บทที่ 11

พอจือจือหันหน้าไป ก็เห็นใบหน้าได้ใจของหนานหนาน

“นี่ฉันเห็นก่อนนะ” จือจือขมวดคิ้ว “พี่เอาคืนมาให้ฉันนะ!”

หนานหนานทำหน้าทะเล้น “ใครหยิบได้ก่อนก็เป็นของคนนั้นแหละ!”

เธอก็อยากดื่มเครื่องดื่มขวดนี้เหมือนกัน เห็น ๆ อยู่ว่าเป็นเธอที่เห็นก่อน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงยอมให้พี่ชายไปเงียบ ๆ

แต่ช่วงนี้แม่บอกว่า ไม่ว่าใครจะรังแก เธอก็สามารถสู้กลับได้

เพียงแต่ ยังไม่ทันที่เธอจะยื่นมือไปแย่ง ก็มีร่างหนึ่งเข้ามาขวางอยู่ระหว่างเธอกับหนานหนาน

หร่วนหนิงถังมองจือจือจากมุมสูง “แย่งอะไรกันอยู่เหรอ?”

น้ำเสียงของเธอฟังไม่ออกว่าดีหรือร้าย แต่สำหรับเด็กแล้ว กลับรู้สึกกดดันอย่างมาก

จือจือขมวดคิ้วแน่น มือเล็ก ๆ กำเป็นหมัด ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด น้ำตาก็คลอเต็มเบ้าตา

เด็กหญิงที่รู้สึกเสียใจอย่างมากยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ดูโดดเดี่ยวและไร้ที่พึ่งราวกับเด็กที่ถูกทอดทิ้ง

“ยัยขี้แย จะร้องไห้อีกแล้วเหรอ? เสียดายที่ไม่มีใครสนใจเธอร้องไห้หรอก!” หนานหนานเยาะเย้ยพลางเปิดขวดเครื่องดื่ม “เครื่องดื่มแบบนี้ไม่ใช่ของที่เธอจะดื่มได้หรอก”

เขาตั้งใจจะดื่มเครื่องดื่มนี้ต่อหน้าจือจือ

เพียงแต่ เขายังไม่ทันยกขึ้นดื่ม เครื่องดื่มยังไม่ทันถึงปาก ในมือก็พลันว่างเปล่า

เครื่องดื่มถูกใครบางคนแย่งไป

หนานหนานเงยหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ ก็สบเข้ากับสายตาของชิงอี้ เขาอึ้งไปเล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นแม่มองตัวเองด้วยสายตาแบบนี้ ทั้งเย็นชาและแปลกหน้า

ชิงอี้ไม่พูดอะไรสักคำ ทำหน้าเย็นชาแล้วโยนเครื่องดื่มทิ้งลงถังขยะทันที เสียงดัง ‘ปัง’ ทำเอาหัวใจของหนานหนานสั่นสะท้านไปด้วยความตกใจ

จากนั้น เธอก็ก้มลงลูบใบหน้าเล็ก ๆ ของลูกสาวอย่างอ่อนโยน “ของสกปรกก็ควรทิ้งลงถังขยะ เราไม่เอาหรอกนะ”

การมาถึงของแม่ ทำให้จือจือรู้สึกว่าตัวเองมีที่พึ่งและมีความมั่นใจขึ้นมาทันที เธอน้ำตาคลอเบ้า กัดริมฝีปากและพยักหน้าแรง ๆ

“แค่เครื่องดื่มขวดเดียว คุณจำเป็นต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ?”

ไม่ไกลออกไป มีเสียงเย็นชาดังขึ้น

โจวเฉาหลี่ก้าวเข้ามา สายตาจ้องมองชิงอี้อย่างเย็นเยียบ

ชิงอี้หัวเราะเยาะ ในที่สาธารณะแบบนี้ การลำเอียงของเขาที่มีต่อหร่วนหนิงถังและหนานหนาน เกือบจะถึงขั้นไม่ปิดบังอะไรเลย

เพื่อปกป้องหร่วนหนิงถังและหนานหนานลูกชายของหร่วนหนิงถัง ถึงกลับต้องหักหน้าเธอต่อหน้าสาธารณะ

นี่มันคือการไม่ใส่ใจถึงขีดสุด เป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของพวกเธอสองแม่ลูกลงไปในโคลน

ชาติที่แล้ว ก็เพราะเธอยอมอดทนกล้ำกลืนในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ ถึงได้ลงเอยด้วยการที่ลูกสาวต้องจากไป

การยอมอ่อนข้อและถอยซ้ำแล้วถอยเล่า ทำให้ลูกสาวต้องชดใช้ด้วยชีวิต

ชาตินี้ เธอจะไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว

ชิงอี้เงยหน้าขึ้น มองโจวเฉาหลี่ด้วยสายตาเย็นชา “ฉันจะทำอะไร จำเป็นต้องให้คุณมาสั่งสอนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?”

โจวเฉาหลี่ทำหน้าเคร่งขรึมไม่แสดงสีหน้า

ชิงอี้จูงมือจือจือขึ้นมาทันที และกลับเข้าไปในห้องส่วนตัวโดยไม่หันกลับมามอง

เฉินเซิ่งหันไปมองโจวเฉาหลี่ที่อยู่ข้าง ๆ “ชิงอี้เป็นอะไรไป? เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย”

ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลยสักนิด

ชิงอี้เมื่อก่อน จะวนเวียนอยู่แต่รอบตัวโจวเฉาหลี่ และดีกับหนานหนานมากเป็นพิเศษ

มาตอนนี้ นิสัยกลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

เฉินเซิ่งวิเคราะห์แรงจูงใจของผู้หญิงประเภทชิงอี้ได้อย่างรวดเร็ว “ลูกไม้ของเธอนี่ร้ายกาจขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ ใช้วิธีนี้เพื่อดึงดูดความสนใจของนาย”

“นายว่างมากหรือไง?”

โจวเฉาหลี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดูเหมือนจะไม่สนใจการเปลี่ยนแปลงของชิงอี้เลยแม้แต่น้อย

“เหล่าโจว พี่ไปทำอะไรให้พี่สะใภ้โกรธหรือเปล่า ทำไมช่วงนี้อารมณ์ร้อนจัง เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย?” หร่วนหนิงถังตบไหล่ของโจวเฉาหลี่ “กลับบ้านไปก็รีบง้อเธอหน่อยนะ”

“ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ ต้องคอยเอาใจหน่อย อย่ามาโทษนะว่าฉันไม่สอน”

“พอแล้วน่า อย่าไปพูดถึงผู้หญิงน่าเบื่อคนนั้นเลย เสียบรรยากาศหมด” เฉินเซิ่งมองไปที่หร่วนหนิงถัง แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “สัปดาห์หน้าเธอต้องไปแข่งออกแบบนิคมอวกาศนานาชาติไม่ใช่เหรอ? เตรียมตัวไปถึงไหนแล้ว?”

หร่วนหนิงถังยิ้ม “เตรียมตัวพร้อมแล้วละ”

“ถ้างั้นก็ขอให้เธอประสบความสำเร็จนะ พอได้รางวัลจากการแข่งขันออกแบบนิคมอวกาศนานาชาติมาแล้ว ในประเทศ เธอก็จะกลายเป็นที่ต้องการตัวเลย อายุเท่านี้แต่มีความสำเร็จขนาดนี้ ถึงตอนนั้นสถาบันวิจัยทุกแห่งแย่งตัวกันแน่!”

เฉินเซิ่งพูดพลางยิ้ม “เธอลองพูดมาสิ มีผู้หญิงเก่ง ๆ อย่างเธออยู่ข้างกาย ใครจะไปมองแม่บ้านที่ออกงานสังคมไม่ได้อย่างชิงอี้กันล่ะ?”

......

กลับเข้ามาในห้องส่วนตัวอีกครั้ง

สายตาที่อาจารย์เฮ่อมองชิงอี้นั้นแฝงไปด้วยการพิจารณา

ราวกับกำลังประเมินลูกศิษย์ที่เคยภาคภูมิใจที่สุดของเขาคนนี้ใหม่อีกครั้ง

“เป็นอะไรไปคะ?” ชิงอี้สังเกตเห็นสายตาของอาจารย์เฮ่อ รู้สึกสงสัยเล็กน้อย “อาจารย์มีอะไรอยากจะพูดเหรอคะ?”

ในตอนนี้ลู่จินอันก็ลุกขึ้นยืน มองจือจือพลางยิ้ม “ทำไมไม่หยิบเครื่องดื่มมาล่ะ? หนูจือจือ ให้ลุงพาไปหยิบข้างนอกดีไหม?”

จือจือชอบลู่จินอัน ก็เลยยิ้มหวานแล้วเดินตามไป

พอพวกเขาสองคนออกไป อาจารย์เฮ่อก็ทำหน้าเคร่งขรึมแล้วเริ่มพูด

“ที่เธออยู่ข้างนอกเมื่อกี้ ฉันเห็นหมดแล้ว”

ชิงอี้ชะงักไป “อาจารย์เห็นเรื่องน่าอายเข้าแล้วค่ะ”

“สามีของเธอกล้าทำหน้าบึ้งตึงใส่เธอต่อหน้าคนอื่น” น้ำเสียงของอาจารย์เฮ่อแฝงไปด้วยความไม่พอใจ “ฉันนึกว่าเธอแต่งงานกับคนที่รัก ถึงได้ดึงดันที่จะจากไป ผลสุดท้ายครอบครัวกลับเละเทะไม่มีชิ้นดี เธอยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อผู้ชายแบบนั้นน่ะเหรอ?”

เขารู้สึกผิดหวังในตัวเธอจริง ๆ

ชิงอี้หรี่ตาลงต่ำ

แม้ว่าเธอจะปล่อยวางได้แล้ว แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่นอยู่บ้าง

เธอชินชากับท่าทีของโจวเฉาหลี่ที่มีต่อเธอมานานแล้ว เขาเป็นคนมีการศึกษาดี สามารถยิ้มให้ทุกคนได้ ปฏิบัติตัวอย่างสุภาพ แม้จะเย็นชาห่างเหิน แต่อย่างน้อยก็ยังมีมารยาทที่ควรมี

แต่สำหรับเธอแล้ว เขากลับมองเธอเป็นอากาศธาตุมาโดยตลอด หรือแม้กระทั่งด้อยกว่าคนแปลกหน้าเสียอีก

เมื่อก่อน เธอเคยคิดเสมอว่าความจริงใจจะแลกมาซึ่งความจริงใจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่คลั่งรักมักจะไม่มีจุดจบที่ดีเลย

ชิงอี้หัวเราะอย่างขมขื่น “เป็นความผิดของหนูเองค่ะ สมควรแล้ว”

อาจารย์เฮ่อจ้องมองชิงอี้ด้วยสายตาจริงจัง

ไม่รู้นานเท่าไหร่ เขาถึงได้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ฉันก็จะเกษียณแล้ว เรื่องในอดีตไม่อยากพูดถึงอีก อายุขนาดนี้แล้ว ผ่านช่วงเวลาที่จะมานั่งเจ้าคิดเจ้าแค้นไปแล้วล่ะ”

“สัปดาห์หน้าที่เมืองเป่ยจะมีการแข่งขันออกแบบนิคมอวกาศนานาชาติ เธอสนใจจะสมัครเข้าร่วมไหม?”

การแข่งขันออกแบบนิคมอวกาศนานาชาติคือ การแข่งขันวิศวกรรมการสำรวจอวกาศนานาชาติ ซึ่งเชื่อมโยงโดยตรงกับสาขาการบินและอวกาศ

ผู้ที่ได้รับรางวัลมีโอกาสได้เข้าฝึกงานที่นาซ่าโดยตรงหรือร่วมงานกับพวกเขา นาซ่าคือองค์การบริหารการบินและอวกาศแห่งชาติของต่างประเทศ ซึ่งมีคุณค่าอย่างยิ่ง

ชิงอี้สามารถเลือกที่จะไม่ไปได้ แต่ถ้าหากได้รับรางวัล นั่นหมายความว่าเธอจะกลายเป็นบุคลากรที่เป็นที่ต้องการตัวอย่างมาก

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง “แต่ว่าการแข่งขันนั้น ปิดรับสมัครไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ...”

การแข่งขันนี้ เธอเคยเข้าร่วมมาก่อน และได้คะแนนสูงมาก จึงได้รับโอกาสเรียนต่อปริญญาโทควบเอก มหาวิทยาลัยทุกแห่งต่างแย่งตัวกัน ค่าเล่าเรียนและค่าใช้จ่ายในการวิจัยโครงการก็ได้รับการยกเว้นทั้งหมด

และยังทำให้เธอได้รับการบรรจุเข้าสถาบันห้าหนึ่งหนึ่ง เป็นกรณีพิเศษอีกด้วย

ที่อาจารย์เฮ่อพูดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้ ก็เพียงแค่อยากจะทดสอบความสามารถทางวิชาชีพของเธอ ว่าลดลงไปหรือไม่ และลดลงไปถึงระดับไหนแล้ว

“ถ้าเธออยากจะสมัคร ฉันจะไปคุยกับผู้จัดงานให้เพิ่มโควตาให้” อาจารย์เฮ่อมองชิงอี้ “คนเราตอนหนุ่มสาวก็มีช่วงเวลาที่ทำผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น ถ้าเธออยากจะเริ่มต้นใหม่ เมื่อไหร่ก็ยังไม่สาย”