ฉัวะทหารรับจ้างหนุ่มตวัดแขนฟันไปที่ด้านหลัง วินาทีต่อมาก็มีซากตัวเงินตัวทองร่วงลงไปกองกับพื้น แม้จะถูกโจมตีทีเผลอแต่สายตายังไม่ละไปจากศัตรูตัวฉกาจอย่างวรนุชลูกครึ่งตรงหน้า ไม่นานก็มีตัวอื่นพุ่งเข้ามาโจมตีอีก แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถดึงความสนใจจากโจเซฟได้เลยฟากนั้นเองก็จดจ้องรอโอกาสให้เขาพลาดท่าอยู่ จะคลาดสายตาได้ยังไง คิดว่าใช้จำนวนเข้าว่าแล้วจะทำให้เขาไขว้เขวได้ละก็บอกเลย... ไม่ได้แดก!ถ้าตัวไม่ใหญ่เท่าหนูเวรที่อยู่นิคมอุตสาหกรรม กะอีแค่จระเข้ในน้ำตัวหนึ่งเขาก็เคยจับมาแล้ว นับอะไรกับการสู้บนบกคิดว่าทหารรับจ้างทำได้แค่ถือปืนไล่ยิงคนในสงคราม?ต้องบอกว่าจ้างให้ไปทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นดีกว่า…เมื่อจัดการพวกตัวเล็กตัวน้อยไปหลายสิบตัว ก็ถึงคราวตัวใหญ่ลงมือ มันย่างกรายออกจากจุดเดิมหลังจากเฝ้าดูมนุษย์จัดการกับลูกหลานของมันอย่างง่ายดาย ความไม่พอใจแผ่พุ่งออกมากลั่นตัวเป็นไอสังหารเข้มข้นไม่ว่าอย่างไรมันก็ต้องกำจัดผู้บุกรุกผู้นี้ให้ได้!!“หึ มาเลย” โจเซฟกระดิกนิ้วเชิญชวน พวกตัวเล็กตัวน้อยแม้จะจัดการไม่ยาก แต่ถ้ามีมากกว่านี้ทางเขาเองก็จะแย่เหมือนกัน ดีที่ตัวใหญ่ออกโรงก่อนเขาหมดแรง...“ใกล
พอจุดหนึ่งเรียบร้อยก็เดินเลี่ยงไปโปรยเมล็ดไว้ที่จุดอื่นเพิ่มเติมด้วย ถ้าเป็นไปได้ก็อยากโปรยใส่บริเวณที่ตะโขงยืนอยู่ตอนนี้จังเลยน้า… จะได้บังคับให้เถาฟักทองรัดให้มันอยู่กับที่ไม่ไหว… มันคงฉีกกระชากขาดในทันทีในระหว่างที่เฉินเฟิงวางแผน ทางฝั่งนิโคลัสก็ไม่อยู่นิ่งเฉย ใช้ตนเองเป็นเหยื่อล่อให้ตะโขงสนใจแค่ตน ไม่รู้ว่าเจ้ากระต่ายมีแผนการอะไรอยู่ในใจ แต่เขาจะปล่อยให้มันทำอันตรายคนรักไม่ได้อันดับแรกก็มาดูกันว่าหนังจะหนาขนาดไหน“ฮึบ” นิโคลัสปาลูกบอลไฟที่มีความร้อนสูงถึง 100 องศาเซลเซียสใส่ตูม!ทว่าถูกปัดป้องด้วยหางที่ถูกซุกซ่อนอยู่ในน้ำจนกระเด็นตกลงไปในบ่อน้ำด้านหลัง ก่อเกิดแรงระเบิดใต้ผิวขนาดย่อมน้ำโอเค หนามหนาแล้วหนึ่ง มีดคู่ใจคงต้องเก็บเข้ากระเป๋าไปก่อน… ตัดไม่ขาดแน่เฉินเฟิงวิ่งไปรอบ ๆ โดยเว้นระยะห่างออกจากวงต่อสู้ของคุณหมอหมีและตะโขงยักษ์ มีบ้างที่พยายามหว่านเมล็ดให้อยู่ใกล้แหล่งน้ำถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเร่งโตจนดูดน้ำในบ่อให้หมดเกลี้ยง อยากรู้นักว่ามันจะหลบซ่อนตัวยังไง หากถึงเวลาถูกต้อนจนมุมตะโขงตัวเขื่องค่อย ๆ เคลื่อนตัวเองขึ้นมาบนบก หางที่ใช้ปัดป้องการโจมตีเมื่อครู่มีความยาวมากกว่า 5
ชั้นใต้ดินห้องปฏิบัติการทางชีวภาพ“ที่นี่แหละ” เพราะผังอาคารไม่ได้ซับซ้อน พวกเขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็สามารถตามหาห้องที่มีซูเปอร์คอมพิวเตอร์ติดตั้งอยู่ แถมถัดไปอีก 2 ห้องก็เป็นห้องเก็บอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์ที่พวกเขาต้องการอยู่ไม่ไกลกันก็ดี จะได้ไม่ต้องแยกกันไกลอีก“ทำไมชอบสร้างห้องแล็บไว้ใต้ดินก็ไม่รู้” หงส์บ่นกระปอดกระแปด ชั้นบนที่เดินวนกันมามีแต่ห้องสำนักงานหรือไม่ก็ห้องเก็บเอกสารของเจ้าหน้าที่ทั่วไป กว่าจะมาถึงห้องสำหรับทำการทดลอง น่องก็เกือบโป่งลิฟต์ก็ใช้การไม่ได้ เดินลงบันไดกันสนุกสนานเลยจ้าที่น่าแปลกอีกอย่างคือที่นี่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย ไม่ว่าจะคน ซอมบี้ หรือแม้แต่ตัวเงินตัวทองที่ป้วนเปี้ยนเป็นร้อย ๆ ด้านนอก... แม้แต่ศพก็ไม่มี รอยเลือดแห้งกรังที่แสดงให้เห็นว่าที่นี่เคยมีซอมบี้อาละวาดก็ไม่มีราวกับพวกเขาไม่ได้มาทำงานในขณะที่มีซอมบี้ระบาดหรือไม่ก็… ซอมบี้อาจจะระบาดวันอาทิตย์ที่พวกคนในตึกนี้เขาหยุดงานกัน?จะเป็นไปได้เหรอ…?“ดูเหมือนลึกลงไปอีกจะเป็นห้องเซิร์ฟเวอร์” ทีโอมองผังอาคาร ชั่งใจว่าจะขนแค่ซูเปอร์คอมพิวเตอร์สำหรับคำนวณไป หรือว่าจะลงไปดูเครื่องเซิร์ฟเวอร์ด้านล่างด้
ไม่สนใจก็บ้าละไม่เคยได้ยินคำว่า ‘ยิ่งห้ามยิ่งยุ’ หรือ?ไอ้ป้ายแบบนี้กลับจะยิ่งทำให้คนอยากเปิดมากกว่าไม่ติดอะไรเลยเสียอีก“หรือจะมีความลับระดับชาติกันนะ” อดีตหนุ่มนักศึกษาอิเล็กทรอนิกส์ครุ่นคิด อาจเป็นผลการทดลองต้องห้าม หรือไม่ก็... การทดลองที่ผิดกฎหมาย จับมนุษย์เป็น ๆ มาทดลอง!หรือซอมบี้อาจจะเกิดจากที่นี่!!อู้ววววว ยิ่งน่าสนใจหนักขึ้นไปอีกจินตนาการร้อยแปดพันเก้าถูกขุดคุ้ยออกมาไม่หยุด บางครั้งเผลอคิดไปว่าอาจจะมีผีหรือจั๊มสแกร์โผล่มาให้ตกใจเล่น ทางเดินยิ่งมืด ๆ อยู่ ไม่แน่ว่าถ้าเขาหันขวับไปด้านหลังอาจจะมีใครห้อยหัวลงมาจากเพดาน ว่าแล้วก็สาดไฟฉายหันไปดูสักแวบ...ขวับฮั่นแน่… ไม่มีอะไรเลยทีโอนับว่าเป็นชายหนุ่มจิตแข็งคนหนึ่ง ถ้าเปลี่ยนเป็นตุ่นเดินมาที่ทางเดินทั้งมืดทั้งแคบและวังเวงแบบนี้ คงวิ่งกลับขึ้นไปหาภรรยาคนสวยตั้งแต่วินาทีแรกแล้วฝ่ามือหยาบกร้านจากการทำภารกิจและฆ่าซอมบี้จับที่ลูกบิดประตูค้างไว้ ตาชั่งในใจเอนเอียงไปมาระหว่างหน้าที่สำคัญกับการเผือกเรื่องที่อยากรู้เปิดไม่เปิดภารกิจที่ควรทำก็ใกล้จะเสร็จแล้ว เหลือแค่ของแถมติดไม้ติดมือที่ยังไม่ได้ไปเอามา การที่มาวุ่นวายกับห้องที่เขา
“ลองเข้าไปดูกันดีไหม” ชายหนุ่มผู้มีใบหูสุนัขเสนอ“พี่ตุ่นก็คิดว่ามันคือยิ่งห้ามยิ่งยุเหมือนผมใช่ไหมเนี่ย” ทีโอแกล้งกระเซ้า เพราะก่อนหน้านี้เขาเองก็เป็น ติดป้ายห้ามเข้าไว้เสียเด่นหรา ทำเอาคนขี้เผือกอยากลองเปิดประตูดูเลยว่าด้านในมีอะไรที่ห้ามนักห้ามหนา“เข้าไปกันเถอะ”“เอาจริงดิพี่” ทีโอพูดพลางหยิบลูกเหล็กขึ้นมาคลึงเล่นอย่างใช้ความคิด“มันน่าสนใจดีไม่ใช่เหรอ” ตุ่นเดินนำไปก่อนเป็นคนแรก เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู ไม่มีท่าทีคิดหนักอย่างทีโอก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย“ก็ใช่” ชายหนุ่มผู้ใช้พลังโลหะเห็นด้วย “แต่จะดีกว่านี้ถ้าคนที่ฉันพูดด้วยไม่ใช่แก”ฉึกฉับพลันลูกเหล็กกลมเกลี้ยงในมือก็แปรสภาพกลายเป็นแท่งเหล็กแหลมในพริบตา พุ่งเข้าไปเสียบกลางหน้าผากของคู่สนทนาอย่างรวดเร็ว ไม่ลังเลในการลงมือเลยสักนิดแม้จะเป็นใบหน้าของคนรู้จักก็ตามดวงตาของใครบางคนที่มีใบหน้าเหมือนตุ่นเบิกค้าง มองการกระทำของทีโออย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ร่างกายสูงใหญ่ล้มลงไปพร้อมกับฝุ่นละอองบางอย่างที่ฟุ้งกระจายออกมา เผยให้เห็นซากศพของใครบางคนที่ไม่ใช่ตุ่นตั้งแต่แรก‘ว่าแล้วเชียว’ทีโอรีบดึงหน้ากากกันแก๊สในกระเป๋าออกมาสวม ฝุ่นละอองที
“ไม่รู้สิ” เสียงที่ตอบกลับมาเนิบนาบ ไม่มีการเล่นโทนเสียงสูงต่ำเหมือนอย่างปกติเอาล่ะ… มาแล้วไง“เพราะสร้างแสงไฟไม่ได้นี่นา” ลำคอทีโอ (ปลอม) บิดจากด้านหน้ามาด้านหลัง ทำเอาตุ่นที่มองอยู่แทบเป็นลมล้มทั้งยืนฉากผีหมุนคอ!ฉากผีหมุนคอชัด ๆ เลย!!จิ๊มังคุดยกมือขึ้นปัดฝุ่น มองผลงานชิ้นโบแดงอย่างภาคภูมิใจตรงหน้าของมันมีตัวเงินตัวทองถูกหักคอและเสียบไม้พร้อมย่างไฟ เจ้าตัวนี้นับว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่มันไม่ได้ลงแรงมากนัก แค่ใช้ความยาวของไม้ให้เป็นประโยชน์และรักษาระยะห่างให้พอดีก็สามารถจัดการกับมันได้ภายในระยะเวลาไม่นาน แต่ที่มันยังไม่ไปไหนเสียทีเป็นเพราะเดินไปหักไม้มาเพิ่มเพื่อเสียบตัวเงินตัวทองตัวเล็กตัวน้อยอีกกองใหญ่จากผู้ล่ากลายเป็นผู้ถูกล่าวรนุชในสวนหน้าประตูเมื่อไม่มีผู้นำก็เหมือนผึ้งไร้นางพญา พวกมันต่างพยายามวิ่งกลับลงน้ำ ตัวไหนที่หนีไม่ทันก็ถูกเสียบไม้ตกตายไปหลายร้อยตัวกี๊ซ! (น่ากินมาก)ตูม!ในขณะที่่ชื่นชมผลงานของตนเองอยู่นั้น ห่างออกไปการต่อสู้ของโจเซฟและซอมบี้ตัวเงินตัวทองกลายพันธุ์ก็เริ่่มทวีความดุเดือดมากขึ้นหลังจากดูเชิงกันเป็นระยะเวลานานมังคุดที่ไม่รู้จะทำอะไรต่อจึงวิ่งมุ่งหน้าไปท
เขาเดินไปล้างคริสตัลเม็ดนั้นข้าง ๆ มังคุดยังล้างตัวไม่เสร็จ จึงหยิบคริสตัลมาพิจารณาอีกทีเจ้าสิ่งนี้ไม่มีประโยชน์กับเขา พอล้างเรียบร้อยเลยเก็บเข้ากระเป๋าอย่างไม่ไยดีนัก หากคนที่มีพลังพิเศษในค่ายมาเห็นคงอยากจะหากล่องปิดล็อกหลายชั้นมาเก็บซ่อนมันจากสายตาคนอื่น เพราะในปัจจุบันพวกเขายังหาได้แค่คริสตัลสีใส เป็นผลจากที่การต่อสู้กับซอมบี้ระดับสูง ๆ นั้นมีความเสี่ยงมากใครเล่าจะอยากเอาชีวิตไปทิ้งดังนั้นคริสตัลมีสีจึงเป็นที่ต้องการมาก แม้จะยังไม่มีผลการทดลองออกมายืนยันถึงความสามารถของมันเนื่องด้วยจำนวนคริสตัลที่ค่ายมีนั้นน้อยนิดไม่เพียงพอต่อการทดลอง อีกทั้งไม่มีใครกล้านำออกไปทดลองกับคนที่มีพลังพิเศษ ผู้ที่ถือเป็นกำลังรบสำคัญแต่ในหมู่ผู้ใช้พลังพิเศษด้วยกันต่างก็ปักใจเชื่อไปก่อนแล้วว่า ยิ่งคริสตัลมีสีเปลี่ยนไปมากเท่าไร นั่นหมายความว่าประสิทธิภาพอาจจะดีมากตามไปด้วยจึงแอบมีการซื้อขายกันอย่างลับ ๆ ด้วยแต้มคะแนนที่สูงลิ่ว“สะอาดแล้ว” โจเซฟเรียกแร็กคูนยักษ์ที่ยังล้างตัวไม่เลิก อีกนิดก็จะเปียกหมดทั้งตัวแล้ว “รีบไปกันเถอะ ไม่รู้ว่าเจ้านายของแกกำลังเจอกับอะไรด้วย” เขาเชื่อเหลือเกินว่าก่อนจะถึงอาคารสูงน
เฉินเฟิงใส่พลังเร่งการเจริญเติบโตลงไปก่อนจะทำการราดมันลงบนหลังของตะโขงจากบนอากาศ เทาจะเจริญเติบโตได้ดีในแหล่งน้ำ เมื่อมันถูกเร่งให้ต้องโตจึงพยายามแตกกิ่งก้านสาขาออกไปบนตัวของตะโขงยังคงเปียกชุ่มจากการที่เคยอยู่ใต้น้ำเป็นเวลานาน จึงกลายเป็นแหล่งอาหารชั้นดีให้เทาต่อยอดแตกแขนงจนพันมันไปทั้งตัวด้วยความรวดเร็วกรรรซ์!!!ตะโขงตัวใหญ่พยายามสลัดพันธนาการที่รัดตรึงร่างกายมันไว้ แม้จะยังเคลื่อนที่ไปไหนมาไหนได้ แต่ก็อืดอาดเต็มที ยิ่งเวลาผ่านไป ความชื้นบนร่างของมันเริ่มหมดไป เมือกที่อยู่บนเทาก็แปรสภาพไม่ต่างจากกาวเหนียวยึดติดกับร่างของมันอย่างแนบแน่น ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดไปง่าย ๆ สำหรับมนุษย์คงเหมือนการใส่เสื้อผ้าที่มีขนาดไม่พอดีตัวจนน่าอึดอัด“พี่นิค!” เมื่อขาแตะพื้น เฉินเฟิงก็รีบหลบฉากพาตัวเองออกห่างจากตะโขงให้เร็วที่สุด และเป็นเวลาเดียวกับที่นิโคลัสสะสมพลังพร้อมเต็มที่ครั้งนี้หมอหนุ่มถือโอกาสทดลองพลังในรูปแบบใหม่ เขาควบคุมไฟให้อยู่ในรูปลักษณ์ของทวนยาว ปลายด้านบนมีพลังความร้อนสูง ต่อให้นำไปตัดเหล็กก็ขาดได้ในพริบตาแต่การจะใช้มันได้จำเป็นต้องมีเวลาในการรวบรวมพลัง แม้จะแค่ 1 นาทีก็ถือว่าเป็นระยะเว
หนึ่งชั่วโมงต่อมาทุกคนก็ไปรวมกันที่มินิมาร์ตอีกครั้ง หงส์กลับมาพร้อมกับคริสตัลซอมบี้สีใสจำนวน 12 เม็ด พวกมันถูกล้างทำความสะอาดมาเป็นอย่างดีแล้ว“แถวนี้ไม่ค่อยมีคนผ่านมาเลยเหรอเนี่ย” การที่มีคริสตัลเกิดขึ้นในสมองของซอมบี้ได้นั้น หมายความว่าเจ้าพวกนี้ไม่ใช่ซอมบี้ที่เพิ่งเกิดในเร็ว ๆ นี้“คนน่าจะไปกระจุกตัวอยู่ในเมืองกันหมดแล้วล่ะค่ะ” หงส์ให้ความเห็นอาหารเย็นวันนี้เป็นปลากระป๋องกับแครกเกอร์ที่เฉินเฟิงใช้มันฝรั่งบดผสมรวมกับแป้งแล้วนำไปอบ ใช้เป็นอาหารฉุกเฉินยามออกเดินทางเพราะมีน้ำหนักน้อยและไม่ต้องยุ่งยากกับการประกอบอาหารนอกบ้านสำหรับทหารที่ผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน พวกเขากินกันไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ มีเพียงดาริณีและพิมพาที่ต้องพยายามกินให้มากหน่อย แม้รสชาติจะแปลกแปร่งเพราะไม่เคยกินแครกเกอร์กับปลากระป๋องมาก่อน ก็ต้องฝืนกินเข้าไปอีกหลายคำ วันนี้ใช้พลังไปเยอะต้องชดเชยสภาพความเป็นอยู่หลังออกจากเซฟโซนนั้นต้องรัดกุมทุกด้าน พวกเธอขอติดตามมาด้วยจะต้องอดทนและเรียนรู้ที่จะยอมรับและผ่านมันไปให้ได้ในสักวันหนึ่ง“กินน้ำให้พอดีนะคะ” หงส์แนะนำ “เกิดปวดห้องน้ำตอนกลางคืนจะลำบาก”“ถ้
“ใจร้อนอะไรครับเนี่ย” เฉินเฟิงตำหนิ“ใครใช้ให้เลียเจ้านี่ล่ะ” เขาไม่ของขึ้นจนลากคนรักไปทำกิจกรรมบนเตียงให้ถึงที่สุดก็นับว่าอดทนมากแล้ว มีอย่างที่ไหนยกมือข้างที่เลอะน้ำกามของเขาขึ้นดม หรี่ตาสีแดงลงคล้ายครุ่นคิดแล้วใช้ลิ้นสีแดงสดเลียเบา ๆ เป็นใครจะไปทนไหวเล่นเอาสติขาดผึงเลยทีเดียวซึ่งเจ้ากระต่ายน่าตีก้นก็ไม่ได้สำนึก ยกมือข้างที่ว่าขึ้นมาให้อยู่ในระดับสายตา เพราะเมื่อกี้เผลอใช้มือข้างนี้ผลักอกคนรัก จึงมีบางส่วนที่ถูกเช็ดออกไปแล้ว“ก็ผมสงสัยนี่…” เฉินเฟิงคิดถึงการกระทำของตนเองเมื่อครู่ก็หน้าร้อนผ่าว แค่จินตนาการก็รู้สึกว่ามันต้องอีโรติกมากแน่ แต่จะให้ถอยก็ดูไม่เป็นตัวเขาสักเท่าไร “เลยอยากลองชิมว่ารสชาติเป็นยังไง” ช้อนดวงตากลมโตสีทับทิมเป็นประกายออดอ้อนคุณหมอหมีตัวโตที่ยังคงคร่อมอยู่ด้านบน“...” นี่กำลังพยายามแก้ตัวหรือยั่วเขาอยู่กันแน่ หือ “ที่รักทำแบบนี้พี่ของขึ้นอีกแล้วเห็นไหม” นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนก้มมองกลางกายของตนที่กลับมาแข็งตัวอีกครั้ง“ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ เป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติอยู่แล้ว” เฉินเฟิงยิ้มตอบพร้อมกับกระถดตัวลงไปอยู่ในระดับเดียวกับอาวุธของคุณหมอ“...”“เดี๋ยวผมปลอบให้มั
เฉินเฟิงนอนโรงพยาบาลเป็นคืนที่ห้าแล้วหลังจากฟื้นขึ้นมา เขายังคงกินนอนอยู่ที่นี่เพราะต้องทำกายภาพบำบัดให้ร่างกายกลับมาใช้งานได้ดังเดิมเมื่อเห็นว่าเจ้ากระต่ายปลอดภัยหายห่วง คนอื่น ๆ จึงเริ่มออกไปทำภารกิจกันถี่ขึ้น แม้แต่ทีโอเองก็ไม่ได้มานอนเฝ้าที่ห้องอีกแล้ว ภายในห้องจึงเหลือแค่ชายหนุ่มผมขาวและคนรักผู้มีใบหูหมีสีน้ำตาล กับคุณสิงหาที่จะแวะเวียนมาตรวจอาการทุกเช้าวันนี้ก็เช่นกัน หลังจากทำกายภาพในตอนเช้าเสร็จ แพทย์เจ้าของคนไข้ดันบอกว่าตอนนี้สภาพร่างกายของเขาดีขึ้นมาแล้ว หากจะทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับคนรักก็ไม่มีปัญหามีสิครับหมอ!!เพราะเขากับนิโคลัสไม่เคยเกินเลยถึงขั้นนั้น ที่ผ่านมาก็มีแค่กอดกับจูบ ส่วนเรื่องเมคเลิฟอะไรนั่นตัดไปได้เลย ถ้าไม่ใช่นิโคลัสนอนเป็นผัก ก็มีภารกิจโหดหินรออยู่ พอรอดตายมาได้ก็กลายเป็นเขาที่นอนติดเตียงต่อ จะเอาเวลาไหนไปจู๋จี๋กันถามหน่อยไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิด แต่สถานการณ์มันไม่เอื้ออำนวยให้คิดต่างหาก แม้จะไม่รู้ว่าระหว่างเขากับคนรักจะดำเนินขั้นสุดท้ายของการเมคเลิฟแล้วจะเป็นยังไง แต่ถ้าค่อยเป็นค่อยไปโดยเริ่มจากบทรักสุดเบสิกได้ละก็… บอกเลยเขาสู้ตาย‘พี่นิค’ เจ้ากระต่ายมองค
ขนาดที่ค่ายพันธมิตรยังมีคนที่มีหูสัตว์เกลื่อนกลาด เรียกได้ว่ามีประชากรที่เป็นทั้งมนุษย์ธรรมดาและมนุษย์กลายพันธุ์อย่างละครึ่งเลยล่ะ ส่วนผู้มีพลังพิเศษไม่ว่าที่ไหนก็ยังมีจำนวนน้อยนิดเหมือนกันหมด“งั้นผมขอไปกักตัวที่บ้านก่อนนะ” การกักตัวกลายเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดไปแล้ว เมื่อไหร่ที่ออกไปด้านนอกจะต้องกักตัวเป็นเวลา 3 วัน ป้องกันไม่ให้นำเชื้อที่ติดตัวมาไปแพร่ใส่คนอื่นทั้งทางตรงและทางอ้อม“ครับผม” กลุ่มหน้าประตูสองคนเดินไปส่งเฉินเฟิงและนิโคลัสที่บ้าน ถ้าเกิดชายหนุ่มกลายเป็นซอมบี้ระหว่างทางก่อนถึงบ้านขึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่ปังหลังประตูรั้วบ้านและประตูหน้าบ้านถูกปิด เฉินเฟิงก็มองสภาพบ้านที่ยังคงสะอาดสะอ้านไม่มีร่องรอยของคราบฝุ่นเป็นไปได้ยังไง?หรือว่าในตอนที่พวกเขาไม่อยู่มีคนเข้ามาอาศัย?“อ้อ พวกผมลืมบอกไป กลุ่มแม่บ้านเขาช่วยกันผลัดเปลี่ยนมาทำความสะอาดบ้านให้นะครับ พวกป้า ๆ เขาอยากตอบแทนเรื่องเสบียงสำรองที่ให้มา” เป็นกรที่ตะโกนมาจากนอกบ้านช่วยไขข้อข้องใจให้เจ้ากระต่ายพอดิบพอดี เกือบได้ระเบิดโทสะแล้วไหมล่ะ“ฝากขอบคุณด้วยนะ” เฉินเฟิงตะโกนกลับไป“ครับผม!” และได้รับการตะโกน
ลงมาถึงตีนเขาเฉินเฟิงก็แยกกับกลุ่มของโจเซฟ ชายหนุ่มยืนมองแก๊งจักรยานพากันปั่นเรียงแถวออกไปยังถนนเส้นใหญ่ที่เชื่อมติดกับทางเข้าหมู่บ้าน ยังดีที่บริเวณนี้ไม่มีซอมบี้เพ่นพ่านเพราะถูกกำจัดไปเยอะ อีกทั้งยังอยู่ห่างจากตัวเมืองที่มีประชากรมากก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะปลอดภัยกลับมาอย่างสวัสดิภาพไม่สิต้องกลับมาปลอดภัยอย่างแน่นอน!“เอาไปกี่กล่องดี” นิโคลัสยกกล่องยาสมุนไพรออกมาจากหลังรถ“เอาไปสัก 3 กล่องก่อนก็แล้วกันครับ” ถือไปเยอะเดี๋ยวจะเด่นสะดุดตาเกินไป“โอเค” คุณหมอหมีพยักหน้าเข้าใจ ถือติดมือไปน้อยก็ดูไม่สมกับค่าครู แต่ถ้าเอาไปไปเยอะก็อาจทำให้บางคนเกิดความคิดไม่ดีขึ้นมาได้สมุนไพรแห้งเหล่านี้พวกเขาขนกลับมารวมแล้วมีมากกว่า 10 กล่อง นำขึ้นไปเก็บไว้บนภูเขาแล้ว 10 กล่อง ที่อยู่ตรงนี้จึงเป็นส่วนที่กันเอาไว้แบ่งปันให้คนในหมู่บ้านด้านล่างตั้งแต่ต้น แต่จะทยอยให้ทีละไม่มากไม่ให้ผิดสังเกต“ไม่รู้กลับหมู่บ้านครั้งนี้จะได้เจอกับป้ากิ่งแก้วอีกหรือเปล่านะครับ” เฉินเฟิงเอ่ยกลั้วหัวเราะ พวกเขาเจอกันทีไรมีแต่เรื่องชวนปวดหัวทุกทีถ้าให้เขาพูดแบบเห็นแก่ตัวหน่อยเขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าถ้าหมู่บ้านนี้ขาดกิ่งแก้ว
“จักรยานมีทั้งหมด 5 คัน คนที่จะออกไปสำรวจก็คือ พี่ดา พี่พิม ตุ่น หงส์ และหัวหน้า ถูกต้องไหมคะ” หงส์ทวน พอดาริณียกมือขอไปด้วย โจเซฟก็ไม่รีรอรีบออกตัวว่าจะไปด้วยเช่นกันทันทีแหม… ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลยนะหัวหน้า“อะไร… ก็แค่เห็นว่ายังมีจักรยานอยู่อีกหลายคัน” คนร้อนตัวรีบพูด“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ” หงส์หันไปหัวเราะคิกคัก ล้อเลียนคู่คนคุยที่หน้าแดงซ่านไปหมดแล้ว“แม่หน้าแดงมากเลย” ขนาดเด็กชายดลยังอดแซวแม่ตัวเองไม่ได้ตกลงเรื่องจำนวนคนกันเสร็จสรรพ ก็ออกไปจัดเตรียมแพ็กกระเป๋าบ้านใครบ้านมัน เฉินเฟิงเองก็เตรียมเก็บของเช่นกัน เพราะเขากับคนรักมีแพลนจะลงไปนอนที่บ้านของตนในหมู่บ้าน และถือโอกาสสอบถามหมอยาสมุนไพรว่าจะสามารถสอนความรู้ให้ตนได้หรือไม่หรือถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้นิโคลัสได้เรียนด้วย“เดี๋ยวนะครับ จะไปกันหมดวันนี้เลยเหรอ” ทีโอคิดว่าจะออกเดินทางในอีกวันหรือสองวันข้างหน้า ใครจะไปคิดว่าพอตัดสินใจเสร็จปุ๊บก็เก็บของปั๊บ“จะช้าอยู่ทำไมล่ะ ขืนมัวแต่โอ้เอ้คงมีคนอื่นตัดหน้าไปก่อน” หงส์“ตามใจ” ทีโอถอนหายใจ ดูท่าเย็นนี้คงต้องให้เด็ก ๆ กินปลากระป๋องแล้วล่ะ “ระวังตัวกันด้วยนะครับ”“คราวนี้ไม่ประมาทอีกแน่”
“ก็ดีนะ” นิโคลัสพยักหน้าเห็นด้วย“แต่น้ำมันรถที่มีจะไม่พอให้เราตะลอนหาของได้ตามใจชอบน่ะสิ” โจเซฟส่ายหน้าเห็นต่าง พวกเขาไม่มีถังน้ำมันสำรองกักตุนไว้ในปริมาณมาก ดังนั้นจึงค่อนข้างเป็นกังวลหากต้องนำรถออกไปตระเวนหาของอย่างไม่รู้ทิศทาง“ขี่จักรยานไปไง” หงส์เสนอ“ไหวหรือ?” โจเซฟไม่ได้มีเจตนาดูถูก แต่ขี่จักรยานไปในสถานการณ์ที่ไม่ปกติแบบนี้ค่อนข้างเสี่ยงเอาการ ไหนจะอากาศประเทศ T ที่ไม่ค่อยปกตินัก บางวันก็ร้อนจนอยากจะนั่งแช่น้ำทั้งวัน บางวันก็ฝนตกหวิดจะเกิดโรคระบาดจากน้ำอีกรอบ“ถ้ารู้เส้นทางเข้าเมืองก็ไม่น่าจะยากไม่ใช่เหรอคะ” อีกอย่างจักรยานที่เอามาก็เป็นจักรยานเสือภูเขา มีไว้สำหรับเร่งความเร็วอยู่แล้วถ้าเจอซอมบี้ก็แค่ใช้พลังสู้กับมัน“ถ้าไม่ออกไปหาของตอนนี้ อีกหน่อยก็ไม่เหลืออะไรให้หาแล้วล่ะค่ะ” พอมนุษย์ที่เคยเอาแต่หวาดกลัวเริ่มปรับตัวได้ พวกเขาจะสามารถเรียกความกล้าและออกไปผจญอันตรายเหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอเชื่อว่าอย่างนั้นไม่มีใครเอาแต่สั่นกลัวอยู่แต่ในบ้านได้หรอก“ถ้าอย่างนั้นพิมขอไปด้วยได้ไหมคะ” หญิงสาวยกมือ“แม่!” พลอยใสตกใจตาโต “ถ้าแม่ไปพลอยก็จะไปด้วย” เด็กสาวรีบยกมือตาม ก่อนจะ
“อร่อย! อร่อยมาก!!” เขาไม่เคยกินอาหารรสชาติแบบนี้มาก่อนเลย“อร่อยก็ดีแล้วครับ ปะ พวกเรายกไปที่โต๊ะเลยดีกว่า” เห็นคนรักไม่บาดเจ็บในปากก็โล่งอก ยิ้มกว้างให้กับเมนูอาหารในวันนี้ ดีที่ตอนนั้นหลังจากได้ชิมต้มหมูชะมวงของเชฟในครัวเขาก็ไปค้นหาสูตรอาหารชนิดนี้ในอินเทอร์เน็ตต่อ ทำพลาดอยู่ 4-5 จานก็ได้รสชาติคล้ายคลึงที่สุดเท่าที่จะทำได้อืม… เขาก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย //ยืดหลังอาหารทยอยเสิร์ฟขึ้นโต๊ะ ภาพบรรยากาศแสนสุขก็กลับมาอีกครั้ง เด็ก ๆ ตักแกงกินกับข้าวคำโต ผู้ใหญ่พูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ นั่งปรึกษากันว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร มีตรงไหนต้องปรับปรุง พอของคาวหมดก็ต่อด้วยเมนูผลไม้ล้างปาก เป็นส้มโอที่ถูกบิเนื้อออกเป็นเส้น ๆ แล้วนำไปคลุกเคล้ากับน้ำตาลและน้ำปลา ได้รสชาติหวานเค็มตัดกับความเปรี้ยวอมหวานของส้มโอเมื่อไม่เหลืออาหารให้จัดการอีก ตุ่น หงส์ และทีโอก็อาสานำภาชนะทุกชิ้นไปล้างโดยมีเด็กซน 3 คนออกตัวว่าอยากไปช่วยล้างด้วย ไม่รู้ว่าไปช่วยหรือไปป่วนกันแน่ฟากมังคุดก็นั่งเลียปากเลียมือ นอนตีพุงอย่างสุขใจ มันเพิ่งเคยกินอาหารที่ชายหนุ่มทำแบบเต็มที่ เครื่องแน่น ๆ เน้น ๆ แบบนี้เป็นครั้งแรกอร่อยมาก… อร่อยจนไ
อีกสาเหตุหนึ่งที่เฉินเฟิงเลือกเมนูนี้ขึ้นมาก็เพราะตอนอยู่ในค่ายเขาได้ไปแลกบางสิ่งบางอย่างมาจากตลาดนัดในค่ายพันธมิตร ราคาของมันเรียกได้ว่าแพงหูฉี่ กระปุกหนึ่งราคา 8 แต้ม กว่าจะต่อรองมาได้ก็เปลืองน้ำลายไปเยอะ แต่พอแม่ค้าเห็นว่าโจเซฟยืนอยู่ด้านหลังกลุ่มก็ลดราคาให้อย่างเร็วเหลือเพียง 6 แต้ม สมกับเป็นเทพเดินดินของคนในค่ายพันธมิตรจริง ๆซึ่งเจ้าสิ่งนั้นก็คือ… กะปิและน้ำมันพืชนั่นเอง!ผู้คนส่วนมากในค่ายไม่นิยมทำอาหารกินเองเพราะใช้แต้มคะแนนไปแลกอาหารที่โรงอาหารได้หลากหลายกว่าเฉินเฟิงแทบจะใช้แต้มคะแนนที่มีทั้งหมดแลกมันมาให้ได้มากที่สุด มีน้ำปลากับซีอิ๊วหวานอีกอย่างที่ขาดไม่ได้เลย พอเห็นว่าตรงไหนมีวางขายก็อยากจะซื้อมาให้หมดเชฟใหญ่ประจำบ้านตระเตรียมวัตถุดิบประกอบอาหาร มองข้าวของบนโต๊ะที่มีครบอย่างที่อาหารจานหนึ่งควรจะเป็นด้วยสีหน้าอิ่มเอิบอา… มีเครื่องปรุงพร้อมนี่มันสวรรค์ชัด ๆอิ่มเอมกับบรรยากาศเครื่องปรุงและวัตถุดิบรอบตัวเรียบร้อยแล้วก็เริ่มจากทำเครื่องแกงก่อนเป็นอันดับแรก โดยคนที่รับหน้าที่นี้คือเฉินเฟิง ส่วนสองสาวจะนั่งฉีกใบชะมวงและหั่นเนื้อตะโขงแดดเดียว ก่อนจะนำไปล้างน้ำเพื่อล้างความเค็ม