บทที่ 13

ฮูหยินพูดติดอ่าง “ตอนนั้นแผลบนตัวเจ้าเย็บปิดดีแล้ว ดูไม่มีอะไรน่าห่วง ข้าจึงไม่ได้นำออกมา”

ท่านโหวไม่ได้ลำเอียงเหมือนฮูหยิน แต่ไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าผู้คน จึงตำหนิ “ซุ่ยหวาน เจ้าเป็นพี่สาว จะแย่งกับน้องไปไย? แค่โสมอายุพันปีเองนะ รอพี่ชายเจ้ากลับจากชายแดนมา ให้เขานำมาอีกรากก็ได้”

พี่ชาย? เจียงซุ่ยฮวนนึกขึ้นได้ทันที ฮูหยินมีบุตรชายอีกคนชื่อเจียงอวี่

เจียงอวี่สนิทกับเจียงเม่ยเอ๋อร์มาตั้งแต่เด็ก หลังร่างเดิมกลับจวนโหว เจียงอวี่คงคิดว่าร่างเดิมแย่งชิงตำแหน่งของเจียงเม่ยเอ๋อร์ จึงเย็นชากับร่างเดิม ทำให้ทั้งสองไม่สนิทกัน

เมื่อสองปีก่อน วันที่ร่างเดิมแต่งงาน เจียงอวี่นำทัพไปรักษาการณ์ที่ชายแดน ก่อนไปแม้แต่คำอวยพรก็ไม่พูด

ทั้งครอบครัวไม่มีใครเข้าข้างนางเลย เจียงซุ่ยฮวนจู่ๆ ก็รู้สึกปวดศีรษะ

เจียงเม่ยเอ๋อร์เห็นพ่อแม่เข้าข้างตน ดวงตาวาบด้วยความภูมิใจ จับมือเจียงซุ่ยฮวนทำท่าใจกว้าง “พี่สาวอย่าโกรธเลย พ่อแม่มิได้ลำเอียง เพียงแต่เป็นห่วงสุขภาพข้า หากพี่สาวต้องการ ข้าจะแบ่งโสมให้ครึ่งหนึ่งก็ได้”

นางคิดว่าเจียงซุ่ยฮวนจะโกรธปฏิเสธ และสะบัดมือออก จะได้มีเหตุผลแสร้งน่าสงสาร และเจียงซุ่ยฮวนจะได้ชื่อว่าขี้อิจฉา

แต่เจียงซุ่ยฮวนไม่เพียงไม่ปฏิเสธ ยังจับมือนางกลับ “เช่นนั้นพี่ก็จะไม่เกรงใจรับไว้”

“หา?” เจียงเม่ยเอ๋อร์ตะลึง ความเสียใจทะลักท่วมใจทันที

เจียงซุ่ยฮวนยิ้มอย่างมีความสุข ได้โสมอายุพันปีครึ่งรากมาฟรีๆ วันนี้ช่างคุ้มค่าจริงๆ

เมื่อเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่ได้ป่วย แขกก็เข้ามาล้อมวง ต่างเริ่มแสดงความยินดี

“วันนี้ช่างเป็นวันมงคลซ้อนมงคล สองเท่าทวีคูณ ขอแสดงความยินดีกับองค์ชาย อวยพรองค์ชาย!”

“ท่านโหวก็มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ มีธิดาที่รู้ความและว่าง่ายเช่นนี้ ทำเอาพวกเราอิจฉายิ่งนัก”

...

เจียงซุ่ยฮวนขี้เกียจดูคนพวกนี้ประจบสอพลอ จึงถอยออกจากฝูงชน ตั้งใจจะไปขอบคุณกู้จิ่น แต่พบว่ากู้จิ่นจากไปตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้

หลังเริ่มงานเลี้ยง เจียงซุ่ยฮวนมองอาหารมันๆ ตรงหน้า ไม่มีอารมณ์จะกิน จึงหาข้ออ้างออกจากโต๊ะ เดินเตร็ดเตร่รอบจวนหนานหมิงหวางเพื่อสูดอากาศ

เดินไปสักพัก มาถึงหน้าห้องฟืน เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ ก็เห็นเงาร่างของกู้จิ่น

นางอึ้งไป ถาม “เหตุใดองค์ชายจึงอยู่ที่นี่?”

กู้จิ่นพูดหน้าตาเฉย “ข้าหลงทาง”

“...”

คำตอบแบบขอไปที เจียงซุ่ยฮวนกระตุกมุมปาก “หากองค์ชายไม่รังเกียจ ข้าพาท่านกลับได้”

“เจ้าคุ้นเคยที่นี่มาก?” กู้จิ่นทอดสายตามองนาง

“อย่างไรก็อยู่มาสองปี จำเส้นทางคร่าวๆ ได้”

กู้จิ่นเงียบไปครู่ “เช่นนั้นก็รบกวนคุณหนูเจียงนำทางให้ข้า”

“ได้เจ้าค่ะ” เจียงซุ่ยฮวนพากู้จิ่นเดินไปที่งานเลี้ยง ซ้อมคำขอบคุณในใจหนึ่งรอบ แล้วพูดออกมา “เมื่อครู่ขอบคุณองค์ชายที่ช่วย...”

เจียงซุ่ยฮวนยังพูดไม่ทันจบ ชูเจวี๋ยก็โผล่มาจากที่ใดไม่รู้ รีบเดินมาหน้าทั้งสอง

เห็นเจียงซุ่ยฮวนเขาขมวดคิ้ว “เจ้ามาอยู่กับอาของข้าทำไม?”

“ข้าอยากอยู่กับใครก็อยู่กับคนนั้น เจ้าจะมายุ่งอะไร?” เจียงซุ่ยฮวนยิ้มตาหยี “อาของเจ้าหน้าตาดี ข้าอยู่กับเขาแล้วอารมณ์ดี เจ้าจะทำอะไรข้าได้?”

ชูเจวี๋ยโกรธจนหน้าเขียว หากเป็นแต่ก่อน เจียงซุ่ยฮวนกล้าพูดกับเขาเช่นนี้ เขาคงตบไปแล้ว น่าเสียดายที่ทั้งสองหย่าขาดกันแล้ว เขาไม่อาจลงมือเหมือนแต่ก่อน

เขายิ่งคิดยิ่งโกรธ เพิ่งหย่ากันไม่นาน เจียงซุ่ยฮวนกลับมาเดินหัวเราะพูดคุยกับอาของตน ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกเหมือนถูกนอกใจ

“เจ้ามีธุระอะไร?” กู้จิ่นพูดเสียงเย็น

ชูเจวี๋ยระงับอารมณ์ ก้มหน้าพูดอย่างนอบน้อม “อา ฝ่าบาทส่งคนมาเชิญท่านกลับวัง”

เจียงซุ่ยฮวนมีไหวพริบ ถอยหลังหนึ่งก้าว “ข้าไปก่อน ท่านคุยกันเถิด”

พูดจบ เจียงซุ่ยฮวนก็รีบจากไป ไม่แม้แต่จะมองชูเจวี๋ยสักแวบ ราวกับมองแล้วจะอาเจียนอาหารเมื่อวานออกมา

ชูเจวี๋ยโกรธขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่กล้าแสดงออกต่อหน้ากู้จิ่น ได้แต่พยายามกดข่มไว้

“อา รอข้ากับเม่ยเอ๋อร์ได้รินสุราให้ท่านก่อน ท่านดื่มแล้วค่อยไปเถิด”

กู้จิ่นช้อนตามองเขา “ไม่ต้องแล้ว”

ชูเจวี๋ยแอบขบฟัน ผ่านไปครู่หนึ่งพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “อา เจียงซุ่ยฮวนผู้นั้นใจร้าย มีเล่ห์เหลี่ยมมาก ท่านอย่าเข้าใกล้นางนักจะดีกว่า”

“เจ้ากำลังสอนข้าหรือ?”

น้ำเสียงกู้จิ่นเบาหวิว แต่กลับราวภูเขาเล็กๆ กดให้ชูเจวี๋ยก้มหน้า “หลานไม่กล้า”

งานแต่งของชูเจวี๋ยและเจียงเม่ยเอ๋อร์แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว ทุกคนรู้ว่าเจียงเม่ยเอ๋อร์ผมร่วง โกรธจนเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่ออกจากบ้านครึ่งเดือน

ครึ่งเดือนนี้ เจียงซุ่ยฮวนมัวแต่เลือกจวน นางดูจวนเจ็ดแปดหลัง บ้างก็ราคาแพงเกินซื้อไม่ไหว บ้างก็ทรุดโทรมต้องซ่อมแซมเกินงบ บ้างก็ทำเลไม่ดี

มีจวนหลังหนึ่งตั้งอยู่ติดหอนางโลม ตอนนางปลอมตัวเป็นบุรุษไปดู เกือบถูกหญิงเชิญแขกหน้าหอลากเข้าไป ตกใจจนไม่ทันได้ดูจวนก็วิ่งหนี

นางทิ้งตัวลงบนโต๊ะถอนหายใจ “เมืองหลวงใหญ่โตปานนี้ ไฉนหาจวนถูกใจสักหลังไม่ได้เลย?”

พูดยังไม่ทันขาดคำ ประตูถูก “ปัง” เปิดออก หยิ่งเถาวิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้น “คุณหนู คุณหนู! บ่าวได้ยินที่ถนนว่ามีคนขายจวน ตรงกับที่คุณหนูต้องการเลยเจ้าค่ะ”

เจียงซุ่ยฮวนฮึกเหิม “อ้อ? จวนแถวไหน?”

“อยู่ข้างสำนักฟู่ชิง เป็นจวนใหญ่สามเรือนสามลาน ด้านหลังติดคูเมือง ทำเลดีมากเลยเจ้าค่ะ” หยิ่งเถาดูท่าวิ่งกลับมา หอบจนหายใจไม่ทั่วท้อง

“ทำเลดีจริงๆ” เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า แล้วถามคำถามสำคัญที่สุด “ราคาเท่าไร?”

หยิ่งเถาชูนิ้วสามนิ้ว เจียงซุ่ยฮวนตาโต “สามล้านตำลึง?”

“ไม่ใช่ๆ สามแสนตำลึงเจ้าค่ะ!”

“เป็นไปไม่ได้หรอก” เจียงซุ่ยฮวนคิดว่าหยิ่งเถาได้ยินผิด สามแสนตำลึงจะซื้อจวนทำเลดีและใหญ่ขนาดนี้ได้อย่างไร?

หยิ่งเถาส่ายหน้าแรงๆ “ไม่ได้ยินผิดเจ้าค่ะ สามแสนตำลึงจริงๆ คุณหนูไปดูตอนนี้ก็ได้”

“ดี”

เจียงซุ่ยฮวนรีบเปลี่ยนเป็นชุดบุรุษ แล้วออกจากประตูพร้อมกับหยิ่งเถา

สองคนมาถึงหน้าจวนที่หยิ่งเถาพูดถึง จวนหลังนี้ใหญ่จริงๆ และดูภายนอกก็ไม่ต่างจากจวนข้างเคียง เจียงซุ่ยฮวนไม่เข้าใจว่าทำไมขายถูกนัก

หยิ่งเถาเคาะประตู เคาะนานแต่ไม่มีคนตอบรับ

มีคนเดินผ่านมาหยุดหน้าเจียงซุ่ยฮวน ถาม “คุณชายท่านนี้ มาซื้อจวนหรือ?”

เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า “มาดูก่อน ท่านเป็นเจ้าของจวนหรือ?”

“ข้าไม่ใช่หรอก” คนผ่านทางรีบโบกมือ แล้วลดเสียงลง “ข้าแนะนำว่า ท่านรีบไปเถิด”

“ทำไมหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้ว