LOGINShare
บทที่ 19
Related chapters
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 20
หลี่ฟู่ชิงอายุมากแล้ว เมื่อถูกฟันเส้นเอ็นแขนขาขาด กลับมิได้ส่งเสียงร้องครวญครางแม้แต่น้อย เพียงสลบไปด้วยความเจ็บปวดในทันใด เจียงซุ่ยฮวนชะงักงันไปชั่วขณะ นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นกู้จิ่นทำร้ายผู้อื่น ทั้งเคลื่อนไหวว่องไวและมิได้กะพริบตาแม้แต่น้อย สีหน้าเรียบเฉยราวกับมิได้เพิ่งฟันคน หากแต่ราวกับเพียงหั่นหัวไชเท้าเท่านั้น กู้จิ่นเหลียวมองนางด้วยหางตา เห็นนางตาลอยไม่รู้กำลังคิดสิ่งใด คิดว่านางคงตกใจกับภาพอันนองเลือดเช่นนี้ น้ำเสียงจึงอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว “ตกใจหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้า นางเป็นหมอ เคยเห็นภาพที่นองเลือดยิ่งกว่านี้มามาก จะตกใจได้อย่างไร หากมิได้ตกใจกับภาพนองเลือด เช่นนั้นก็คงกลัวเขากระมัง? แววตาของกู้จิ่นเย็นชาลงทีละน้อย นับแต่ได้รู้จักนาง กิริยาท่าทางบางอย่างของนางทำให้กู้จิ่นรู้สึกแปลกใหม่และน่าสนใจ จึงช่วยเหลือนางติดต่อกัน มิคาดว่านางจะเหมือนผู้คนในเมืองหลวง กลัวเขาได้ง่ายดายเช่นนี้ เจียงซุ่ยฮวนหารู้ไม่ถึงความคิดในใจกู้จิ่น ยังคงครุ่นคิดอยู่ในใจว่า กู้จิ่นลงมือกับคนชั่วอย่างเด็ดขาดรวดเร็ว น่าพิศวงที่เมืองหลวงร่ำลือว่าเขาเด็ดเดี่ยวในการสังหาร ในยามนั้น ศิษย์
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 21
“เจ้าทำเช่นนี้เพื่อสิ่งใด? รีบลุกขึ้นเถิด” เจียงซุ่ยฮวนรีบประคองเขาขึ้น “นี่คือสัญญาระหว่างเราสองคน ข้าช่วยเจ้าสืบหาความจริง เจ้าก็ขายคฤหาสน์ให้ข้าในราคาที่ถูกลง ไม่จำเป็นต้องกล่าวคำขอบคุณใดๆ” “หากมิใช่เพราะคุณหนูเจียงช่วยไว้ ข้าคงมิอาจรอดชีวิต อีกทั้งยังไม่มีวันล่วงรู้ว่าหลี่ฟู่ชิงคือฆาตกรที่สังหารครอบครัวของข้า” หลี่เสวียหมิงล้วงเอากระดาษม้วนหนึ่งจากอกเสื้อ ยัดใส่มือเจียงซุ่ยฮวน “ข้าขอมอบคฤหาสน์นี้ให้เจ้า นี่คือโฉนดที่ดินและตราสารบ้าน” เจียงซุ่ยฮวนรีบปฏิเสธอย่างทุลักทุเล “มิได้ มิได้ ข้าไม่อาจรับได้ หากไม่จ่ายเงินแม้สักสลึง ข้าคงจะกระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก” ทั้งสองผลัดกันเกรงใจอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดหลี่เสวียหมิงก็ยอมขายคฤหาสน์ให้เจียงซุ่ยฮวนในราคาสองแสนตำลึง น้อยกว่าราคาที่ตกลงกันไว้แต่แรกถึงสี่หมื่นตำลึง เจียงซุ่ยฮวนเก็บโฉนดที่ดินและตราสารบ้านไว้อย่างทะนุถนอม ถามว่า “ท่านขายคฤหาสน์ให้ข้าแล้ว แล้วต่อไปท่านจะพำนักที่ใด?” “ขอบคุณคุณหนูเจียงที่เป็นห่วง บัดนี้สำนักฟู่ชิงได้กลับคืนมาเป็นของข้าแล้ว ข้าจะพำนักที่สำนักก็พอ” “เช่นนั้นก็ดีแล้ว” เจียงซุ่ยฮวนหยิบยาบางส่วนมอบให้หลี่เสวี
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 22
“พวกเจ้าสองคนเสียสติไปแล้วหรือ! จับตัวนางมาทำไมกัน!” “หญิงผู้นี้ทำให้พวกเราถูกทางการออกประกาศจับทั่วเมือง ข้าไม่อาจกลืนความแค้นนี้ลงคอ” “พาตัวนางหนีไปด้วยได้อย่างไรกัน?” “ใครบอกว่าจะพาตัวนางหนี? รอให้ข้าทรมานนางจนเบื่อเสียก่อน แล้วค่อยโยนทิ้งไว้ตามที่ใดที่หนึ่ง...” ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใด เจียงซุ่ยฮวนถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงสนทนาของชายสองคน นางพบว่าตนถูกมัดด้วยเชือกป่าน ขยับเขยื้อนมิได้ นางค่อยๆ ลืมตามองรอบกาย เห็นหยิ่งเถาถูกมัดอยู่ข้างๆ ก้มหน้านิ่ง ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ที่นี่มืดสลัวยิ่งนัก เบื้องหลังเป็นผนังหินแข็ง เบื้องบนมีหยดน้ำหยดลงมาจากผนังหินทีละหยด นางคาดว่าที่นี่น่าจะเป็นถ้ำในภูเขา ชายสองคนยืนหันหลังให้นางอยู่ที่ปากถ้ำ คนซ้ายเป็นชายหัวโล้น รูปร่างสูงใหญ่ อีกคนคือเด็กชายที่หลอกล่อนางมา เด็กชายผู้นั้นประสานมือไว้เบื้องหลัง ท่ายืนดูแก่แดดผิดวัย ไหล่โค้งงอเล็กน้อย เจียงซุ่ยฮวนรู้เรื่องสรีระร่างกายมนุษย์เป็นอย่างดี จึงสังเกตได้ทันทีว่า นี่มิใช่เด็ก แต่เป็นคนแคระ! แม้แขนขาของนางจะขยับไม่ได้ แต่มือยังคงเคลื่อนไหวได้ เห็นได้ว่ามือที่ซ่อนไว้เบื้องหลังของนางค่อย
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 23
เดินมาราวครึ่งชั่วยาม ทั้งสองเริ่มหมดแรง เจียงซุ่ยฮวนพิงต้นไม้ใหญ่นั่งลง “ไม่ต้องเดินแล้ว คืนนี้พักที่นี่ก่อนเถิด” หยิ่งเถาไม่เคยมาที่เช่นนี้มาก่อน รู้สึกขนลุกเล็กน้อย จึงนั่งเบียดชิดเจียงซุ่ยฮวน “คุณหนู ที่นี่จะมีสัตว์ร้ายหรือไม่เจ้าคะ?” “ในป่าเขาลึกเช่นนี้ย่อมมีสัตว์ร้ายชุกชุม เจ้าไปเก็บกิ่งไม้แห้งแถวนี้มา ข้าจะก่อไฟขึ้น เช่นนั้นสัตว์ร้ายก็จะไม่กล้าเข้ามา” เจียงซุ่ยฮวนเคยศึกษาวิชาเอาตัวรอดในป่ามาพักหนึ่ง รู้ดีว่าจะมีชีวิตรอดในป่าได้อย่างไร จึงดูสงบนิ่งยิ่งนัก “คุณหนูของพวกเราช่างเก่งกาจไปเสียทุกเรื่อง” หยิ่งเถาร่าเริงเดินไปเก็บกิ่งไม้แถวนั้น ที่นี่มีผู้คนมาน้อยนัก พื้นเต็มไปด้วยกิ่งไม้แห้ง ไม่นานหยิ่งเถาก็อุ้มกิ่งไม้แห้งมากมายกลับมา เจียงซุ่ยฮวนใช้วิธีสีไม้จุดไฟ เผากิ่งไม้แห้งเหล่านั้น มองดูเปลวไฟที่ลุกโชน ท้องของเจียงซุ่ยฮวนก็ส่งเสียงร้อง ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ เกือบวันครึ่งแล้วที่ยังไม่ได้กินข้าวสักเม็ด ท้องหิวโหยยิ่งนัก หยิ่งเถาก็เช่นกัน ลูบท้องพลางถอนใจ “โธ่เอ๋ย ถ้ามีไก่ป่าสักตัวก็คงดี ถอนขนเอาเครื่องในออก เอามาย่างบนไฟเช่นนี้ น้ำมันหยดซู่ซ่า คงหอมน่าดูทีเดียว
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 24
เจียงซุ่ยฮวนเลิกคิ้วเล็กน้อย “หืม? ของวิเศษอันใดหรือ?” ดวงตาคนแคระวาววับ ผงกคางชี้ไปที่เชือกป่านบนตัว “ท่านแก้เชือกที่มัดข้าออกก่อน ข้าจะหยิบให้” “เช่นนั้นไม่เอาแล้วกัน” เจียงซุ่ยฮวนไม่หลงกลเด็ดขาด กอดอกพิงต้นไม้ใหญ่นั่งลง คนแคระร้อนใจ รีบกล่าว “ไม่ต้องแก้เชือกก็ได้ ของวิเศษนั้นอยู่ในอกเสื้อข้า ท่านหยิบเอาเองก็ได้” “แต่ท่านต้องสัญญาว่า เมื่อได้ของนั้นแล้วจะปล่อยข้าไป” เจียงซุ่ยฮวนกลอกตา “นั่นก็ต้องดูว่าข้าอยากได้หรือไม่” นางเอียงหน้าไปทางหยิ่งเถา สั่งว่า “ไปค้นดูว่าในอกเสื้อเขามีสมบัติอะไร” กลัวคนแคระจะใช้กลอุบาย นางหมุนมีดผ่าตัดในมืออย่างรวดเร็ว ขู่ว่า “ข้าขอเตือน เจ้าจงทำตัวให้ดีๆ อย่าคิดทำอะไรเหลวไหล มิเช่นนั้นข้าก็ไม่แน่ใจว่ามีดเล่มนี้จะปักลงตรงส่วนใดของร่างเจ้า” คนแคระหน้าซีดลงทุกที ฝืนยิ้มแข็งๆ “ข้าไม่กล้าใช้กลอุบายหรอก” หยิ่งเถาค้นพบกล่องใบหนึ่งในตัวคนแคระ จึงส่งให้เจียงซุ่ยฮวน เจียงซุ่ยฮวนรับมาพิจารณาอย่างถี่ถ้วน กล่องนี้มีขนาดเพียงฝ่ามือ รูปลักษณ์ภายนอกธรรมดา เบาหวิวเมื่อถือไว้ ไม่รู้ว่าข้างในบรรจุสิ่งใด นางลองเปิด แต่พบว่ากล่องถูกล็อกทั้งหน้าหลัง ต้องใช้
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 25
เจียงซุ่ยฮวนเติมกิ่งไม้ลงในกองไฟ กล่าวกับหยิ่งเถาที่กำลังหาว “เจ้าหลับไปก่อนเถิด” หยิ่งเถาฝืนความง่วง ส่ายหน้า “คุณหนูหลับเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะเฝ้ายาม” “หากข้าหลับไป แล้วลูกทั้งสองของคนแคระตามมาพบ จะทำเช่นไร?” เจียงซุ่ยฮวนเอามือไพล่หลังศีรษะ เอนหลังมองขึ้นไปยังเบื้องบน มองเห็นดวงดาวลอดผ่านช่องกิ่งไม้ กล่าวอย่างเกียจคร้าน “เจ้าวางใจหลับไปเถิด หากข้าง่วงจะปลุกเจ้า” แม้หยิ่งเถาจะยังไม่วางใจ แต่ก็รู้ดีว่าเจียงซุ่ยฮวนเก่งกาจกว่านางมากนัก จึงไปเก็บกิ่งไม้เพิ่มเติม ก่อนกลับมาพิงต้นไม้ใหญ่หลับไป ครั้นถึงยามดึก ขณะที่เจียงซุ่ยฮวนกำลังเฝ้ายาม จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงกิ่งไม้หักเบาๆ สติที่เคลิ้มๆ ของนางกลับมาแจ่มชัดในทันที นางหยิบผ้าขึ้นมาปิดจมูกและปาก แม้นางจะรู้วิชาปรุงยาพิษและถอนพิษ แต่มิได้หมายความว่านางอยากถูกวางยา คนแคระที่อยู่ข้างๆ ก็ได้ยินเสียงเช่นกัน พยายามส่งเสียง “อื้อ อื้อ อื้อ” หวังจะเรียกความสนใจจากผู้มาใหม่ เจียงซุ่ยฮวนสังเกตรอบด้านอย่างตั้งใจ ได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีดังแว่วๆ จากทางซ้าย ตามด้วยควันสีเหลืองพุ่งเข้าใส่นาง นางไหวพริบดี คว้าตัวคนแคระขึ้นมาบังไว้เบื้องหน้า ทัน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 26
เจียงซุ่ยฮวนสะดุ้ง รีบผลักคนข้างกายออก “เหตุใดองค์ชายจึงมาอยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ?” กู้จิ่นสวมอาภรณ์สีดำสนิท ดูขึงขังน่าเกรงขามในราตรี เอ่ยว่า “ข้ามาจับกุมผู้ร้าย” เขายกมือขึ้นเล็กน้อย องครักษ์มากมายก็ผุดออกมาจากความมืด ล้อมคนทั้งสามเอาไว้ เจียงซุ่ยฮวนจึงเข้าใจว่า กู้จิ่นมาจับคนแคระและพรรคพวก นึกถึงคำที่กู้จิ่นเพิ่งกล่าว นางจึงชี้ไปที่คนแคระและพวกพ้อง “หม่อมฉันมิได้มาเอง พวกเขาลักพาตัวหม่อมฉันมา” แปลกนัก แม้คนแคระจะกลัวเจียงซุ่ยฮวน แต่อารมณ์ยังคงมั่นคง แต่พอเห็นกู้จิ่น กลับราวกับเห็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวยิ่ง ดิ้นรนบนพื้นอย่างบ้าคลั่ง กู้จิ่นยกมือขึ้น องครักษ์ก็ดึงผ้าในปากคนแคระออก คนแคระตะโกนสุดเสียง “อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า! ความตายขององค์ฮองเฮาไม่เกี่ยวกับข้า!” บรรยากาศรอบด้านพลันเย็นยะเยือกดั่งน้ำแข็ง ดวงตาของกู้จิ่นคมดั่งลูกธนู น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก กระชากคอคนแคระ “เจ้าว่าอะไร? เจ้ารู้อะไรบ้าง? พูดมาทั้งหมด!” “ข้าไม่ได้ฆ่า!” คนแคระหน้าแดงก่ำด้วยการขาดอากาศ เสียงแหลมแหบแห้ง “เป็น... เป็น...” ลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งมาอย่างรวดเร็วจากที่ไกล ทะลุอากาศที่หยุดนิ่ง ปักเข้ากลางศีรษะคนแ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 27
“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ? คุณชายหลี่รออยู่ที่ห้องรับแขกเจ้าค่ะ” เจียงซุ่ยฮวนยังงัวเงียจากการนอน ถามว่า “คุณชายหลี่ผู้ใดหรือ?” “ก็คุณชายหลี่เสวียหมิงไงเจ้าคะ” หยิ่งเถาอธิบาย “อาการป่วยของเขาหายดีแล้ว มาขอบคุณคุณหนู รออยู่เกือบครึ่งชั่วยามแล้วเจ้าค่ะ” “เหตุใดเจ้าไม่ปลุกข้าแต่แรก?” เจียงซุ่ยฮวนใช้ผ้าเช็ดหน้า สติค่อยๆ แจ่มชัดขึ้น หยิ่งเถากระทืบเท้าเบาๆ พูดอย่างน้อยใจ “เมื่อวานคุณหนูพักผ่อนไม่เพียงพอ บ่าวอยากให้คุณหนูได้นอนเพิ่มอีกสักหน่อยน่ะเจ้าค่ะ!” “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไปห้องรับแขกเดี๋ยวนี้ เจ้าไปนอนต่อเถิด” เจียงซุ่ยฮวนจิ้มรอยคล้ำใต้ตาหยิ่งเถา “ดูสิ รอยคล้ำใต้ตาเจ้าหนักเชียว” หยิ่งเถาเกาศีรษะ “เช่นนั้นบ่าวขอไปนอนก่อนนะเจ้าคะ หากคุณหนูมีอะไรให้รับใช้ เรียกบ่าวได้ทุกเมื่อ” “ไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนเดินไปที่ห้องรับแขก หลี่เสวียหมิงกำลังเหม่อมองกาน้ำชา อาการป่วยของเขาดูหายสนิท จากคนป่วยซูบผอมกลายเป็นบุรุษรูปงามสง่า เปลี่ยนแปลงไปมากทีเดียว “หากคุณชายหลี่เสียดายกาน้ำชานี้ จะนำกลับไปด้วยก็ได้” เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยขึ้น ปลุกหลี่เสวียหมิงจากภวังค์ หลี่เสวียหมิงรีบลุกขึ้นคำนับ “ผู้น้อย
Latest chapter
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 578
ชายร่างยักษ์ถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจนแทบดูไม่ออกว่าเดิมมีหน้าตาเป็นเช่นไรมิหนำซ้ำ เลือดกำเดายังไหลทะลักไม่หยุด แขนทั้งสองไร้ความรู้สึก แม้แต่จะเช็ดเลือดออกจากใบหน้ายังไม่อาจกระทำได้เขาจ้องเจียงซุ่ยฮวนด้วยสายตาเจ็บใจ “เมื่อครู่นั้น…”—พูดได้เพียงสองคำ เลือดกำเดาก็ไหลย้อนเข้าปาก เขาสะอึกแล้วถ่มถุยออกมา “แหวะ! แหวะ! ช่างน่าขยะแขยงนัก!”น้ำลายปนเลือดแทบจะพ่นใส่เจียงซุ่ยฮวน นางแสดงสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์ ยกมือบังคับศีรษะของเขาให้หันไปทางอัฒจันทร์น้ำลายและเลือดกระเซ็นกระจาย ผู้ชมพากันหวีดร้องหลบหนี บางคนร้องเสียงหลง โดยเฉพาะหญิงสาวในชุดชมพูผู้หนึ่งที่ทนไม่ไหว โยนผ้าเช็ดหน้าขึ้นเวที “เอาผ้านี่อุดจมูกเขาซะ ข้ายินดีให้หนึ่งพันตำลึง!”“ตกลง” เจียงซุ่ยฮวนก้มลงหยิบผ้าจากพื้น ยัดเข้าไปในรูจมูกของชายร่างยักษ์อย่างไม่ลังเลในที่สุดชายผู้นั้นก็หยุดพ่นน้ำลาย เขาพูดเสียงอู้อี้ผ่านผ้าที่ยัดจมูก “เมื่อครู่นั้นข้าแค่ประมาทไป หากเจ้ากล้าพอ จงต่อแขนข้าให้กลับเข้าที่ เราจะสู้กันใหม่!”เจียงซุ่ยฮวนทรุดกายนั่งลง บีบหัวเขาแนบพื้น “ข้ามิได้ว่างนัก หากเจ้าตอบคำถามของข้า ข้าจะ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 577
บุรุษร่างยักษ์ร้องโอดโอย พลางยกมือกุมใบหน้า ถอยหลังเซถลาไปหลายก้าวพลันมีเสียงโห่ร้องอย่างขัดเคืองดังลั่นจากบนอัฒจันทร์“นี่มันเรื่องอะไร! ร่างกายใหญ่โตปานนี้ยังสู้หญิงไม่ได้อีกหรือ!”“ใช่แล้ว! อ่อนแอเกินไปแล้วกระมัง!”“ลุกขึ้นสิ! ข้าลงพนันหมดหน้าตักไว้กับเจ้าเลยนะ!”ดูท่าคนเหล่านี้ล้วนวางเดิมพันไว้ที่ชายร่างใหญ่ผู้นั้นทั้งสิ้นก็ไม่แปลก...ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ต่างกันลิบลับ ใครบ้างเล่าจะเชื่อว่าสตรีอย่างเจียงซุ่ยฮวนจะชนะเขาได้ชายร่างใหญ่เช็ดมุมปากของตนเอง เห็นรอยเลือดติดปลายนิ้วก็นัยน์ตาแข็งกร้าวขึ้นมา “ดูท่าข้าคงประเมินเจ้าต่ำไปเสียแล้ว”แต่เดิมเขาเข้าใจว่านางก็เป็นแค่หญิงชาวบ้านธรรมดา ไยเลย...ผ่านไปไม่กี่กระบวนท่า ก็รู้แล้วว่านางหาใช่คนที่เขาจะประมาทได้เจียงซุ่ยฮวนบิดข้อมือเบา ๆ พลางกล่าวเย้ยหยัน “ถูกแล้ว...เจ้ามันตาบอด”ชายร่างใหญ่ลุกพรวดขึ้นจากพื้น แผดเสียงคำรามแล้วพุ่งตรงเข้าหานางด้วยแรงทั้งหมดเจียงซุ่ยฮวนเบี่ยงกายหลบไปด้านข้าง มือข้างหนึ่งยันเสาเวทีไว้แล้วดีดตัวลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะเหวี่ยงเท้าเข้าใส่ใบหน้าชายผู้นั้นอีกคราชายร่างยักษ์ล้มตึงลงกับพื้น เลือดกำเดาไห
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 576
“สู้กัน! สู้กันสิ!”“ปลุกนางให้ลุกขึ้นมา!”“อย่าเสียเวลา! เร็วเข้า ให้หล่อนลุกขึ้นมาสู้!”เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกตัวตื่นจากเสียงอึกทึกโกลาหลรอบกาย เสียงเหล่านั้นดั่งคลื่นซัดถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน ประหนึ่ง...จะเร่งให้นาง...สู้รึ!?นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตนเองกำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้นคล้ายลานประลอง ลานแห่งนี้เป็นวงกลม กว้างพอจะรองรับคนได้ราวสิบคนรอบลานประลองมีผู้คนมากมายนับร้อยราย กำลังส่งเสียงร้องตะโกนโห่อย่างบ้าคลั่งจากเครื่องแต่งกายดูแล้ว ล้วนเป็นบรรดาผู้มีฐานะจากเมืองหลวง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น คำตะโกนเร่งเร้าดังไม่ขาดสายแรกเริ่ม เจียงซุ่ยฮวนยังงุนงงอยู่มาก นางเพิ่งอยู่หน้าจวนแท้ ๆ เหตุใดจึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้เล่า?เมื่อนางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ฝูงชนโดยรอบก็ยิ่งโห่ร้องเสียงดังกระหึ่มกว่าเดิม“เสียงหนวกหูเสียจริง”นางยกมือกุมขมับ พลางพิจารณาสภาพแวดล้อมรอบกายอย่างตั้งใจสถานที่แห่งนี้...ดูเหมือนจะคุ้นตาอยู่บ้างทันใดนั้น ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเบิกโพลง ใช่แล้ว! นางจำได้ ที่นี่นางเคยมาเยือนเมื่อหลายปีก่อน เจ้าของร่างเดิมถึงกับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเพราะทนเห็นความโหดร้าย
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 575
ปู้กู่ถูกคานไม้ที่ถล่มลงมาทับขาจน เจ็บมีสีหน้าบิดเบี้ยวไปทั้งใบหน้า องครักษ์ลับทั้งหลายเมื่อเห็นดังนั้นจึงกรูกันเข้าไป หวังจะยกคานไม้ออกให้พ้นจากขาของเขาทว่าเปลวเพลิงยังไม่สงบลงโดยสิ้นเชิง ความเสี่ยงที่จะเกิดไฟลุกซ้ำยังมีอยู่ทุกเมื่อ จึงจำต้องแบ่งกำลังครึ่งหนึ่งไว้ดับไฟ อีกครึ่งเข้าไปช่วยปู้กู่คานไม้ที่ถล่มลงมานั้นหนักหนายิ่งนัก แถมยังร้อนจนแทบจับต้องไม่ได้ การจะยกขึ้นจึงยากเย็นนัก ปู้กู่เหงื่อเต็มหน้า พร่ำครางเสียงต่ำ “อย่าห่วงข้าเลย รีบไปช่วยคนในเรือนก่อน!”องครักษ์ผู้หนึ่งวิ่งเข้าไปดูในเรือน แล้วรีบวิ่งกลับออกมารายงาน “ในเรือน...ไม่มีใครอยู่แล้ว!”“ว่าอะไรนะ!?” ปู้กู่กัดฟันกรอด “บัดซบ! ปล่อยให้มันหนีไปได้!”เจียงซุ่ยฮวนเมื่อได้ยินว่าข้างในว่างเปล่า ทั้งโกรธทั้งโล่งใจ โกรธที่หลี่ลี่หลบหนีไปได้ แต่โล่งใจที่เขายังมีชีวิตอยู่องครักษ์ที่อยู่ข้างกายนางเอ่ยถามอย่างเกรงใจ “พระชายา ขออนุญาตไปช่วยท่านปู้กู่ก่อนจะได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“ไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนก็เป็นห่วงปู้กู่ไม่น้อย หากปล่อยให้คานไม้นั้นกดทับอยู่นาน เกรงว่าจะยิ่งแย่ลง“ขอบพระคุณพระชายา กระหม่อมจะรีบกลับมาโดยเร็วพ่ะย่ะค่
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 574
ครั้นได้ยินคำว่า “ไฟไหม้” ความง่วงที่ยังหลงเหลืออยู่ในห้วงนิทราของเจียงซุ่ยฮวนพลันสลายหายไปสิ้น หัวใจพลันเต้นโครมครามราวจะหลุดจากอกนางลุกพรวดจากที่นอน คว้าผ้าคลุมขนกระต่ายที่วางอยู่ข้างหมอนมาสวมอย่างลวก ๆ แล้วรีบลงจากเตียงในขณะเดียวกัน ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดอย่างรุนแรง หยิ่งเถาวิ่งพรวดเข้ามาทั้งที่ยังทรงตัวไม่ทันดี จึงพลาดล้ม “โครม” ลงกับพื้นหยิ่งเถาไม่ทันได้ลุกขึ้นก็รีบเงยหน้าร้องบอกเสียงลั่น “คุณหนู! รีบออกไปเถิด! ข้างนอกเกิดไฟขึ้นแล้ว!”เจียงซุ่ยฮวนรีบสวมรองเท้า ก้าวยาว ๆ ตรงเข้าไปฉุดหยิ่งเถาขึ้นจากพื้น แล้วจูงมือนางวิ่งออกไปทันทีมือของเจียงซุ่ยฮวนที่กำมือหยิ่งเถานั้นสั่นน้อย ๆ นางถามเสียงเร่งร้อน “เสี่ยวถังหยวนเล่า?”“คุณชายน้อยปลอดภัยดีเพคะ แม่นมเห็นก่อนจึงรีบพาออกไปหลบแล้วเพคะ” หยิ่งเถารีบตอบครั้นรู้ว่าลูกน้อยปลอดภัย เจียงซุ่ยฮวนจึงค่อยสงบลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามอีกครั้ง “แล้วไฟเกิดที่ใด?”“เป็นห้องพักของท่านอาจารย์เพคะ” หยิ่งเถาตอบเจียงซุ่ยฮวนถึงกับชะงัก ห้องของฉู่เฉินหรือ!? แล้วหลี่ลี่ก็ยังอยู่ในนั้นด้วย!นางจึงเร่งฝีเท้าวิ่งออกไป ทว่าเพิ่งออกจากประตู ก็มีควันไฟใน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 573
หากฝืนปลุกเขาขึ้นมาในยามนี้ เกรงว่าจะทำให้สติแตกเสียจนอาละวาดคลุ้มคลั่ง“ดูท่าคงต้องปล่อยให้ฟื้นขึ้นเองแล้วกระมัง” เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจอย่างจนปัญญา แล้วเอ่ยเรียกจากในห้องว่า “ปู้กู่ เข้ามาหาข้าสักประเดี๋ยวสิ”ปู้กู่เปิดประตูเข้ามาทันที “พระชายา มีสิ่งใดจะทรงบัญชาหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เจียงซุ่ยฮวนชี้ไปยังบุรุษที่นอนอยู่บนพื้น “เจ้ารู้จักบุรุษผู้นี้หรือไม่?”ปู้กู่หลับตานิ่ง พยายามรื้อค้นความทรงจำอย่างเคร่งเครียด ทว่านึกอยู่เนิ่นนานก็ยังคิดไม่ออกเจียงซุ่ยฮวนจึงกล่าวเป็นเชิงเตือน “ชายผู้นี้ผิวขาวซีดผิดธรรมชาติ คงมิได้ออกไปพบแสงตะวันมาเป็นเวลานานแล้ว”ปู้กู่นั่งย่อตัวลง เพ่งพินิจใบหน้าของบุรุษผู้นั้นอย่างละเอียด กระทั่งครู่หนึ่ง ก็อุทานเสียงเบา “ซี้ด…”“นึกออกแล้วหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยถามปู้กู่ชี้ไปที่บุรุษผู้นั้นด้วยแววตาตกตะลึง “ผู้นี้ชื่อหลี่ลี่ เมื่อสิบปีก่อน เคยเป็นหนี้หอพนันถึงหนึ่งแสนตำลึง แล้วบุกเข้าไปปล้นคฤหาสน์ของพ่อค้าผู้มั่งคั่ง”“หากเพียงแค่ปล้นก็คงไม่ถึงกับร้ายกาจนัก เขากลับอาศัยฝีมือที่เหนือกว่าฆ่าล้างทั้งครอบครัวพ่อค้านั้น รวมแล้วกว่ายี่สิบชีวิต”เจียงซุ่ยฮวนสีหน้าหม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 572
เจียงซุ่ยฮวนโดยสารรถม้ากลับถึงจวน พอเปิดม่านลงจากรถ ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นปู้กู่ยืนอยู่เบื้องหน้าพร้อมผู้ติดตามนับสิบคน“เหตุใดเจ้าจึงพาผู้คนมากมายมาด้วย?” นางเหลือบมองแคร่ไม้ด้านหลังพลางถามปู้กู่รีบเอ่ยอย่างร้อนรน “พระชายา พอได้ข่าวว่าเส้นทางขากลับถูกเฉียนจิงอี๋สกัดไว้ กระหม่อมก็ตั้งใจจะนำคนไปช่วย แต่ไม่นานก็ทราบว่าท่านเสด็จกลับมาเสียแล้ว”“อืม...ตอนนี้ไม่มีอันใดแล้ว ให้พวกเขาแยกย้ายกันไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ นางยังเร่งรีบอยากกลับเข้าเรือนเพื่อสอบปากคำฉู่เฉินตัวปลอมปู้กู่สั่งให้คนที่มาด้วยกันกลับไป ทว่าตนเองกลับยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ขยับเจียงซุ่ยฮวนจึงถามขึ้น “เหตุใดเจ้ายังไม่ไปเล่า?”ปู้กู่เอ่ยว่า “พระชายา ขอพระองค์โปรดแจ้งกระหม่อมเถิด เฉียนจิงอี๋ขวางรถพระองค์ไว้ด้วยเหตุใด?”เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วกล่าวทิ้งท้ายว่า “ข้ารู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา ที่สำคัญคือแววตาที่เขามองข้ามันช่างประหลาด เจ้ารีบส่งคนไปสืบข่าวเขาสักหน่อยเถิด”ปู้กู่สีหน้าหนักแน่น “เฉียนจิงอี๋ผู้นี้มิใช่คนธรรมดาแน่ หอพนันซิ่งหลงของตระกูลเขากระจายอยู่ทั่วแคว้นต้าเหยียน และเขาเอง...ดูเหมือนจะมีธ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 571
เจียงซุ่ยฮวนยิ้มน้อย ๆ แล้วกดเสียงต่ำลงพลางกระซิบว่า “วางใจเถิด...ตอนนี้ไม่มีแล้ว”แววตาขององครักษ์ลับยังเต็มไปด้วยความสงสัย ทว่าเจียงซุ่ยฮวนเพียงยิ้มอย่างเงียบงัน หาได้กล่าวคำใดอีกไม่นานนัก เฉียนจิงอี๋ก็เดินออกจากรถม้าด้วยท่วงท่าสงบ มือไพล่หลังไว้ ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับจางหายไปจนหมดสิ้น หางตายังพลันกระตุกเล็กน้อยเขาเห็นกับตาตนเองว่าเหล่าองครักษ์ลับจับคนยัดใส่รถม้า แล้วเขายังไล่ตามมาตลอดทางจากหอพนัน สายตาไม่เคยละไปที่อื่นเลยแม้แต่น้อยแต่เหตุใดคนผู้นั้นจึงหายไปเสียได้?เจียงซุ่ยฮวนยิ้มถาม “เห็นผู้ใดหรือไม่?”แววตาเฉียนจิงอี๋เย็นเยียบสั่นไหวเล็กน้อย ประหนึ่งกำลังครุ่นคิดบางสิ่งอยู่ เมื่อสบเข้ากับรอยยิ้มของเจียงซุ่ยฮวน เขาจึงยกยิ้มบาง ๆ “ขออภัยด้วยคุณหนู ข้าคงตาฝาดไป”เขาหยิบตั๋วเงินใบหนึ่งขึ้นมา แล้วยื่นสองมือส่งให้เจียงซุ่ยฮวน “เชิญคุณหนูรับของเล็กน้อยเป็นการขออภัย”ท่าทีของบุรุษผู้นี้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วนัก ไม่เสียแรงเป็นทายาทหอพนันโดยแท้ ขณะที่เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะเอื้อมมือไปรับ กลับพบว่าตั๋วเงินในมือเขานั้นมิใช่ใบละแค่แสนตำลึง...แต่เป็นถึงสองแสนตำลึงเจียงซุ่ยฮวนชักมือกลั
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 570
ควันสีเทาลอยฟุ้งขึ้นมา ลูกประคำที่เฉียนจิงอี๋ปาออกไปยังคงสภาพสมบูรณ์ แต่กลับฝังลึกอยู่กลางหลุมใหญ่บนพื้นแค่ลูกประคำธรรมดา กลับสามารถก่อความเสียหายได้ถึงเพียงนี้ ต้องมีพลังภายในลึกล้ำถึงเพียงใดกันแน่สีหน้าของเจียงซุ่ยฮวนพลันเคร่งขรึม ขณะเดียวกัน เหล่าองครักษ์ลับที่ล้อมรถม้าอยู่ก็ล้วนตั้งท่าเตรียมพร้อมด้วยท่าทีตึงเครียดแต่ก่อนพวกเขาเคยได้ยินชื่อของเฉียนจิงอี๋มาบ้าง รู้เพียงว่าเขาเป็นทายาทของหอพนันซิ่งหลง เป็นผู้มีอุปนิสัยเงียบขรึม หาได้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนบ่อยนักกระทั่งได้พบกับตัวจริงในวันนี้ จึงรู้ว่าบุรุษผู้นี้...มิใช่คนธรรมดาแน่นอน“แม่นางผู้นี้ ข้าไร้เจตนาจะสร้างความลำบากแก่ท่าน เพียงแต่ในฐานะทายาทของหอพนันซิ่งหลง ข้าย่อมไม่อาจเพิกเฉยมองลูกค้าถูกลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตา...ท่านว่าใช่หรือไม่?” เฉียนจิงอี๋ยิ้มละไม รอยยิ้มนั้นดูสุภาพอ่อนโยน หากแต่แฝงไว้ด้วยแรงกดดันจาง ๆ อย่างยากจะหยั่งถึงองครักษ์ลับทั้งหกยังคงเฝ้ารอบรถม้า หนึ่งในนั้นค่อย ๆ ถอยหลังออกไป แล้วอาศัยจังหวะชุลมุนลับหายไปในพริบตาเฉียนจิงอี๋เห็นดังนั้น จึงหัวเราะพลางถามว่า “หืม? ถึงกับต้องไปตามกำลังเสริมเชียวหรือ? หรื
