ก็แค่เพื่อน (set...ก็แค่)

หน้าที่

ครืนนน ครืนนน

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นในขณะที่หญิงสาวกำลังทำรายงานส่งอาจารย์อย่างเคร่งเครียด สายตากลมโตมองไปที่หน้าจอผ่านกรอบแว่นใส เมื่อเห็นรายชื่อคนที่โทรเข้าเธอก็ลอบหายใจเบา ๆ ก่อนจะหยิบขึ้นมาแล้วกดรับสาย.

"ฮาโหล"

(มาให้เอาหน่อยสิ)เสียงทุ้มเอ่ยดังเข้ามาในสาย ทำให้หัวใจหญิงสาวเต้นรัว ๆ

"ทะ เทมโปวันนี้แกนขอ..."

(รีบมาก่อนที่ฉันจะหงุดหงิด!)สิ้นเสียงคำขู่สายก็ถูกตัดไปทันที หญิงสาวจ้องมองไปที่หน้าจอแล้วพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่

พร้อมกับภาพในหัวก็ผุดขึ้นมา

สามปีที่แล้ว

ออร์แกนนักศึกษาสาวปีหนึ่งเดินเข้าคณะด้วยความรีบร้อนจึงเผลอไปขนเข้ากับชายหนุ่มร่างสูง.ทำให้แว่นตาที่เธอสวมใส่ตกลงพื้น

"ขอโทษค่ะ"เธอเอ่ยพร้อมกับหรี่ตามองใบหน้าชายหนุ่มด้วยความที่เธอสายตาสั้นจึงทำให้เธอเห็นใบหน้าเขาลาง ๆ ก่อนที่จะก้มมองหาแว่นตาที่ตก

"หึ"นั่นเป็นน้ำเสียงแค่นหัวเราะของชายหนุ่มออกมา ซึ่งเธอไม่ได้สนใจเพราะกำลังคลำหาแว่นตาที่ไม่อยู่ว่ามันตกไปอยู่ที่ไหน

"คะ คุณเห็นแว่นตาฉันไหม"ออร์แกนควานหาจนทั่วแล้วก็ยังไม่เจอ จึงตัดสินใจเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยังคงยืนอยู่

"โน้น..แว่นเธออยู่กลางถนนและตอนนี้ก็โดนรถเหยียบแตกแล้ว"

"ห๊ะ!..."ออร์แกนอุทานด้วยความตกใจและรู้สึกเสียดาย เพราะไม่มีแว่นตาเธอคงใช้ชีวิตลำบากเพราะสายตาสั้นมาก

"...แล้ววันนี้ฉันจะเรียนยังไงล่ะ"เธอก้มหน้าพึมพำเบา ๆ

"เธอสายตาสั้นมากเลยเหรอ"หญิงสาวเงยหน้าพยายามเพ่งมองหน้าชายหนุ่มก่อนที่จะผงกหัวรับ.

"เฮ้อ...ไอ้เราก็เป็นคนมีน้ำใจซะด้วยทีนี่ก็ว้าวุ่นเลย...."คำพูดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวคลี่ยิ้มออกมา

"....เดี๋ยวฉันจะพาไปซื้อแว่นใหม่ล่ะกัน"

"จริงเหรอ..ขอบคุณนะ"หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ

ORGAN

หลังจากได้รับโทรศัพท์ ฉันก็เก็บข้าวของพร้อมกับเสื้อผ้านักศึกษาใส่กระเป๋า. เพราะรู้ว่าคงจะไม่ได้กลับมาที่บ้านอีกแน่ และพรุ่งนี้ฉันมีเรียนเช้าด้วย.

และรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องยอมเขา ก็เพราะฉันพลาดยังไงล่ะ พลาดที่ไว้ใจ และดันไปรักเขาคิดว่าเขาจะจริงใจ แต่ความจริงแล้วมันเป็นแค่การแสดง.

"แกจะไปไหน"ระหว่างที่กำลังลงบันไดเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา ฉันจึงหยุดชะงักแล้วแหงนหน้าขึ้นไปมอง

"ไปหาเทมโป"ฉันตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบแล้วเบือนหน้าลอบหายใจ

"ดึกดื่นขนาดนี้แล้วแกยังจะ..."

"ปล่อยให้ลูกไปเถอะ ไม่มีอะไรหรอกเทมโปเป็นเด็กดี ไม่มีทางล่วงเกินลูกสาวของเราหรอก อีกอย่างเทมโปก็เป็นหลานเจ้านายแกไม่ใช่เหรอ"นั้นเป็นเสียงแม่ของฉันที่พูดแทรกขึ้น

"เหอะ...คนดี"ฉันกลั้วหัวเราะและพึมพำเบา ๆ แต่ก่อนฉันก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนดีเหมือนที่แม่พูดนั้นแหละ

"รีบไปเถอะยัยแกน เดี๋ยวเทมโปจะรอนาน"แม่ฉันก็คงคิดว่า เทมโปนัดฉันไปทำรายงาน เหมือนทุกครั้งที่ฉันบอก สายตาของแม่ดูชื่นชมเพื่อนชายของฉันคนนี้มาก ซึ่งเขาก็เป็นหลานเจ้านายพ่อฉันด้วย

"แกนไปก่อนนะ"

"ขับรถดี ๆ ล่ะ"นั้นเป็นเสียงของพ่อที่ดูเป็นห่วงฉันอยู่ไม่น้อย

'ขอโทษนะคะ..แกนจะอดทนจนเรียนจบครอบครัวเราจะได้ไม่ต้องพึ่งพาเขา แกนจะหางานทำเลี้ยงพ่อกับแม่เอง'

ตอนนี้ฉันขับรถไปยังคอนโดเทมโป ผู้ชายที่ฉันเคยหลงรักและด้วยความเจ้าเล่ห์ทำให้ฉันต้องสูญเสียความสาวให้เขาอีกด้วย แต่มันไม่จบแค่นั้น...

"เฮ้อ...."ฉันพ่นลมหายใจอย่างหนักเมื่อเลี้ยวพวงมาลัยรถเข้าไปในเขตคอนโดหรู

"....เมื่อไหร่จะหลุดพ้น"ฉันลงจากรถพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าและหนังสือเรียน แล้วเดินเข้าไปในคอนโดหรู

ติ๊งต่อง...พอมาถึงหน้าประตูห้องฉันก็กดออดทันที

แกร๊ก...ไม่นานก็มีเสียงประตูเปิดออกมา พร้อมกับร่างชายหนุ่มหน้าตาหล่อคมคายสีผมทอง สวมใส่ชุดคลุมอาบน้ำยืนแสยะยิ้มร้ายตรงหน้า

"มาเร็วดีหนิ"พูดจบก็เปิดประตูออกกว้างแล้วหลบทางให้ฉันเข้าไป ฉันวางข้าวของที่บนโซฟา ในขณะที่มีเสียงฝีเท้าหนักเดินตามมาติด ๆ

"ฉันกำลังจะอาบน้ำพอดี...ไปถูหลังให้หน่อยสิ"

"เทมโป..บอกตรง ๆ นะแกนทำรายงานให้เทมโปทั้งวันก็เหนื่อยมากแล้ว อย่าให้แกนทำอะไรอีกเลย"ฉันพูดแฝงขอร้อง

"หน้าที่เธอ"ฉันได้ยินแบบนั้นก็เบือนหน้าลอบหายใจ

"...."

"เธอก็รู้ว่าถ้าเธอไม่ทำ..ครอบครัวเธอจะเป็นยังไง"ฉันยืนกำหมัดแน่นจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงความร้ายกาจ

"ไปเตรียมน้ำอุ่น!"ฉันกัดฟันก้มหน้าหันหลังเดินไปยังห้องน้ำด้วยความจำยอม ในหัวก็ผุดเรื่องราวในอดีตขึ้นมา

"นายชื่ออะไรเหรอ"

"เทมโป"ฉันคลี่ยิ้มหวานเมื่อรู้ชื่อชายหนุ่มที่อาสาพาฉันไปซื้อแว่นตาอันใหม่

"ฉันชื่อออร์แกนนะ อยู่คณะบริหาร"

"หึ ฉันก็คณะบริหาร"พอเทมโปพูดจบฉันก็ฉีกยิ้มกว้างทันที

"เย้ คณะเดียวกันเลย..งั้นเราเป็นเพื่อนกันนะ"แล้วก็ชูนิ้วก้อยยื่นให้

"ได้สิ...แค่เพื่อน"

จากนั้นเราสองคนก็ค่อนข้างจะสนิทกัน แต่ไม่ใช่มีแค่ฉันกับเทมโปนะ ยังมี ดีแลน เจมส์ และฝนที่เป็นผู้หญิงอีกคนในกลุ่ม ช่วงนั้นเทมโปดูให้ความสำคัญฉันมากที่สุดในกลุ่ม จนเพื่อน ๆ ต่างพากันแซว คิดว่าเราสองคนคบกัน การกระทำของเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหวอยู่มากเลยทีเดีบว

ในกลุ่มมีฉันที่หัวกะทิสุด จึงได้รับหน้าที่เป็นคนทำงานให้กับทุกคนส่งอาจารย์ตลอดด้วยความเต็มใจ เพราะคิดว่าทุกคนคือเพื่อน แต่มันไม่ใช่แบบนั้น..

แอ๊ด...ประตูห้องน้ำเปิดเข้ามาทำให้ฉันสะดุ้งโหย่งในหัวหลุดออกจากความคิดในอดีต ชายร่างสูงเดินเข้าในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่าท่อนล่างมีผ้าขนหนูพันรอบเอว

"เสร็จหรือยัง"

"อืม"พรึ่บ! พอสิ้นเสียงผ้าขนหนูก็ถูกปลดออก ทำให้ฉันเห็นอวัยวะเพศชายที่ใหญ่เกินมาตรฐานต่อหน้าต่อตา.

"เทมโป"ฉันร้องอุทานออกมาแล้วยกสองมือปิดที่ตาสองข้าง.

"ทำอย่างกับไม่เคยเห็น ยัยแว่นเอ้ย!"เทมโปบ่นพึมพำแล้วเดินลงไปในอ่างอาบน้ำ

"รีบมาถูหลังให้ฉันสิ นั่งบื้ออยู่ได้"ฉันลุกจากขอบอ่างแล้วไปหยิบอุปกรณ์อาบน้ำ แล้วรีบจัดการทำตามสั่ง

"รายงานฉันไปถึงไหนแล้ว"ตาคมหลับลงแต่ปากหนายังขยับเอ่ยถามเรื่องงานที่สั่งให้ฉันทำ

"80%แล้ว"ฉันตอบกลับน้ำเรียบเรียบ

"อืม..ดีวันนี้ฉันจะตบรางวัลให้เธออย่างงาม"พูดจบริมฝีปากก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"แกนไม่ต้องการ"ฉันพูดน้ำเสียงแผ่วเบาพอได้ยิน.

"ยังไงเธอก็ต้องอ้าขาให้ฉันเอา..ถ้าไม่อยากให้พ่อเธอตกงาน"ฉันได้ยินคำพูดนี้แล้วทำให้ฉันกัดกรามแน่นด้วยความแค้นใจ

........