บทที่ 12

ชิงอี้แทบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าขอบตาของตัวเองชื้นแฉะ

เธอรีบลุกขึ้นยืน โค้งคำนับอาจารย์เฮ่ออย่างสุดซึ้ง “ขอโทษค่ะ ครั้งนี้ หนูจะไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวังอีกแล้วค่ะ”

อาจารย์เฮ่อมีรถส่วนตัวมารับส่ง กลับไปยังสถาบันวิจัย

ลู่จินอันขับรถไปส่งชิงอี้ ในระหว่างที่ชิงอี้คุยกับอาจารย์เฮ่อ เขาก็พาจือจือไปซื้อของกินอร่อย ๆ เครื่องเขียน และของเล่นมากมาย

ในมือถือถุงใบใหญ่อยู่สองใบ

จือจือเล่นอย่างมีความสุข ยิ้มจนปากแทบจะฉีก

“ทำไมรุ่นพี่ถึงซื้อของให้เขาเยอะขนาดนี้ล่ะคะ?”

ลู่จินอันมองชิงอี้ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ซื้อให้เด็กน่ะ เธอคงไม่คิดจะเอาเงินมาให้ฉันหรอกนะ?”

“ไม่ต้องให้เงินหรอก ต่อไปตั้งใจทำงานให้ฉันก็พอแล้ว”

ชิงอี้หัวเราะออกมา “ที่แท้ก็มีแผนการอยู่แล้วนี่เอง”

ลู่จินอันเอ่ยปากถาม “เธอจะเตรียมตัวพาลูกสาวไปพักที่โรงแรมแบบนี้เหรอ?”

“ฉันกำลังหาบ้านอยู่ค่ะ”

เธออยากจะหาบ้านที่อยู่ใกล้โรงเรียนอนุบาล

“มีข้อกำหนดอะไรเกี่ยวกับบ้านบ้าง ส่งมาให้ฉันสิ ฉันจะได้ช่วยดูให้ด้วย”

ชิงอี้ก็ไม่ได้เกรงใจเขา “งั้นก็ขอบคุณนะคะรุ่นพี่ แต่เรื่องราคา อย่าให้สูงเกินไปนะคะ”

ตอนนี้เธอไม่มีรายได้ ไม่