บทที่ 809

ขณะที่เจียงซุ่ยฮวนนิ่งกำลังครุ่นคิดอยู่ในใจนั้น หยวนจิ่วก็เอ่ยถามเบา ๆ ว่า “พระชายา เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ เหตุใดพวกเขาจึงล้วนแต่จัดแจงสัมภาระ”

“ข้าจะเดินทางไปยังเมืองกวนหนาน” เจียงซุ่ยฮวนเงยหน้าขึ้นพลางกล่าวว่า “หากเจ้าไม่อยากไป ก็สามารถอยู่ที่นี่ได้”

“ไปพ่ะย่ะค่ะ!” หยวนจิ่วตอบรับโดยไร้ซึ่งความลังเลแม้แต่น้อย

“ไปเก็บข้าวของเถิด”

เช้าวันถัดมา ทุกผู้คนแต่งกายพร้อมสรรพ ยืนรออยู่ในลานเรือน

เจียงซุ่ยฮวนพร้อมองครักษ์สี่นาย รวมทั้งหยิ่งเถา หงหลัว และฉู่เฉิน รวมกันเป็นแปดชีวิต

รถม้าหนึ่งคันไม่เพียงพอ ชางอี้จึงส่งมาเพิ่มอีกคันหนึ่ง

ครั้นเก็บสัมภาระเรียบร้อย หยิ่งเถาก็ชี้ไปที่กรงนกพลางเอ่ยว่า “คุณหนูเจ้าคะ แล้วนกพิราบตัวนี้เล่าจะเอาอย่างไรหรือเจ้าคะ”

“ปล่อยมันเถิด” เจียงซุ่ยฮวนกล่าว “บาดแผลของมันดีขึ้นมากแล้ว คงบินกลับเองได้ตลอดทาง”

หยิ่งเถาเพิ่งเปิดกรงออก นกพิราบก็โผออกมาราวลูกศรจากคันธนู มุ่งตรงไปยังสี่จือ

"..."

ทุกคนต่างมีความคิดเดียวกันอยู่ในใจ นกตัวนี้ช่างจดจำความแค้นได้ดีนัก

“ช่างเถิด พามันไปด้วยก่อน ครั้นถึงครึ่งทางค่อยปล่อยมัน” เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจนปัญญา

ลิ่วลู่กั