บทที่ 5

“ต่อไปนี้เรื่องของโจวอวิ๋นเหย่ กรุณาติดต่อพ่อของเขานะคะ” น้ำเสียงของชิงอี้สงบนิ่ง “ฉันไม่ใช่แม่ของเขา”

คุณครูขมวดคิ้วแน่น คิดว่าเป็นเรื่องสามีภรรยาทะเลาะกัน พอโกรธขึ้นมาก็เลยไม่อยากจะสนใจลูกแล้ว

“คุณแม่ของโจวอวิ๋นเหย่คะ ตอนนี้อาการของเด็กน่าเป็นห่วง ไม่ใช่เวลามางอนกันนะคะ รีบมาที่นี่โดยเร็วที่สุดเถอะค่ะ”

“เดี๋ยวฉันจะส่งเบอร์โทรศัพท์ของพ่อเด็กไปให้นะคะ” เธอพูดจบก็วางสายไปทันที

จากนั้น เธอก็รีบส่งต่อเบอร์โทรศัพท์ของโจวเฉาหลี่ไปให้คุณครูทันที

ตอนที่ลู่จินอันเห็นชิงอี้รับโทรศัพท์ เขาก็ลุกขึ้นหลบไปแล้ว

ชิงอี้เงยหน้าขึ้นมองลู่จินอัน เขากำลังยืนมองทิวทัศน์ด้านล่างอยู่ที่หน้าต่างซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

เธอก้าวเท้าเดินเข้าไป “วันนี้ขอบคุณรุ่นพี่นะคะ”

“คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วเหรอ?”

ชิงอี้พยักหน้า

ลู่จินอันมองเธออย่างจริงจัง “ชิงอี้ ยินดีต้อนรับกลับมานะ”

เธอยิ้มจาง ๆ “งั้นรุ่นพี่ก็ช่วยภาวนาให้เรซูเม่ของฉันผ่านด้วยแล้วกัน”

ข้อกำหนดของสถาบันห้าหนึ่งหนึ่งนั้นสูงมาก เธอห่างหายจากวงการนี้ไปนานมากแล้ว เรซูเม่ของเธออาจจะไม่ผ่านก็ได้

ลู่จินอันพูดอยากล้อ “ถ้าไม่ผ่านจริง ๆ เดี๋ยวฉันรับเธอเข้ามาเป็นผู้ช่วยของฉันเอง”

ตอนที่โจวเฉาหลี่มาถึงโรงเรียนอนุบาล ท้องฟ้ายังคงมีฝนตกหนักราวกับฟ้ารั่ว

ภายในโรงเรียนอนุบาล หนานหนานมีผื่นแดงขึ้นเต็มตัว นั่งร้องไห้โฮอยู่ในห้องพยาบาล

เมื่อเช้านี้เขารู้สึกคัน ๆ ตามตัว ไม่คิดว่าพอถึงตอนกลางวันจะมีผื่นแดงขึ้นเต็มตัวและใบหน้าไปหมด

จือจือได้ยินว่าพี่ชายมีผื่นแดงขึ้น ก็รู้สึกเป็นห่วงอยู่ในใจ คุณแม่บอกว่าร่างกายของพี่ชายนั้นพิเศษ ทุกคืนจะต้องแช่น้ำยา ไม่อย่างนั้นจะมีผื่นขึ้นเต็มตัว

เธอกางร่มคันเล็กเดินออกจากห้องเรียนไปยังทิศทางของห้องพยาบาล เนื่องจากลมฝนแรงเกินไป ร่มจึงแกว่งไปมา ทำให้ตัวเธอเปียกไปกว่าครึ่ง

พอมาถึงห้องพยาบาล หนานหนานเห็นจือจือมา ใบหน้าเล็ก ๆ ก็เต็มไปด้วยความโกรธ “เธอมาเยาะเย้ยฉันใช่ไหม!”

“คุณแม่บอกว่าพี่ต้องแช่น้ำยาทุกวันถึงจะไม่มีผื่นแดงขึ้น พี่ต้องบอกคุณหมอนะว่าพี่...”

“ต้องให้เธอบอกด้วยเหรอ!” หนานหนานขัดจังหวะเธอทันที หยิบแก้วน้ำข้าง ๆ ขว้างใส่จือจือ “ยุ่งไม่เข้าเรื่อง! ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอเลยสักนิด!”

คุณครูเห็นดังนั้นจึงรีบห้าม “โจวอวิ๋นเหย่ อย่าทำร้ายน้องสิ”

“เธอไม่ใช่น้องสาวผมสักหน่อย คนอื่นต่างก็บอกว่าเธอไม่เกี่ยวข้องอะไรกับบ้านตระกูลโจวเลย! เป็นลูกนอกสมรส!”

จือจือชะงักไป ยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ น้ำตาคลอเบ้า “ถ้าพี่ยังเป็นแบบนี้อีก คุณแม่จะไม่ต้องการพี่จริง ๆ แล้วนะ!”

“เป็นฉันต่างหากที่ไม่ต้องการแม่ ไม่ใช่แม่ไม่ต้องการฉัน! แล้วก็ เป็นฉันกับพ่อต่างหากที่ไม่ต้องการพวกเธอแล้ว!”

จือจือตัวสั่นด้วยความโกรธ คุณครูคอยปลอบและห้ามปรามอยู่ข้าง ๆ

เธอเป็นห่วงพี่ชาย เลยมาดูเขา กลับถูกพี่ชายรังเกียจและต่อว่า เธอเม้มริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไรอีก

ไม่นานนัก โจวเฉาหลี่ก็ก้าวเข้ามาในห้องพยาบาล

จือจืออยู่ในห้องพยาบาลมาสักพักแล้ว เมื่อครู่โดนฝนเปียกไปครู่หนึ่ง ตอนนี้จึงรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

เธอยืนอยู่ตรงมุมห้องเห็นคุณพ่อมา ก็อ้าปากอย่างดีใจ “พ่อ...”

นึกขึ้นได้ว่าคุณพ่อไม่ชอบให้เธอเรียกแบบนี้ ก็กำลังจะเปลี่ยนคำพูด

หนานหนานที่เห็นคุณพ่อมาก็ร้องไห้ ‘ฮือ’ ดังขึ้นกว่าเดิม ขัดจังหวะจือจือทันที

เขารีบกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปอยู่ตรงหน้าโจวเฉาหลี่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจ “พ่อครับ ตอนนี้ผมน่าเกลียดมากเลย! ทั้งเจ็บทั้งคันไปหมดทั้งตัว”

ทั้งใบหน้า ทั้งตัว มีแต่ผื่นแดงเต็มไปหมด ถ้าน้าหนิงถังเห็นเข้า จะต้องรังเกียจเขาแน่ ๆ เลย

คุณครูบอกว่า วันนี้หนานหนานท้องเสียไปหลายครั้งแล้ว

โจวเฉาหลี่เห็นลูกชายมีผื่นแดงขึ้นเต็มตัวและใบหน้า แววตาก็เต็มไปด้วยความสงสาร

เขาก้มตัวลงอุ้มหนานหนานขึ้นมาโดยตรง เสียงอ่อนโยน “ไม่เป็นไรนะ พ่อมาแล้ว เดี๋ยวพ่อพาไปโรงพยาบาลนะ”

จือจือได้แต่มองดูพี่ชายวิ่งเข้าไปอ้อนวอนร้องไห้กับพ่ออย่างน้อยใจ และพ่อก็กอดปลอบอย่างอ่อนโยน

ในใจรู้สึกขมฝาด

เธออยากจะเอ่ยปากเรียกเขาอีกครั้ง แต่ในวินาทีต่อมา ชายคนนั้นก็อุ้มหนานหนานออกจากห้องพยาบาลไปแล้ว

ดูเหมือนว่าเขาจะมองไม่เห็นเธอ

จือจือมองดูแผ่นหลังของพ่อที่อุ้มพี่ชายจากไป สูดจมูกเบา ๆ “คุณครูคะ หนูหนาวจัง...”

โจวเฉาหลี่อุ้มหนานหนานก้าวเท้าไปยังทิศทางของรถ

เลขาเดินตามอยู่ข้างหลังเอ่ยขึ้น “ประธานโจว จะแวะไปดูคุณหนูด้วยเลยไหมครับ?”

ในตอนนี้หนานหนานกอดโจวเฉาหลี่แน่น “พ่อครับ ผมเจ็บ...”

สีหน้าของชายหนุ่มเรียบเฉย น้ำเสียงสงบนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึก “ที่โรงเรียนอนุบาลก็ไม่ใช่ว่าไม่มีใครดูแล อยู่ดี ๆ จะไปดูเธอทำไม?”

เลขาเงียบปากไปอย่างเงียบ ๆ

ก็จริง ตอนนี้ร่างกายของคุณชายน้อยสำคัญกว่า

ชิงอี้เพิ่งจะบอกลาลู่จินอันไปไม่นาน ก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณครูอีกครั้ง “คุณแม่ของโจวอวิ๋นชูคะ น้องโจวอวิ๋นชูโดนฝนจนเป็นหวัดมีไข้สูงค่ะ”

ชิงอี้ตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว หัวใจเต้นรัวอย่างรุนแรงแทบจะเป็นปฏิกิริยาสะท้อนกลับ

ชาติที่แล้ว จือจือก็เสียชีวิตเพราะไข้สูงจนทำให้เกิดโรคปอดบวม

ชาตินี้ เธอได้ขอหย่าและพาจือจือออกจากบ้านตระกูลโจวแล้ว เกิดใหม่อีกครั้ง เธอก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของลูกสาวได้อีกเหรอ?

พอได้ยินคำว่าไข้สูงอีกครั้ง เธอก็แทบจะตัวสั่นไปทั้งตัว เธอไม่รู้ว่าตัวเองฝ่าสายฝนที่ตกหนักไปยังโรงเรียนอนุบาลได้อย่างไร

เมื่อได้พบกับจือจือ ร่างเล็ก ๆ ของเธอกำลังสั่นเทาและขดตัวอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพยาบาล

“คุณแม่...” ใบหน้าเล็ก ๆ ของจือจือแดงก่ำเพราะพิษไข้ เสียงก็อ่อนแรงเป็นพิเศษ “ขอโทษค่ะ หนูได้ยินว่าพี่ป่วย เลยไปดูเขาที่ห้องพยาบาล ระหว่างทางก็เผลอโดนฝนไปนิดหน่อย”

“เด็กโง่ ขอโทษทำไมกัน?” ดวงตาของชิงอี้เปียกแฉะ “ครั้งหน้าอย่าไปยุ่งเรื่องของหนานหนานอีกนะโอเคไหม?”

เธอรู้ว่าจือจือคอยเอาใจหนานหนานและโจวเฉาหลี่มาโดยตลอด เธอคาดหวังความรักจากผู้เป็นพ่อ

เธอสามารถปล่อยวางโจวเฉาหลี่และจากไปได้อย่างเด็ดขาด แต่เธอไม่สามารถห้ามลูกสาวไม่ให้คาดหวังความรักจากพ่อได้

“เมื่อกี้คุณพ่อมาพาพี่ชายไปโรงพยาบาลแล้วค่ะ”

ในน้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความน้อยใจอยู่หลายส่วน

แต่ชิงอี้เข้าใจดีว่า สิ่งที่ลูกสาวคาดหวังมากกว่านั้นคือการที่โจวเฉาหลี่จะมองเธอสักครั้ง หรือแค่ได้พูดคุยกันก็ยังดี

แค่โจวเฉาหลี่พูดกับจือจือเพียงคำเดียว จือจือก็ดีใจไปได้ทั้งคืน

หัวใจของเธอเจ็บปวดรวดร้าว กอดลูกสาวไว้ด้วยความสงสาร “ลูกรัก เดี๋ยวแม่พาไปโรงพยาบาลนะ”

โรงพยาบาลเด็กเมืองเป่ย

ชิงอี้แจ้งคุณหมอว่าสภาพร่างกายของจือจือนั้นไม่ดีมาโดยตลอด

ชาติที่แล้ว ลูกสาวก็เอาแต่รอโจวเฉาหลี่กับหนานหนาน กินแต่อาหารเย็นชืดจนขาดสารอาหาร

วันแรกที่ได้กลับมาเกิดใหม่ เธอก็เน้นเรื่องการบำรุงสารอาหารให้จือจือแล้ว แต่ร่างกายที่ผอมบาง ก็ไม่ใช่ว่าจะฟื้นฟูให้กลับมาแข็งแรงได้ในวันสองวัน

คุณหมอตรวจร่างกายให้เธอ เป็นเพียงไข้หวัดธรรมดา ต้องกินยาลดไข้ คุณหมอให้เธอกลับไปสังเกตอาการที่บ้าน

ด้วยบทเรียนจากชาติที่แล้ว ชิงอี้จึงไม่สามารถประมาทเรื่องร่างกายของลูกสาวได้อีก “คุณหมอคะ ให้นอนโรงพยาบาลสังเกตอาการเถอะค่ะ ฉันไม่วางใจที่จะกลับบ้าน”

เนื่องจากชิงอี้ต้องตากฝนไปที่โรงเรียนอนุบาล ทำให้ตัวเปียกโชกไปหมด เธอไม่ได้สนใจตัวเองเลย ไปทำเรื่องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล จัดการให้จือจือเข้าพักในห้องผู้ป่วยเรียบร้อยแล้ว ชิงอี้ก็ไปรับยาที่ห้องจ่ายยา

ระหว่างทางกลับ ผ่านห้องผู้ป่วยวีไอพี

“เป็นความผิดของคุณแม่ทั้งหมดเลย เธอไม่ยอมให้ผมแช่น้ำนมอุ่น ทำให้โรคของผมกำเริบอีกแล้ว”

ชิงอี้ได้ยินเสียงที่ไม่พอใจอย่างยิ่งของหนานหนานดังออกมาจากห้องผู้ป่วย “น้าหนิงถัง น้ายอมเป็นแม่ใหม่ของผมไหมครับ?”