เจ้าเป็นคนแต่งผมให้ข้า หลังจากเจ้าแต่งผมเสร็จ ผมข้าก็เป็นแบบนี้! ถ้าไม่ใช่เจ้าจะเป็นใครอีก?”

เจียงซุ่ยฮวนกางมือ: “เคราะห์ร้ายจริงๆ ตอนข้าแต่งผมให้เจ้ามีคนอยู่รอบข้างมากมาย แม้แต่ท่านแม่ก็อยู่ข้างๆ หากข้าทำอะไรพิรุธ พวกเขาต้องเห็นแน่ หากเจ้าไม่เชื่อก็เรียกทุกคนมาถามดู”

เจียงเม่ยเอ๋อร์ยิ่งอารมณ์พลุ่งพล่าน “เช่นนั้นก็ต้องเป็นหวีที่เจ้าใช้มีปัญหา!”

“แม้หวีจะเป็นของที่ข้าใช้ แต่เป็นหวีที่เจ้านำมาเอง ดูเหมือนเจ้าต้องตรวจสอบคนรอบข้างเจ้าแล้ว” เจียงซุ่ยฮวนดูใจเย็นมาก พูดจามีเหตุผล เมื่อเทียบกันแล้วเจียงเม่ยเอ๋อร์ดูเหมือนคนบ้า

“อาจจะเป็นเจ้าใส่ยาในหวีก็ได้ ยังไงก็ต้องเป็นเจ้าแน่ๆ!” เจียงเม่ยเอ๋อร์กุมแขนฉู่เจวี๋ยแน่น “องค์ชาย รีบสั่งคนค้นตัวนางเร็ว! ยาพิษต้องยังอยู่กับตัวนางแน่!”

เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะเยาะในใจ คิดว่านางโง่หรือ? ยาที่ใช้แล้วก็เก็บกลับไปแล้ว จะพกติดตัวไว้ทำไม

ฉู่เจวี๋ยขมวดคิ้วแน่น กำลังจะสั่งให้คนค้นตัวเจียงซุ่ยฮวน กู้จิ่นที่นิ่งเงียบมาตลอดก็พลันเอ่ยขึ้น น้ำเสียงเย็นยะเยือกดุจสระน้ำลึก

“ละครตลกนี้พวกเจ้าจะแสดงไปถึงเมื่อไหร่?”

ห้องพิธีพลันเงียบกริบ กู้จิ่นเหลือบตามองฉู่เจวี๋ย “ข้าอุตส่าห์มาร่วมงานมงคล เจ้าต้อนรับข้าเช่นนี้หรือ?”

ฉู่เจวี๋ยไม่กล้าส่งเสียง แม้เขาจะอายุน้อยกว่ากู้จิ่นแค่สามปี แต่ตั้งแต่เด็กก็มีความหวาดกลัวกู้จิ่นอย่างบอกไม่ถูก

กู้จิ่นมองเจียงเม่ยเอ๋อร์ สายตาคมกริบ “เจ้าในฐานะว่าที่ชายาขององค์ชายหนานหมิง ไร้หลักฐานก็กล่าวหาผู้อื่น ตามความเห็นข้า เจ้าคุณธรรมไม่สมตำแหน่ง”

เจียงเม่ยเอ๋อร์ตกใจจนไม่กล้าหายใจ ในใจเสียใจยิ่ง เมื่อครู่อารมณ์พลุ่งพล่านเกินไป ถึงกับลืมไปว่ากู้จิ่นอยู่ที่นี่ด้วย

เจียงซุ่ยฮวนที่นั่งอยู่ในกลุ่มแขกรู้สึกประหลาดใจ กู้จิ่นกำลังช่วยนางพูดอยู่หรือ?

“พอดีวันนี้ข้าว่าง จะช่วยพวกเจ้าสืบดู” กู้จิ่นสั่งองครักษ์ด้านหลัง “ไปเชิญหมอหลวงสองคนมาจากวัง ให้มาตรวจดูว่าที่ชายาองค์ชายหนานหมิง”

เห็นเรื่องมาถึงจุดนี้ แขกเหรื่อก็ไม่กล้าจากไป ได้แต่รอดูเหตุการณ์

ฉู่เจวี๋ยรู้สึกอับอายที่สุด นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ไปปลอบเจียงเม่ยเอ๋อร์ที่กำลังสั่นเทา เจียงเม่ยเอ๋อร์รู้ว่าตนผิด เงียบๆ เก็บผ้าคลุมหน้าสีแดงจากพื้น เดินไปยืนหลังฉากกั้น

ไม่นานหมอหลวงสองคนก็มาถึง เข้าไปตรวจอาการเจียงเม่ยเอ๋อร์หลังฉากกั้น

กู้จิ่นนั่งบนเก้าอี้ประธาน นิ้วเรียวยาวเคาะที่ที่วางแขนเบาๆ “เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอทั้งสอง ว่าที่ชายาองค์ชายหนานหมิงถูกวางยาพิษ หรือว่าเป็นโรคกันแน่?”

หมอหลวงสองคนสบตากัน คนหนึ่งเอ่ย: “ทูลองค์ชายเป่ยโม่ ว่าที่ชายาองค์ชายหนานหมิงไม่มีร่องรอยถูกวางยาพิษแต่อย่างใด”

อีกคนพูดต่อ: “แต่จากชีพจรพบว่า ว่าที่ชายาองค์ชายหนานหมิงตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว คงเป็นเพราะการตั้งครรภ์ทำให้เลือดลมพร่อง จึงทำให้ผมร่วง”

เจียงซุ่ยฮวนแปลกใจในใจ เจียงเม่ยเอ๋อร์ก็ตั้งครรภ์ด้วย และเหมือนกับนางคือตั้งครรภ์ได้สามเดือน

“เม่ยเอ๋อร์ตั้งครรภ์จริงๆ หรือ และครรภ์ได้สามเดือนแล้ว?” ฉู่เจวี๋ยดีใจมาก ความไม่พอใจต่อเจียงเม่ยเอ๋อร์หายไปหมดสิ้น ลุกขึ้นคว้าแขนหมอหลวงถาม

“ถูกต้อง” หมอหลวงพยักหน้า

คำตอบนี้เกินความคาดหมายของเจียงเม่ยเอ๋อร์ นางดีใจจนร้องว่า: “ดีจังเลยองค์ชาย พวกเรามีลูกแล้ว!”

“มาเร็ว พาว่าที่ชายาเข้าห้องพัก” ฉู่เจวี๋ยตะโกนเรียก

กู้จิ่นเอ่ยเสียงเย็น: “รอก่อน เมื่อความจริงปรากฏแล้ว ว่าที่ชายาไม่ควรขอโทษผู้ที่ถูกใส่ร้ายหรือ?”

สีหน้าเจียงเม่ยเอ๋อร์แข็งค้าง การต้องขอโทษเจียงซุ่ยฮวนต่อหน้าผู้คนมากมาย ทำให้นางรู้สึกแย่ยิ่งกว่าตาย

แต่เมื่อครู่นางก็ใส่ร้ายเจียงซุ่ยฮวนจริง หากไม่ขอโทษ ในอนาคตอาจถูกนำมาพูดถึงได้

นางเดินไปหน้าเจียงซุ่ยฮวนอย่างไม่เต็มใจ น้ำตาไหลพราก “พี่สาว เมื่อครู่หม่อมฉันอารมณ์พลุ่งพล่านเกินไป พี่ใจดีเช่นนี้ คงไม่ถือสาหม่อมฉันใช่ไหมเจ้าคะ?”

“แน่นอน” เจียงซุ่ยฮวนยกมุมปาก “แต่นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่น้องใส่ร้ายข้า หวังว่าต่อไปน้องจะใช้สมองคิดสักหน่อย ต้องคิดให้รอบคอบก่อนทำอะไรนะ!”

“...ข้ารู้แล้ว” เจียงเม่ยเอ๋อร์กำมือแน่น

เมื่อรู้ว่าเจียงเม่ยเอ๋อร์ตั้งครรภ์ ฮูหยินก็ดีใจมาก ลุกขึ้นพูด: “พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ความเข้าใจผิดคลี่คลายก็ดีแล้ว เม่ยเอ๋อร์รีบกลับห้องเถอะ หมอหลวงบอกว่าเจ้าเลือดลมพร่อง ต้องพักผ่อนให้ดี เดี๋ยวข้ากลับไปจะให้คนส่งโสมพันปีจากจวนอ๋องมาให้”

“ในจวนอ๋องยังมีโสมพันปีอีกหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนมองฮูหยิน “ท่านแม่ ทำไมตอนข้าบาดเจ็บสาหัส ท่านถึงไม่เอาออกมาใช้เล่า?”