บทที่ 5

สวีหว่านถิง : “ช่วยฉันด้วย!!”

สวีหว่านถิง : “ข้างล่างมีสัตว์ประหลาด! มีสัตว์ประหลาดอยู่!!!!”

“สัตว์ประหลาดอะไร?”

เสิ่นอี้เห็นข้อความขอความช่วยเหลือที่สวีหว่านถิงส่งมา ก็พิมพ์ถามทันที

[สวีหว่านถิงส่งเนื้อหาวิดีโอหนึ่งให้คุณ]

เสิ่นอี้กดเปิดวิดีโอ เป็นวิดีโอสั้นประมาณ 10 วินาที

ในภาพ เป็นหมอกดำหนา ซึ่งทัศนวิสัยต่ำมาก แต่ก็ยังมองออกว่าเป็นภาพด้านนอกอาคาร

ในหมอกดำหนาทึบ มีสุนัขสีเหลืองร่างใหญ่ตัวหนึ่ง ขาทั้ง 4 ข้างของสุนัขมีกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง ดวงตาแดงก่ำ ดูกระหายเลือดมาก

ดวงตาแดงก่ำของมันมองมาที่สวีหว่านถิงซึ่งถ่ายวิดีโอ สวีหว่านถิงตกใจจนกรีดร้องออกมาครั้งหนึ่ง แต่สุนัขตัวนั้นไม่ได้เข้ามา มันคาบศพหนึ่งที่แหลกอยู่บนพื้น หันหลังเดินเข้าไปในหมอกดำ

ไม่รู้เป็นเพราะมีอาหารแล้วหรือเปล่า คาดไม่ถึงว่าสุนัขตัวนี้จะไม่โจมตีสวีหว่านถิง

เสิ่นอี้จำสุนัขตัวนี้ได้ ก่อนหมอกดำจะปกคลุมมันเป็นหมาจรจัดที่มักจะเดินเตร่อยู่ในมหาวิทยาลัย มีนักศึกษาหลายคนที่ให้อาหาร ปกติมันจึงใช้ชีวิตอย่างสบายมาก

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ร่างกายของมันจึงใหญ่โตล่ำสันขึ้น จนใหญ่กว่าสุนัขปกติ 3-4 เท่า กล้ามเนื้อก็ปูดนูนด้วย!

ยิ่งไปกว่านั้น มันยังกินคนอีก!

“เป็นอย่างที่คิด สัตว์ก็กลายพันธุ์เหมือนกัน...” ดูวิดีโอจบ เสิ่นอี้ก็มีสีหน้าเคร่งขรึม หายนะครั้งนี้อันตรายกว่าที่จินตนาการไว้เสียอีก

ถ้าเป็นแบบนี้ ที่คุณย่ากับน้องสาวบอกทางโทรศัพท์ว่าสุนัขกินคนก็คงเป็นเรื่องจริงเหมือนกัน

พืชกับสัตว์ต่างก็กลายพันธุ์หมด!

สาเหตุเป็นเพราะหมอกดำเหรอ?

ไม่รู้ว่าคนจะกลายพันธุ์ด้วยหรือเปล่า...

ไม่แน่ การที่มนุษย์ปลุกพลังพิเศษอาจเป็นส่วนหนึ่งของการกลายพันธุ์?

เสิ่นอี้คาดเดาไปเรื่อยในใจ แต่มือก็ไม่ลืมส่งข้อความให้สวีหว่านถิง : “ฉวยจังหวะที่มันไม่โจมตีเธอ รีบขึ้นตึกมา อย่ามัวเสียเวลา”

สวีหว่านถิง : “หา!? นาย นายไม่ลงมารับฉันเหรอ?”

เสิ่นอี้ไม่ตอบกลับข้อความนี้ของสวีหว่านถิง

เดิมทีเขาก็ไม่คิดจะออกไปเสี่ยงอันตรายอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นใต้ตึกมีสัตว์กลายพันธุ์กินคน ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะลงไป

นอกจากนี้ เมื่อครู่ จ้าวเทาผู้ปลุกพลังพิเศษคนนั้นแอดเขาเป็นเพื่อนแล้ว!

เสิ่นอี้ย่อมฉวยโอกาสสนทนากับจ้าวเทา อยากตะล่อมถามว่าอีกฝ่ายได้พลังพิเศษมาได้อย่างไร

จ้าวเทาสาขาพลศึกษา : “พวก อยากได้การคุ้มครองไหม? ความแข็งแกร่งของฉันนายน่าจะรู้อยู่แล้ว มีฉันอยู่ นายไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะชิงเสบียงของนายไปเลย!”

จ้าวเทาสาขาพลศึกษา : “เมื่อเผชิญหน้ากับหายนะพวกเราผู้รอดชีวิตก็ควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ฉันรวบรวมเพื่อนนักศึกษากว่า 10 คนไว้ที่นี่ ถ้านายต้องการความช่วยเหลือ ก็เอาเสบียงของนายมาหาฉัน ฉันอยู่ที่โรงยิมของวิทยาเขต A!”

[จ้าวเทาส่งเนื้อหาวิดีโอหนึ่งให้คุณ]

ในวิดีโอ เป็นภาพนักศึกษากว่า 10 คนอยู่ด้วยกัน แต่กลับดูอยู่กันอย่างสันติและมีความสุข

จ้าวเทาสาขาพลศึกษา : “จริงสิ พวก นายน่าจะยังมีเสบียงอยู่ใช่ไหม? เมื่อกี้ฉันเห็นนายโพสต์ข้อความในกลุ่ม”

คำก็พวก สองคำก็พวก ดูเหมือนคนใจกว้างทีเดียว

แต่เสิ่นอี้กลับมองความคิดจากคำพูดของอีกฝ่ายออก เห็นได้ชัดว่าต้องการเสบียงของตน

บางทีเขาอาจเสนอความคุ้มครองให้จริง ๆ แต่ในวันสิ้นโลก เสิ่นอี้เชื่อตัวเองมากกว่า!

ไม่มีความแข็งแกร่งที่แท้จริง เขาไม่อาจเชื่อใจความคุ้มครองของคนอื่นได้ง่าย ๆ

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “ฉันยังมีน้ำอยู่อีกหลายขวด”

จ้าวเทาสาขาพลศึกษา : “ได้เลย! ได้เลยพวก! ตอนนี้นายมาที่โรงยิมสิ พวกเรามารวมกลุ่มกันก่อน คนมากพลังก็มาก จากนั้นก็ไปหาเสบียงด้วยกัน และรอความช่วยเหลือ!”

จ้าวเทาสาขาพลศึกษา : “มั่นใจว่านายคงเคยอ่านนิยายวัยสิ้นโลก พวกเราเหล่าผู้รอดชีวิตมีแต่ต้องรวมกลุ่มกันถึงจะมีหนทาง! มีพลังสายฟ้าของฉันคุ้มครอง ก็ไม่ต้องกลัวสัตว์ประหลาดธรรมดาแล้ว!”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “ได้ ฉันจะเก็บของไปรวมกลุ่มกับนายเดี๋ยวนี้...ว่าแต่ ฉันสงสัยนิดหน่อย นายได้รับพลังพิเศษที่แข็งแกร่งขนาดนั้นมาได้ยังไง? บอกหน่อยได้ไหม ไม่แน่ถ้าโชคดีฉันอาจจะปลุกพลังพิเศษได้เหมือนกัน ถึงตอนนั้นก็จะยิ่งต่อสู้กับสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ง่ายขึ้น”

จ้าวเทาสาขาพลศึกษา : “เรื่องนี้ ฉันก็จำไม่ค่อยได้ บังเอิญปลุกพลังขึ้นมาได้เองน่ะ”

จ้าวเทาสาขาพลศึกษา : “พวก รอนายมาแล้วพวกเราค่อยคุยรายละเอียดกันอีกที อย่าลืมสถานที่ละ!”

เห็นท่าทีแบบนี้ของจ้าวเทา เสิ่นอี้ก็ขี้เกียจจะสนใจเขาแล้ว

ในเมื่อไม่บอก งั้นก็ลบเพื่อน!

ส่วนเรื่องไปพบกันน่ะเหรอ! แน่นอนว่าต้องโกหกจ้าวเทาอยู่แล้ว!

“พลังพิเศษของจ้าวเทาคงไม่แข็งแกร่งแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เป็นฝ่ายแอดเพื่อนฉันมาก่อน แล้วยังให้ฉันเอาเสบียงไปให้อีก...”

“ถ้าเขาแข็งแกร่งจริง คงรวบรวมเสบียงไปนานแล้ว ยังไม่ต้องพูดถึงที่ไกล ๆ ซูเปอร์มาร์เก็ตในมหาวิทยาลัยก็น่าจะมีน้ำและอาหารที่ยังไม่เน่าเสียอยู่ไม่น้อย...”

เสิ่นอี้พึมพำเสียงเบา แค่กลับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เขายังกลัวว่าพลังพิเศษของจ้าวเทาจะเหมือนราชาสายฟ้า สามารถเรียกสายฟ้าฟาด มาสังหารสัตว์ประหลาดได้ทุกเมื่ออย่างง่ายดาย

หากเป็นแบบนี้ ตนก็ไม่ต้องกังวลแล้ว

แต่เห็นได้ชัด จากการสนทนาว่า พลังพิเศษของเขาไม่ได้แข็งแกร่ง ถึงขั้นที่น่าจะค่อนข้างอ่อนแอด้วยซ้ำ...ไม่อย่างนั้นคงไม่สนใจน้ำไม่กี่ขวดของเสิ่นอี้

นี่คือจุดประสงค์ในการสนทนาของเสิ่นอี้ เขาอยากรู้ว่าพลังพิเศษแข็งแกร่งแค่ไหน จะได้เตรียมรับมือได้

แน่นอนว่า หากได้รับวิธีปลุกพลังด้วย นั่นก็จะยิ่งมั่นคง...

สวีหว่านถิง : “เสิ่นอี้ นายอยู่ห้องไหน?”

สวีหว่านถิง : “รีบตอบสิ!!!”

สวีหว่านถิง : “ไอ้คนชั่ว!!!!”

สวีหว่านถิงส่งข้อความสั้น ๆ มาหลายข้อความ ดูท่าจะร้อนรนมาก

“606”

เสิ่นอี้ตอบกลับข้อความ หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูทันที หยิบไม้กวาดเอามาเป็นอาวุธ ฟังเสียงนอกประตูเงียบ ๆ

ผ่านไปไม่นาน ในทางเดินก็มีเสียงฝีเท้าชัดเจนดังขึ้น

พร้อมกับเสียงฝีเท้า ก็ยังมีเสียงหายใจหนัก ๆ ด้วย

ชั้น 6 ในหอพักไม่มีลิฟต์ สวีหว่านถิงกลับเดินขึ้นมาเร็วมาก

ขาเรียวยาวคู่นั้นของเธอไม่ได้ยาวอย่างไร้ประโยชน์

“ไอ้คนชั่ว! ไม่รู้จักลงมารับคุณหนูอย่างฉันข้างล่างด้วยซ้ำ! ชีวิตนี้สมควรที่จะไม่มีผู้หญิงมาชอบนายแล้ว!”

สวีหว่านถิงพิงกำแพงหอบหายใจ บนหน้าผากขาวเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เดิมทีเธอก็ขาดน้ำอยู่แล้ว ทั้งยังรีบขึ้นมาชั้น 6 ในอึดใจเดียว และยังสูดหมอกดำเข้าไปจำนวนมาก จนรู้สึกว่าแทบจะพ่นควันออกจากคอได้อยู่แล้ว

หากไม่ใช่เพราะชั้นล่างมีสัตว์ประหลาดกินคน เธอคงไม่เดินขึ้นมาเร็วขนาดนี้ ถึงขั้นที่อาจจะเดินขึ้นมาไม่ไหวด้วยซ้ำ

เมื่อคิดว่าตัวเองต้องเสี่ยงชีวิตฝ่าอันตรายมา แต่เสิ่นอี้ก็ยังไม่ลงไปรับตนข้างล่าง สวีหว่านถิงก็โกรธมาก จนแทบอยากจะแทงเสิ่นอี้สักหลาย ๆ ที!

หากไม่ใช่เพราะหมอกดำน่าหงุดหงิดพวกนั้น และไม่มีภัยพิบัติบ้าบอพวกนี้ เธอคงไม่สนใจผู้ชายแข็งกระด้าง น่าเกลียดอย่างเสิ่นอี้หรอก!

สวีหว่านถิงแอบด่าในใจ และไม่นานก็หาห้อง 606 เจอ

ขณะที่สังเกตทางเดินมืดมิดอย่างระมัดระวัง เธอก็ออกแรงเคาะประตู

จู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดออก

ไม่รอให้สวีหว่านถิงตอบสนอง มือข้างหนึ่งก็ดึงเธอเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ล็อกประตูห้องทันที

“อย่าขยับ!”

เสิ่นอี้กดสวีหว่านถิงเข้ากับกำแพงอย่างแรง ใช้มือข้างหนึ่งกดแขนทั้ง 2 ข้างของเธอไว้เหนือศีรษะ

“นาย นายทำอะไรเนี่ย! ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!”

สวีหว่านถิงตกใจ จนดิ้นรนตามสัญชาตญาณ

แต่เดิมเธอก็อ่อนแออยู่แล้ว ยิ่งไม่ได้ดื่มน้ำมานานอีก จึงไร้เรี่ยวแรงอยู่บ้าง ทำให้ดิ้นไม่หลุด

“ฉันบอกว่า อย่าขยับ!!”

เสิ่นอี้ดุประโยคหนึ่งอย่างเย็นชา

หลังจากนั้น เขาก็ยื่นมือออกไปคลำร่างกายของสวีหว่านถิง