ตอนที่ 4 ข้อแลกเปลี่ยน (1)

ทางฝั่งชายปริศนา หลังจากเด็กสาวที่ช่วยเขาไว้เดินจากไป เขาสังหรณ์ใจว่านี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันอย่างแน่นอน

ติ๊ด ติ๊ด

นิ้วยาวเรียวมีความสากระคายกดปุ่มบนมือถืออีกเครื่องที่ปิดเครื่องไว้ป้องกันแบตหมดตอนเกิดเรื่อง แต่ตอนนี้ซิมที่ใส่เป็นอันที่สาวน้อยให้มา

“เจ้านายครับ”

“ประธานครับ”

หลังส่งข้อความไปไม่ถึง 15 นาที คนของเขาก็มาถึง ชายหนุ่มเดินออกมาจากที่ซ่อนพยักหน้าให้ผู้ช่วยแและเลขาส่วนตัวทำตัวตามสบาย สองคนนี้แทบจะลงไปคุกเข่าสำนึกผิดที่ตามหาตัวเขาได้ล่าช้าจนเขาต้องติดต่อไปด้วยตนเอง

“กลับกันคืนนี้เลย ทางนี้รอให้โครงการที่เซี่ยงไฮ้เรียบร้อยค่อยกลับมาจัดการ”

“ท่านประธาน! แต่บาดแผล…”

“หมิงเจี่ย ทำตามที่ฉันสั่ง”

“ครับ”

เสียงเย็นชาไร้อารมณ์เอ่ยสั้น แต่ความหมายในตัวคือห้ามขัดขืน มีแต่ต้องทำตามเท่านั้น คำสั่งเจ้านายถือเป็นคำขาด

โจวหมิงเจี่ย ค้อมตัวเตรียมเดินจากไปสั่งการทีมบอดี้การ์ดที่รออยู่นอกรั้วโรงเรียน ท่านประธานบาดเจ็บจนใบหน้าขาวซีดแทบจะไม่มีสีเลือด แต่ดวงตาขาวกลับแดงก่ำจากการฝืนร่างกาย ดีไม่ดีระหว่างเดินทางกลับอาจจะมีไข้ เขาได้แต่ทอดถอนใจกับการปล่อยประละเลยไม่ดูแลตัวเองของผู้กุมบังเหียนอาณาจักรธุรกิจหมื่นล้าน

จักรพรรดิฉิน ฉายาอันน่ายำเกรงของท่านประธานมีใครไม่รู้จักบ้าง แค่ได้ยินฉายานี้ลูกหลานนักธุรกิจในเซี่ยงไฮ้ถึงขั้นหยุดร้องทำตัวสงบเสงี่ยม คนที่โตหน่อยก็กระโดดหนีเร็วเสียยิ่งกว่ากวางตื่นธนู

ฉายาที่ได้จากความไร้ปรานี ไม่สนใจแม้สายเลือดเดียวกัน หากยืนคนละฝั่งก็ต้องถูกกำจัดไม่ให้ยืนขวางทาง ไม่อย่างนั้นเด็กหนุ่มอายุเพียง 20 ปี ตอนที่ต้องเข้ามาควบคุมบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของทางบ้านตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ใช้ระยะเวลาเพียง 5 ปีพลิกฟื้นบริษัทที่แทบจะมีแต่รูรั่วจนขึ้นแท่นเครือข่ายธุรกิจที่ใหญ่ติดอันดับต้นในเซี่ยงไฮ้ได้อย่างไร

“เดี๋ยวก่อน…อืม ตามตัวเว่ยฉีไปรอที่บ้าน ทำแผลเสร็จฉันต้องการตรวจร่างกายทุกส่วนอย่างละเอียด”

“นาย! เป็นอะไรครับได้รับบาดเจ็บตรงไหนเพิ่ม”

“ท่านประธาน ให้เตรียมฮอมาแทนไหมครับ บาดแผลร้ายแรงแค่ไหน อักเสบมีไข้ขึ้นแล้วใช่ไหมครับ”

“เหล่าโจวผมตามฮอมาเลยนะ”

เฉินหยุนชิง ผู้ช่วยส่วนตัวพ่วงบอดี้การ์ด แต่เดิมยืนอย่างเงียบเชียบปล่อยให้เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่รับมือกับเจ้านาย ตอนนี้ออกอาการตื่นตัวยกโทรศัพท์เตรียมส่งสัญญาณบอกหัวหน้าบอดี้การ์ดทีม 1 ให้เตรียมติดต่อฮอของกองทัพมารับ

ความลังเลก่อนตัดสินใจเพียงสองสามวินาทีของเจ้านายทำความประหลาดใจปนตื่นตระหนกให้ทั้งโจวหมิงเจี่ย และเฉินหยุนชิงได้ในระดับนี้เลยทีเดียว

“ไม่มีอะไร แค่อยากตรวจเช็กร่างกาย นายสองคนหยุดโวยวายได้แล้ว”

อึก

ร่างสูงเซเล็กน้อย อาการหน้ามืดจู่โจมกะทันหัน เสียเลือดมากขนาดนี้ยังพอมีสติอยู่ได้ก็นับว่าดีมากแล้ว ก่อนสติดับวูบใบหน้าหล่อเหลาหันกลับไปมองโรงเรียนอีกครั้ง

“ไว้เจอกัน เด็กน้อย”

บ้านตระกูลหลี่

“แม่คะ แม่คิดว่านังเหม่ยถิงมันแปลก ๆ ไหมคะ นี่มันไม่โทรกลับมาที่บ้านตั้งแต่กลับไปโรงเรียนแล้ว”

“ชู่ว…หลินเออร์ แม่บอกแล้วยังไงล่ะว่าในบ้านอย่าเรียกพี่สาวแบบนั้น เดี๋ยวมีคนมาได้ยินเข้า”

ติงหรูอี้ดุหลี่เหม่ยหลินด้วยสีหน้าอ่อนโยน ยิ้มแย้ม ส่วนมือที่กำลังพลิกเปิดแค็ตตาล็อกเพียงหยุดชะงักแล้วเปิดดูภาพต่ออย่างไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่

“มันใช่พี่สาวหนูที่ไหนล่ะค่ะ เป็นแค่ลูกเสี่ยวซานมาเผยอหน้าเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลี่ หนูต่างหากเป็นคุณหนูตัวจริง”

หลี่เหม่ยหลิน เค้นเสียงในลำคอกัดฟันพูดอย่างแค้นเคือง นับจากวันที่แม่ของเธอบอกว่าพี่สาวที่เธอเคยรัก เป็นเพียงลูกของนังผู้หญิงแพศยานอกบ้านที่มาแย่งชิงความรักของคุณพ่อจากแม่ของเธอ หลี่เหม่ยถิงไม่ใช่พี่สาวของเธอนับจากวันนั้น

ในเมื่อนังเมียน้อยแม่ของมันตายไปแล้ว ความโกรธความเกลียดชังทั้งหมด เธอจึงนำไปลงที่หลี่เหม่ยถิงแทน

“แม่คะทำไมแม่ไม่บอกให้คุณพ่อเฉดหัวมันออกไปอยู่คนเดียว เราให้เงินมันไปทำทุนสักก้อนก็พอแล้วนี่คะ”

หลี่เหม่ยหลินมองคุณแม่ของเธออย่างไม่เข้าใจ ทำไมแม่ของเธอยอมทนเลี้ยงดูลูกชู้ในบ้าน

รอยยิ้มฝืดเฝื่อนขมฝาดปรากฏบนใบหน้าเศร้าหมองของคุณแม่ยิ่งจุดไฟแค้นของหลี่เหม่ยหลิน

“คุณพ่อเป็นคนอุ้มพี่สาวกลับมา บอกให้แม่เลี้ยงดูให้เหมือนกับเป็นลูกแท้ ๆ ต่อให้แม่ไม่ยินยอมก็ต้องยอมในเมื่อพ่อของลูกตัดสินใจแบบนั้น อีกอย่างพี่สาวก็เป็นสายเลือดของคุณพ่อ”

หลี่เหม่ยหลินกัดฟันไม่พูดอะไรให้มากความอีก เพราะจะทำให้คุณแม่ของเธอเศร้ากว่าเดิม

ติงหรูอี้มองใบหน้าของลูกสาวคนเดียวด้วยความพอใจ เธอไม่ต้องการให้ลูกสาวรักใคร่กันกับนังเด็กเหลือขอนั่นเหมือนตอนยังเล็ก จึงต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมบอกความจริงไปว่านั่งเด็กนั่นไม่ใช่ลูกของเธอ

ดวงตาของคุณนายตระกูลหลี่ปรากฏแววเย็นเยียบอำมหิต หากคุณหญิงคุณนายในวงสังคมของเฉิงตูมาเห็นเข้าคงคาดไม่ถึงว่านี่คือ คนที่ได้รับการยอมรับว่ามีคุณธรรม เมตตามากน้ำใจที่สุดอย่างคุณนายหลี่

8 โมงเช้าวันถัดมา ณ ห้องสภานักเรียน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาได้”

หลี่เหม่ยถิงเงยหน้าจากข้อความที่สายข่าวนอกโรงเรียนเก็บรวบรวมให้ เตรียมส่งต่อให้เลขาเพื่อแยกหมวดหมู่จะได้บันทึกลงสมุดปกดำต่อไป

เหอจูอิ๋งเปิดประตูเดินกระมิดกระเมี้ยนเข้ามา ปากเล็กเคลือบลิปสีชมพูวาวอ้า ๆ หุบ ๆ แบบคนยังคิดไม่ตกว่าจะคุยอะไรดี

ครืด

เสียงล้อของเก้าอี้ครูดไปบนพื้นไม้ปาเก้ขัดมันขาเรียวยกพาดบนขอบโต๊ะไขว้ปลายเท้า ลำตัวกึ่งเอน สองแขนเท้าลงบนพนักแขน มือขวายกขึ้นควงปากกาเล่น ไม่รีบร้อนเปิดบทสนทนา เพราะคนร้อนใจไม่ใช่ตัวเธอเสียหน่อย

“ประธานหลี่คะ เรียกฉันมาพบวันนี้มีอะไรให้ฉันช่วยเหลือหรือเปล่าคะ”

“เหอจูอิ๋งยังคิดจะเล่นแง่เล่นลิ้น?”

“ไม่ ๆ ไม่ค่ะฉันพูดผิดพูดผิดค่ะ มีอะไรที่ฉันพอจะทำได้เพื่อให้พ้นความผิดเรื่องลบหลู่ประธานนักเรียนได้บ้างบอกมาได้เลยค่ะ”

เหอจูอิ๋งรีบเปลี่ยนคำพูดแทบไม่ทัน เธอแค่ลองเสี่ยงโชคเผื่อฟลูกเท่านั้น

คิดจะมีบุญคุณกับเธอมันไม่ง่ายหรอกนะ น่าเสียดายคนนิสัยแบบเหอจูอิ๋งคบค้าไม่ใช่เรื่องดี แต่หากมีผลประโยชน์ตอบแทนก็คุยเป็นครั้งคราวได้

“ฉันได้ยินว่า อีก 2 อาทิตย์หน่วยงานทหารที่พ่อของเธอสังกัดอยู่กำลังจะเปิดประมูลสินค้าลักลอบ ฉันต้องการบัตรเข้างาน”

“อะไรนะ! ประธานหลี่ล้อเล่นแล้ว”

บัตรนั่นขนาดพ่อเธอยังมีแค่ 2 ใบ ไม่ใช่ว่าต้องยกให้ประธานเหรอ พ่อได้ตีเธอขาหักน่ะสิ

“บัตรนั่นบ้านฉันมีแค่ 2 ใบยังแทบไม่พอใช้เลยค่ะ เพราะพาคนติดตามไปได้ 3 คนเท่านั้น”

หืม…ความเป็นไปได้ที่จะให้ลี่จูเข้าไปด้วยแทบไม่มีเลยแฮะ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

เฮ้อ!

เสียงถอนหายใจที่ปล่อยออกมาอย่างเสียดายโอกาส ทำเอาเหอจูอิ๋งสะดุ้งเฮือกเหงื่อหยดลงตามข้างขมับ

พรึ่บ

“ประธานหลี่คะ ฉันจะหาทางพาประธานเข้าไปด้วยให้ได้ค่ะ ถ้าหาไม่ได้จริง ๆ ประธานเข้าไปแทนฉันเลยก็ได้ เรื่องนั้นประธานอย่าเปิดเผยออกไปเลยนะคะ ไม่งั้นชีวิตฉันจบสิ้นแน่”

แค่ไม่ได้เข้าไปชมดูเรื่องตื่นเต้น เธอไม่ได้รู้สึกหายากขนาดนั้น แต่ถ้าความลับเปิดเผยครอบครัวไม่เอาเธอไว้แน่ การแต่งงานของเธอมันมีส่วนช่วยเรื่องงานของพ่อ จะให้เกิดความผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด

“โอ้ ทำแบบนั้นจะดีเหรอ ฉันไม่ได้ฝืนใจเธอใช่ไหม?”

“ดีค่ะ ดีมาก ๆ เลยฉันยิ่งเสียกว่าเต็มใจ”

ใครมันจะอยากยกของตัวเองให้คนอื่น ถึงจะเป็นแค่โควตาเข้างานก็เถอะ เหอจูอิ๋งทำหน้าเหมือนกลืนแมลงเข้าไป

“ถ้าเต็มใจก็ดีเลย เอ้านี่เซ็นซะนะแล้วกลับได้เลย”

หลี่เหม่ยถิงส่งเอกสารให้เหอจูอิ๋ง พอเธออ่านจบก็งงงวย ในเอกสารระบุว่าเหอจูอิ๋งใช้โควตาเข้างานในการขอขมาลดโทษแทน ซึ่งเอกสารนี้ประธานหลี่เตรียมไว้ล่วงหน้า!?!?

“ใช่ ฉันหมายตาโควตาของเธอไว้ตั้งแต่แรก น่าเสียดายที่คงพาใครไปด้วยไม่ได้ ก่อนวันงานเดี๋ยวฉันให้คนไปเตือนกันเธอลืมแล้วกันนะ”

“…”

“ไปได้ อ้อเดินกลับดี ๆ ล่ะ”

ปึง

จนประตูปิดตามหลังมาแล้วนั่นล่ะที่เหอจูอิ๋งจึงเพิ่งรู้สึกตัว ก้มมองเอกสารในมือเนื้อตัวเริ่มสั่นเทา ร่างกายหนาวสั่นแทบจับไข้

“นางมาร ปีศาจ ประธานหลี่น่ากลัวเหลือเกินอายุแค่นี้ยังขนาดนี้ ต่อไปในอนาคตจะขนาดไหน ไม่ได้คนแบบนี้เป็นศัตรูด้วยไม่ได้แน่ ต้องหลีกให้ไกลเท่าไหร่ยิ่งดี”

บนชั้น 2 ของอาคารกิจกรรม หน้าต่างบานสูงจรดเพดานมีเงาร่างบอบบางยืนมองเหอจูอิ๋งสับขาวิ่งหนียังกับมีปีศาจไล่ล่าตามหลังด้วยรอยยิ้มมุมปาก

“หึหึ กับบางคนความกลัวก็เป็นวิธีการควบคุมที่ไม่เลว เฮ้อ...ใช้สมองมากไปแล้ว ไปพักเสียหน่อยดีกว่า ลัลล้า”