Share

43 พลายวารี [4/5]

Author: 816
last update Last Updated: 2025-04-15 09:38:42

ลูกช้างประคองเครือกล้วยไว้ด้วยงวงเล็ก แต่ละก้าวที่เดินล้วนระมัดระวังไม่ให้อาหารตกพื้น นำไปวางไว้ตรงหน้าบิดาใช้ศีรษะดุนดันให้อีกฝ่ายกินก่อน

อดีตผู้นำแห่งปางช้างพนาไพรแสร้งใช้งวงหยิบกล้วย ทั้งที่หยิบไม่ได้แต่แค่นั้นลูกน้อยก็ผงกศีรษะขึ้นลงอย่างชอบใจ แล้วใช้งวงเด็ดกล้วยมากินจนอิ่มหมีพีมัน

“นี่… ทำได้อย่างไรกัน” พลายมงคลจำไม่เห็นได้ว่าที่นี่มีต้นกล้วยที่กำลังออกผล มีแต่ต้นอ่อนที่เพิ่งแทงยอดขึ้นมาเท่านั้น

“เป็นพลังของผมเองครับ” เฉินเฟิงเดินเข้ามาสมทบ “พี่นิคไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวมืดแล้วน้ำจะเย็นเกินไป” เฉินเฟิงแกล้งเดินไปใกล้แล้วสะบัดน้ำที่ยังติดอยู่ปลายเส้นผมใส่ ความเย็นของน้ำทำให้รู้สึกสดชื่น

“ไปเช็ดผมให้แห้งเลย” คุณหมอหมีเตือน อากาศในป่าติดกับภูเขาแบบนี้ย่อมมีอุณหภูมิต่ำ ถ้าผมเปียกนานเกินไปอาจจะจับไข้ได้

“มนุษย์บางคนสามารถรับพลังพิเศษบางอย่างเข้ามาในร่างกายได้ อย่างผมสามารถเร่งการเจริญเติบโตของพืชได้ ส่วนพี่นิคก็มีพลังไฟ” เจ้ากระต่ายอธิบายเจื้อยแจ้ว

“นอกจากมีหูแล้วยังมีพลังพิเศษอีกด้วย มนุษย์วิวัฒนาการไปได้ไกลเหลือเกิน” พลายมงคลชื่นชม มนุษย์มักมีการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วเสมอ ตั้งแต่เข
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • วันสิ้นโลกของผม   118 ทันเวลาพอดี [5/5]

    “แต่ก็มีคนหนุ่มบางคนอยากเข้าร่วมกองกำลัง ผมก็เลยให้มาฝึกด้วยกัน จะได้จับตามองไปเลยในคราวเดียว” ถ้าตุกติกเมื่อไหร่จะได้ฆ่าทันที“อยากได้ชาเปโยเต้อีกสักแก้วไหมครับ รับรองมีอะไรก็คายออกมาหมด” จะได้สอบสวนเลย“ก็เป็นความคิดที่ดีนะ” จะได้ไม่ต้องมาคอยระแวดระวัง“ให้วิทย์มาจัดการดีกว่า” คุณหมอหมีไม่เห็นด้วย พืชอย่างเปโยเต้แคคตัสถือเป็นสารเสพติดชนิดหนึ่ง เกิดเป็นชาวบ้านที่ประสบภัยจริงแล้วร่างกายมีผลข้างเคียงจากขึ้นมาจะรักษาลำบากในขณะที่สามหนุ่มกำลังปรึกษากันเรื่องคนจากหมู่บ้านอื่น หงส์ที่นอนหลับตาพริ้มมาตลอดลืมตาขึ้นโดยที่ไม่มีใครเห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนวาวโรจน์ หันขวับเข้ากำแพงทิศทางเดียวกับรั้วหน้าบ้าน ทันทีที่หญิงสาวขยับแขนทาบไปบนกำแพง คนที่เหลือในห้องถึงสังเกตเห็นอาการผิดปกติของเธอ“ที่รัก!” ตุ่นร้องดีใจเสียงหลงฉึก!พอดีกับเสียงบางอย่างถูกเสียดแทงและตามมาด้วยเสียงความโกลาหลจากหน้าบ้าน“เชี่ย ไอ้ทิมโดนใครแทงวะ”“ห้ามเลือดเร็ว”“ไอ้ออฟ มึงแข็งแรง รีบแบกไปที่สถานีอนามัยเร็ว”“เฮ้ย เมื่อเช้าเห็นพี่เฟิงมาไม่ใช่เหรอ มึงรีบขอให้คุณหมอนิโคลัสมารักษาเร็ว”เสียงอื้ออึงฟังแทบไม่ได้ศัพท์ดังอยู่หน้าบ

  • วันสิ้นโลกของผม   118 ทันเวลาพอดี [4/5]

    “เนื้อย่างได้ที่แล้วหรือยังครับ” เฉินเฟิงสูดจมูกดมกลิ่นเนื้อแดดเดียวย่างเตาถ่าน กลิ่นหอมเค็มเป็นเอกลักษณ์ชวนให้อยากกินกับข้าวเหนียวร้อน ๆ น่าเสียดายที่บริเวณนี้นิยมปลูกข้าวหอมมะลิ ในอนาคตเขาอาจต้องเดินทางตามหาเมล็ดพันธุ์ให้มากกว่านี้ เวลาอยากกินอะไรจะได้มีพร้อมปลูก“เสร็จแล้วค่ะ ให้เจนหั่นเลยไหมคะ” ถึงจะเป็นสาวชอบลุย แต่งานครัวเธอก็หยิบจับมาไม่น้อย“ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณเจนเกินไปก็ขอความกรุณาด้วยครับ” เฉินเฟิงพยักหน้ายิ้ม ๆ แล้วหันไปจัดเตรียมอาหารให้มังคุดกับพลายวารีแทนมื้อเย็นวันนี้ทุกคนต่างกินกันจนเลียปาก ถ้าไม่ติดเรื่องมารยาทก็อยากจะยกชามขึ้นมาซดน้ำให้หมด ผักกรุบกรอบจากสวนจิ้มกินกับหลนปลารสชาติหวานเค็ม เนื้อย่างรสเค็มเคี้ยวหนึบ ราดด้วยน้ำยำมังคุดอร่อยสดชื่น ยิ่งกินก็ยิ่งกระตุ้นให้ความอยากอาหารพุ่งทะลุเพดานข้าวหอมมะลิหม้อใหญ่ถูกกวาดลงกระเพาะทั้งคนและสัตว์จนไม่เหลือแม้แต่ข้าวก้นหม้อ นั่งย่อยได้สิบนาทีเฉินเฟิงก็นำวุ้นบัวบกโขดราดน้ำผึ้งชุ่มฉ่ำมาเสิร์ฟปิดท้าย มื้อเย็นที่แสนรื่นรมย์จึงผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเช้าวันต่อมาโจเซฟกับดาริณีอาสาพาหัวหน้าหมู่บ้านด้วงสาคูไปส่งที่เส้นทางเชื่อมทั้งสาม

  • วันสิ้นโลกของผม   118 ทันเวลาพอดี [3/5]

    แร็กคูนยักษ์หยิบผลไม้หน้าตาประหลาดที่มันไม่เคยเห็นมาก่อน เจ้านายปลูกต้นนี้ไว้นานแล้ว แต่ไม่เคยเห็นผลของมันเลยสักครั้ง“นั่นเป็นผลไม้ชื่อมังคุด” เฉินเฟิงเฉลยพลางรอดูปฏิกิริยาจากแร็กคูนที่มีชื่อเดียวกันกี๊ซ (มังคุด?)ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง“ใช่แล้ว เจ้าสิ่งนี้มีชื่อว่ามังคุด กินได้”กี๊ซ (มังคุดกินไม่ได้)แร็กคูนยักษ์ส่ายหน้าดิก ยืนยันเสียงแข็งว่ามังคุด (ตัวมันเอง) กินไม่ได้ แต่เฉินเฟิงก็ยังย้ำว่ามังคุด (ผลไม้) กินได้“มังคุดอันนี้กินได้” เฉินเฟิงหยิบมังคุดจากมือแร็กคูนมาปอกเปลือก เผยให้เห็นเนื้อในสีขาวขุ่น “รสชาติจะออกหวานอมเปรี้ยวนะ มีเมล็ดเยอะด้วย” เอ่ยเตือนเผื่อเผลอเคี้ยวเมล็ดเข้าไปกี๊ซ (เจ้านี่ก็ชื่อมังคุดเหรอ)แร็กคูนตัวใหญ่ยังคงข้องใจกับการพบกันของมันกับผลไม้ชนิดนี้อยู่ ทำไมเจ้านี่ถึงมีชื่อเหมือนมันได้ล่ะ?เฉินเฟิงปอกผลมังคุดให้สัตว์เลี้ยงแสนรักของเขาอีกสองสามผลก็กลับมาสนใจเมนูอาหารที่จะทำในเย็นวันนี้ต่อ หลังจากรื้อค้นห้องเก็บอาหารก็ได้ออกมาเป็นกับข้าว 3 อย่างและของหวาน 1 เมนูกับข้าวสามอย่างที่จะทำก็คือหลนปลาเค็ม หมูแดดเดียวย่าง และยำมังคุด ส่วนของหวานก็ทำวุ้นบัวบกโขดราดน้ำผึ้งที

  • วันสิ้นโลกของผม   118 ทันเวลาพอดี [2/5]

    “สุดยอดไปเลยค่ะ” เจนกวาดสายตามองบ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกสร้างด้วยไม้อย่างกลมกลืนไปกับธรรมชาติ โรงครัวที่แยกออกมาต่างหาก เพิงหมาแหงนสำหรับกินอาหารร่วมกัน กองไฟตรงลานกว้างหน้าบ้านสำหรับนั่งกินอาหารปิ้งย่าง ห่างออกไปมีโรงเรือนสัตว์ใหญ่และแปลงปลูกผักกับผลไม้หลากหลายชนิด“ถ้าคุณเจนอยากได้ต้นไหนก็บอกนะครับ ผมมีเมล็ดทุกอย่างเลย” เจ้ากระต่ายยิ้มกว้างอวดแปลงผักที่ตนภาคภูมิใจ ทุกครั้งที่ออกไปทำภารกิจเขามักจะเก็บรวบรวมผักผลไม้ตามสถานที่ต่าง ๆ มาด้วยเพื่อให้มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการเมื่อถึงเวลาอาหาร“พูดขนาดนี้แล้วเจนไม่เกรงใจนะคะ” ที่หมู่บ้านของเธอยังมีพวกพืชผักน้อยเกินไปจริง ๆ หากได้ไปปลูกเพิ่มคงจะดีไม่น้อย ตอนนี้มีคนที่มีพลังพิเศษธาตุพฤกษาเพิ่มมาด้วย ไม่นานแปลงปลูกผักในหมู่บ้านคงเขียวชอุ่มไม่ต่างจากที่นี่“แล้วจะให้เจนวางหินอุกกาบาตไว้ที่ไหนดีคะ” ควรรีบเอาออกไปก่อนที่มันจะดูดพลังของเธอไปจนหมดพิมพาให้เด็กทั้งสองซ่อนตัวอยู่ในบ้านก่อนชั่วคราวเพราะเธอไม่รู้จักผู้มาใหม่ ก่อนออกมาต้อนรับพร้อมกับพลายวารี“มีช้างด้วยเหรอคะเนี่ย” หญิงสาวมองลูกช้างตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ด้วยความเอ็นดู พร้อมกับหันไปยกมือไห

  • วันสิ้นโลกของผม   118 ทันเวลาพอดี [1/5]

    “คุณเจน… เป็นยังไงบ้างครับ” เฉินเฟิงกลืนน้ำลายอึกหนึ่งก่อนเอ่ยถามหญิงสาวหัวหน้าหมู่บ้านด้วงสาคูที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนักตั้งแต่เก็บหินอุกกาบาตก้อนนั้นเข้าไปในมิติ“คือเจน…” หญิงสาวอึกอัก ภายในกระเพาะปั่นป่วนไปหมด ทั้งยังมีอาการแสบร้อนอย่างฉับพลันจนทำให้ต้องกุมท้องงอตัวเล็กน้อย แต่ก็พยายามเก็บอาการไม่ให้ทุกคนต้องเป็นห่วง“ถ้าไม่ไหวก็เอามันออกมาได้นะครับ” โจเซฟไม่ได้อยากให้คนที่พวกเขาร้องขอความช่วยเหลือต้องทรมานตนเอง หากทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร รอให้ดาริณีเลื่อนพลังเป็นระดับสองค่อยกลับมาขนหินก้อนนี้อีกครั้งก็ได้ถ้าพวกเขาไม่โชคร้ายโดนคนอื่นขโมยตัดหน้าไปเสียก่อนนะ“ไม่เชิงว่าไม่ไหวหรอกค่ะ” หญิงสาวอ้อมแอ้มตอบ แก้มทั้งสองข้างขึ้นสีระเรื่ออย่างหาได้ยาก สองมือยกขึ้นกุมท้องที่ส่งเสียงกุกกักเบา ๆ มาตั้งแต่เมื่อครู่โครก~“คือ... อยู่ ๆ มันก็หิวขึ้นมาน่ะค่ะ” เจนตอบเสียงเบาหวิว เธอไม่ได้หิวในระดับธรรมดา แต่หิวมาก ๆ ถ้าเอาหมูย่างมาวางไว้ตรงหน้าทั้งตัว เธอเชื่อว่าสามารถกินมันทั้งหมดได้ด้วยตัวคนเดียว เป็นความหิวในแบบที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ขนาดที่ว่าการอดอาหารตอนทดสอบในโรงเรียนตำรวจยังไม่ทำให้เธอหิวได้

  • วันสิ้นโลกของผม   117 บาเรียพกพา [5/5]

    “อย่าว่าแต่นายที่ลืม ผมเองก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย” จริงอยู่ว่าเมื่อก่อนไอซ์ทำตัวไม่ดีเท่าไร ทำให้พวกเขาไม่อยากสนทนาด้วย แต่ในตอนที่เจนปลุกพลังมิติได้ก็ยังไม่มีใครนึกถึงเรื่องนี้เหมือนกัน“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปขอให้คุณเจนช่วยกันเถอะครับ” เฉินเฟิงตื่นเต้นที่จะได้ยกหินก้อนนั้นไปช่วยปกป้องบ้านของพวกเขาอีกแรง เท่านี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องซอมบี้บุกมาอย่างฉับพลัน แม้แต่พวกสอดแนมที่มีเชื้อซอมบี้อยู่ในร่างก็อย่าหวังว่าจะได้ย่างกรายเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว“นายพกหินติดตัวมากี่ก้อน” จะไปขอให้เขาช่วยก็ต้องมีของตอบแทนที่ดีพอ“เอามาสามก้อนครับ” ตอนแรกเขาตั้งใจจะนำมาปรึกษากับหัวหน้าในเรื่องที่เพิ่งค้นพบกับคนรักได้ไม่นาน แต่พอได้ทราบเรื่องวิธีการขนย้ายอุกกาบาตก็พับสิ่งที่คิดไปก่อน ภารกิจย้ายหินนั้นสำคัญกับปัจจุบันมากกว่า“คงต้องแบ่งให้พวกเขาเอาไว้ใช้ป้องกันตัว เพราะหินก้อนใหญ่ก้อนนั้นเราจะเอาไปไว้ที่บ้านของเราใช่ไหมล่ะ” เป็นการขอความช่วยเหลือแบบส่วนตัวนี่นา“งั้นเดี๋ยวเราค่อยถามคุณเจนดีกว่าครับว่าอยากได้กี่ก้อน” สำหรับการขอความช่วยเหลือในครั้งนี้ เขาพร้อมยอมจ่ายเต็มที่พวกเขามีความสามารถในการปกป้องตนเอ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status