LOGINShare
04 ทหารรับจ้าง [1/5]
Last Updated:
2025-03-28 09:55:38ปึง!
เสียงประตูเหล็กบานหนักปิดลงทันทีเมื่อกลุ่มทหารและหนึ่งชาวบ้านเข้ามายังด้านใน ดูเหมือนว่าส่วนที่พวกเขาอยู่จะเป็นโกดังเก็บสินค้า
เฉินเฟิงกระชับฮู้ดด้วยความประหม่า เป็นครั้งแรกที่รู้สึกอึดอัดกับการใกล้ชิดคนแปลกหน้า ทั้งยังเป็นสถานการณ์ไม่ปกติ
ตึง ๆ
กรร…
แกรก ๆ
เสียงทุบประตูและเสียงคำรามในลำคอมีมากกว่าหนึ่ง ก่อนหน้านี้บางส่วนก็เดินตามรถของโจเซฟมาตั้งแต่หน้าโรงงานอยู่แล้ว ยิ่งพอได้ยินเสียงพูดคุย พวกมันก็เริ่มเดินเร็วขึ้น พอเฉินเฟิงเข้ามาสมทบก็มีประมาณมากชนิดที่ว่าควรหาที่หลบภัยก่อน
“เดี๋ยวจะออกไปเคลียร์ข้างนอกให้” ตุ่นวางกระเป๋าสัมภาระไว้ที่พื้น เตรียมหาช่องหน้าต่างปีนออกไปจัดการ ประตูโกดังเป็นบานเลื่อนเหล็ก มันใหญ่ไป เปิดทีคงได้วิ่งกรูกันเข้ามาแน่
“ไม่ต้องหรอก พวกมันเป็นแค่ซอมบี้ธรรมดา” โจเซฟส่ายหน้าไม่เห็นด้วย แค่พวกเขาเดินเข้าไปในตัวโกดังให้ห่างประตูหน่อย เดี๋ยวพวกมันก็เลิกทุบไปเอง แต่ถ้าออกไปฆ่ามัน เสียงและกลิ่นจะเป็นตัวเรียกซอมบี้ในละแวกนี้มาเพิ่มแทน
นอกจากนี้การมีซอมบี้อยู่ด้านนอกยังใช้เป็นเครื่องส่งสัญญาณชั้นดีหากมีมนุษย์คนอื่นเข้ามาใกล้
“พวกเราจะไปเดินสำรวจด้านใน คุณจะไปด้วยกันไหม” ทีโอเอ่ยถามเพื่อนร่วมทีมชั่วคราว
“...” เฉินเฟิงพยักหน้ายอมรับคำชวน ลงเรือลำเดียวกันแล้วก็มีแต่ต้องเดินหน้า ถ้าหากปฏิเสธอาจถูกสงสัยและถูกจับตามอง
ตัวโกดังเก็บสินค้าของโรงงานน้ำตาลแห่งนี้ไม่ต่างจากภาพที่ชายหนุ่มเคยเห็นในโทรทัศน์หรือสารคดีที่ทำออกมาเพื่อให้คนทั่วไปได้เห็นถึงกระบวนการทำงานของโรงงานอุตสาหกรรม ยังดีที่ถูกก่อสร้างด้วยปูน ถ้าหากเป็นสเตนเลสอาจไม่สามารถรับมือกับซอมบี้จำนวนมากได้ ตัวหลังคาสูงเกือบหกเมตรทำให้ที่นี่ทั้งกว้างและโปร่ง ภายในบรรจุกระสอบน้ำตาลซ้อนกันมากกว่า 20 กระสอบ กล่องกระดาษอีกจำนวนมาก มันถูกเรียงสูงเป็นชั้นและแบ่งเป็นล็อกเพื่อสะดวกในการจัดเก็บรวมถึงการแยกประเภท
เฉินเฟิงเปิดประสาทสัมผัสการได้ยินให้มากที่สุด นอกจากการเคลื่อนไหวของกลุ่มทหารด้านหน้ากับเสียงซอมบี้ทุบประตูทางด้านหลังก็ไม่มีเสียงอื่นอีก
หูของเขาก็ยังได้ยินปกติดีนี่นา…
แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้เงียบกริบเลยล่ะ?
“มีอะไรผิดปกติไหมตุ่น” โจเซฟสอบถาม
ในกลุ่มของเขา ตุ่นที่มีใบหูของสุนัขนั้นมีหูดีที่สุด และการดมกลิ่นก็ยอดเยี่ยม แต่สัญชาตญาณระวังภัยกลับสู้หงส์ที่เป็นกวางไม่ได้
“ไม่ครับ ผมไม่ได้ยินเสียงหรือกลิ่นอะไรเลย” ตุ่นส่ายหน้า “แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีพวกซอมบี้วิวัฒนาการไหม” เจ้าพวกนั้นบางครั้งก็มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง หากไม่ระวังตัวอยู่ตลอดเวลาอาจกลายเป็นอาหารมันได้ง่าย ๆ
ซอมบี้วิวัฒนาการ?
“เอ่อ คือ…” เวลานั้นเองเฉินเฟิงจึงเริ่มพูดคุยขึ้นเป็นครั้งแรก ชายหนุ่มสูดหายใจลึก ๆ เขาอยากรู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นี้สามารถกลับมาสู่ภาวะปกติได้ไหม และต้องใช้เวลากี่เดือนหรือกี่ปี
“ครับ” นิโคลัสชะลอเท้าเพื่อให้ตนเดินเป็นจังหวะเดียวกันกับคนแปลกหน้า
ทีโอลอบมองโจเซฟ ทั้งสองคนสบสายตากัน ในแววตาของคนทั้งคู่ปรากฏร่องรอยของความประหลาดใจ
นิโคลัสยอมคุยกับคนอื่น?
ไม่สิ ก่อนหน้านี้ก็เป็นคนช่วยยิงซอมบี้ให้ด้วยเหมือนกัน
หมอนี่ที่ทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวมาตลอดเนี่ยนะ จะยื่นมือช่วยคนที่ไม่รู้จักกัน
แปลกมากเกินไปแล้ว!?
“สถานการณ์นี้มันคืออะไรเหรอครับ ทำไมถึงมี เอ่อ ซอมบี้โผล่ออกมา ไหนจะการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายแบบคุณอีก แล้วทางรัฐบาลมีแผนการรับมือในเรื่องนี้ยังไงบ้าง พวกผมที่เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาต้องไปรายงานตัวหรือเปล่า” เฉินเฟิงถามทุกคำถามที่เขาสงสัยในคราวเดียว
นิโคลัสหันหน้าไปหาทีโอ นัยน์ตาคมหรี่ลงราวกับจะบอกว่าให้คนที่มีความสามารถด้านการพูดมาอธิบายในเรื่องนี้จะดีกว่า
“...?” ทีโอ
เขาเรอะ!
ชายหนุ่มร่างสูงพยักหน้ายืนยัน
ไหงกลายเป็นหน้าที่เขา!
ชายหนุ่มร่างเล็กยกมือเกาศีรษะอย่างหัวเสียแต่ก็ยอมอธิบายโดยดี คนพวกนี้เวลาต้องไปติดต่อกับสำนักงานใหญ่ก็ชอบโบ้ยงานแบบนี้มาให้เขาอยู่เรื่อย
“จำอุกกาบาตเมื่อหลายเดือนก่อนได้ไหมครับ” เฉินเฟิงพยักหน้า เรื่องนี้เป็นข่าวโด่งดังระดับโลก ต่อให้เป็นคนเฒ่าคนแก่ที่ไม่รู้หนังสือก็ต้องได้ยินประกาศเตือนภัยครั้งใหญ่ในวันนั้น แถมหลังจากเบี่ยงทิศอุกกาบาตไปแล้ว ยังเกิดฝนดาวตกวิ่งตัดผ่านท้องฟ้าเป็นริ้ว ๆ รวมถึงความเสียหายจากเศษอุกกาบาตในบางพื้นที่อีก
“นั่นแหละครับเป็นตัวปัญหา” ทีโอ
“พวกมันมีเชื้อ?” หนุ่มชาวบ้านลองคาดเดา
“ใช่ครับ หลังจากที่มีคนกลายร่างเป็นกึ่งคนกึ่งสัตว์ นักวิทยาศาสตร์ร่วมกับแพทย์วินิจฉัยว่าเดิมทีเราก็มีโรคระบาดอยู่แล้ว และเชื้อที่มาพร้อมกับเศษอุกกาบาตในวันนั้นได้ไปกระตุ้นให้มันกลายพันธุ์และมีความสามารถที่ร้ายแรงขึ้น ส่วนคนที่มีภูมิต้านทานในระดับหนึ่งจะถูกทำให้เปลี่ยนสภาพเพื่อต่อต้านเชื้อไวรัสในร่างกาย บ้างก็ออกมาในลักษณะของรูปลักษณ์ภายนอกที่คล้ายคลึงกับสัตว์รวมถึงความสามารถ และอย่างสุดท้ายก็คือพลังพิเศษ”
Latest chapter
วันสิ้นโลกของผม 148 วันที่โลกยังไม่สิ้นสุด [5/5] [End]
“แม่เองก็อยากรู้เหมือนกัน” กิ่งแก้วพยักหน้าเห็นด้วย ตอนนี้สถานการณ์กลับมาสงบสุขลงแล้ว แต่ลูกชายเธอก็ยังคงขลุกตัวอยู่กับการฝึกฝน บางวันก็วิ่งโร่ไปล่าหนูกลายพันธุ์ถึงนิคมอุตสาหกรรม หากมีแฟนเป็นตัวเป็นตนก็คงช่วยปรามได้บ้าง“ผมออกไปเดินเล่นดีกว่า” ชายหนุ่มค่อยๆ กระถดตัวไปทางประตูบ้าน ก่อนจะวิ่งหนีหายไปด้วยความรวดเร็ว“ทีอย่างนี้ล่ะ เร็วเชียว” กิ่งแก้วส่ายหน้า“ฮ่าๆ อย่าไปบังคับน้องเลยครับ ถึงเวลาจะมีเดี๋ยวก็มีเองแหละ” เจ้ากระต่ายหัวเราะร่วนกับปฏิกิริยาของกรที่ดูเหมือนจะยังไม่อยากมีแฟน“หรือไม่ก็อาจจะกำลังมีคนคุยๆ อยู่แต่ไม่กล้าเปิดตัวหรือเปล่า” ต่างกับนิโคลัสที่มองอีกมุมแก้มแดงๆ นั่นหลบไม่พ้นสายตาของเขาหรอก“เอ๊ะ ลูกคนนี้ แอบมีแฟนแล้วไม่บอกแม่เหรอ กิ่งไปก่อนนะยาย” หันไปร่ำลาคุณยายแล้วถกผ้าถุงออกจากบ้านมองหาเจ้าลูกตัวแสบทันที“พี่นิคไปรู้อะไรมาครับเนี่ย” เฉินเฟิงเชื่อว่าคนรักไม่มีทางพูดไปเรื่อยเปื่อยแน่“รอดูไปก่อน ไม่แน่ว่าหลังเรากลับมาจากไปเยี่ยมบ้านพี่ กรอาจกล้าเปิดตัวกับแม่ก็ได้” คุณหมอหมีไม่อยากเฉลย เผื่อเจ้าตัวยังไม่พร้อมส่วนเมื่อสักครู่ก็ถือว่าสร้างสีสันให้คนป่วย ดูสิ คุณยายร้านขา
วันสิ้นโลกของผม 148 วันที่โลกยังไม่สิ้นสุด [4/5] [End]
“น่องไก่นั่นผมมองไว้นานแล้วนะพี่ อย่าแย่งดิ” ทีโอใช้ส้อมจิ้มน่องไก่ที่หงส์เตรียมตักเข้าจานของตน“อะไร อย่ามาโมเมนะ” หงส์เองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน ถึงสงครามครั้งนี้จะไม่มีมังคุดเข้าร่วมกลั่นแกล้งด้วย เธอก็ไม่คิดจะรามือ เวลาเห็นทีโอทำหน้าเหมือนได้รับความไม่เป็นธรรมแล้วตลกดีเธอเห็นแล้วว่าทีโอจ้องน่องไก่ชิ้นนี้ตาเป็นมันนานแล้ว และเธอกับตุ่นเองก็มีในจานอยู่คนละน่อง เจ้าเด็กนี่เลยอนุมานไปว่าชิ้นที่ยังลอยเท้งเต้งนั้นจะต้องตกเป็นของตนเอง“พี่หงส์ พี่อย่ามาแกล้งผม ในจานพี่ก็ยังมีน่องไก่ ทำไมไม่แบ่งให้น้องให้นุ่ง” ทีโองอแงกระเง้ากระงอดทั้งที่มือยังใช้ส้อมจิ้มน่องไก่ไว้ไม่ผละไปไหน“เล่นกันเป็นเด็กๆ ไปได้” โจเซฟส่ายศีรษะเอือมระอา ตั้งแต่รวมกลุ่มกันมา สองคนนี้ต้องมีปากเสียงตอนกินอาหารได้ทุกมื้อ“เนื้อส่วนอื่นของไก่ก็ยังเหลืออีกตั้งเยอะ” เลวี่ดุคนรักเสียงจริงจังทั้งที่มืออีกข้างก็กำลังถือน่องไก่กัดเข้าปากคำใหญ่“คนที่ได้กินน่องไก่ชิ้นที่สามแล้วกล้าตักเตือนกูเหรอ ฮะ?” ทีโอเค้นเสียงลอดไรฟัน เพราะน่องไก่ชิ้นแรกถูกคนรักแย่งไปจากช้อน เขาถึงต้องเล็งชิ้นใหม่ไม่ใช่หรือไง“...” เลวี่ลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้“ท
วันสิ้นโลกของผม 148 วันที่โลกยังไม่สิ้นสุด [3/5] [End]
พูดคุยอัปเดตสภาพบ้านแต่ละหลังอีกเล็กน้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันไปเก็บข้าวของส่วนตัวบ้านใครบ้านมัน พลายวารีกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดนำพี่ชายไปยังโรงนอนที่ถูกปรับปรุงใหม่“โห บ้านดูเป็นบ้านมาก” เฉินเฟิงเปิดประตูเข้ามาพบกับเฟอร์นิเจอร์ไม้ที่ไม่เคยมีมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นโซฟา โต๊ะรับแขก หรือแม้แต่ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่“เกรงใจพี่พิมแย่” นิโคลัสลูบเนื้อไม้เรียบสนิท มันถูกขัดจนมันและลงน้ำยาป้องกันแมลงไว้เรียบร้อย“ไว้เราออกไปเยี่ยมแม่ของพี่นิคก็ขนของฝากกลับมาให้มากหน่อยดีไหมครับ” เฉินเฟิงเสนอ“เป็นความคิดที่ดี” คุณหมอหมีเห็นด้วย อย่างน้อยก็คงได้พวกเครื่องนุ่งห่มสวยๆ กลับมาให้เหล่าหญิงสาวได้เลือกชม ยิ่งหน้าหนาวในประเทศ T ตอนนี้หนาวไปถึงกระดูก ไปประเทศ A น่าจะได้เสื้อกันหนาวคุณภาพดีมาเพิ่ม“เฮ้อ… ในที่สุดก็ได้กลับบ้านสักที” เฉินเฟิงวางกระเป๋าไว้มุมห้องแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง “หือ พี่พิมเปลี่ยนฟูกที่นอนให้ด้วย” จำได้ว่าก่อนไปทำภารกิจ ที่นอนไม่ได้นิ่มขนาดนี้“ไว้ทำเตาผิงไว้ในห้องด้วยดีกว่า” ฤดูหนาวที่ผ่านมาต้องพึ่งพาพลังพิเศษระหว่างการนอนหลับ แต่ถ้ามีเตาผิงอยู่ก็ไม่ต้องกังวลว่าห้องจะไม่อบอุ่น“หวา เหมือนบ้
วันสิ้นโลกของผม 148 วันที่โลกยังไม่สิ้นสุด [2/5] [End]
“ยินดีต้อนรับกลับนะคะ”แอ๊ว!ทันทีที่รถจอดบริเวณตีนภูเขาก็พบพิมพาและพลายวารียืนรออยู่“พี่พิม~ คิดถึงจังเลยค่ะ” กวางสาวก้าวลงจากรถพร้อมกับอุ้มเด็กหญิงพลอยใสตามลงมา“ปลอดภัยกันสินะคะ” พิมพาโล่งอกเมื่อกวาดตามองคร่าวๆ แล้วไม่พบว่ามีใครได้รับบาดเจ็บกลับมา “น้องพลอยไม่ดื้อไม่ซนใช่ไหมคะ”“หนูเป็นเด็กดี ฮึก เป็นเด็กดีจริงๆ นะ ทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีด้วย ฮือๆ” เด็กหญิงโผเข้ากอดมารดาแน่น พลอยใสไม่เคยห่างจากแม่นานขนาดนี้มาก่อน แต่เพราะตนเลือกที่จะอาสาออกไปสู้กับซอมบี้เองจึงไม่อาจงอแงร้องไห้คิดถึงบ้านได้เหมือนเด็กทั่วไปมาวันนี้ได้กอดคนที่เฝ้าคิดถึงอยู่ทุกวันก็พาให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย“จ้ะ แม่รู้แล้ว แม่ภูมิใจในตัวหนูมากๆ เลยนะ” พิมพาย่อตัวช่วยเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าเนียนใส ใจจริงเธอไม่อยากให้ลูกสาวออกไปเผชิญกับอันตรายเลย แต่เพราะเชื่อว่าการได้ออกไปในยามที่มีสมาชิกคนอื่นๆ ไปด้วยย่อมปลอดภัยกว่า จึงวางใจให้ลูกสาวออกไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ให้เต็มที่ ส่วนเธอก็จะปกป้องบ้านไว้รอต้อนรับทุกคน“แล้วสงคราม…” พิมพาผละจากลูกสาวมามองหน้าสมาชิกคนอื่นๆ “จบแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ”เธออยากได้รับคำยืนยันต่อหน้ามากกว่าคำ
วันสิ้นโลกของผม 148 วันที่โลกยังไม่สิ้นสุด [1/5] [End]
กลุ่มทหารรับจ้างไม่ได้เดินทางโดยใช้เส้นทางเชื่อมระหว่างหมู่บ้าน ส่วนหนึ่งเพราะต้องการขับรถที่นำมาด้วยกลับไปจอดไว้ยังตีนภูเขา และอีกเหตุผลก็เพราะมังคุดตัวโตขึ้นเล็กน้อย บริเวณท้องของมันไม่สามารถผ่านประตูทางเข้าได้ ทุกคนจึงลงความเห็นให้เดินทางโดยใช้ถนนเส้นหลักแทน“ต้องลดความอ้วนแล้วหรือเปล่านะ” เฉินเฟิงมองพุงกลมของมังคุดด้วยความหนักใจ ช่วงบนเดินผ่านทางเข้าได้ไม่มีปัญหา แต่พอถึงช่วงกลางลำตัวกลับเข้าไม่ได้ เขาเลี้ยงเจ้าตัวนี้ดีเกินไปหรือเปล่านะ?กี๊ซ (มังคุดไม่อ้วนนะ)แร็กคูนที่ถูกแปะป้ายไว้บนหน้าผากว่าอ้วนรีบแย้ง ถ้าให้มันงดอาหาร มันยอมอยู่ที่ค่ายพันธมิตรต่อยังดีกว่า… แล้วค่อยกลับบ้านตอนท้องอิ่ม“ไม่อ้วนตรงไหนกันฮึ” เฉินเฟิงจ้องมองพุงกลม หลักฐานสำคัญที่จำเลยดิ้นไม่หลุดกี๊ซ (นี่เป็นพลังงานสำรองต่างหาก)เจ้าตัวโตแอ่นพุงไม่ยอมรับว่าหน้าท้องส่วนนี้เป็นไขมันที่เกิดจากการกินล้วนๆ“เอาเถอะ จะยอมเชื่อก็ได้” ในเมื่อเจ้าตัวไม่ให้ความร่วมมือ เจ้ากระต่ายก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะลดพุงเด็กดื้อนิโคลัสยกยิ้มมุมปากมองคนรักกับเจ้าตัวโต้เถียงกันเรื่องน้ำหนักเกินมาตรฐานไปตลอดทาง กระทั่งใกล้ถึงหมู่บ้านด้วงส
วันสิ้นโลกของผม 147 ชีวิตที่ต้องเดินต่อ [5/5]
“พวกนาย…” ผู้ถูกขนานนามว่าเทพเซียนเดินดินเกือบน้ำตาร่วงด้วยความซาบซึ้ง ยังดีที่เก๊กขรึมฮึบไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นอาจมีสักขีพยานนับแสนเห็นท่านเทพหลั่งน้ำตา“เจอแบบนี้เขินเลยนะคะเนี่ย” แก้มใสของดาริณีขึ้นสีแดงระเรื่อ ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย เทียบกันแล้วเธอเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาที่อยากจะปกป้องลูกชายและเพื่อนพ้อง ไม่ได้มีใจคิดอยากช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์มากมายถึงเพียงนั้นหนักเข้าหน่อยก็มีคนชูลังกระดาษที่มีชื่อของใครสักคนเขียนอยู่“อ๋า… มีชื่อของพี่ด้วย” เหมือนแฟนคลับไปตามดาราตามงานอีเวนต์เลย“วีรกรรมพี่ดาไม่ใช่ย่อยเลยนะคะ รับความรู้สึกอยากขอบคุณจากพวกเขาเถอะค่ะ” หงส์เอ่ยให้กำลังใจ ทั้งที่ไม่ได้เป็นทหารแต่ก็สามารถยืนหยัดต่อสู้กับซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์ได้โดยไม่ทำให้ทีมเสียสมดุลกลับกัน... หากขาดดาริณีไป สงครามอาจจบล่าช้ากว่าที่คิดก็เป็นได้ดาริณีเม้มปากขัดเขิน ใบหน้าสวยก้มมองพื้นไม่กล้าสบตาใคร กระทั่งโจเซฟกอบกุมมือเรียวไว้ เธอถึงเงยหน้ามองสบตากับสามีร่วมทุกข์ร่วมสุขแค่ได้เห็นสายตาที่บอกว่าภูมิใจที่มีเธออยู่เคียงข้าง ความมั่นใจที่หล่นหายไปก็พลันเอ่อล้นออกมากี๊ซ! (ขอบคุณทุกคนนะครับ ขอบคุณครับ มั
You may also like
ร้อยวิธีพลีชีพในวันสิ้นโลก
แมวน้อยหมวกเขียว1.0K viewsรักร้ายสาปอสูร
ไฉ่เฉิน / หลานจิง / ราตรีฝนพรำ / เกนไลซี / ไนยาดา735 viewsUndisclosure
Jes/JinMingZin/Quendaya1.5K viewsข้านี้แหละที่จะทำให้ตระกูลนี้ร่ำรวย
ยัยแม่มดแสนน่ารัก1.8K viewsเมื่อผมกลายเป็นสาวนักศึกษา
Airflyline744 viewsเกิดใหม่เป็นเมียยักษ์ในวรรณคดี
Madam Hangover2.9K viewsไม่อยากเป็นสาวใช้ของตัวร้ายเลยค่ะ
ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า139 viewsดีไซเนอร์สาวทะลุมิติมาเปิดร้านเสื้อผ้าในปี 1980
Ainthira06 / โจวเหว่ยฟาง3.8K views
