บทที่ 7

ขณะที่สวีหว่านถิงตกใจกลัวจนร้องไห้ออกมาและกำลังจะสติแตก

เสิ่นอี้ก็เปิดประตู ให้เธอเข้ามาในห้อง

แล้วเสิ่นอี้ยังถือโอกาสหยิบขนมกับกระเป๋าเป้บนพื้นเข้ามาในห้องด้วย

บันไดมีเสียงแปลก ๆ เป็นครั้งคราวจริง ๆ

แต่เสียงนี้มีมานานมากแล้ว มีก่อนที่หมอกดำจะปรากฏเสียอีก ดังนั้นเสิ่นอี้จึงไม่กังวลว่าจะเป็นสัตว์ประหลาด

เป็นไปได้ที่จะเป็นแค่หน้าต่างเก่า

หลังจากปิดประตู ก็พลิกฝ่ามือล็อกห้อง

เสิ่นอี้เห็นสวีหว่านถิงกอดเข่า นั่งกดเสียงสะอื้นอยู่บนเตียง ก็ไม่มีความคิดจะปลอบใจ

ถ้าแม้แต่อุปสรรคนี้ยังข้ามไปไม่ได้ งั้นเธอก็คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานหรอก

นี่มันวันสิ้นโลกนะ!

อันตรายที่พบเจอในอนาคตจะมากยิ่งกว่าบทเรียนที่เธอได้รับในวันนี้

เหตุผลที่สวีหว่านถิงร้องไห้ ความจริงไม่เพียงแต่เพราะถูกเสิ่นอี้ตบหน้า และไม่ใช่การถูกไล่ออกจากห้อง

แต่เป็นเพราะได้เห็นฉากคนเป็น ๆ ถูกสัตว์ประหลาดคาบไป

ความกลัวอันรุนแรงไม่ได้ทำให้ตอนนั้นสวีหว่านถิงร้องไห้ออกมา แต่พอได้มาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างปลอดภัย เธอก็ควบคุมจิตใจไม่ไหวอีกแล้ว

มันพังทลายลงในพริบตา

หลายวันมานี้ซ่อนตัวอยู่ในหอพักด้วยความหวาดกลัวเพียงลำพัง ได้ยินเสียงกรีดร้องจากชั้นล่างเป็นระยะ...รวมถึงเห็นฉากคนถูกสัตว์ประหลาดกินด้วยตาตัวเอง ทั้งหมดนี้โจมตีจิตใจที่ยังเยาว์วัยของสวีหว่านถิงอย่างรุนแรงที่สุด

ใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศเซี่ยอันสงบสุข นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคนตาย!

ความจริง ไม่ใช่แค่สวีหว่านถิงเท่านั้นที่กลัว เสิ่นอี้ตอนที่เห็นวิดีโอสัตว์ประหลาดกินคนก็ตกใจกลัวไม่น้อยเหมือนกัน

เพียงแต่เพราะเขามีความสามารถในการยอมรับความจริงที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง ไม่นานจึงฟื้นฟูจิตใจได้

เขาไม่อาจล้มลงได้ ไม่อย่างนั้นย่ากับน้องเล็กจะไม่มีคนช่วย

ความคิดของเสิ่นอี้ตอนนี้คือรีบทำให้ได้ทรัพยากร ถ้าได้อาวุธอย่างพวกปืนมาด้วย เขาก็จะออกไปข้างนอกได้อย่างมั่นใจ

เขาไม่เชื่อว่าสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์จะต้านทานอาวุธปืนได้!

ตราบใดที่เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีพื้นฐานของคาร์บอน พวกอาวุธปืนจะต้องสร้างความเสียหายให้มันได้แน่!

แน่นอนว่า เสิ่นอี้ก็ไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับอาวุธปืน

ถึงอย่างไรจนถึงตอนนี้ รัฐก็ยังแก้ไขเรื่องหมอกไม่ได้ ทั้งยังไม่อาจส่งทหารมาช่วยเหลือได้ ซึ่งพิสูจน์แล้วว่าหมอกนี้ไม่อาจจัดการได้ด้วยวิธีธรรมดา

แต่ถ้าในมือมีปืน ก็จะรู้สึกปลอดภัยบ้าง

“ถ้างั้น ช่วยส่ง ช่วยส่งน้ำให้ฉันได้ไหม?”

สวีหว่านถิงร้องไห้นานมาก ทั้งยังเงียบไปนานมากเช่นกัน ดูเหมือนจะคลายความกลัวไปได้แล้ว จึงถามเสิ่นอี้เสียงเบา

บนโต๊ะมีขวดน้ำไม่กี่ขวด แต่เธอไม่กล้ายื่นมือไปตามอำเภอใจ เธอกลัวถูกไล่ออกไป

เสิ่นอี้เห็นสวีหว่านถิงร้องไห้จนตาบวม ก็เพิ่งรู้สึกพอใจเล็กน้อย

ดังนั้น จึงโยนน้ำขวดหนึ่งไปให้

ในขณะเดียวกัน

เสิ่นอี้ก็พิจารณาสวีหว่านถิงอย่างจริงจัง

คู่ควรกับที่ถูกเรียกว่าสาวสวยที่เซ็กซี่ที่สุดของสาขาภาษาต่างประเทศจริง ๆ ส่วนสูงเกิน 170 เซนติเมตร ทำให้เธอมีขาเรียวยาวกว่าผู้หญิงหลายคน

กอปรกับที่เดิมทีสวีหว่านถิงไม่ได้อ้วน ถึงขั้นที่ออกจะผอมไปบ้าง สัดส่วนของขากับเอวจึงยิ่งสมบูรณ์แบบ

สวีหว่านถิงที่กำลังดื่มน้ำ สังเกตเห็นสายตาที่ไม่ปิดบังของเสิ่นอี้ ก็รู้สึกอึดอัดและอายอยู่หลายส่วน

เมื่อก่อนแม้ผู้ชายพวกนั้นจะมองตน แต่ก็ต่างแอบมอง หรือแอบถ่ายรูป ไม่เคยมีใครมองตั้งแต่บนลงล่างอย่างไม่ปิดบังเหมือนเสิ่นอี้

ในขณะเดียวกันก็เหมือนกำลังมองสินค้าบางอย่าง ทำให้สวีหว่านถิงอาย และรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

แต่เมื่อนึกถึงนิสัยของเสิ่นอี้ เธอก็ไม่กล้าบ่นอะไร

สุดท้าย ตั้งแต่ชั่วขณะนั้นที่เป็นฝ่ายมาที่หอพักชาย เธอก็รู้อยู่แล้วว่าต้องเผชิญกับอะไร

ตอนแรกสวีหว่านถิงเคยคิดว่า จะใช้เสน่ห์ของตนควบคุมเสิ่นอี้ ขณะเดียวกันก็ให้เขาดูแลเรื่องกินดื่มของตน และคุ้มครองความปลอดภัยของตน

แต่หลังจากผ่านเรื่องเมื่อครู่มา เธอก็ไม่กล้ามีความคิดแบบนี้แล้ว

แม้เสิ่นอี้จะไม่ได้หล่อ และพื้นเพครอบครัวก็ธรรมดามาก แต่ในวันสิ้นโลก ตัวเองก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน...

ขอเพียงเสิ่นอี้ดูแลเรื่องกินดื่มของตน และสามารถปกป้องตนได้ งั้นเธอก็จะกลั้นใจยอมไป

ถึงอย่างไรในวันสิ้นโลกก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องหน้าตา ความสามารถคือปัจจัยอันดับหนึ่งในการเอาชีวิตรอด

เมื่อพิจารณาจากการที่เสิ่นอี้ควบคุมตนก่อนหน้านี้ รวมถึงจากที่ตบตน ความแข็งแกร่งของเขามากพอ ที่จะสามารถปกป้องตนได้

สวีหว่านถิงคิดได้แบบนี้ ก็เห็นเสิ่นอี้เดินเข้ามา

เธอแก้มแดงระเรื่อ ลมหายใจหนักหน่วงขึ้น รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงมากอย่างอธิบายไม่ถูก

“แปรงฟันก่อนเถอะ”

เสิ่นอี้มองปากของสวีหว่านถิง เดิมทีคิดจะจูบ แต่นึกได้ว่า 2 วันมานี้เธอขาดน้ำ คาดว่าคงไม่ได้แปรงฟัน รสอาจไม่ค่อยดีนัก

สวีหว่านถิงก็รู้ความคิดของเสิ่นอี้ หน้าจึงแดงขึ้น คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกรังเกียจ

แต่ว่า

เธอมองน้ำแร่บนโต๊ะที่เหลือเพียง 2 ขวด ก็อดไม่ได้ที่จะลังเล

“เหลือน้ำแค่ 2 ขวดแล้ว ไม่ใช่ว่าพวกเราต้องประหยัดหน่อยเหรอ?”

จู่ ๆ เธอก็นึกเสียใจภายหลังขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อครู่ดื่มน้ำ 1 ขวดในอึดในเดียว รู้อย่างนี้คงจะเหลือไว้บ้าง

แต่เมื่อครู่กระหายน้ำเกินไป เธอจึงควบคุมตัวเองไม่ได้ไปชั่วขณะ

ตอนนี้เหลือน้ำแค่ 2 ขวด พวกเขา 2 คนอย่างมากก็ดื่มได้ 3 วัน จะยังใช้แปรงฟันบ้วนปากได้อย่างไร มันสิ้นเปลืองเกินไป...

“ไม่เป็นไร เธอดื่มตามสบายเถอะ ฉันบอกแล้วว่า มีน้ำพอ”

เสิ่นอี้พูด และยกมือหนึ่งขึ้น ในฝ่ามือปรากฏน้ำแร่ 2 ขวดขึ้นมาจากอากาศ

“นี่ ๆ ๆ นี่ก็พลังพิเศษเหรอ!!?”

สวีหว่านถิงมองเสิ่นอี้เสกน้ำออกมาอย่างตกใจ

พลังพิเศษ!

ก่อนหน้านี้สวีหว่านถิงเห็นวิดีโอที่เพื่อนนักศึกษาโพสต์ในกลุ่ม บอกว่าเขามีพลังพิเศษ

ตอนแรกถึงอย่างไรสวีหว่านถิงก็ไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ได้เห็นฉากที่เสิ่นอี้เสกน้ำออกมาจากอากาศ เธอก็นึกเชื่อมโยงถึงเรื่องพลังพิเศษทันที

หรือว่าเสิ่นอี้ก็ปลุกพลังพิเศษขึ้นมาเหมือนกัน!?

“อืม เหมือนที่เธอเข้าใจนั่นแหละ พลังพิเศษของฉันคือการเสกอาหารกับน้ำ ดังนั้นเธออยู่กับฉัน ขอเพียงเชื่อฟัง หลังจากนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องกินดื่ม” เสิ่นอี้พูดแบบนี้

เขาใคร่ครวญอย่างระมัดระวังแล้ว จึงคิดว่าต้องแสดงพลังสักครั้ง

แบบนี้จึงจะทำให้สวีหว่านถิงที่เย่อหยิ่งยอมเชื่อฟังอย่างเต็มใจมากขึ้น

ถ้าใช้เพียงกำลังทำให้เธอยอมจำนน ถึงปากสวีหว่านถิงจะไม่พูด แต่ต้องมีปมในใจอยู่แน่

มีแต่ต้องใช้วิธีลงโทษและให้รางวัลเท่านั้น จึงจะสามารถผูกมัดผู้หญิงเย่อหยิ่งคนนี้ไว้ได้

ทำให้สวีหว่านถิงรู้ว่าติดตามตนย่อมมีอนาคต แล้วเธอก็จะไม่หักหลังเขาง่าย ๆ

รอในอนาคตปลดล็อกทรัพยากรได้เยอะ และมีพลังมากพอแล้ว เสิ่นอี้ก็ไม่ต้องกลัวเธอหักหลังอีก

ถึงตอนนั้นถ้าเธอกล้าคิดทรยศ ก็ค่อยกำจัดเธอซะ!

แน่นอนว่า เรื่องเกี่ยวกับระบบ เสิ่นอี้ย่อมไม่อาจบอกคนอื่น

ไม่ว่าระบบจะใช่พลังพิเศษของตนที่ตื่นขึ้นมาหรือไม่ ก็ไม่อาจให้คนอื่นรู้ได้ นี่คือขีดต่ำสุด

“คิดไม่ถึงว่าจะมีพลังพิเศษแบบนี้ด้วย สุดยอดไปเลย!” ขณะที่สวีหว่านถิงประหลาดใจ ในแววตาก็เผยรอยยิ้มที่ไม่อาจควบคุมได้ออกมา

สามารถเสกอาหารกับน้ำได้ งั้นหลังจากนี้ก็ไม่ต้องหิวและขาดน้ำแล้ว!

คิดมาถึงตรงนี้ แววตาที่สวีหว่านถิงมองเสิ่นอี้ก็เปลี่ยนไปหลายส่วน

แม้เขาจะยังคงไม่หล่อ แต่กลับพึ่งพาได้เป็นอย่างมาก!

“เธอน่าจะรู้ว่าพลังพิเศษนี้ของฉันสำคัญแค่ไหน ดังนั้นถ้าฉันไม่อนุญาต ก็อย่าเอาเรื่องพลังของฉันไปบอกคนอื่น เข้าใจไหม? ถ้าฉันตาย พลังพิเศษก็ไร้ผลไปด้วย” เสิ่นอี้กำชับสวีหว่านถิงอย่างจริงจัง

“ฉันเข้าใจ! ฉันไม่บอกคนอื่นแน่! แม้แต่พ่อแม่ฉันก็ไม่บอก!”

สวีหว่านถิงพยักหน้าอย่างจริงจัง

เธอไม่ได้โง่

หากโง่ คงไม่อาจสอบเข้าหนึ่งในมหาวิทยาลัยชั้นนำในโครงการ 985 แห่งนี้ได้

คำพูดนี้ของเสิ่นอี้เป็นการเตือน ทั้งยังเป็นการขู่ด้วย

“งั้น งั้นฉันไปแปรงฟันก่อนนะ...”

สวีหว่านถิงพูด ใบหน้าก็แดงขึ้นเล็กน้อย

เธอรู้อยู่แล้วว่า หลังแปรงฟันจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น