04 ทหารรับจ้าง [1/5]

ปึง!

เสียงประตูเหล็กบานหนักปิดลงทันทีเมื่อกลุ่มทหารและหนึ่งชาวบ้านเข้ามายังด้านใน ดูเหมือนว่าส่วนที่พวกเขาอยู่จะเป็นโกดังเก็บสินค้า

เฉินเฟิงกระชับฮู้ดด้วยความประหม่า เป็นครั้งแรกที่รู้สึกอึดอัดกับการใกล้ชิดคนแปลกหน้า ทั้งยังเป็นสถานการณ์ไม่ปกติ

ตึง ๆ

กรร…

แกรก ๆ

เสียงทุบประตูและเสียงคำรามในลำคอมีมากกว่าหนึ่ง ก่อนหน้านี้บางส่วนก็เดินตามรถของโจเซฟมาตั้งแต่หน้าโรงงานอยู่แล้ว ยิ่งพอได้ยินเสียงพูดคุย พวกมันก็เริ่มเดินเร็วขึ้น พอเฉินเฟิงเข้ามาสมทบก็มีประมาณมากชนิดที่ว่าควรหาที่หลบภัยก่อน

“เดี๋ยวจะออกไปเคลียร์ข้างนอกให้” ตุ่นวางกระเป๋าสัมภาระไว้ที่พื้น เตรียมหาช่องหน้าต่างปีนออกไปจัดการ ประตูโกดังเป็นบานเลื่อนเหล็ก มันใหญ่ไป เปิดทีคงได้วิ่งกรูกันเข้ามาแน่

“ไม่ต้องหรอก พวกมันเป็นแค่ซอมบี้ธรรมดา” โจเซฟส่ายหน้าไม่เห็นด้วย แค่พวกเขาเดินเข้าไปในตัวโกดังให้ห่างประตูหน่อย เดี๋ยวพวกมันก็เลิกทุบไปเอง แต่ถ้าออกไปฆ่ามัน เสียงและกลิ่นจะเป็นตัวเรียกซอมบี้ในละแวกนี้มาเพิ่มแทน

นอกจากนี้การมีซอมบี้อยู่ด้านนอกยังใช้เป็นเครื่องส่งสัญญาณชั้นดีหากมีมนุษย์คนอื่นเข้ามาใกล้

“พวกเราจะไปเดินสำรวจด้านใน คุณจะไปด้วยกันไหม” ทีโอเอ่ยถามเพื่อนร่วมทีมชั่วคราว

“...” เฉินเฟิงพยักหน้ายอมรับคำชวน ลงเรือลำเดียวกันแล้วก็มีแต่ต้องเดินหน้า ถ้าหากปฏิเสธอาจถูกสงสัยและถูกจับตามอง

ตัวโกดังเก็บสินค้าของโรงงานน้ำตาลแห่งนี้ไม่ต่างจากภาพที่ชายหนุ่มเคยเห็นในโทรทัศน์หรือสารคดีที่ทำออกมาเพื่อให้คนทั่วไปได้เห็นถึงกระบวนการทำงานของโรงงานอุตสาหกรรม ยังดีที่ถูกก่อสร้างด้วยปูน ถ้าหากเป็นสเตนเลสอาจไม่สามารถรับมือกับซอมบี้จำนวนมากได้ ตัวหลังคาสูงเกือบหกเมตรทำให้ที่นี่ทั้งกว้างและโปร่ง ภายในบรรจุกระสอบน้ำตาลซ้อนกันมากกว่า 20 กระสอบ กล่องกระดาษอีกจำนวนมาก มันถูกเรียงสูงเป็นชั้นและแบ่งเป็นล็อกเพื่อสะดวกในการจัดเก็บรวมถึงการแยกประเภท

เฉินเฟิงเปิดประสาทสัมผัสการได้ยินให้มากที่สุด นอกจากการเคลื่อนไหวของกลุ่มทหารด้านหน้ากับเสียงซอมบี้ทุบประตูทางด้านหลังก็ไม่มีเสียงอื่นอีก

หูของเขาก็ยังได้ยินปกติดีนี่นา…

แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้เงียบกริบเลยล่ะ?

“มีอะไรผิดปกติไหมตุ่น” โจเซฟสอบถาม

ในกลุ่มของเขา ตุ่นที่มีใบหูของสุนัขนั้นมีหูดีที่สุด และการดมกลิ่นก็ยอดเยี่ยม แต่สัญชาตญาณระวังภัยกลับสู้หงส์ที่เป็นกวางไม่ได้

“ไม่ครับ ผมไม่ได้ยินเสียงหรือกลิ่นอะไรเลย” ตุ่นส่ายหน้า “แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีพวกซอมบี้วิวัฒนาการไหม” เจ้าพวกนั้นบางครั้งก็มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง หากไม่ระวังตัวอยู่ตลอดเวลาอาจกลายเป็นอาหารมันได้ง่าย ๆ

ซอมบี้วิวัฒนาการ?

“เอ่อ คือ…” เวลานั้นเองเฉินเฟิงจึงเริ่มพูดคุยขึ้นเป็นครั้งแรก ชายหนุ่มสูดหายใจลึก ๆ เขาอยากรู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นี้สามารถกลับมาสู่ภาวะปกติได้ไหม และต้องใช้เวลากี่เดือนหรือกี่ปี

“ครับ” นิโคลัสชะลอเท้าเพื่อให้ตนเดินเป็นจังหวะเดียวกันกับคนแปลกหน้า

ทีโอลอบมองโจเซฟ ทั้งสองคนสบสายตากัน ในแววตาของคนทั้งคู่ปรากฏร่องรอยของความประหลาดใจ

นิโคลัสยอมคุยกับคนอื่น?

ไม่สิ ก่อนหน้านี้ก็เป็นคนช่วยยิงซอมบี้ให้ด้วยเหมือนกัน

หมอนี่ที่ทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวมาตลอดเนี่ยนะ จะยื่นมือช่วยคนที่ไม่รู้จักกัน

แปลกมากเกินไปแล้ว!?

“สถานการณ์นี้มันคืออะไรเหรอครับ ทำไมถึงมี เอ่อ ซอมบี้โผล่ออกมา ไหนจะการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายแบบคุณอีก แล้วทางรัฐบาลมีแผนการรับมือในเรื่องนี้ยังไงบ้าง พวกผมที่เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาต้องไปรายงานตัวหรือเปล่า” เฉินเฟิงถามทุกคำถามที่เขาสงสัยในคราวเดียว

นิโคลัสหันหน้าไปหาทีโอ นัยน์ตาคมหรี่ลงราวกับจะบอกว่าให้คนที่มีความสามารถด้านการพูดมาอธิบายในเรื่องนี้จะดีกว่า

“...?” ทีโอ

เขาเรอะ!

ชายหนุ่มร่างสูงพยักหน้ายืนยัน

ไหงกลายเป็นหน้าที่เขา!

ชายหนุ่มร่างเล็กยกมือเกาศีรษะอย่างหัวเสียแต่ก็ยอมอธิบายโดยดี คนพวกนี้เวลาต้องไปติดต่อกับสำนักงานใหญ่ก็ชอบโบ้ยงานแบบนี้มาให้เขาอยู่เรื่อย

“จำอุกกาบาตเมื่อหลายเดือนก่อนได้ไหมครับ” เฉินเฟิงพยักหน้า เรื่องนี้เป็นข่าวโด่งดังระดับโลก ต่อให้เป็นคนเฒ่าคนแก่ที่ไม่รู้หนังสือก็ต้องได้ยินประกาศเตือนภัยครั้งใหญ่ในวันนั้น แถมหลังจากเบี่ยงทิศอุกกาบาตไปแล้ว ยังเกิดฝนดาวตกวิ่งตัดผ่านท้องฟ้าเป็นริ้ว ๆ รวมถึงความเสียหายจากเศษอุกกาบาตในบางพื้นที่อีก

“นั่นแหละครับเป็นตัวปัญหา” ทีโอ

“พวกมันมีเชื้อ?” หนุ่มชาวบ้านลองคาดเดา

“ใช่ครับ หลังจากที่มีคนกลายร่างเป็นกึ่งคนกึ่งสัตว์ นักวิทยาศาสตร์ร่วมกับแพทย์วินิจฉัยว่าเดิมทีเราก็มีโรคระบาดอยู่แล้ว และเชื้อที่มาพร้อมกับเศษอุกกาบาตในวันนั้นได้ไปกระตุ้นให้มันกลายพันธุ์และมีความสามารถที่ร้ายแรงขึ้น ส่วนคนที่มีภูมิต้านทานในระดับหนึ่งจะถูกทำให้เปลี่ยนสภาพเพื่อต่อต้านเชื้อไวรัสในร่างกาย บ้างก็ออกมาในลักษณะของรูปลักษณ์ภายนอกที่คล้ายคลึงกับสัตว์รวมถึงความสามารถ และอย่างสุดท้ายก็คือพลังพิเศษ”