บทที่ 6

“ไอ้ชั่ว! นาย นายทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!”

“นายอย่ามาลูบคลำมั่วซั่วนะ!!!”

รู้สึกว่ามือของเสิ่นอี้สอดเข้าไปในเสื้อผ้าของตัวเอง สวีหว่านถิงก็หน้าแดงก่ำ ยิ่งออกแรงดิ้นรนกว่าเดิม

เสิ่นอี้ไม่สนใจการขัดขืนของสวีหว่านถิง หลังจากค้นร่างกายอย่างละเอียดครั้งหนึ่ง ก็เจอมีดพับปอกผลไม้

เป็นอย่างที่คิด!

ในวันสิ้นโลกต้องระวังตัวเอาไว้จริง ๆ!

ต่อให้เผชิญหน้ากับผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ก็ไม่อาจลดความระมัดระวังได้!

ถ้าไม่ใช่เพราะระบบของตนต้องรับผู้หญิงจึงจะสามารถปลดล็อกทรัพยากรได้ ก่อนที่เขาจะมีกำลังปกป้องตัวเอง เขาไม่มีทางคิดเรื่องผู้หญิงเด็ดขาด

ไม่ว่าจะสวยแค่ไหน เขาก็จะไม่สนใจ

แต่ก็ไม่มีทางเลือก

หากต้องการปลดล็อกทรัพยากรมากขึ้น ก็ทำได้เพียงทำตามมาตรฐานของระบบ

โชคดี ที่ระบบต้องการให้รับผู้หญิง

ปกติผู้หญิงไม่ว่าจะเป็นเรื่องของกำลังหรือสรีระร่างกาย ก็ล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้ชาย

ตราบใดที่ไม่ถูกลอบโจมตี เสิ่นอี้ก็ยังควบคุมตัวสวีหว่านถิงได้

ดังนั้น เขาจึงค้นตัวเธอก่อน เพื่อยืนยันว่าสวีหว่านถิงไม่ได้ซ่อนอาวุธไว้

“ส่งกระเป๋ามาให้ฉัน” เสิ่นอี้ยังคงบังคับคุมตัวสวีหว่านถิงไว้ มองไปที่กระเป๋านักเรียนสีชมพูด้านหลังเธอ

“นายคิดจะทำอะไร!?”

สวีหว่านถิงปกป้องกระเป๋า ไม่ยอมให้

ในกระเป๋ายังมีขนมที่เธอประหยัดไว้กินอยู่ หากถูกเอาไป ตนคงรอดไปได้อีกไม่นาน

จู่ ๆ สวีหว่านถิงก็เริ่มนึกเสียใจภายหลังขึ้นมา

รู้แบบนี้ตนไม่น่ามาเลย

ต่อให้มา ก็ควรเอาขนมไปซ่อนก่อนถึงจะถูก

ทำไมโง่เอาอาหารทั้งหมดแบกมาด้วยแบบนี้?

หรือยังหวังว่าในสถานการณ์แบบนี้ ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเธอจะปกป้องเธอจริง ๆ?

ถ้าเสิ่นอี้ใจดีแบบนั้นจริง คงไม่ใช้น้ำมาข่มขู่เธอ

เกรงว่าเขาคงแทบรอไม่ไหวที่จะจับเธอกินจนเกลี้ยงแล้ว!

ยิ่งคิด สวีหว่านถิงก็ยิ่งกลัว และยิ่งโกรธ!

“ปล่อยฉัน! ไอ้คนจนรีบปล่อยฉันสิ! ไม่อย่างนั้นอย่าโทษที่ฉันโทรแจ้งตำรวจนะ!”

ดวงตางามของเธอจ้องเสิ่นอี้เขม็ง และยิ่งออกแรงดิ้นรน

เดิมทีร่างกายสูงเพรียวของสวีหว่านถิง สูงถึง 175 เซนติเมตร ซึ่งเตี้ยกว่าเสิ่นอี้ไม่เท่าไร

เสิ่นอี้สูง 178 เซนติเมตร

แต่โดยธรรมชาติผู้ชายก็แรงเยอะกว่าผู้หญิง กอปรกับ 2 วันมานี้เสิ่นอี้กินอาหารและดื่มน้ำเพียงพอ ย่อมไม่กลัวการดิ้นรนขัดขืนของสวีหว่านถิง

ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนอย่างไร เสิ่นอี้ก็บังคับถอดกระเป๋าเป้ออก เปิดซิป เทของข้างในทั้งหมดออกมา ตกลงสู่พื้น

ช็อกโกแลต มันฝรั่งทอด ล่าเถียว...และยังมีลิปสติก มาส์กหน้า ครีมกันแดด รวมถึงเครื่องสำอางต่าง ๆ ด้วย

เสิ่นอี้ใช้เท้าพลิกตรวจสอบดูครั้งหนึ่ง ยืนยันว่าไม่มีอาวุธมีคมอะไรที่คุมคามตนได้ซ่อนอยู่ จึงเพิ่งปล่อยสวีหว่านถิง

“ไอ้สารเลว! ไอ้คนจน!”

เขาเพิ่งปล่อยมือ สวีหว่านถิงก็ยกมือพุ่งเข้ามาตบเขาด้วยความโกรธ

เสิ่นอี้ถอยหลังก้าวหนึ่งทันที ขณะที่หลบฝ่ามือนั้น ก็พลิกมือมาตบคืนด้วย

เพียะ!

เสียงตบดังขึ้นครั้งหนึ่ง มันดังชัดเจน ไร้ปรานี

แก้มครึ่งซีกของสวีหว่านถิงแดงขึ้นมา เจ็บปวดแสบร้อน เธอจ้องเสิ่นอี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“อย่าลืมว่าเธอมาทำอะไร ยังจะมาเสแสร้งอะไรใส่ฉันอีก? แถมคิดจะตบฉันด้วย? ถ้าไม่เต็มใจก็ไสหัวออกไป! ฉันไม่คิดจะเก็บคนเนรคุณไว้!” เสิ่นอี้พูดอย่างเย็นชา

ท่าทางดุดันของเขา ไม่เหมือนกำลังล้อเล่น

“นาย นายกล้าตบฉันเหรอ?”

“นายมีสิทธิ์อะไรมาตบฉัน!?”

นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เด็กคนโตที่ที่สวีหว่านถิงถูกผู้ชายตบ และยิ่งเป็นครั้งแรกที่ถูกผู้ชายปฏิบัติด้วยอย่างรุนแรงแบบนี้

ความโกรธในดวงตาของเธอแทบจะเอ่อล้นออกมา

ถูกผู้ชายคนหนึ่งที่ปกติเธอไม่ชายตามองด้วยซ้ำตบหน้า สวีหว่านถิงรู้สึกได้ถึงเพียงความโกรธ จนไม่อาจระงับไว้ได้

“ในเมื่อเธอไม่ยอมประนีประนอม งั้นก็ไสหัวออกไป!”

เสิ่นอี้ไม่สนใจว่าสวีหว่านถิงจะรู้สึกอย่างไร หรือมีสภาพจิตใจที่เปลี่ยนไปอย่างไร ผลักเธอออกไปจากห้อง โยนขนมกับกระเป๋าเป้ของเธอออกไป หลังจากนั้นก็ปิดประตูห้อง

ในเมื่อสวีหว่านถิงไม่เต็มใจ เขาก็ไม่บังคับ

ไม่อย่างนั้นก็เหมือนมีระเบิดเวลาลูกหนึ่งอยู่ข้างตัว ตอนกลางคืนก็คงหลับไม่สนิท

หากสวีหว่านถิงโกรธแค้น จนคิดจะทำร้ายตนตอนกลางคืนจะทำยังไงล่ะ?

ในสถานการณ์ปกติเขาสามารถจัดการผู้หญิงได้ แต่เขาทนการถูกลอบเล่นงานไม่ได้

แทนที่จะให้คอยระวัง ไม่สู้ไล่ออกไปเลยจะดีกว่า

“เสิ่นอี้! นาย นายเปิดประตูก่อน! นายรีบเปิดประตูเร็ว!”

สวีหว่านถิงเห็นทางเดินมืดมิด ความโกรธก็สลายไปทันที สมองได้สติแจ่มชัดขึ้นมา และรีบเคาะประตูรัว ๆ

ถ้าถูกไล่ออกมาตอนนี้ เธอก็ไม่มีที่ไปแล้ว

จะให้กลับไปหอพักหญิงอีกครั้งเหรอ?

เธอกล้าที่ไหน!

เธอไม่กล้าแม้แต่จะลงบันไดด้วยซ้ำ

ถ้าเจอสุนัขกลายพันธุ์กินคนตัวนั้นอีกครั้ง สวีหว่านถิงไม่รู้ว่าตัวเองจะยังปลอดภัยอีกไหม

นอกจากนี้ ในหมอกดำไม่ได้มีแค่สุนัขกลายพันธุ์ แต่ยังมีสัตว์ประหลาดอีกหลายตัว!

“เสิ่นอี้! นายเปิดประตูเถอะ ฉัน ฉันผิดไปแล้ว! นายรีบเปิดประตูให้ฉันเข้าไปเถอะ!”

เสียงของสวีหว่านถิงเริ่มสั่นเครือ มองทางเดินมืดสนิท เธอรู้สึกเหมือนมีสัตว์ประหลาดบางอย่างจ้องมองตัวเองอยู่

น่ากลัว

ความกลัวที่ไม่รู้จักเป็นเหมือนกับสัตว์ประหลาดยักษ์ตัวหนึ่ง

เสิ่นอี้ขมวดคิ้ว สวีหว่านถิงตะโกนเสียงดังแบบนี้ หากดึงดูดสัตว์ประหลาดอะไรมาจะยิ่งอันตราย

เขาหยิบมีดพับปอกผลไม้ ใส่กระเป๋า พูดออกไปข้างนอกอย่างเย็นชา “อย่าตะโกน! ถ้าเธออยากเข้ามา งั้นก็คิดให้ดีก่อน”

“ถ้าเธอไม่ยอมประนีประนอม งั้นก็ไสหัวกลับไป ถ้าดึงดูสัตว์ประหลาดมา เธอนั่นแหละที่จะถูกกินคนแรก!”

ได้ยินคำพูดนี้ สวีหว่านถิงก็ยิ่งกลัวกว่าเดิม

เสียงขอร้องก็เบาลงมากเช่นกัน

“ฉัน ฉันยอมแล้ว นายเปิดประตูสิ รีบเปิดประตูให้ฉันเข้าไป!”

“ฉัน ฉันรู้ตัวว่าผิดแล้วจริง ๆ!”

เสิ่นอี้ไม่เปิดประตู

ให้เธอสงบสติอารมณ์อยู่ข้างนอกก่อน

ในวันสิ้นโลกไม่เหมือนเวลาปกติ หากเป็นสังคมปกติ การทำให้โกรธเคืองอย่างมากก็ถูกคนเกลียด แต่ในวันสิ้นโลกการทำให้คนโกรธเคือง อาจทำให้คนฆ่ากันได้!

ต้องทำให้สวีหว่านถิงเชื่อฟัง ไม่อย่างนั้นเสิ่นอี้ยอมไม่ปลดล็อกทรัพยากร และไม่รับผู้หญิงขาเรียวไร้สมองคนนี้มา

“เปิดประตู เปิดประตูเถอะ...”

ที่ประตู สวีหว่านถิงตัวสั่นเล็กน้อย สีหน้าตื่นตระหนก หันกลับไปมองทางทิศทางของบันไดไม่หยุด

ได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังขึ้นตรงนั้นเป็นครั้งคราว ไม่รู้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ หรือเป็นอย่างอื่น เธอตกใจกลัวจนขาทั้ง 2 ข้างสั่น และไม่กล้าส่งเสียงดังเกินไป

ในที่สุดสวีหว่านถิงก็เข้าใจ ในวันสิ้นโลกไม่มีใครเอาใจตนแล้ว

หากยังปฏิบัติต่อเสิ่นอี้ด้วยท่าทีเหมือนก่อนหน้านี้ เขาจะไล่เธอไปจริง ๆ!

เห็นฉากสุนัขกลายพันธุ์กินคนต่อหน้าต่อตา ทัศนคติของสวีหว่านถิงในตอนนี้จึงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

เธอไม่ได้เห็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่มาหลายวันแล้ว เธอกลัวมากจริง ๆ!

ที่เจอเสิ่นอี้แล้วระเบิดอารมณ์ เป็นเพราะความโกรธที่เกิดจากความกลัว มันไม่มีที่ระบาย

แต่เธอไม่คิดว่าเสิ่นอี้จะไม่ตามใจเธอเลยสักนิด และลงไม้ลงมือกับเธอตรง ๆ ถึงขั้นไล่เธอออกมา

สวีหว่านถิงมั่นใจในรูปร่างกับหน้าตาของตนมาก ได้ชนเข้ากับกำแพงเป็นครั้งแรก

เธอเข้าใจเหตุผลข้อหนึ่งแล้ว เสิ่นอี้ไม่เหมือนพวกคนที่ตามจีบเธอ เขาจะไม่ตามใจเธอ

“เสิ่นอี้ ฉัน ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ...”

“ขอร้อง ให้ฉันเข้าไปเถอะ ฉัน ฉันกลัวจริง ๆ!”

สวีหว่านถิง ตกใจกลัวจนร้องไห้ออกมา